~Fic KHR [1869] จำเลยหัวใจนายซาตาน~

ลำดับตอนที่ #6 : Part 4 "ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว"

นักโทษ...คือคำจำกัดความที่ดีที่สุดของโรคุโด มุคุโร่ในตอนนี้ นัยน์ตาต่างสีลืมขึ้นอย่างช้าๆ

 แขนทั้งสองข้างพยุงลำตัวขึ้นนั่ง เสียงกริ๊กของโลหะกระทบกันดังขึ้นเมื่อขาขาวขยับ ความเย็น

เหยียบของโลหะแผ่เข้ามากระทบข้อเท้าบาง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติด

ไว้บนกระจก จึงลุกจากเตียงแล้วเดินไปยังหน้ากระจกปลายเตียง มือเรียวดึงกระดาษแผ่นนั้น

ขึ้นมาอ่าน

 

‘ตื่นแล้วก็อาบน้ำซะ โคลมจะคอยดูนาย แล้วอย่าคิดหนีล่ะ!!!’

 

"โคลม?"

 มุคุโร่พึมพำเบาๆก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู มือบางกระชับผ้าห่มคลุมกายไว้แน่น เมื่อบาน

ประตูถูกผลักเข้ามา ปรากฏเด็กสาวร่างบอบบางคนหนึ่ง เรือนผมสีม่วงเข้มยาวประบ่า ปอยผม

บางส่วนปกปิดดวงตาข้างหนึ่งไว้ เผยให้เห็นนัยน์ตากลมโตเพียงข้างเดียว

 

"อ๊ะ นายหญิงตื่นแล้วเหรอคะ"

 เสียงใสราวกระดิ่งเงินดังทักร่างบางที่กำลังเหม่อลอย ใบหน้าสวยมองผู้มาเยือนสักครู่ ริมฝีปาก

บางขยับเอ่ยขึ้นเบาๆ

"ใคร?" 

หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าใกล้แล้วเอ่ยตอบ

 

"ชั้นชื่อ โคลม ค่ะ นายท่านให้ชั้นมาคอยดูแลนายหญิงตอนที่นายท่านไม่อยู่ค่ะ"

 

"อย่างนั้นเหรอ กลัวผมจะหนีอีกสินะ" 

มุคุโร่พูดเบาๆก่อนเงยหน้าขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีม่วงอีกครั้ง พลันริมฝีปากก็ขยับยิ้มบางๆให้แก่

เด็กสาวตรงหน้า

 

"ยินดีที่รู้จัก เรียกผมว่ามุคุโร่ก็ได้ อย่าเรียกว่านายหญิง เพราะผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับนาย

ท่านของคุณทั้งนั้น นะครับโคลม"

 

"แต่...นายหญิงคะ"

 

"นะครับ ผมขอร้อง" 

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า เธอจึงได้แต่พยักหน้า

 

"ก็ได้ค่ะ ท่านมุคุโร่"

จากนั้นริมฝีปากอวบอิ่มก็ขยับยิ้มสดใสให้มุคุโร่ ก่อนจะเอ่ยถาม

 

"ท่านมุคุโร่จะทานอาหารกลางวันเลยไหมคะ ชั้นจะยกมาให้"

 

"ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมออกไปทานเอง"

 

"งั้น...ชั้นขอตัวนะคะ อ้อ แล้วนายท่านก็บอกว่าให้หยิบชุดของนายท่านใส่ไปก่อนนะคะ" 

พูดจบเด็กสาวก็หมุนตัวเดินออกไปพร้อมกับเสียงปิดประตูเบาๆ เมื่อเห็นดังนั้น มือเรียวจึงปล่อย

มือออกจาผ้าห่มที่ใช้คลุมตนไว้ เมื่อผ้าเลื่อนหลุดออก กระจกตรงหน้าก็สะท้อนร่างตรงนั้น 

ร่างกายที่บอบบางเหมือนผู้หญิง รอยรักสีกุหลาบเด่นชัดขึ้นทั่วร่างผิวสีน้ำนม ร่างบางก้าวเข้าไป

ในห้องน้ำอย่างรวดเร็วแล้วเปิดฝักบัวตรงหน้า มือเรียวหยิบใยบวบขึ้นมาขัดตามตัวอย่างแรงเพื่อ

ลบล้างรอยที่ร่างสูงกระทำไว้

 

"โอ๊ย!!!"

เลือดสีแดงสดไหลปะปนไปกับน้ำที่มากระทบผิวกาย มุคุโร่ขัดผิวของตัวเองจนถลอกปอกเปิก

 

"ฮึก..."

น้ำตาไหลลงมาตามแก้มเนียนอีกครั้ง มือเรียวปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็วแล้วเอื้อมไปปิดฝักบัว

แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาจากตู้เสื้อผ้าพร้อมๆกับมองหากางเกงขาสั้นของตน การสวมใส่

เสื้อผ้าใช้เวลาเกือบ 20 นาทีเนื่องจากติดโซ่ตรวน เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงออกมาจากห้อง เสียงโซ่ที่

ครูดกับพื้นทำให้โคลมที่กำลังจัดโต๊ะเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วขยับยิ้มน่ารักให้

 

"เชิญค่ะ ท่านมุคุโร่"

 ว่าพลางเลื่อนเก้าอี้ให้ มุคุโร่ทรุดตัวลงนั่งอย่างว่าง่ายแล้วจักการกับอาหารตรงหน้าอย่างช้าๆ

 

"โคลมเป็นอะไรกับคุณฮิบาริเหรอครับ"

 

"นายท่านเป็นผู้มีพระคุณของชั้นค่ะ"

โคลมตอบในขณะที่เก็บจานไปล้าง

 

"อย่างนั้นเหรอครับ" 

เสียงเปิดประตูดังขึ้น  เด็กสาวได้ยินดังนั้นจึงวางมือจากการล้างจานแล้ววิ่งไปที่หน้าประตูทันที

 

"นายท่าน กลับมาแล้วเหรอคะ" 

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความดีใจก่อนที่ร่างสูงของฮิบาริจะก้าวเข้ามาภายในบ้าน นัยน์ตาสี

รัตติกาลมองโคลม แล้วลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
 

"อืม ลำบากเธอมากเลยนะ โคลม"

ฮิบาริว่า ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองร่างเพรียวที่กำลังจะลุกหนีไป

 

"งั้นชั้นกลับก่อนนะคะ จะต้องไปเก็บของเตรียมเปิดเทอมน่ะค่ะ"

เด็กสาวเอ่ยแล้ววิ่งจากไปทันที

 

"เดี๋ยว นายน่ะ"

ร่างสูงเอ่ยแล้วใช้มือหนากระชากแขนเรียวของคนตรงหน้าอย่างแรง

 

"นี่ ผมเจ็บนะ ปล่อย!!!" 

ร่างนั้นเอ่ย พยายามสะบัดแขนของตนให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างสูง

 

"อะไรแค่นี้ทำเป็นเจ็บ อย่าสำออยไปหน่อยเลยน่า"

ร่าสูงแค่นเสียง ก่อนจะกระชากร่างเล็กเข้ามาประทับจูบอย่างรุนแรง สอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรง

ปากหวานอย่างถือสิทธิ์

 

"อื้อ...อือ"

ร่างบางร้องประท้วง มือน้อยๆทุบบ่าแกร่งเมื่อใกล้หมดอากาศหายใจ ร่างสูงจึงถอนริมฝีปาก

ออกแล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวแทน

 

"อึก...อย่านะ คุณฮิบา...ริ"

มุคุโร่เอ่ยห้ามเสียงสั่น ก่อนจะร้องอย่างตกใจเมื่อร่างถูกเหวียงขึ้นพาดบ่าของฮิบาริ ร่างสูงใช้เท้า

เตะประตูห้องนอนออกตามด้วยการเหวี่ยงร่างบนบ่าลงเตียงอย่างไม่ปราณี ฮิบาริยืนมองร่างบน

เตียงที่กำลังดันตัวลุกขึ้น แล้วใช้นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองด้วยความโกรธ

 

"หือ นายมีสิทธิ์มองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"

มือหนาบีบคางเรียวจับเชิดขึ้น แล้วโน้มตัวลงไปใกล้ จนลมหายใจอุ่นๆเป่ารดแก้มเนียน

 

"ออกไป...นะ"

ร่างเล็กเอ่ยตะกุกตะกัก แก้มขาวเริ่มขึ้นสีระเรื่อ ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจแล้วจึงถอยออกมา พลางใช้

นิ้วยาวเกี่ยวเส้นผมนุ่มลื่นสีไพลินเล่น

 

"รู้ไหม วันนี้ชั้นไปไหนมา"

 

"ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องรู้นี่ครับ"

มุคุโร่เอ่ยตอบแล้วปัดมือที่เล่นผมของตนออก ซึ่งทำให้ร่างสูงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

 

"ชั้นไปหาซาวาดะ สึนะโยชิมา"

ฮิบาริเอ่ยนิ่งๆแล้วขยับเท้าเตรียมเดินออกไป

 

"ว่าไงนะครับ คุณไปหาสึนะมางั้นเหรอ!!!"

นัยน์ตาสองสีเบิกกว้าง ขว้าแขนคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

 

"อืม"

ฮิบาริตอบสั้นๆสายตามองมายังมือที่จับแขนตน มุคุโร่รู้ตัวจึงปล่อยมือแล้วถามอย่างรีบร้อน

 

"เข้าเป็นไงบ้าง สบายดีรึเปล่า เกิดอะไรขึ้น แล้ว...อุ๊บ!!!"

ร่างสูงประกบปากคนใจร้อน แล้วค่อยๆเล็มริมฝีปากอย่างช้าๆสัมผัสอ่อนโยนต่างจากครั้งก่อน

อย่างสิ้นเชิงทำให้ร่างบางตอบรับอย่างลืมตัว

 

"อืม...อือ"

 เสียงหวานครางออกมาเบาๆเมื่อร่างสูงประทับรอยรักไว้บนลำคอขาวผ่องอีกครั้ง 

 

"วันนี้ทำตัวน่ารักดีนี่"

ฮิบาริเอ่ยพลางปลดกระดุมเสื้อคนข้างล่างอย่างไม่รีบร้อน

 

คลุม คลุม คลุม

"พูดอะไร...ของ...คุณ...อ๊ะ"

มุคุโร่ครางอีกครั้งเมื่อนิ้วเย็นถูกลากผ่านอกเนียนแล้วแกล้งกดย้ำๆลงบนยอดอกสีชมพูสวย

 กางเกงขาสั้นถูกดึงให้ร่นลงไปอยู่ที่ปลายเท้า ฮิบาริเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าหวานออกแล้ว

ประทับจูบอีกครั้ง มือหนาโอบประคองเอวบางไว้บนตักแล้วกระซิบถามข้างหูเบาๆ

 

"จะทำเองหรือให้ชั้นช่วย"

ใบหน้าสวยขึ้นสีพลางเสมองไปทางอื่นแล้วเอ่ยเบาๆ

 

"คะ...คุณ ทำ เถอะ"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของฮิบาริ แล้วจึงผลักร่างเล็กให้นอนลงแล้วแทรกกายเข้าไป

อย่างช้าๆ แผลครั้งก่อนจึงฉีก เลือดสีแดงไหลออกมาอีกครั้ง จึงได้แต่จิกเล็บลงบนไหล่กว้างเพื่อ

ระบาย

 

"อะ...อึก"

มุคุโร่กัดฟันเมื่อแผลเก่าฉีกออก ความเจ็บปวดทำให้น้ำตาเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา

 

"อย่าเกร็ง ปล่อยตัวตามสบาย"

ร่างสูงปลอบเบาๆก่อนจะถอนออกมาแล้วกระแทกเข้าไปจนสุด

 

"อ๊า!!!"

ร่างบางกรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างสูงเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ เสียงที่กรีดร้องออกมานั้นเต็มไปด้วย

ความทรมานและสุขสม จนร่างสูงกระแทกเข้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะถอนตัวออกมาช้าๆ

มุคุโร่หอบหายใจ น้ำสีขาวขุ่นและเลือดเปรอะเปื้อนตามโคนขาขาวและผ้าปูที่นอน แขนแกร่ง

คว้าร่างบางมากอดเอาไว้ แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกันในที่สุด

 

 

 

 

 

To be continue.

 

----------------------------------------------- ---------------------------------