คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 3 "ความสนุก"
"อือ"
แพขนตาดกกระพริบไหว เปลือกตาทั้งสองข้างเปิดช้าๆเผยให้เห็นนัยน์ตาคู่ประหลาด เมื่อยัน
กายขึ้น เสื้อคลุมสีดำที่ใช้แทนผ้าห่มจึงเลื่อนหลุดจากไหล่มน
"อ๊ะ!"
มือเรียวฉวยเสื้อคลุมเอาไว้ก่อนจะเขวี้ยงทิ้งลงพื้นราวกับรังเกียจ เพราะนึกได้ว่านั่นคือเสื้อคลุม
ของฮิบาริ
เคร้ง!!! เสียงช้อนกับจานกระทบกันใบหน้าติดหวานเงยขึ้นก็พบกับจานข้าวที่วางอยูบนโต๊ะ
ตรงหน้า
"กินซะ"
ร่างสูงเอ่ย ก่อนจะวางจานของตนแล้วนั่งลงตรงข้ามกับร่างบาง
""
มุคุโร่นิ่งเงียบไม่ยอมแม้จะแตะอาหารตรงหน้า
"ทำไมไม่กิน"
ฮิบาริถามขึ้นเมื่อคนตรงหน้ายังคงนั่งนิ่ง
"ผมไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน"
น้ำเสียงทุ้มดุเข้มข้นราวออกคำสั่ง
"ก็ผมบอกว่าไม่หิวไง!!!"
ร่างบางตะโกนใส่ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
"หึ กินดีๆไม่ชอบใช่ไหม"
ร่างสูงคว้าจานข้าวตรงหน้าแล้วกระชากใบหน้าหวานให้หันกลับมา มือหนาบีบคางเรียวอย่าง
แรงเพื่อให้อ้าปากก่อนจะกรอกข้าวในจานลงไปอย่างไม่ไยดี
"อื้อ!!!"
ร่างบางดิ้นรน มือบางทั้งสองข้างปัดป่ายไปทั่ว แต่ก็ต้องหยุดดิ้นเมื่อฮิบาริกรอกข้าวใส่ปากจน
หมด มือหนาละออกจากคาง มุคุโร่จึงจำใจเคี้ยวแล้วกลืนลงไปอย่างเสียไม่ได้
"อย่ามีปัญหาให้มากนัก ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนอนุบาลที่จะต้องมาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้"
"ผมไม่ได้ขอให้ใครมาป้อนให้!!!"
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ"
ฮิบาริยังคงออกคำสั่ง มือหนายื่นเสื้อเชิ้ตของตนให้กับร่างเล็ก
"ไม่เอา!!!"
มุคุโร่ตอบก่อนจะหันหน้าหนี
"จะเปลี่ยนเองหรือจะให้เปลี่ยนให้"
"ไม่ต้อง!!!"
ร่างเล็กตะคอกอีกครั้ง ก่อนมือบางจะฉวยเสื้อจากร่างสูงแล้วนำมาสวมทับเสื้อตัวเก่าที่ขาดเป็น
ชิ้นๆด้วยมือของฮิบาริ
"เดี๋ยวก่อน"
ข้อเท้าบางถูกกระชากไปอย่างแรงส่งผลให้ร่างนั้นล้มลง โซ่ตรวนอันเดิมถูกนำกลับมาใช้อีกครั้ง
มุคุโร่พยายามดึงข้อเท้าของตนกลับมา แต่มือหนานั้นบีบแน่นขึ้นราวกับคีมเหล็กทำให้ต้องร้อง
ด้วยความเจ็บก่อนที่ร่างสูงจะกระชากแขนบางอีกครั้งแล้วลากคนตัวเล็กกว่าไปยังห้องนอนจน
เกิดเสียงโซ่ครูดไปกับพื้น
ปัง!!! บานประตูที่ทำจากไม้ชั้นดีถูกผลักกระทบผนังจนเกิดเสียงดัง ปรากฏร่างเจ้าของห้องที่
กำลังก้าวเข้ามาแล้วเหวี่ยงร่างบางลงกับพื้นห้องอย่างแรง
"โอ๊ย!!!"
เสียงหวานร้องอย่างเจ็บปวด ริมฝีปากบางสวยเม้มสนิทพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้น
ออกมา ร่างสูงไม่สนใจโน้มตัวลงมาก่อนจะกระชากเรือนผมสีไพลินขึ้นมา
"อ้าว ทำไมไม่ร้องล่ะ กลั้นเอาไว้ทำไม ชั้นชอบหน้านายเวลาร้องไห้นะ"
"ไม่มีทาง ผมจะไม่มีวันร้องให้คุณได้เห็นอีก!!!"
"ปากเก่ง งั้นขอดูหน่อยว่าทำได้อย่างที่พูดรึเปล่า"
แขนแกร่งช้อนร่างของมุคุโร่ขึ้นแล้วโยนลงบนเตียงก่อนจะโน้มลงมาประกบริมฝีปากอย่าง
รวดเร็ว
"อย่า...อื้อ!!!"
ริมฝีปากเผยอขึ้นเมื่อส่งเสียงร้องจึงเหมือนเป็นการเปิดทางให้ ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปในโพรงปาก
เพื่อลิ้มรสความหวานภายใน แขนเรียวทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นเหนือหัว สายไฟที่ขาดแล้ว
(เนื่องจากโคมไฟในห้องพัง)ถูกนำมาใช้เป็นเชือกชั่วคราว ร่างสูงละริมฝีปากออกก่อนจะเดินไป
ยังตู้ที่อยู่ข้างเตียงในขณะที่ร่างเล็กนอนหอบหายใจอยู่บนเตียง
"มีดกับแส้ นายชอบอะไรมากกว่ากัน"
ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเมื่อได้ยินคำถาม ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ ทำให้ข้อมือ
เสียดสีกับสายไฟจนถูกบาด เลือดสีแดงไหลออกมาจากบาดแผลช้าๆอาบข้อมือทั้งสองให้
กลายเป็นสีแดงฉาน
"เฮ้ๆ ดิ้นมากจนโดนบาดเลย คงกลัวล่ะสิ งั้นวันนี้ใช้มือก็ได้ หึๆ"
ร่างสูงเก็บของก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ตนเพิ่งให้เมื่อกี้ออก
แล้วโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้วตามด้วยกางเกงขาสั้นสีดำของร่างบาง
"อ๊ะ"
มุคุโร่เผลออุทานเมื่อร่างสูงขบเม้มสร้างรอยรักไว้ที่ซอกคอขาว ลิ้นร้อนลากผ่านลงมาเรื่อยๆ
แกล้งขบเบาๆที่ยอดอกสีชมพู เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามใบหน้าหวาน
"อึก!!!"
ร่างบางกัดริมฝีปากของตนแน่นเมื่อนิ้วเรียวถูกส่งเข้ามาในตัว คมเขี้ยวฝังลงบนริมฝีปากของ
ตนเอง เลือดสีสดไหลอออกมาตามรอยกัด น้ำตาใสเอ่อล้นขอบตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
"ร้องเพราะๆหน่อยสิ"
ร่างสูงเอ่ยแล้วเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นอีก
"ม...ไม่"
ร่างบางหอบหายใจหนักอย่างทรมาน
"ดื้อจริงนะ"
ร่างสูงถอนนิ้วออกก่อนจะแทรกกายเข้ามาแทนแล้วกระแทกอย่างรุนแรง มุคุโร่กรีดร้องสุดเสียง
น้ำสีขาวขุ่นและเลือดหยดลงบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด บนใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มขึ้น
รอยยิ้มของผู้ชนะ...
ไม่นานนักร่างสูงก็ถอนกายออก ก่อนจะแก้พันธนาการให้ร่างบาง นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องมองร่าง
ที่หอบหายใจรวยรินอยู่บนเตียง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยรักที่เห็นเด่นชัดบนผิวสีน้ำนม ตามโคน
ขาขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นกับเลือดผสมกัน ที่ข้อเท้ายังคงมือโซ่ตรวนจองจำเอาไว้
ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ริมฝีปากบวมช้ำจากการกัดยังคงมีคราบเลือดติดอยู่ขยับ
อย่างช้าๆ
"ผม...เกลียด...คุณ"
"หึ เกลียดไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะนายจะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน"
มือหนาหยิบกล่องพยาบาลก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วคว้าข้อมือบางมาทำแผล มุคุโร่ในตอนนี้ไม่
มีแรงแม้แต่จะพูดยังพยายามฝืนข้อมือของตนเอาไว้ ร่างสูงชักสีหน้าแล้วกระชากเอาไว้
"อย่า...มา แตะ ตัว...ผม"
ร่างบางเอื้อนเอ่ยด้วยความยากลำบาก ความเจ็บปวดจากด้านล่างแล่นขึ้นมา ทำให้ใบหน้าสวย
บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
"กินนี่ซะ"
ฮิบาริยื่นยาเม็ดสีขาวมาจ่อไว้ที่ริมฝีปากบาง มุคุโร่หันหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าที่แสดงความ
เจ็บปวดเอาไว้
"ดื้อ"
ร่างสูงจึงเอายาใส่ปากตน จับใบหน้าสวยให้หันกลับมาแล้วประกบปากลงไป ยาเม็ดถูกส่งเข้าไป
ทางลิ้นร้อน ฮิบาริละจากริมฝีปากมาดื่มน้ำในแก้วแล้วประกบปากอีกครั้ง น้ำที่เกินล้นออกมา
เปื้อนลำคอระหง
"อืม...อือ"
เสียงหวานครางเบาๆเมื่อใกล้จะหมดลมหายใจ สองแขนที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามดันคนตัวสูงออก
จนกระทั่งฮิบาริถอนริมฝีปากออกก็พบว่าร่างบางหมดสติไปแล้วจึงลุกจากเตียง มือใหญ่ปิดหน้า
ของตนไว้สักครู่ ก่อนจะเปิดออกเผยให้เห็นรอยยิ้มประหลาดแล้วเดินออกไปจาห้อง
"ยังหรอก แค่นี้ยังไม่จบ นายต้องชดใช้ในสิ่งที่น้องนายก่อไว้มากกว่านี้ โรคุโด มุคุโร่"
To be continue.
----------------------------------------------- ---------------------------------
ความคิดเห็น