คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -INTRODUCTION-
INTRODUCTION
ปัง! ปัง!!
เสียงทุบประตูจากมือแกร่งดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน หากแต่เจ้าของห้องนั้นก็ไม่ได้เปิดออกมาแต่อย่างใด และยิ่งเวลาผ่านล่วงเลยไปเป็นนาทีมากขึ้นเท่าไร ความกังวลใจก็ยิ่งแล่นผ่านหน้าอกร่างสูงจนทำให้เขาแทบคลั่งมากขึ้นเท่านั้น..
ปาร์คชานยอล ได้แต่อ้อนวอนต่อพระเจ้าว่าอย่าพึ่งพรากหัวใจของเขาไปเลย..
“กุญแจได้แล้วครับคุณชานยอล” ทันทีที่ลูกน้องมือขวาคนสนิทของเขาเอากุญแจห้องสำรองมาให้ มือหนาก็รีบไขทันทีอย่างไม่รีรอแล้วจึงรีบร้องเรียกหาคนในห้องด้วยความเจ็บปวด..
“จีมิน! นายอยู่ไหนฮะ!” ชานยอลรีบวิ่งไล่ดูทั่วห้องนอนของเจ้าของชื่อด้วยความกระวนกระวายใจ แต่ก็กลับไม่มีแม้แต่เงาให้เขาเห็นลยแม้แต่น้อย จนในที่สุดร่างสูงก็ได้วิ่งมาถึงหน้าบานประตูห้องน้ำแล้วจัดการเปิดทันที..
เป็นไปตามคาด..ร่างบางอยู่ในนั้นจริงๆ..
ทุกอย่างเหมือนวนลูปกลับมาที่เหตุการณ์เดิมอีกครั้ง หัวใจของชานยอลเหมือนกำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆเมื่อเห็นภาพของคนตรงหน้ากำลังจมหายไปในอ่างอาบน้ำราคาสูง รวมทั้งเสียงน้ำที่เอ่อล้นอ่างออกมา มันก็ยิ่งทำให้ร่างสูงแทบเข่าทรุด.. ไม่มีเวลามากในการตั้งสติอะไรทั้งนั้น ชานยอลรีบวิ่งเข้าไปฉุดแขนบางลุกขึ้นมาให้พ้นเหนือน้ำทันที
แค่ก แค่ก
“เป็นบ้าอะไรฮะจีมิน!! นายกำลังทำอะไรอยู่!!!” ร่างสูงบีบข้อมือคนตรงหน้าแน่นราวกับต้องการให้มันแตกคามือพร้อมทั้งตะคอกใส่หน้าคนที่ยังสำลักน้ำในสภาพที่เปียกโชก “ถ้าพี่มาไม่ทัน รู้มั้ยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น!!”
“ผมก็จะตายไง!!” จีมินเงยหน้าขึ้นมาเถียงคนเป็นพี่ด้วยแววตาแข็งกร้าว “แผนฆ่าตัวตายครั้งที่ล้านของผมก็คงจะสำเร็จ..” ร่างบางยกยิ้มเหยียดๆออกมาให้ชานยอลด้วยความรู้สึกสมเพชในตัวเอง แต่นั่นกลับรู้สึกตรงข้ามกับชานยอล..
เขาไม่เคยรู้สึกสมเพชน้องชายตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว..
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จีมินฆ่าตัวตาย.. ตลอดเวลาเกือบสิบห้าปีที่ผ่านมา ชานยอลต้องคอยพะว้าพะวังอยู่ตลอดเพราะกลัวที่น้องชายตัวเองจะฆ่าตัวตายขึ้นมา นั่นเลยทำให้เขาต้องจ้างบอดี้การ์ดมาเฝ้าร่างบางอยู่ตลอดทั้งวันทั้งคืน จนกลายเป็นเรื่องชิน.. จีมินผ่านการฆ่าตัวตายมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งกรีดแขน กระโดดลงแม่น้ำ หรือแม้กระทั่งกินยาเกินขนาด ทุกอย่างล้วนไม่เขาก็บอดี้การ์ดที่มาช่วยทันได้เสมอและก็แน่นอน วันนี้เองก็เช่นกัน..
พอในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ช่วยไว้ จีมินก็จะมักพูดคำเดิมเสมอว่าเขาจะไม่มีทางฆ่าตัวตายอีกเด็ดขาดเพื่อให้ชานยอลวางใจ ใช่..ครั้งแรกชานยอลก็ไว้ใจจริงๆ แต่พอมันมีครั้งสอง สาม สี่ เหตุการณ์ที่วนไปวนมาอยู่แบบนี้ ก็เริ่มทำให้ร่างสูงรู้ว่าจีมินยังไม่เคยล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าตัวตายจริงๆสักครั้ง..
“ทำไมจีมิน! ทำไมถึงอยากตาย! ทำไมถึงได้มีความคิดทุเรศๆแบบนี้!!”
“พี่ก็รู้ดีนี่ว่าทำไม!!” ร่างบางเอ่ยตอบโต้พี่ชายตัวเองทันทีพร้อมกับแววตาสั่นระริกที่มีแต่ความเจ็บปวดจ้องไปที่คนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ก่อนที่จีมินจะสะบัดแขนตัวเองออกจากข้อมือของชานยอล “ใช่สิ..พี่มันไม่เคยรู้อะไรดีนี่นอกจากเรื่องของตัวเอง!” คนเป็นพี่ยืนนิ่งเงียบไปชั่วขณะกับท่าทางและคำพูดของน้องชาย ตอนนี้จีมินไม่ใช่จีมินคนเดิมที่อ่อนแอ ต้องกอดเขาเพื่อร้องไห้ แต่ชานยอลกลับรู้สึกว่าจีมินกำลังเปลี่ยนไป และดูเหมือนว่ากำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง..
“พี่เคยรู้รึเปล่าว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง! รู้สึกกับใคร รู้สึกอะไรไปบ้าง! ผมต้องตอบให้มั้ยว่าพี่ไม่เคยรู้ ไม่รู้อะไรเลยที่เกี่ยวกับผม!!”
“..”
“ผมอยู่บนโลกนี้ไม่ได้หรอกพี่ชานยอล ให้ผมตายเถอะ!” ร่างของจีมินทรุดลงในทันทีพร้อมกับนั่งกอดเข่า ร้องไห้ตัวโยน ชานยอลมองสภาพน้องชายตรงหน้าด้วยความปวดใจก่อนที่เขาจะค่อยๆนั่งชันเข่าลงและโอบกอดร่างบางไว้
“พี่ขอโทษจีมิน.. แต่เรามีกันแค่นี้ อยู่ด้วยกันไปนานๆไม่ได้เหรอ..”
ชานยอลก็แค่อยากจะทำหน้าที่พี่ชายที่ดีในแบบที่ควรจะเป็น เขาก็พยายามมันมาตลอดเหมือนกัน แต่ก็รู้ว่าตัวเองทำได้ไม่ดีพอ..
พอจะมีสักทางที่ยื้อความคิดคนตัวเล็กตรงหน้าเขาได้มั้ย??
พลันสายตาคมของร่างสูงมองไปเห็นรูปภาพที่เกลื่อนอยู่ตรงพื้นเต็มไปหมด ชานยอลพยายามเพ่งเล็งคนในภาพว่าเป็นใครก่อนที่เขาจะค่อยๆเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาด้วยความสงสัย คนในภาพเป็นผู้ชายหน้าตาขวางโลกบวกกับแววตาที่ดุดัน ดูไม่เป็นมิตรสักนิด และแต่ละภาพที่กองอยู่ตรงพื้นก็ล้วนแต่เป็นรูปแอบถ่ายของผู้ชายคนนี้..
เพียงไม่กี่เสี้ยววินาทีจีมินก็รีบดึงรูปภาพที่มีแต่ชายแปลกหน้าออกจากมือของชานยอล พร้อมกับเอามาแอบไว้ข้างหลังตัวเองด้วยท่าทางมีพิรุธ นั่นถึงกับทำให้ชานยอลอึ้งอยู่เล็กน้อย..
“นั่นใคร? ไปแอบถ่ายเขาตอนไหน?”
“คะ..คนรู้จัก..”
“พี่ไม่เชื่อ” คำพูดของชานยอลทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ชานยอลใช้ช่วงเผลอของคนตรงหน้า รีบดึงรูปภาพออกมาอย่างพิจารณาอีกที ก่อนจะชี้ให้จีมินดู “ทุกคนที่จีมินรู้จัก พี่ต้องรู้จัก..” ร่างบางอ้ำอึ้งอยู่เล็กน้อยกับความเฉลียวฉลาดของพี่ชายตัวเอง ยอมรับจริงๆว่าถ้าจีมินรู้จักใคร หรือสนิทกับใคร ชานยอลเป็นต้องสืบประวัติรู้จักทุกคน.. จีมินก้มหน้าตั้งสติเล็กน้อยก่อนที่เขาจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ผู้ชายคนนี้ชื่อ มินยุนกิ อายุห่างจากผมสองปี..” ชานยอลพยักหน้าให้น้องชายตัวเองเมื่อรู้ชื่อของคนในภาพ จีมินถอนหายใจเฮือกหนึ่งทีก่อนจะอธิบายต่อ “ผมไปเจอเขาเมื่อแปดเดือนที่แล้วในห้าง.. เขาช่วยผมไว้..นับตั้งแต่นั้นมา ผมก็เลยให้คนของพี่ไปตามถ่ายรูปของเขามาให้ผม..”
“...”
“และเขาก็มีแฟนแล้ว..” สีหน้าของจีมินเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้ชานยอลตกใจเล็กๆ เดาได้ไม่ยากว่าน้องชายของเขาคงกับชอบผู้ชายในรูปนี้แน่ๆ และชานยอลก็คงไม่กล้าที่จะถามเรื่องราวต่อ.. ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะค่อยๆเหยียดตัวลุกขึ้น
“รีบไปจัดการตัวเองเถอะ..จะเที่ยงแล้--”
“พะ..พี่ชานยอล..” หมัดเล็กของจีมินกำแน่นเข้าหากันเพื่อระบายความเจ็บปวดของตัวเองให้ได้มากที่สุด.. ทั้งน้ำเสียงสั่นๆที่ทำให้ชานยอลขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนร่างบางจะเอื้อมไปจับมือของพี่ตัวเอง
“ผมชอบพี่ยุนกิจริงๆนะ..”
“....”
“ผมชอบพี่เขามาตลอด แต่ทำไม.. ทำไมใครคนนั้นถึงมาทำร้ายหัวใจผมแบบนี้...” หยดน้ำใสจากดวงตาของน้องชายหัวแก้วหัวแหวนของชานยอลไหลออกมาอีกครั้งอย่างเจ็บปวดใจ ร่างสูงเห็นท่าทางจีมินก็หดหู่ลงไม่แพ้กัน เสียงสะอึกสะอื้นที่ดังก้องวนในสมองและแรงบีบมือที่จีมินส่งมาให้ มันทำให้เขารู้ว่าร่างบาง คงเจ็บมากจริงๆ..
ชานยอลเห็นสภาพนี้ของน้องชายตัวเองไม่ได้...
“ขอร้องนะพี่ชานยอล ผมทนไม่ไหวแล้ว..” ร่างบางเงยหน้ามองชานยอลพร้อมกับบีบมือหนาเบาๆอีกครั้งเป็นการอ้อนวอน “พี่ช่วยทำให้พี่ยุนกิเป็นของผมได้มั้ย..” จีมินร้องไห้ตัวสั่นเทาหนักกว่าเดิมจนแทบขาดใจ อาจจะเป็นคำขอที่ไร้สาระหรือไม่มีค่า แต่สำหรับคนตัวเล็กที่กำลังอ้อนวอนชานยอลอยู่ตรงนี้ มันคือสิ่งที่วิเศษสุดๆถ้าได้มา.. ชานยอลมองคนตรงหน้าที่บีบมือเขาแน่นก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา..
“ถ้าพี่ทำได้.. นายจะเลิกฆ่าตัวตายรึเปล่าจีมิน..” น้ำเสียงเรียบๆจากคนพี่ทำให้จีมินอึ้งอยู่เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆแล้วพยักหน้าให้ ร่างสูงก้มลงไปหยิบรูปยุนกิขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนจะแสยะยิ้มให้คนในภาพ
“ไม่มีอะไรที่ตระกูลปาร์คทำไม่ได้ จำไว้นะปาร์คจีมิน..”
TBC
ความคิดเห็น