คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 1 "จุดเริ่มต้นของความเเค้น"
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าสะท้อนก้องภายในโรงพยาบาลบ่งบอกถึงความรีบของผู้มาเยือน ก่อนที่
ขายาวทั้งสองจะหยุดอยู่หน้าห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน เหงื่ออาบตามใบหน้าคมคาย นัยน์ตาสีรัตติกาล
ฉายแววกังวลเป็นอย่างมาก
"พี่ของผมเป็นไงบ้างครับหมอ" เสียงทุ้มเอ่ยถามถามเมื่อเห็นแพทย์เดินออกมา
"คุณเป็นญาติของผู้ป่วยใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับ พี่ของผมเป็นไงบ้าง"
"คือ...ผู้ป่วยได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงอวัยวะภายในเสียหายทั้งหมด...หมอเสียใจด้วยนะครับ"
ร่างสูงยืนนิ่งอึ้งกับคำตอบ ก่อนจะพึมพำเบาๆซ้ำไปซ้ำมา
"ไม่จริง...ไม่นะ...เป็นไปไม่ได้...ดีโน่!!!"
.
.
.
ร่างสูงภายใต้ชุดสูทสีดำสนิท ยืนอยู่หน้าป้ายหลุมศพ นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องมาองรูปของผู้เป็นพี่
ที่มีรอยยิ้มตลอดเวลา มือหนาวางช่อลิลลี่สีขาวลงหน้าป้ายช้าๆ
"นายไม่ต้องห่วงนะดีโน่ ชั้นจะแก้แค้นให้นายเอง"
ฮิบาริ เคียวยะ เอ่ยกับหลุมศพของพี่ชายด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก รูปใบหนึ่งถูกออกมาจากอกเสื้อ
"ซาวาดะ สึนะโยชิ นายต้องชดใช้ในสิ่งที่นายก่อไว้!!!"
.
.
.
"สึนะ รู้ข่าวหรือยังครับ"
ร่างเพรียวระหงเอ่ยทักร่างเล็กกว่าที่กำลังเดินมาที่ห้องอาหารขณะที่ตนกำลังเตรียมอาหารเช้า
"ข่าวอะไรเหรอฮะ"
เสียงใสราวกับกระดิ่งดังมาจากจากข้างหลัง เมื่อหันไปก็พบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตที่กำลัง
จ้องมองด้วยความสงสัย
"ข่าวของคุณดีโน่ไงครับ"
"คุณดีโน่?...คุณดีโน่เป็นอะไรงั้นเหรอฮะ"
"สึนะ...คุณดีโน่...เสียแล้วครับ"
"อะไรนะ!!! เป็นไปไม่ได้...ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมฮะ"
ร่างเล็กร้องด้วยความตกใจ ไร้เรี่ยวแรงที่จะยืน ก่อนจะทรุดลงไปกับพื้น โดยมีร่างสูงเพรียววิ่ง
เข้ามาประคอง
"ผม...ฮึก ผมไม่น่าทะเลาะกับคุณดีโน่เลย...ฮึก ผม...ผม"
สึนะสะอื้นอย่างน่าสงสาร มือเล็กๆทั้งสองข้างปิดหน้าในขณะที่น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"ไม่เป็นไรนะครับสึนะ ไม่เป็นไร อย่าร้องเลยครับ ไม่มีใครโทษสึนะหรอกนะ"
เสียงหวานของโรคุโด มุคุโร่ เอ่ยปลอบประโลมอย่างแผ่วเบา แขนเรียวโอบกอดผู้เป็นน้องเอาไว้
อีกมือหนึ่งก็ลูบเส้นผมสีน้ำตาลฟูฟ่องไปด้วย
ปัง!!! โครม!!! เสียงถีบประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะกระเด็นเข้ามาภายในบ้าน มุคุโร่ได้สติ
เมื่อเห็นกลุ่มชายชุดดำประมาณ 4-5 คนเข้ามายืนตรงหน้า ก่อนจะพยุงตนเองให้ลุกขึ้นแล้วดัน
คนตัวเล็กกว่าให้ไปหลบอยู่ข้างหลังตน ร่างบางข่มความกลัวเอาไว้ในใจแล้วเอ่ยถามด้วย
น้ำเสียงราบเรียบ
"พวกคุณเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง"
"มันไม่สำคัญหรอกว่าพวกชั้นเป็นใคร"
น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังมาจากด้านหลังของกลุ่มชายชุดดำที่แหวกแถวเป็นทางเผยให้เห็นร่างสูง
โปร่งสวมสูทสีดำ นัยน์ตาที่ทอดมองมายังทั้งสองมีแต่ความเย็นชาและแฝงไปด้วยความแค้น
ร่างสูงก้าวเข้ามาอย่างช้าๆในขณะที่ร่างบางก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆจนชิดกำแพง มือเรียวจับมือ
น้องชายไว้แน่นราวกับจะหายไป
"พวกคุณต้องการอะไร"
เหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้าขาว ร่างกายสั่นน้อยๆด้วยความกลัว ฮิบาริหัวเราะในลำคอ แล้วโน้ม
ใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้
"แก้แค้นไงล่ะ!!!"
มือหนากระชากข้อมือบางอย่างแรงจนมุคุโร่เผลอปล่อยมือของน้องตน
"จัดการ!!!"
สิ้นคำสั่งบรรดาลูกน้องทั้งหลายก็เข้ามาลากร่างเล็กของสึนะแล้วเหวี่ยงลงบนโซฟาก่อนจะฉีก
เสื้อผ้าจนขาดวิ่น
"พวกคุณอย่าทำอะไรเขานะ...โอ๊ย!!!"
ร่างบางร้องเมื่อขอมือถูกบีบให้แน่นขึ้น ตอนนี้เค้าได้แต่เพียงมองการกระทำที่แสนโสมมของ
พวกชายชุดดำที่ทำกับน้องของเขา เสียงร่ำไห้ของสึนะดังลั่นด้วยความหวาดกลัว
"ไม่นะ!!!"
มุคุโร่กรีดร้อง พลันนัยน์ต่างสีเหลือบไปเห็นปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวของร่างสูง มือข้างที่เป็นอิสระ
คว้าปืนมารวดเร็วก่อนจะลั่นไกใส่ลูกน้องของฮิบาริทันที กระสุนนั้นเจาะเข้าที่สมองอย่างแม่นยำ
ฮิบาริหันไปสั่งลูกน้อง ก่อนที่จะแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมให้เจ้าของผลงาน
"เก่งนี่ที่ฆ่าลูกน้องของชั้นได้ แต่ตอนนี้นายต้องอยู่เชยๆก่อน"
มีดสั้นเล่มหนึ่งปรากฏอยู่ในมือของร่างสูง ก่อนที่จะตวัดคมลงบนฝ่ามือบางอย่างรวดเร็ว
ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ร้อง เลือดสีแดงไหลออกมาตามบาดแผล ชโลมฝ่ามือสวยให้เป็นสีแดง
อย่างช้าๆ สึนะที่ตะเกียดตะกายออกมาจากกลุ่มชายชุดดำได้ร้องเรียกผู้เป็นพี่ แต่นัยน์ตากลมโตก็
ต้องเบิกกว้างขึ้นด้วยความกลัวระคนตกใจที่เห็นสภาพของมุคุโร่ในตอนนี้
"นาย...นายทำพี่ของชั้นทำไม นายต้องการอะไรกันแน่!!!"
"ชั้นต้องการให้นายได้ลิ้มรสความเจ็บปวดไงล่ะแค่นี้มันยังไม่สาสมกับที่นายทำกับพี่ชายชั้นหรอก"
"นาย...เป็นน้องชายของคุณดีโน่งั้นเหรอ"
"ใช่ ชั้นนี่แหละน้องชายของคนที่นายทำร้ายจิตใจอย่างไม่ไยดี จนต้องทำให้เขาต้องตาย!!!"
"แล้วทำไมนายไม่ฆ่าชั้นซะล่ะ ฆ่าชั้นเลยสิ ทำไมต้องไปลงที่พี่ชั้นด้วย!!!"
ร่างเล็กตะคอกกลับด้วยความโกรธ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตากลมโตไม่ขาดสาย
"ฆ่านายแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะสึนะโยชินายต้องรับความเจ็บปวดเหมือนชั้นในตอนนี้ต่างหาก"
ฮิบาริแค่นหัวเราะ มือหนากระชากเส้นผมสีไพลินขึ้นมาก่อนที่มีดเล่มเดิมจะถูกลากอีกครั้งผ่าน
แก้มบนใบหน้างามอย่างบรรจง เรียกให้เลือดสีแดงไหลอาบแก้มนวลเรื่อยๆ มุคุโร่ในตอนนี้ไม่มี
แม้แรงจะยืนด้วยตนเองถ้าไม่ใช่เพราะร่างสูงจิกผมเอาไว้ เปลือกตาทั้งสองหนักอึ้ง สติที่เหลืออยู่
กำลังจะหมดในไม่ช้า เรียวปางบางพยายามเอ่ยเรียกผู้เป็นน้องแต่เสียงที่ออกมาตอนนี้ราวกับ
เสียงกระซิบ ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับวูบไป
"สึ...นะ"
To be continue.
----------------------------------------------- ---------------------------------
ความคิดเห็น