Kiss Me‚Miss X. ปฎิบัติการลับ ปลุกดีกรีรัก

ภายในบ้านหลังใหญ่ประหนึ่งคฤหาสน์ประจำตระกูลหลง กระแสลมเย็นๆ ในช่วงหัวค่ำทำให้บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นซึ่งเปิดโล่งออก

ไปยังสวนสวยกว้างขวางภายนอกนั้นเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ

เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มสี่คนซึ่งนั่งกระจัดกระจายอยู่ภายในห้องต่าง

รู้สึกผ่อนคลายกว่าทุกที เมื่องานทั้งหลายที่พวกเขาต้องดูแลรับผิดชอบอย่าง

ต่อเนื่องมาตลอดถูกปลดออกเหมือนยกภูเขาออกไปจากไหล่

หลงจินฟง..ชายหนุ่มผมสีดำ ใบหน้าคมคายดูหล่อเหลาและร้อนแรง

ด้วยดวงตาคมสีเทา เอื้อมมือหยิบแก้วทรงสี่เหลี่ยมใสแจ๋วบรรจุวิสกี้ชั้นดี

ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะขึ้นจิบน้อยๆ ก่อนแย้มยิ้มมุมปากบางๆ

"อาฮะ ในที่สุดเวลารีแลกซ์ของพวกเราก็มาถึง 

"เวลารีแลกซ์ที่ว่า คำพูดนั้นถูกเอ่ยทวนออกจากริมฝีปากบางบน

ใบหน้าคมคายที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม "นายคงหมายถึง...เวลา

ที่ "มิสเอ็กซ์” ไม่อยู่งั้นสินะ" เร็นคลี่รอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนวางโทรศัพท์ที่

เพิ่งจะจบบทสนทนากับคนรักลงบนโต๊ะ

“เฮอะ ดีใจเกินไปรึเปล่า" เสียงขุ่นๆ จากชายหนุ่มผมดำเอ่ยสวน

วงคิ้วคมขมวดอย่างจริงจังจนแทบเป็นปมเมื่อเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อป

ตรงหน้ามายังเพื่อนอีกสองคน “ถึงเจ้าตัวไม่อยู่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีงานสัก

หน่อย”

“หมายความว่ายังไง” เร็นถามอีกหนด้วยน้ำเสียงสนใจ

“เฮอะ" ออกัสถอนหายใจเบาๆ ยกปลายนิ้วดันกรอบแว่นขึ้นเล็กน้อย

ให้เข้าที่ ก่อนพรมนิ้วลงยังแป้นพิมพ์ต่อ "รายงานคราวก่อนที่ส่งไปเพิ่ง

ถูกสั่งให้เอามาแก้นี่ไงล่ะ”

"อ้อ" จินฟงคลี่ยิ้มกว้างที่มุมปากอีกหน ผมจำได้ละวันก่อนมีคน

โทรมาหาผมให้ไปรับรายงานเรื่องคดีนักค้ายารัสเซียมาแก้..แต่ผมลืมไป

ซะสนมเลย"

" "สนิท" จินฟง" ออกัสแก้คำเบาๆ พร้อมถอนหายใจเฮือก “ก็เพราะ

นายไม่ไปเอามาแก้นี่ไง ฉันถึงต้องวุ่นวายแก้เองอยู่เนี่ย”

"แก้งาน? คดีนักค้ายารัสเซียน่ะเหรอ ยังมีส่วนต้องแก้ด้วยงั้นเหรอ”

เร็นถามงงๆ เพราะคดีที่ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอยู่ไม่มากก็น้อย

"อืม...แต่ไม่มากนักหรอก ฉันทำจะเสร็จแล้วล่ะ" ออกัสตอบ

"เยี่ยมไปเลย" จินฟงแย้มยิ้ม “นี่เป็นเพราะนายเป็นคนเอาการเอางาน

ที่สุดแล้วนี่นะ

"ไม่เหมือนอีกคนล่ะมั้ง” ออกัสถอนหายใจเบาๆ อีกหน ก่อน

ปรายตาไปยังโซฟาตัวใหญ่เบาะนุ่มที่เสมือนเป็นที่นอนได้ และที่ตรงนั้น

ก็มีร่างสูงของชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเนียนใสใต้เส้นผมสีน้ำตาลส้ม นอนขด

ตัวกลมหลับอยู่อย่างสบายอุรา

เอาน่า....ยังไม่ชินรึไง ถ้าตื่นตลอดเวลาก็ไม่ใช่เชสเชียร์แล้วล่ะ AA

เร็นหัวเราะเบาๆ ก่อนช่วยเปลี่ยนเรื่องออกจากน้องเล็กของกลุ่ม "ว่าแต่....

แล้วทำไมรายงานเราต้องแก้ล่ะ ก่อนส่งก็ให้มิสเอ็กซ์ตรวจดีแล้วไม่ใช่เหรอ

"เฮอะ ก็เพราะเป็น Miss X ไง" ออกัสพึมพำ

"นายพูดแบบนี้มันทำให้ผมคิดออกเลยล่ะ" จินฟงเอ่ยก่อนส่งเสียง

เดาะลิ่นสนุก “คนตรวจถัดจากนั้นคงเป็น 'Another 'X' แบบนั้นสินะ

"เดาไม่ผิดหรอก” ออกัสยักไหล่เบาๆ "เพราะงานนั้นดันมีคนของ "

คนนั้นเข้ามาเกี่ยวโง แทนที่จะส่งรายงานตรงขึ้นไปได้ เลยต้องมาโดนอ่าน

ก่อน”

“นี้ เอาน่า...ผมออกจะชอบนะ” จินฟงหัวเราะ

"ชอบ?” เร็นกับออกัสแทบออกเสียงพร้อมกัน “หมายความว่าไง

ว่าชอบนะ

"แหม..ก็...มันสนุกทุกที เวลาเห็นสองคนนั้นเจอกันนี่นะ

คำตอบนั้นทำให้ทั้งออกัสและเห็นถอนหายใจเบาๆ แทบจะวินาที

เดียวกัน

สนุก? แน่ใจเหรอว่าสนุก

การที่สองเอ็กซ์มาเจอกันเมื่อไหร่มันก็เหมือนพร้อมจะเกิดปฏิกิริยา

ปรมาณูตามสูตร E=mc ของไอน์สไตน์ทุกครั้งไปซะมากกว่า...

"เสียดายอยู่อย่าง... จินฟงแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์เอ่ยลอยๆ ขึ้นมาเฉยๆ

ก่อนจบวิสกี้ในแก้วต่ออย่างสบายอารมณ์...เดือดร้อนให้คนอยากรู้แล้วถ้า

ไม่รู้จะอึดอัดสุดๆ ตามนิสัยของคนกรุ๊ปเออย่างออกัสเอ่ยเร่ง

"เสียดายอะไรของนายจินฟง -_-

“ก็เสียดายตรงที่.." จินฟงกำลังจะเอ่ยต่อ...

หากแต่...

"เป็นกี่โมงแล้วนะ = =" เสียงจากคนขี้เซาที่เพิ่งลืมตาตื่น หลังจาก

มาถึงก็หลับแบบไม่คิดจะลืมตามองโลกหรือคุยกับใครเอ่ยสวนขึ้นมาดื้อๆ

ส่งให้คนที่กำลังจะเอ่ยตอบคำถามปิดปากต่อ ส่วนคนอยากรู้ก็หงุดหงิด

คิ้วขมวดแทบเป็นปม ส่วนคนถูกเรียกชื่อก็ได้แต่คลี่ยิ้มมองนาฬิกาข้อมือ

ตอบคำถาม

"หือ? เกือบสองทุ่มแล้วน่ะ”

“อ้อ (. .)"

"จินฟง ตกลงนายเสียดายอะไร -*_* พอการถามตอบเงียบไป คน อยากรู้ก็คิ้วขมวดเร่งถามหาคำตอบอีกหน

“ก็เสียดายที่..."

เร็น...โทรศัพท์ของผมแบตฯ หมด ผมยืมของนายหน่อยได้มัย

เสียงเนือยๆ เอ่ยขัดขึ้นอีกหน ก่อนร่างสูงๆ ที่เพิ่งโงหัวขึ้นจากที่นอนจะเดิน

โซเซเข้ามาในวงสนทนา

วงคิวของคนอยากรู้จักขมวดเป็นวงหนักกว่าเก่า ก่อนพยายามหาทาง

ระบายอารมณ์กรุ่นในใจด้วยการปลอบตัวเองว่าเดี๋ยวก็ได้รู้แล้ว..

“ได้สิ” เห็นหยิบโทรศัพท์ของเขายื่นไปให้

เดียวก็ได้รู้คำตอบแล้ว...

อีกไม่นาน...ล่ะมั้ง....

หากแต่ยังไม่ทันถึงมืออีกฝ่าย โทรศัพท์ก็แผดเสียงร้องลั่นเป็นเพลง

ที่ตั้งเอาไว้เฉพาะหวานใจเสียก่อนจนเจ้าตัวชะงักมือดึงกลับ

"อา โทษที่เซส โอโบโทรมาพอดีนะ ^^"

“แย่จัง" เชสเชียร์ทำเสียงเนือยๆ เหมือนผิดหวังนิดหน่อย ก่อนหัน

มองหาเป้าหมายใหม่ และแล้วก็... “ออกัส..ผมขอยืมโทรศัพท์นายหน่อย

ได้มั้ย"

“เอาไปทำอะไร -" " คนหัวเสียถามกลับเสียงขุ่น ความจริงก็ไม่ได้

มีปัญหาเรื่องให้ยืมอะไรหรอกนะ เพียงแต่...มันช่าง ขัดจังหวะ" เหลือทน

"ผมจะโทรหาคริสตินน่ะ เมื่อกี้ฝันถึง..เลยอยากได้ยินเสียง (' ')"

เหตุผลไม่น่าให้ยืมเท่าไหร่เมื่อเอาความหมั่นไส้มาประกอบ แต่ออกัส

ก็ยอมถอนหายใจพรืดก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกจากกางเกง

ยื่นไปให้

“เอาไป --- แล้วไปหาที่คุยที่อื่นล่ะ"

เฮ้อ คนมีความรักเหมือนกัน ก็พอเข้าใจน่ะนะ เพราะจริงๆ ก่อน

มาที่นี่ เขาก็ไปหาลูน่าที่บ้านมาเหมือนกัน

"ผมไม่คุยกับคริสตินให้นายฟังอยู่แล้วล่ะน่า = ="

เชสเชียร์พยักหน้ารับโทรศัพท์ส่งท้ายคำพูดให้ยิ่งหงุดหงิดในฐานะ

คนให้ยืม ก่อนจะเดินจากไปทิ้งตัวลงนอนที่เดิม แต่คราวนี้เปลี่ยนจากนอน

หลับมาเป็นโทรศัพท์หาคนรักแทน...

เฮ้อออ..ออกัสถอนหายใจเบาๆ ยกปลายนิ้วดันขอบแว่นขึ้น

สเชียร์เจ้าตัววุ่นวายเสียที ถึงเร็นจะหนีไปคุยโทรศัพท์กัน

ะกด้านนอก แต่ก็ไม่ใช่ประเด็น...เมื่อคนที่จะตอบคำถามที่เขาอยาก

ได้ไม่ใช่คนพวกนั้น...

แต่เป็น...

"จินฟง ตกลงว่า...” เขากำลังจะได้คำตอบแล้ว...

ถ้าไม่ใช่ว่า...เสียงโทรศัพท์เครื่องที่เหลือดังขึ้น พร้อมกับท่าทาง

เลิกคิ้วพอใจน้อยๆ ของหลงจินฟง

"อา โทษทีนะออกัส Lace Girl ของผม" โทรมานะ"

จินฟงยักไหล่ส่งให้เหมือนใช้แทนคำพูดว่า "คนรักสำคัญกว่า โทษที

นะ ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแย้มยิ้มกว้างกดรับ กรอกน้ำเสียงคิดถึงผ่าน

ลงไป

คนอยากรู้ใจจะขาดถึงขั้นอ้าปากค้าง.อุตส่าห์ตัดตัวปัญหาเชสเชียร์

ออกไป เร็นก็ไม่รู้เรื่อง แต่สุดท้ายแทนที่จะได้รู้...ก็กลายเป็นหนีไปคุย

โทรศัพท์กับแฟนต่อดื้อๆ เนี่ยนะ!!

ให้ตายเหอะ!! แล้วเขาต้องรออีกนานแค่ไหนกว่าหลงจินฟงจะวางสาย

มาตอบคำถามล่ะเนี่ยยย!!?

ท่าทางอยากรู้จนแทบคลั่งตายนั่นทำให้คนเพิ่งคุยโทรศัพท์แอบ

เหล่มองปฏิกิริยาแล้วหัวเราะพอใจเบาๆ ในลำคอ...

คนกรุ๊ปเอเอ๊ย...คำตอบจริงๆ มันสั้นนิดเดียวเท่านั้นแหละ

แต่มันก็สนุกนี่นะที่ได้แกล้งคนอยากรู้ให้อยากรู้จนแทบทนไม่ได้

แบบนี้

เพราะงั้นแล้ว

รอคำตอบไปอีกสักนิดก็แล้วกัน