คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Part 9 "สารภาพ"
“...งั้นเหรอ”
ฮิบาริเอ่ยกับหญิงสาว ในขณะที่หางตาเหลือบมองร่างบนเตียง
“เมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้า”
มาเรียตอบแล้วโผล่หน้าไปยังอีกคนที่อยู่ในห้อง
“เชิญคุณมุคุโร่ด้วยนะคะ”
“อ่อ...ครับ”
มุคุโร่พยักหน้ารับช้าๆแล้วคลี่ยิ้มบางๆให้ มาเรียยิ้มตอบแล้วหันไปพูดกับฮิบาริต่อ
“งั้นชั้นไปก่อนนะ มีนัดกับคุณพ่อกับคุณแม่ แล้วชั้นจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ”
ประโยคหลังหญิงสาวหันกลับมาพูดกับมุคุโร่อีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกไป
ภายในห้องเงียบสนิท ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยขึ้น
“คุณ...จะแต่งงานเหรอครับ”
ดวงตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าคม
“อืม”
ฮิบาริครางรับในลำคอเบาๆ มือหนาจับมือเล็กขึ้นมากุมเอาไว้แน่น
“ขอโทษ”
เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้ง มุคุโร่หัวเราะเบาๆกับน้ำเสียงซึมเศร้าของคนตรงหน้า
“เวลาหงอยแล้วน่ารักแหะ แกล้งซักหน่อยดีไหมนะ” มุคุโร่คิดในใจ
“เรื่องอะไรล่ะครับ”
มุคุโร่เอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าสวยเบือนไปทางอื่น แล้วแกล้งมองคนตรงหน้าด้วยหางตา
“เรื่องมาเรีย”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ และเมื่อเห็นสายตาของคนตรงหน้า นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าคมก้มต่ำลง
เหมือนกับเวลาสัตว์เลี้ยงถูกเจ้านายดุอย่างไรอย่างนั้น
“โอ๊ย...ให้ตายสิ ทำตัวน่ารักอย่างนี้ตลอดเลยไม่ได้รึไงนะ”
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยนี่ครับ”
มุคุโร่เอ่ยยิ้มๆก่อนจะจับมือร่างสูงเอาไว้
“เธอเป็นคนดี...ผมเชื่อว่าคุณต้องมีความสุขแน่”
ว่าพลางคลี่ยิ้มบาง พลันร่างเล็กก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของคนตัวใหญ่
“ชั้นรักนาย”
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู
“คนบ้า...มาบอกทำไมตอนนี้ล่ะครับ”
มุคุโร่เอ่ยเสียงสั่น มือทั้งสองข้างเกาะบ่าใหญ่แน่น
“ชั้นรักนาย”
ร่างสูงยังคงเอ่ยคำเดิม ดวงตาต่างสีเงยขึ้นสบเนตรสีรัตติกาล
“ผมก็รักคุณครับ”
ร่างเล็กยิ้มทั้งน้ำตา ฮิบาริใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มขาวออก แล้วประกบริมฝีปากลงบน
ริมฝีปากบางแน่น ลิ้นร้อนค่อยๆลิ้มรสความหวานภายในอย่างช้าๆซึ่งรางบางก็ไม่ได้
ขัดขืน แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอร่างสูงไว้แล้วจูบตอบอย่างแผ่วเบา
“อืม...อือ”
ฮิบาริถอนริมฝีปากออกด้วยความเสียดายเนื่องจากร่างตรงหน้าเริ่มขาดอากาศหายใจ ร่าง
เล็กหอบหายใจ นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มราวกับเชิญชวน
“จะทำให้ชั้นหลงไปถึงเมื่อไหร่กัน นายน่ะ”
เสียงหวานครางเบาๆเมื่อร่างสูงประทับรอยรักไว้บนซอกคอขาว มือหนาดึงเชือกบนชุด
คนไข้อย่างช้าๆ
“ผม...ไป...ทำแบบนั้นเมื่อไหร่...กัน...อ๊ะ”
มุคุโร่ครางอีกครั้งเมื่อลิ้นร้อนถูกลากผ่านอกเนียน ขบเม้มบนยอดอกสีชมพูทำให้ร่างทั้ง
ร่างสั่นสะท้านด้วยความเสียว ฮิบาริคลี่ยิ้มอย่างพอใจ มองร่างน้อยที่สั่นระริกอยู่ในอ้อม
กอด ก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปเพื่อเบิกทาง
“อะ...อึก”
มุคุโร่กัดปากแน่น แล้วก็หลุดเสียงครางออกมาเมื่อจำนวนนิ้วถูกเพิ่ม
“อย่าเกร็งนะ”
ฮิบาริเอ่ยกับร่างข้างใต้ ถอนนิ้วออก แล้วแทรกกายเข้าไปอย่างช้าๆ
“อึก...อื้อ...จ...เจ็บ”
มุคุโร่ร้องเบาๆ ขอบตาสวยเอ่อไปด้วยน้ำตา
“ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็ไม่ชินซักที ทำไมนะ”
นึกอยู่ในใจ แล้วก็ร้องออกมาเบาๆเมื่อร่างสูงแทรกกายเข้าไปจนมิด
“อย่าเกร็งสิ”
ร่างสูงจูบแก้มนวลเบาๆ ตัวเขาเองก็รู้สึกอึดอัดไม่แพ้กัน ภายในร่างของมุคุโร่นั้นรัดเขา
แน่น ไม่ว่าจะกี่ครั้งช่องทางอ่อนนุ่มนี้ก็ยังร้อนผ่าวและรัดแน่นอยู่เสมอ นั่นทำให้ฮิบาริ
แทบคลั่ง ยั้งแรงเอาไว้เพื่อไม่ให้ร่างงามต้องแหลกสลายไปก่อน
“อะ...อื้อ...เบา เบาหน่อยสิ...ครับ...อื้อ”
เสียงหวานครางเมื่อร่างสูงขยับพร้อมทั้งเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ...อึก แรง...กว่านี้สิครับ แรง...อีก”
เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างสูงจึงกระแทกเป็นจังหวะอย่างแรงและหนักหน่วง เตียงผู้ป่วยสั่น
ไหวไปตามจังหวะบทรักอันร้อนแรงของทั้งสอง
“อ๊า!!!”
เสียงหวานครางลั่นเมื่อร่างสูงกระแทกเข้ามาเป็นครั้งสุดท้าย ร่างเล็กรับรู้ถึงบางอย่างที่
เข้ามาภายในร่างกาย ฮิบาริค้างไว้ซักครู่แล้วถอนกายออกมา
พลางอุ้มร่างที่หอบหายใจ
ขึ้นไปยังห้องน้ำ
“คุณนี่ ออมแรงไม่เป็นเลยรึไงครับ”
มุคุโร่บ่นอ้อมแอ้มเมื่อถูกวางลงในอ่าง
“นั่นออมสุดๆแล้วล่ะ”
ฮิบาริว่าพลางเปิดฝักบัวรดลงบนผิวเนียน
“เหรอครับ”
มุคุโร่เอ่ยเบาๆ แล้วปล่อยให้ร่างสูงชำระร่างกายให้จนเสร็จ
“ท่านมุคุโร่ เป็นยังไงบ้างคะ”
ประตูห้องพักเปิดออก ปรากฎร่างเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีม่วงเข้มในชุดนักเรียน
ม.ปลาย ในมือมีตระกร้าผลไม้อยู่ด้วย
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ โคลม”
ริมฝีปากที่ยังซีดเซียวระบายยิ้มให้กับเด็กสาว
กริ้ง กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฮิบาริพึมพำเบาๆก่อนจะกดรับสาย
“มีอะไร มาเรีย”
(เคียวยะ อยู่ที่ไหนน่ะ)
“ยังอยู่ที่โรงพยาบาล มีอะไรเหรอ”
(นี่ๆ มาลองชุดดูหน่อยสิ แล้วก็มาเลือกแบบด้วย)
“แบบไหนก็ได้”
(ก็แล้วชั้นจะรู้ไหมว่านายใส่ไซส์อะไร ชั้นไม่ได้ตัวเท่านายนะยะ)
“อืม จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ร่างสูงตอบรับแล้วหันมาหาคนบนเตียง
“ไปเถอะครับ โคลมก็อยู่ ไม่เป็นไรหรอก”
มุคุโร่เอ่ยตามด้วยเด็กสาวที่พยักหน้า
“แล้วชั้นจะรีบกลับมา”
“ครับ”
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มสดใสให้ร่างสูง ฮิบาริยิ้มรับแล้วเดินออกไป
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะคะ”
โคลมเอ่ยขึ้นเมื่อประตูปิดสนิท มุคุโร่หันมาหาคนข้างๆ
“ผมทำอะไรเหรอครับ”
“ทำไมท่านมุคุโร่ต้องแกล้งยิ้มให้กับนายท่านอย่างนั้นล่ะคะ”
“ผมเปล่านะ”
มุคุโร่ทำตาใสซื่อ แต่เด็กสาวกลับส่ายหน้า
“อย่าโกหกเลยค่ะ”
โคลมเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“ถึงจะหลอกนายท่านได้ แต่หลอกชั้นไม่ได้หรอกนะคะ”
“ทำไมถึงรู้ล่ะครับ”
ร่างเพรียวถามเด็กสาวนิ่งๆ
“ทุกอย่างมันแสดงออกทางแววตา ถ้าชั้นไม่สังเกตดีๆก้ไม่ทราบหรอกค่ะ”
“ว้า แย่จัง ผมคิดว่าเก็บหมดแล้วนะ”
มุคุโร่เอ่ยติดตลก โคลมมองเงียบๆก่อนถามออกไปตรงๆ นั่นทำให้ร่างบางถึงกับสะอึก
“ท่านมุคุโร่รักนายท่านรึเปล่าคะ”
“อือ...ไม่ทราบสิครับ”
“ตอนนี้ผม...รู้สึกเหมือนชาไปหมดเลย”
น้ำเสียงที่ตอบนั้นแหบแห้ง
“คงเจ็บมากสินะคะ”
เสียงของโคลมแผ่วเบา มุคุโร่จึงหันมายิ้มเศร้าๆ
“ก็คงงั้นแหละครับ”
ภายในแววตานั้นดูเจ็บปวด นั่นทำให้เด็กสาวรู้สึกเศร้าไปด้วย
“ถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเถอะค่ะ”
โคลมเอ่ย นั่นทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น
“ให้ผมร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงเหรอ ไม่ไหวมั้งครับ”
“งั้นก็คิดซะว่าชั้นไม่มีตัวตนในตอนนี้แล้วกันค่ะ”
“เด็กอย่างเธอนี่มันจริงๆเลยนะครับ”
“เอาเถอะค่ะ ถ้าไม่ระบายมันออกมาบ้าง ก็อาจเป็นบ้าก็ได้นะคะ”
โคลมยิ้มแล้วหันหลังให้
“อ่า...นั่นสินะ”
ร่างเพรียวหันหลัง แขนขาวถูกก่ายไว้บนหน้า ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่าง
เงียบงัน
“ผมนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
To be continue.
ความคิดเห็น