คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดฉาก......
สวัสดีชั้น ซินเดอเรล่าสุดสวย ถูกต้องนะครับอีชอลเอง
วันนี้ฉันก็ไปทำงานและก็กลับมาจากทำงานแล้ว จริงสิวันนี้ ยุนโฮ บอกว่ายูจินจะมาแล้ว
อ๋อก็ตอนนี้ ฉันอยากเลี้ยงเด็กหน่ะ มีปัญหาอ่ะไรไหมยะ......วันนี้ฝนตกหนักด้วย
เอา.....ต๊ายยยย ใครมันเอาศพคนตายมาวางไว้หน้าคอนโดชั้นเนี่ย
ผมเริ่มเดินเข้าไปดูใกล้ๆ คนนี่นายังหายใจอยู่ด้วย เอ....ทำไมหน้ายัยนี่มันคุ้นๆจัง
อ่า ยูจินนี่นาทำไมมานอนอยู่กลางฝนแบบนี้
ด้วยความตกใจ ผมรีบวางร่มลงกับพื้นแล้ว ลากตัวเจ้าหล่อนขึ้นไปบนคอนโดทันที
ปรกติที่คอนโดนี่ก็จะอยู่กันไม่กี่คน ก็จะมี ฮันคยอง ฉัน ฮุกแจ คังอิน ไอเรียว แล้วก็จุงซู
เมื่อห้าคนเห็นฉันก็ละจากกิจตัวเองมามุงดูอย่างรวดเร็ว
………………………………………………………………………………………….
เสียงกระซิบกระซาบกัน.....แทรกซึมเข้ามาในหัวของฉัน....มันทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้น
อ๊า.......................นี่มันที่ไหนเนี่ย
ฉันยันตัวเองลุกขึ้น แล้วต้องตกใจสุดขีด!!!
"อี ชอล!!!"
"หนิ....ตื่นแล้วเหรอยะ....ฉันก็นึกว่าตายไปแล้วซะอีกแล้วทำไมถึงไปนอนอยู่หน้าคอนโดหล่ะ"
คำถามของสิ่งมีชีวิต ที่ดูกรีดกราย(โทดนะยัยซิน) ถามฉันอย่างรวดเร็ว
จริงสิ.....แล้วนี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน
ทันใดนั้นเมื่อฉันคิด....ย้อนกลับไปในเวลาไม่ถึงนาทีมันก็ทำให้ฉันปวดหัวจี้ดอย่างหนัก
"ไม่ไหวยังไม่ต้องเล่าก็ได้....."
ในที่สุดฉันก็เล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบให้ อีชอลฟังเมื่อ เธอได้ฟังก็ออกอาการ งง ไปเลย
"จริงเหรออ.....ชางมินเนี่ยนะ"
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบเบาๆ น้ำตาใสๆไหลลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ฉันใช่มือปาดน้ำตาออก
"โธ๋ เบบี๋ อย่าร้องไห้น้า.....เดี๋ยวฉันโดนแจแจสับ เรื่องนี้ฉันจะไม่บอกแจแล้วกัน"
"ขอบคุณค่ะ"
"อีก ห้าตัวที่อยู่ข้างหลังเนี่ยรู้จักหมดแล้วใช่ไหม"
เป็นตัวเลยเหรอ
"ค่ะ"
"ดูสิน่ารักจังเลย.....ว่าแต่กินข้าวต้มก่อนนะ ฮันคยองอุตสาห์ทำให้ตั้งนาน"
อีชอลรับ....ถาดข้าวมาจากมือของฮัน
แล้ววางไว้บนเตียง
"ขอบคุณนะคะ ..... แต่ว่าตอนนี้หนูยังไม่หิวแล้วก็ไม่อยากกินอ่ะไรด้วย!!!"
"ไม่ได้นะ........เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นขึ้นมาอีกหรอกถ้าหายไวๆฉันสัญญาฉันจะพาไปหาชางมิน...โอ.เค"
เจ๊ซิน....ตักข้าวต้มมาจ่อไว้ที่ปากของฉัน
ฉันยังคงส่ายหน้าเหมือนเดิม.........หลังจากนั้นก็คิดถึงตอนที่เคยนั้งกินข้าวกับชางมิน
"เอาหล่ะถ้ายังไม่อยากกินก็นอนพักก่อนนะ"เจ๊ซิน วางข้าวต้มลงแล้วไล่อีกห้าคนออกไปข้างนอกห้อง
………………………………………………………………….
L e e T u e k T a l l k
สวัสดีครับตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลครับ......มาทำไมหน่ะเหรอก็พายัยยูจินมาหาหมอสิครับ
ก็พอดีเมื่อวาน ผมม่ได้ตังใจนะ ผมแค่เปิดทีวีแล้วมันมีดงบัง พอยัยยูจินเห็นชางมินก็ปล่อยโฮร้องไห้กันข้ามวันค้ามคืนเลยเนี่ย.......ร้องจนตาอักเสบผมเลยต้องพามาหาหมอ
ผมก็พอจะเค้าใจความรู้สึกของยูจินอยู่หรอกนะ.....ผมม่เคยคิดเลยว่าชางมินมันจะมีนิสัยเสียแบบนี้เสียดายหลงเชื่อนึกว่ามันเป็นคนดี
ยูจินเดินออกมาจากห้องตรวจแล้ว โอโห ตายัยนั้นบวมเหมือนลูกมะนาวเลย
"ยูจินหมอว่ายังไงบ้าง"
"...หมอบอกว่าไม่ให้กินยาบอกว่าให้มันยุบลงไปเอง.......ขอบคุณมากๆนะคะที่พามาที่นี่"
"เฮ้ย......ไม่เป็นไรหรอก ทีหลังก็อย่าร้องไห้อีกเค้าใจไหม........ชางมินนี่แย่จริงๆเลย"
"ไม่ใช่นะไม่ใช่....เขาไม่ใช่คนแบบนั้น...ห้ามว่าเขานะ"
โอ......เอาเว้ยยย.........เขาทำเจ็บแทบตายยังจะมาปกป้องอีก
"เออๆๆๆๆ...โอเค ไปๆกลับได้แล้วเดี๋ยวฉันจะไปทำงานต่อ"
......ผมพายัยยูจิน....ไปด้วยกันที่ Kiss .....ก็อีชอลดันไปหลอกผมก็ว่าคงไม่หลอกหรอกว่าจะให้เจอ
พวกดงบัง.....ไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือเปล่า
…………………………………………………..
........ ฉันนั้ง....อยู่ในห้องส่งสถานนีวิทยุ Kiss เรดิโอ
เพื่อรอเจอพวกปะป๋าไม่รู้มินคุงจะมาด้วยหรือเปล่า คิดถึงมินคุงจะแย่อยู่แล้วด้วย
"อ่านะครับตะกี้มีคนขอเพลง บีกินของดงบังชินกิมาเดี๋ยวก็จะเปิดให้เลยนะครับ"
คังอิน....กดหน้าคอมพิวเตอร์สองสามรอบเพลงก็ดังขึ้นมา
นา.คินา.คิ.โน.คิวา.นา เคะ.บา.อิ.อิคา.รา.นิโบ.คุ.ระ.ชิ.นะ.อิ.เด
นามินาคาเรทะระเอเกโอคาริอาคุโอราโมคุวะทาคาเอรุ
พอได้ยินเสียงมินมิน.....เหมือนอัติโนมัต น้ำตามันจะไหลอีกแล้ว
"เอ้ยยย..............คังอิน.....ปิดเพลงปิดเพลง"
"แกจะบ้าหรือไง...นี่ออกอากาศอยู่นะเว้ย"
"งั้นแกทำไม่ให้ยูจินร้องไห้ได้ไหมหล่ะ"
ลีทึกมองหน้าคังอินเป็นการท้า.....ก่อนที่คังอินจะเดินมาข้างหน้าฉัน
แล้วเต้นท่าพิสดารอ่ะไรก็ไม่รู้
(นึกภาพตาม)
แล้วเอากระดาษทิชชู่ยัดจมูกแล้วเต้นท่าปลาหมึก กระดึบกระดึบ
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ.....โอป้าคังอิน.....เป็นบ้าไปแล้ว"
ลีทึกแสยะยิ้มให้กับฝีมือของคังอิน แล้วเรียกกลับไปนั้งที่เดิม
วันนี้เจ๊บอกว่า....พวกปะป๋าจะมา....แล้ว...มินมินคงจะไม่มา...แน่ๆเลย.........
เอี๊ยด....ๆๆๆๆ เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งก่อนที่ผู้ชายตัวสูงผิวขาวใบหน้าสวย......คนหนึงจะเดินเข้ามา
แจจุงนั้นเอง
"ยูจิน.........!!!"
"ปะป๋า....."
แจแจวิ่งเข้ามากอดฉัน.....ฉันเองก็มองหาชางมิน...หึ..จริงๆด้วยชางมินคงไม่อยากเจอหน้าฉัน
"ไหนมาให้ปะป๋าดูหน่อยสิ โห ยัยซินเลี้ยงลูกฉันยังไงเนี่ยทำไมซูบลงขนาดนี้"
"ไม่หรอกค่ะ....ว่าแต่อีกสี่คนหายไปไหนกันหมด"
"คนอื่น......ทำงานอยู่ที่บริทัษ...พี่ชางมินวันนี้ไปมหาลัย"
"ยองอุง.....มานี่หน่อยแฟนคลับแกโฟนอินเข้ามา"
หมีคังเรียกมี๊ๆไปคุยกับแฟนๆทางโทรศัทพ์
ฉันกดโทรศัทพ์เข้าเบอร์มินมิน เฮ้ออ..เกลียดหน้าฉันขนาดเปลี่ยนโทรสัทพ์เลยเหรอเนี่ย
"กรุณาตรวสอบหมายเลขโทรออกของท่านอีกครั้ง....."
อ่ะไรของมันวะก็เบอร์นี้ไม่ใช่เหรอทำไมถูกยกเลิกหล่ะ........เอาไงดีหล่ะ
........ส่งเมลก็ไม่ได้ มินมินเล่นเน้ตบ่อยซะที่ไหน....เห็นแต่นั้งแชท...แถมแกล้งทำตัวเป็นแฟนคลับอีกน่าขำจริงๆ
โทรก็ไม่ได้ส่งเมลก็ไม่ได้ งั้นส่งจดหมายดีกว่า......... ฉันหันไปหยิบกระดาษกับปากกาในกระเป๋าถือ
อ่า.....ทีนี่จะได้ถึงมือมินคุงแล้ว....ดีใจจัง
"ยูจิน"
"คะ"
"เดี๋ยวปะป๋าจะรีบกลับไปที่บริทัษแล้ว.......วันนี้แอบลงมาได้แป๊ปเดียว..."
"อ่ะ...หนูฝากจดหมายนี้ให้พี่ชางมินด้วยนะ.....มี๊ๆบอกว่าเป็นของแฟนคลับหล่ะอย่าลืมเชียวนะ"
"ทำไมต้องบอกว่าเป้นของแฟนๆด้วย"
"เอาเถอะน่า...นะอย่าลืมนะ"
"โอเค. เดี๋ยวจะบอกให้ ทำไมมานั้งส่งจดหมายเนี่ยโบราณจริงๆเลยลูกเรา"
"เย้ๆๆ ....หนูรักมี๊ๆที่สุดเล้ย......"
"จริงๆนะ.....ฮิฮิฮิ.....งั้นๆไปแล้วนะบ๊ายบาย..."
แจแจ เปิดประตูเดินออกไป
ฉันก็ได้แต่หวังว่าจดหมายฉบับนั้นคงจะถึงมือ ชางมิน ......
Xiah tallk
สวัสดีครับผมโลมาน้อยเองครับ.....เอออ....ตอนนี้ผมว่างๆหลังจากซ้อมเต้นคอนเสิตร์อาลาบัมที่สามอยู่
ก็เลยมานอนเล่นกับมินมินที่บ้าน
หลังจากที่ยูจิน ไปแล้วที่นี่เงียบมากๆเลย ชางมินเองก็ดูเงียบมากๆ นี่ยังออกแนวซึมๆอยู่ด้วย
"ฮัลโหล......โอๆๆๆๆ.......ฉันกลับมาแล้ววววว"
เสียงแจ๋นๆแบบนี้ไม่ต้องเดาเลยครับวงผมมีอยู่คนเดียว
"พี่แจจุงคร้าบเสียงอ่ะเบาๆหน่อยเซ๋ดี๋ยวข้องห้องเขาได้โยนกาละมังมาใส่หัวหรอก"
"หนิ.....ชั้นกลัวหรือไง.....แล้วชางมินหล่ะ"
"เล่นคอมฯอยู่...."
แล้วแจแจก็ตะโกนเรียกทั้งทั้งที่เดินไปยังได้
"มีอ่ะไรฮะ"
"เมื่อกี้ฉันไปหายูจินมาด้วยแหละอิจฉากันหล่ะสิ อิอิอิ"
"เอา....พี่แจไปทำไมไม่บอก....เสียดายจัง"
"....จุนซู....เงียบปากไปเลยก็ฉันชวนแกแล้วก็อยากทำ....ไม่เอาอ่าอยากนอนทำไมเล่า"
"แล้วนี่จะพูดแค่นี่ใช่ไหม"เด็กที่มีอายุสมองมากกว่าพวกผมแย้งขึ้นมา
"เอาะ.....แฟนคลับวีไอพี เขาฝากจดหมายมาให้"
ชางมินรับกระดาษ.....จากมือแจแจไป......ชางมินงงเล็กน้อยกับไอคำว่าแฟนคลับวีไอพี
หลังจากนั้นไม่นานหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปนอนผมก็ลุกขึ้นมาว่าจะๆไปเข้าห้องน้ำ.....
แต่ชางมินยังไม่นอน......เฮ้ยยย..อ่ะไรวะเดี๋ยวนี้มันซึ่งจดหมายแฟนคลับจนร้องไห้น้ำตาไหลพรากเลย
โอโหสะอึกสะอื้นเสียด้วย...........สงสัยแฟนคนนั้นคงไม่สบายใกล้ตายแน่ๆ......
"ชางมิน....เป็นอ่ะไรมากหรือเปล่า"
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเมื่อเห้นว่าอาการชักจะไม่ค่อยดี
"เปล่าๆฮะผมจะไปนอนแล้ว......ฝากบอกพี่ยุนด้วยว่าเดี๋ยวเรียนเสร็จตอนบ่ายๆจะเข้าไปซ้อมไม่ต้องโทรตาม"
"อ่ะเออๆได้ๆเดี๋ยวบอกให้........ว่าแต่จดหมายใครนั้นหน่ะ"
"เอาะไม่มีอ่ะไรหรอกฮะ.....มันไร้สาระหน่ะ ผมไปนอนแล้วนะ"
โหดูมันไร้สาระ....เสือกยัดเข้ากระเป๋ากางเกงซะงั้น เชื่อมันเลย.................
ความคิดเห็น