ตำรับรักฉบับวิชาการ

ลำดับตอนที่ #4 : อดีตที่ลุกเป็นไฟ

"กลับมาแล้วครับ" กวินส่งเสียงเหนื่อยอ่อนไปยังแม่ของเขาที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกเป็นประจำ ภาพของหญิงสูงวัยที่นั่งจิบชารอเขากลับมาถึงบ้านเป็นภาพที่ชินตาเขามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ เป็นยังไงบ้างที่โรงเรียนมีอะไรสนุกมั๊ย ดีกว่าต่างประเทศหรือเปล่า" คำถามถูกยิงมาเป็นชุดจนเด็กหนุ่มต้องชะงักเล็กน้อย

"ก็ดีครับ ผมขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะครับ" คำตอบสั้น ๆ ง่าย ๆ ตามแบบฉบับถูกส่งออกมาและเจ้าตัวก็ไม่รอคำถามชุดต่อไป รีบขึ้นไปยังห้องนอนทันที


กวินตื่นขึ้นมาพบกับโลกที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด โลกที่เขาเห็นอยู่จนชินตาแต่ก็ยังไม่สามารถทำใจรับกับสภาพตอนนี้ได้เพราะโลกใบนี้เคยทำให้เขาสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วครั้งหนึ่ง

"เฮ้ มีใครอยู่บ้าง" กวินส่งเสียงเรียกหาใครสักคนในความมืดมิดแห่งนี้ ความมืดที่ไม่มีทิศทางให้รับรู้ ประสาทสัมผัสคล้ายเป็นอัมพาตไปหมดสิ้น

ทันใดนั้นเอง ภาพบ้านหลังหนึ่งที่กำลังไฟไหม้ก็ปรากฏขึ้นมายังเบื้องหน้าของเขา ทำให้เด็กชายหน้าซีดในบันดล ริมฝีปากแห้งผากไม่ใช่เพราะความร้อนจากไฟแต่เป็นความร้อนรุ่มจากใจที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"หมิว!" เด็กชายตะโกนสุดเสียง น้ำตาไหลรินเมื่อเขาพบว่าร่างของคนที่เขารักจมอยู่ในกองเพลิงนี้

"ไม่!" กวินสะดุ้งขึ้นมาจากเตียง เหงื่อกาฬไหลรินเหมือนว่าความร้อนจากไฟในฝันจะสามารถส่งผลมาถึงตัวเขาในตอนนี้ได้

'คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงหรือนี่' เด็กชายคิดในใจพลางเอามือกุมหน้าอกเพื่อจะให้การหายใจกลับคืนสู่ปกติ

"คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" แม่บ้านส่งเสียงถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วงที่ได้ยินกวินตะโกนเมื่อครู่

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ น้านวลมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"พอดีมีโทรศัพท์มาถึงคุณหนูน่ะค่ะ รู้สึกจะชื่อว่าศศินภาน่ะค่ะ"

"งั้นช่วยต่อสายมาข้างบนทีนะครับ"

"ได้ค่ะ" เมื่อรับคำกวินก็รีบเช็ดเหงื่อกาฬทั่วใบหน้าออก เขาค่อย ๆ ปรับระดับการหายใจให้เป็นปกติสุดเท่าที่จะเป็นไปได้

กริ๊งๆๆๆ

"สวัสดี มีอะไรเหรอ"

"อ่อ ก็จะโทรมาขอโทษเรื่องที่ดิฉันเสนอชื่อคุณน่ะค่ะ ดิฉันคิดว่าคุณคงไม่พอใจไม่น้อยเลย"

"คิดได้แต่ก็ยังทำ"

"ก็ดิฉันเห็นว่าคุณมีคุณสมบัติพอจริง ๆ นี่คะ"

"หมดธุระแล้วใช่มั๊ย"

"..."

"ค่ะ ขอโทษที่โทรมารบกวนนะคะ สวัสดีค่ะ" และหญิงสาวก็ตัดสายไป กวินนอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เขาสับสนกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นโลกมืดนั่นหรือโลกสว่างใบนี้กันแน่ที่เป็นโลกที่เขาควรจะอยู่

'ศศินภา คุณยังไม่รู้ว่าผม...อันตรายแค่ไหน' ความคิดสุดท้ายที่แล่นเข้ามาในหัวสมองคือความรู้สึกผิดที่กระทำต่อหญิงสาวอย่างไม่สมควรจะให้อภัย และแล้วจากความตึงเครียดก็กลายมาเป็นความเหนื่อยล้าและเด็กชายก็เข้าสู่ห้วงนิทรา...โลกที่ไร้ซึ่งแสงใด ๆ


เช้าวันใหม่ภายในโรงเรียนร่มฤทัย ภาพของสาวสวยน้องใหม่ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนเป็นที่สะดุดตาแก่คนที่ผ่านไปมาเป็นอย่างยิ่ง สาวน้อยผู้มองจากภายนอกก็รู้ว่าเป็นเด็กเรียบร้อยแค่ไหน ไม่มีสิ่งใดบนตัวเธอที่ผิดระเบียบโรงเรียนไม่ว่าจะกระโปรงที่ต่ำกว่าเข่าหรือทรงผมที่ถูกระเบียบแต่ความงามและน่ารักของเธอนั้นกับเตะตาคนได้มากกว่าพวกสมัยนิยมมากนัก

"ฟ้า เธอมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ รีบเข้าโรงเรียนเถอะเดี๋ยวจะสายนะ" เพื่อนผู้หญิงร่วมห้องคนหนึ่งเดินเข้าไปทักเมื่อเห็นเพื่อนกำลังยืนรออะไรบางอย่างอยู่

"นกรีบเข้าไปก่อนเถอะนะ เดี๋ยวเราตามเข้าไป" 

"ก็ได้ ๆ เร็ว ๆ เข้านะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว" และแล้วนกก็เดินเข้าโรงเรียนไป ไม่นานนักรถสีดำคันหนึ่งก็มาจอดตรงหน้าฟ้า ร่างที่ลงมาจากรถคันดังกล่าวคือหญิงสูงวัยคนหนึ่งที่แต่งตัวคล้ายจะเป็นแม่บ้านท่าทีที่เจียมตัวของเธอฉายแววใจดีออกมาอย่างเด่นชัดซึ่งได้เดินตรงมายังที่ที่ฟ้ายืนอยู่

"เอ่อ หนูชื่อศศินภาหรือเปล่าจ๊ะ" คำถามนี้ทำให้เจ้าตัวงงเป็นไก่ตาแตก

'นี่ชื่อของเราดังขนาดคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนยังรู้เลยหรือนี่'

"ไม่ต้องงงนะจ๊ะ พอดีว่าคุณหนูของป้า...คุณกวินน่ะจ่ะ เค้าฝากป้ามาบอกว่าไม่ต้องยืนคอยเขาแล้วเพราะวันนี้เขาไม่สบายคงมาโรงเรียนไม่ได้" ทันทีที่ศศินภาได้ยินดังนั้นสีหน้าก็ฉายแววกังวล

"แล้วกวินเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ"

"ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ่ะ แค่ไม่สบายนิดหน่อย" หญิงกลางคนตอบอย่างแย้มยิ้มที่รู้ว่ามีคนเป็นห่วงคุณหนูของตนมากขนาดนี้

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วป้าขอตัวนะจ๊ะ" เด็กสาวไหว้ลาอย่างนอบน้อมชนิดที่ทำให้ฝ่ายถูกไหว้สะดุ้งทันทีแต่ก็รับไหว้ได้ทันและขึ้นรถออกไป

'เขารู้ได้ยังไงว่าเรารอ?'

'ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ก็เธอทำตัวคล้าย...มากเลยนี่นา' เด็กหนุ่มที่นอนป่วยอยู่บนเตียงคิดในใจเพื่อตอบคำถามกับตัวเองที่ว่าทำไมถึงรู้ว่าศศินภาจะยืนรอเขาอยู่ที่หน้าโรงเรียน