จะตายทั้งทีขอมีสตอรีหน่อยได้ไหม

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue

กลางดึกคืนพระจันทร์ดับอับแสง

เหล่านกแร้งหิวกระหายออกล่า

เสียงกระซิบมุ่งมาดร้ายลอยลมมา

หิตราชาทรราชอาบธานี

ธงสีชาดขาดวิ่นหมดท่า

ไร้ราชาบนบังลังก์วังเปลี่ยนสี

ราษฎรทั่วทุกแคว้นต่างปรีดี

จบเสียทีกลียุคแห่งแซนเวลล์

คำพยากรณ์ที่ออกมาจากปากหญิงเฒ่าในกระท่อมกลางป่าหลังกำแพงสูงทำเอาคนได้ฟังถึงกับนั่งไม่ติด ชายในผ้าคลุมเนื้อดีทุบโต๊ะเสียงดังทักท้วงอนาคตอันเลวร้ายที่เพิ่งจะได้ยินกับหู ดวงตาจ้องเขม็งหวังได้รับคำตอบที่ต่างออกไปแต่กลับไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย

เสียงเกือกม้ากระทบพื้นเป็นจังหวะควบออกจากป่าไปท่ามกลางความมืดมุ่งหน้าสู่ประตูวัง ฝีเท้าจ้ำอ้าวผ่านทหารยามทุกนายได้อย่างง่ายดายเพียงแค่เขาเปิดผ้าคลุมหน้าออก

"ข้ามาขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท"

"ยามวิกาลเช่นนี้ฝ่าบาทเสด็จเข้าบรรทมแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

คำค้านจากราชเลขาส่วนพระองค์ของจักรพรรดิก็ไม่อาจหยุดฝีเท้าอันร้อนรุ่มของคนในผ้าคลุมได้ เขากวาดต้อนร่างปวกเปียกของราชเลขาด้วยสายตาอันคมกริบข่มจนต้องล่าถอย

"ทำอะไรอยู่วินสตัน รีบเข้ามาเร็ว ๆ"

"ฝ่าบาท..."

"สีหน้าเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร"

"คืนเดือนดับพ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วมันเมื่อไหร่กันเล่า ไหน เอาคำพยากรณ์มาให้ข้า"

จักรพรรดิร่างอวบเปลือยพุงโย้รีบร้อนดึงกระดาษคำพยากรณ์ของหญิงเฒ่าจากกระท่อมกลางป่าไป สีหน้าแสดงออกถึงความหวาดหวั่นระคนตกใจเมื่อทอดพระเนตรอ่านจนจบ สองขาไร้เรี่ยวแรงทรุดประทับลงเก้าอี้หุ้มเบาะสีทองอร่ามสมฐานันดร

"เหอะ เหลวไหลสิ้นดี"

กระดาษคำทำนายถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กขิ้นน้อยด้วยอารมณ์โทสะขององค์จักรพรรดิ ถึงจะพอรู้อยู่แล้วว่าตนถูกตราหน้าว่าเป็นราชาทรราช แต่ใครมันจะสนกันเล่า เพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นราชาน่ะคือเรื่องจริง

"ฝ่าบาทจะทำอย่างไรต่อไปพ่ะย่ะค่ะ"

"ทำอย่างไรงั้นเหรอ ก็ไปจับอีแก่สติไม่ดีคนนี้มาประหารน่ะสิ"

"ฝ่าบาทไม่เชื่อ..."

"ใครมันเชื่อก็คงจะโง่เต็มที เหอะ ก่อกบฏในแซนเวลล์ เพ้อเจ้อเสียจริง"

สิ้นคำเย่อหยิ่งขององค์จักรพรรดิ เสียงกรีดร้องปริศนาลอยลมฉาบทับความเงียบกลางดึกให้กลายเป็นคืนโหยหวน เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ราชเลขาหน้าประตูทรุดล้มลงต่อหน้าองค์ราชา

"วินสตัน!"

"ใช่เรื่องเพ้อเจ้อหรือไม่พ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่"

"นี่เจ้า..."

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!

to be continue

 

#ยังไม่มีแท็ก