ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สวนแห่งความทรงจำ
"คุณหนูจะไปไหนหรือคะ" หญิงสูงวัยถามขึ้นทันทีที่เธอกลับมาแล้วเห็นผู้เป็นนายกำลังเตรียมตัวออกจากบ้านเพียงลำพัง
"ผมอยากไปที่แห่งหนึ่งน่ะครับ คงกลับมาเย็น ๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ" กวินยิ้มอย่างอ่อนโยนเป็นการสิ้นสุดการสนทนา เด็กชายผู้ที่ปกติแล้วจะไม่เรียกร้องอะไร แต่เมื่อยามใดที่ตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่างแล้ว ก็ไม่เคยมีใครหยุดได้เช่นกัน
หลังจากเขาขึ้นรถแท็กซี่มาได้กว่าครึ่งชั่วโมง กวินก็ถึงที่หมาย เบื้องหน้าของเขาคือลานกว้าง ที่ครั้งหนึ่งมันเคยงดงาม ติดตา ตรึงใจ แต่เหตุการณ์แห่งฝันร้ายคราวนั้น ทำให้มันกลายเป็นเพียงลานกว้างธรรมดา ๆ ที่ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใด ๆ เหลืออยู่อีก เด็กชายเดินเข้าไปในลานตรงหน้า ทุกตารางนิ้วที่เขาก้าวเดิน คือตัวต่อแห่งความทรงจำที่เขาไม่เคยลืม
"คุณเคยวิ่งเล่นอยู่ตรงนี้" เด็กหนุ่มพึมพำออกมา หลังจากนึกถึงสวนดอกไม้ที่ผู้หญิงที่เขารักเป็นคนปลูก ภาพเหล่านั้นยังคงปรากฏอยู่ในแววตาของเขาราวกับมันยังมีอยู่จริง ไม่เพียงแค่สวนเท่านั้น แต่เป็นทุก ๆ อย่างที่เคยอยู่บนลานแห่งนี้ เขายังจำได้ดี และจะจำจนกว่าความตายจะมาพรากความทรงจำนี้ไปจากเขา
กวินเดินออกมาจากความทรงจำของเขา และตรงไปยังสวนสาธารณะใกล้ ๆ นั้น เขาอยากหยุดเวลาของเขาไว้ที่ตรงนี้
"ขอโทษนะคะ" เด็กชายหันไปหาตามเสียงเรียกอย่างขัดใจ พลางคิดว่าคงมากเกินไปสินะที่เขาจะต้องการเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง และเขาก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูจะเด็กกว่าเขา แต่คงไม่มาก ใบหน้าละม้ายคล้ายใครสักคนที่เขารู้จัก แต่ก็ใช่ว่าจะนึกออกได้ง่าย ๆ เพราะเขาไม่เคยสนใจคนรอบข้างอยู่แล้ว
"มีอะไรเหรอ" เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็พยายามไม่แสดงออกมากเกินไป
"คือหนูอยากให้คุณช่วยฟังเพลงที่หนูจะเล่นหน่อยน่ะค่ะ เอ่อ แล้วก็ช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะคะ" เด็กสาวถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะรู้สึกได้ว่าเธอโดนไม่ชอบหน้าเรียบร้อยแล้ว
เด็กชายมองมือที่สั่นเทาที่กำลังถือไวโอลินอยู่ เขายิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนี่นะ ฟังเสียหน่อยคงไม่เสียหาย
"ขอ...นะ..."
"ขอ...โทษ...นะ"
"ขอโทษนะคะ" เ็ด็กชายลืมตาขึ้นมาตามเสียงเรีียก เกิดอะไรขึ้น เขามองไปรอบ ๆ ก่อนจะคิดได้ว่าเขาฝันไป เรื่องราวในวันแรกเริ่มที่เขาได้พบกับหมิว เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาคนที่ปลุกเขาให้ตื่นจากความฝันครั้งนี้
ผู้หญิงตรงหน้าเขาตอนนี้คือคนที่อยู่ห้องเดียวกับเขา แต่ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ
"เอ่อ มีอะไรเหรอครับ" เด็กชายถามพลางอดมองชุดนักเรียนของเธอไม่ได้ โดดเรียนทั้งชุดเลยนะนั่น
"อย่ามองฉันเหมือนฉันเป็นเด็กไม่ดีแบบนั้นสิคะ"
"ขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณมีเรื่องอะไรเหรอครับ"
"พอดีวันนี้ฉันมาโรงเรียนสายน่ะค่ะ แล้วระหว่างที่กำลังรีบไปโรงเรียนก็เห็นคุณพอดี เลยนึกว่าคุณครูเขาย้ายที่เีรียนมาแถวนี้"
"เรียนที่เดิมครับ ผมโดดเรียนอยู่ และคุณควรรีบไปเรียนได้แล้ว"
"อ่า ค่ะ คือว่า ฉันชื่อ ณิชา นะคะ ขอตัวก่อนนะคะ" เด็กสาวรีบก้มหน้าก้มตาอย่างเขินอาย ก่อนจะรีบตรงไปที่จักรยานของเธอและปั่นออกไปทันที
"อะไรของเขานะ?"
"ผมอยากไปที่แห่งหนึ่งน่ะครับ คงกลับมาเย็น ๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ" กวินยิ้มอย่างอ่อนโยนเป็นการสิ้นสุดการสนทนา เด็กชายผู้ที่ปกติแล้วจะไม่เรียกร้องอะไร แต่เมื่อยามใดที่ตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่างแล้ว ก็ไม่เคยมีใครหยุดได้เช่นกัน
หลังจากเขาขึ้นรถแท็กซี่มาได้กว่าครึ่งชั่วโมง กวินก็ถึงที่หมาย เบื้องหน้าของเขาคือลานกว้าง ที่ครั้งหนึ่งมันเคยงดงาม ติดตา ตรึงใจ แต่เหตุการณ์แห่งฝันร้ายคราวนั้น ทำให้มันกลายเป็นเพียงลานกว้างธรรมดา ๆ ที่ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใด ๆ เหลืออยู่อีก เด็กชายเดินเข้าไปในลานตรงหน้า ทุกตารางนิ้วที่เขาก้าวเดิน คือตัวต่อแห่งความทรงจำที่เขาไม่เคยลืม
"คุณเคยวิ่งเล่นอยู่ตรงนี้" เด็กหนุ่มพึมพำออกมา หลังจากนึกถึงสวนดอกไม้ที่ผู้หญิงที่เขารักเป็นคนปลูก ภาพเหล่านั้นยังคงปรากฏอยู่ในแววตาของเขาราวกับมันยังมีอยู่จริง ไม่เพียงแค่สวนเท่านั้น แต่เป็นทุก ๆ อย่างที่เคยอยู่บนลานแห่งนี้ เขายังจำได้ดี และจะจำจนกว่าความตายจะมาพรากความทรงจำนี้ไปจากเขา
กวินเดินออกมาจากความทรงจำของเขา และตรงไปยังสวนสาธารณะใกล้ ๆ นั้น เขาอยากหยุดเวลาของเขาไว้ที่ตรงนี้
"ขอโทษนะคะ" เด็กชายหันไปหาตามเสียงเรียกอย่างขัดใจ พลางคิดว่าคงมากเกินไปสินะที่เขาจะต้องการเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง และเขาก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูจะเด็กกว่าเขา แต่คงไม่มาก ใบหน้าละม้ายคล้ายใครสักคนที่เขารู้จัก แต่ก็ใช่ว่าจะนึกออกได้ง่าย ๆ เพราะเขาไม่เคยสนใจคนรอบข้างอยู่แล้ว
"มีอะไรเหรอ" เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็พยายามไม่แสดงออกมากเกินไป
"คือหนูอยากให้คุณช่วยฟังเพลงที่หนูจะเล่นหน่อยน่ะค่ะ เอ่อ แล้วก็ช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะคะ" เด็กสาวถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะรู้สึกได้ว่าเธอโดนไม่ชอบหน้าเรียบร้อยแล้ว
เด็กชายมองมือที่สั่นเทาที่กำลังถือไวโอลินอยู่ เขายิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนี่นะ ฟังเสียหน่อยคงไม่เสียหาย
"ขอ...นะ..."
"ขอ...โทษ...นะ"
"ขอโทษนะคะ" เ็ด็กชายลืมตาขึ้นมาตามเสียงเรีียก เกิดอะไรขึ้น เขามองไปรอบ ๆ ก่อนจะคิดได้ว่าเขาฝันไป เรื่องราวในวันแรกเริ่มที่เขาได้พบกับหมิว เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาคนที่ปลุกเขาให้ตื่นจากความฝันครั้งนี้
ผู้หญิงตรงหน้าเขาตอนนี้คือคนที่อยู่ห้องเดียวกับเขา แต่ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ
"เอ่อ มีอะไรเหรอครับ" เด็กชายถามพลางอดมองชุดนักเรียนของเธอไม่ได้ โดดเรียนทั้งชุดเลยนะนั่น
"อย่ามองฉันเหมือนฉันเป็นเด็กไม่ดีแบบนั้นสิคะ"
"ขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณมีเรื่องอะไรเหรอครับ"
"พอดีวันนี้ฉันมาโรงเรียนสายน่ะค่ะ แล้วระหว่างที่กำลังรีบไปโรงเรียนก็เห็นคุณพอดี เลยนึกว่าคุณครูเขาย้ายที่เีรียนมาแถวนี้"
"เรียนที่เดิมครับ ผมโดดเรียนอยู่ และคุณควรรีบไปเรียนได้แล้ว"
"อ่า ค่ะ คือว่า ฉันชื่อ ณิชา นะคะ ขอตัวก่อนนะคะ" เด็กสาวรีบก้มหน้าก้มตาอย่างเขินอาย ก่อนจะรีบตรงไปที่จักรยานของเธอและปั่นออกไปทันที
"อะไรของเขานะ?"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น