คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 6
Part 6
“ค...คุณ ทำอย่างนี้ทำไมครับ” ร่างเล็กถามขณะที่กำลังหอบ
“ก็มุคุโร่คุงยั่วชั้นก่อนทำไมล่ะ” ร่างเล็กทำหน้าเหวอ ฮะ เราเนี่ยนะยั่วเค้า เราไปยั่วเค้าตั้งแต่เมื่อไรกัน ร่างเล็กคิด
“ทุกครั้งที่มุคุโร่คุงขยับนั่นแหละ” เหมือนร่างสูงจะอ่านความคิดของมุคุโร่ออกทำเอาร่างเล็กที่กำลังคิดอยู่สะดุ้งทันทีและหันไปสบถเบาๆ
“ชั้นมีข้อเสนอให้กับมุคุโร่คุงนะ เกี่ยวกับการทำลายวองโกเล่น่ะ” ชายหนุ่มผมสีพิศุทธิ์พูดขึ้น
“คุณมีข้อเสนออะไรก็ว่ามาสิครับ” เจ้าของผมสีไพลินพูดขณะที่ยังไม่หยุดหอบ (ป๋าเบียรุนแรงมากมาย ทำเอาสับป้าไม่ได้หายใจหายคอเล้ย //คนแต่ง)
“ข้อเสนอก็คือ ให้มุคุโร่คุงอยู่กับชั้นที่นี่ แล้วชั้นก็จะไม่สั่งให้นำกำลังไปบุกฐานทัพวองโกเล่ยังไงล่ะ” ร่างสูงพูดพลางยิ้มหวาน
“มันเป็นข้อเสนอที่งี่เง่าที่สุดตั้งแต่ที่ผมเคยได้ยินมาเลยครับคุณเบียคุรัน”
“งั้นแสดงว่ามุคุโร่คุงจะไม่ยอมรับข้อเสนอนี้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ ข้อเสนองี่เง่าๆแบบนี้ผมไม่ยอมหรอก” “แต่ชั้นว่ามุคุโร่คุงต้องยอมรับข้อเสนอนี้แล้วล่ะ” อาเมทิสต์คู่งามรี่ลงพร้อมทั้งขยับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้นครับ” ร่างเล็กถามด้วยความสงสัย
“ชั้นอยากจะบอกว่า ตอนที่ชั้นจับโคลมจังมาขังไว้ที่มีลฟีโอเล่เนี่ย ชั้นได้ให้คนนำวัตถุระเบิดขนาดจิ๋วไปติดตั้งไว้ที่ผ้าคาดตาของโคลมจังยังไงล่ะ ถ้าชั้นสั่งโชจังเมื่อไหร่ละก็” ร่างสูงหยุดพูดพร้อมกับขยับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“โคลมจังโดนระเบิดไม่เหลือแน่” อัญมณีต่างสีคู่งามเบิกกว้างขึ้นทันที
“ว่าไงล่ะ” ร่างเล็กนิ่งอยู่ซักพัก ก่อนจะจะให้คำตอบ
“ก็ได้ครับ แค่ผมอยู่ที่นี่ก็พอใช่ไหม” ร่างเล็กต้องยอมรับข้อเสนออย่างจำใจ
“งั้นเป็นอันตกลงนะ” ร่างสูงยิ้มอย่างมีชัยแล้วหยิบสิ่งๆหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้กับร่างเล็ก มันเป็นสายสีน้ำตาลเข้มเหมือนชอคโกแลตมีห่วงสีทองปรับให้พอดีกับคอและมีตัวหนังสือสีขาวอันเป็นสีประจำของมีลฟีโอเล่แฟมิลี่สลักไว้ว่า “Byakurun” และมีโซ่ห้อยลงมาคล้ายสร้อยคอตรงกลางมีจี้รูปดอกกล้วยไม้สีขาวห้อยอยู่แน่นอนสิ่งนั้นก็คือ ปลอกคอนั่นเอง
“ใส่ไว้นะมุคุโร่คุง จะไดไม่มีใครกล้าทำร้ายมุคุโร่คุงไง”ร่างสูงพูดพลางยื่นให้
“คุณจะบ้าเหรอครับคุณเบียคุรัน นี่มันปลอกคอชัดๆ”ร่างเล็กโวยวาย
“ใส่ไปก่อนเถอะ หรือว่าจะให้ชั้นใส่ให้ หืม” ร่างสูงพูดพลางขยับเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นรดต้นคอของร่างบาง ร่างบางขยับหนีอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งหันหลังเพื่อปิดบัง
สีหน้าของตัวเองที่ขณะนี้กำลังแดงซ่านด้วยความอาย
“เข้าใจแล้ว แค่ใส่ไว้ก็พอแล้วใช่ไหมครับ” ร่างบางลุกลี้ลุกลนกับการใส่ปลอกคอนั่น ทำเอาคนตัวใหญ่หว่าแอบขำไม่ได้
♫ ♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫
อ่าน Part 7 ต่อได้เลยจ้า
ความคิดเห็น