คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 Gintoki’s side ความสัมพันธ์ของเรามันเร็ว ยิ่งกว่านั่งรถไฟเหาะตีลังกา
Chapter 7 Gintoki’s side ความสัมพันธ์ของเรามันเร็วและสับสน ยิ่งกว่านั่งรถไฟเหาะตีลังหา
เมื่อลืมตาขึ้น เห็นภาพเพดานที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง กินโทคิก็ลุกขึ้นนั่ง ไม่ใช่เพราะว่า ตกใจ หรือเกรงใจอะไรหรอกนะ
แค่นึกอยากไปเข้าห้องน้ำก็เท่านั้นแหละ จะที่ไหนก็ช่างมันเถอะ ขอแค่นอนหลับสบายก็พอ
เดินออกไปด้านนอก หันซ้ายหันขวา ขี้เกียจหาห้องน้ำ ก็เลยปลดทุกข์มันแถวต้นไม้นั่นแหละ
“อ้าว ? ฮิจิคาตะคุงนี่นา”
เมื่อกลับมาจากเข้าห้องน้ำส่วนตัว (?) แล้ว กินโทคิก็ตาสว่างขึ้น สมองเริ่มทำงาน มองไปรอบๆก็รู้ว่า
ตัวเองอยู่ที่ทำการของชินเซ็นกุมิ แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับคนที่นอนขดตัวอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง
ใบหน้าตอนหลับนั้น ไม่ได้ต่างไปจากครั้งแรกที่เห็น เวลานอนก็ยังคงชอบขมวดคิ้วเหมือนเดิม นิสัยนี้คงแก้ไม่หาย
ทั้งยามหลับและยามตื่น จะทำหน้าตาโง่ๆให้ดูสักหน่อยก็ไม่ได้ เอาแต่ทำหน้าตาซีเรียส ชวนปวดกระเพาะจี๊ดอยู่ตลอด
...ฝันไม่ดีอีกแล้วสินะ...
เพราะเห็นอาการทรมาน แม้ในยามหลับ ไม่ต่างจากครั้งก่อนที่พึมพำบางอย่างออกมา แต่ฟังไม่ได้ศัพท์
สุดท้ายก็คงทำได้แค่เขย่าเรียกให้ตื่น เพื่อจะได้ไม่รู้สึกแย่ไปมากกว่าที่เป็นอยู่
“ฮิจิคาตะ ตื่นสิเว้ย !!”
เขย่าตัวแรงๆ สองสามครั้ง ดวงตาสีดำก็เปิดขึ้น น่าแปลกที่เขาเห็นเหมือนมันมีน้ำตาคลออยู่ภายใน
แต่ยังไม่ทันจะสังเกตดีๆ คนที่เพิ่งตื่นจากความฝัน ก็ดันเอามือดึงกระชากคอเขาอย่างแรง แล้วประกบริมฝีปากเข้ามาจูบ
ถึงตอนแรกจะนึกสงสัย ปนกับอารมณ์เสียหน่อยๆว่า นี่มันเรื่องอะไรกันวะ !! เกิดอะไรขึ้น !!
แต่รสชาติของจูบที่กระจายอยู่ในปาก ทำให้สมองไม่อาจคิดอะไรได้ นอกจากตักตวงความหอมหวานเพิ่มขึ้นอีก
ถึงเรื่องราวของพวกเรา มันจะเป็นเรื่องบ้าๆ เกิดขึ้นกะทันหันตลอดเวลา ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เหมือนภาพมายา
แต่ในตอนนี้ จะเป็นอะไรก็ช่างมันเถอะ...
เขาต้องการคนตรงหน้า...เดี๋ยวนี้...
--ตัดฉากเหมือนเดิมนะคะ ขออนุญาตทำตามกฏที่นี่ ไม่ถม ไม่ลิงค์ ฉากที่ไม่เหมาะสมกับเยาวชน ขออภัยที่ทำให้เสียอารมณ์ --
เขาก้มลงจูบหน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อ เหนือดวงตาเหม่อลอย ค่อยๆดึงมือที่ยังคงปิดปากแน่นออก แล้วจูบเบาๆ
“ถอยไปห่างๆ ฉันจะนอนแล้ว”
นึกขำที่ยังมีแก่ใจจะมาบอกว่า ให้ถอยไปห่างๆเอาตอนนี้ แต่เขาเองก็ไม่คิดจะปล่อยคนตรงหน้าไปไหน จึงได้แต่ทำเป็นหูทวนลม
กอดร่างนั้นเอาไว้แน่นในอ้อมแขน ถึงเจ้าตัวจะแกะจะดึงอย่างไรก็ไม่ปล่อย สุดท้ายก็เหมือนตัดใจ ยอมข่มตาหลับให้พ้นรำคาญ
“ฮิจิคาตะหลับแล้วเหรอ...”
“หุบปากนะ ไอ้เบื้อก”
พอได้ยินคำด่าแบบนี้ กลับรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด คราวนี้คงนอนหลับสนิท ตื่นมาด้วยอารมณ์แจ่มใส
แต่สุดท้ายแล้ว ก็เอาแต่นอนมองใบหน้าของคนที่ชอบขมวดคิ้ว แม้แต่เวลานอน
เพราะเห็นว่าน่ารัก ยังคิดอยู่เลยว่า ตัวเองท่าทางจะบ้าไปแล้วจริงๆ
“รัก...”
คำที่พูดแผ่วเบาออกไปในอากาศ แม้ไม่มีใครได้ยิน แต่เขากลับรู้สึกดีที่ได้บอกออกไปอีกครั้ง
ในความมืดมิด ซึ่งเขากอดร่างกายอุ่นๆของใครบางคนเอาไว้ คนที่ได้ฉายาว่า รองหัวหน้าปีศาจ
คนที่ใครๆต่างเกรงกลัว เป็นคนที่เขาเกลียดขี้หน้าที่สุด...
...แล้วก็...ท่าทางจะหลงรัก...เข้าจริงๆแล้วสิ...
++++++++++
“จะว่าไป แกบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ?”
ฮิจิคาตะเอ่ยขึ้นมาตอนที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ พวกชินเซ็นกุมิอาจจะนึกสงสัยว่า ทำไมเจ้าของร้านสารพัดรับจ้างถึงมาเนียน
กินข้าวฟรีอยู่ที่ทำการ แต่นั่นก็ไม่มีใครกล้าถาม เพราะว่ารองหัวหน้าดันไม่พูดอะไรถึงเรื่องนี้สักคำ
“มันไม่ค่อยเจ็บเท่าไรหรอก”
นึกขึ้นมาได้ว่า ตัวเองบาดเจ็บ จากการไปงานที่เพิ่งไปทำกลับมา ตอนแรกว่าจะเรียกค่ารักษาพยาบาลเพิ่ม
แต่นายจ้างดันมีอันต้องไปสวรรค์เสียแล้ว โชคดีที่ได้รับเงินค่าจ้างมาก่อน ไม่งั้นคงกลายเป็นการลงแรงฟรี
“ว่าแต่ คุณฮิจิคาตะ ไม่เจ็บเหรอครับ ?”
“ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนนี่”
“ผมหมายถึง...”
ยังไม่ทันที่โซโกะจะพูดให้จบประโยค ก็ถูกรองหัวหน้าลากตัวออกไปคุยกันข้างนอก ส่วนกินโทคิก็ยังนั่งกินข้าวต่อไปเรื่อยๆ
โดยที่ในใจคิดว่า ก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ในที่ที่เห็นได้นี่นา
พอกลับมาอีกครั้ง ฮิจิคาตะเหมือนจะหงุดหงิดมากขึ้นเป็นสองเท่า บอกให้เลิกกินข้าว แล้วออกไปทำงาน
ที่จริงคงแค่อยากพาลใส่เขาที่นั่งกินข้าวสบายอารมณ์ แต่พวกชินเซ็นกุมิพลอยซวยไปด้วย
“กลับบ้านไปได้แล้ว อย่ามาเกะกะแถวนี้”
“ไม่ต้องไล่กันด้วยความรักขนาดนั้นก็ได้”
พออีกฝ่ายไม่โต้ตอบด้วยความโมโหกลับมา กลับรู้สึกใจเสียชอบกล ตอนที่กำลังอ้าปากพูดอะไรบางอย่างต่อ
ก็ได้ยินอีกฝ่าย พูดอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ ท่ามกลางควันสีขาวของบุหรี่ที่ถูกจุดขึ้น
“เกลียด...”
“ฉันเกลียดนาย...”
คำพูดสั้นๆเพียงเท่านั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะขยี้บุหรี่ในมือให้ดับลง แล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นบางๆของควันบุหรี่ที่ยังติดจมูกอยู่
ไม่จางหายไป คนผมเงินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น กำลังคิดทบทวนอย่างหนัก ในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ทำไมกันนะ...ทำไม เขาถึงได้รู้สึกว่า...คำพูดประโยคเมื่อครู่...
มันหมายถึง...คำว่ารัก...ไม่ใช่คำว่าเกลียด...จริงๆ...
ดูท่า..เขาคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ...สมองเขาคงจะเพี้ยน...
...ทุกครั้งที่ได้เจอ...ฮิจิคาตะ...
วันนั้นอากาศไม่ได้แจ่มใสเท่าไรนัก ฟ้าหม่นๆ เหมือนฝนจะตกลงมาอีกครั้ง ผู้คนทั้งหลายคงบ่นว่า อากาศไม่ดี
จะเย็นก็ไม่ใช่ ร้อนก็ไม่เชิง อบอ้าวแบบแปลกๆ ชวนให้อึดอัด ทั้งที่อากาศไม่ดี
แต่อารมณ์ของซากะตะ กินโทคิกลับดีอย่างน่าประหลาด ใครๆก็ทักว่า วันนี้ไปเจอเรื่องอะไรดีๆมาหรือไง ? ถูกรางวัลชิงโชคหรือไง ?
...ที่จริง ก็ไม่เห็นจะมีเรื่องดีๆอะไร...แล้วก็ไม่ได้ถูกรางวัลอะไรด้วย...
มองท้องฟ้าที่มีเมฆสีเทาอ่อนๆ แล้วนึกสงสัยว่า ฝนจะตกเมื่อไหร่ แล้วจะตกไปถึงตอนดึกเลยไหม
คืนนี้ เขาจะเดินออกมาซื้อขนมกิน ตอนกลางดึกได้หรือเปล่า ?
คืนนี้ เขาจะต้องออกไปทำงานตอนกลางคืนหรือเปล่า ?
คืนนี้ เขาจะเจอเรื่องยุ่งยาก...ชวนปวดหัวอีกหรือเปล่า ?
แล้วคืนนี้...ฮิจิคาตะ...จะหลับฝันดีหรือเปล่านะ ?....
++++++++++
ก่อนอื่น ตามธรรมเนียม ต้องขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ ทั้งท่าน metaldogemon ท่าน~.oOBaM...bAmOo.~
แล้วก็ท่านพี่นะคะ ดีใจมากๆเลยค่ะ >0< ที่มีคนมาเมนต์
คิดอยู่ว่า จะจบที่ตอนนี้ดี แต่ก็ตัดสินใจเขียนอีกตอน ก็เลยดองนานไปนิดนึง เพราะตอนนี้มันสั้นแสนสั้น
เนื่องจากฉากส่วนใหญ่โดนตัด Deleted scene เหมือนเดิมค่ะ ทิ้งเมลล์ไว้ หรือถ้าใครเป็นสมาชิกเด็กดี ก็บอกด้วยแล้วกันค่ะ
ว่าให้ส่งมาทาง PM ก็จะส่งไปให้ค่ะ
ตอนนี้รู้สึกว่า แต่งเอาใจตัวเองแบบสุดๆ แต่ก็ดีใจที่สองคนนั้นลงเอยกันได้เสียที
ธีมของเรื่องนี้คือ ฝันร้ายของคุณฮิจิคาตะ ซึ่งเกิดจากความเสียใจ ซึ่งเจ้าตัวไม่ยอมรับว่าเสียใจ
คุณกินที่มีโอกาสได้เห็นจุดนั้น ก็เลยหลงรักความเข้มแข็งที่พยายามจะก้าวข้ามความเศร้าและความอ่อนแอที่ฝังอยู่ภายใน
ตอนหน้าก็จะจบแน่นอนแล้วค่ะ ยังเขียนๆแก้ๆ ตอนจบนี่มันเขียนอยากจริงๆ แต่คิดว่าคงไม่นานหรอกค่ะ
ยิ่งเห็นเมนต์ก็จะยิ่งพยายาม 555+ หลังจากเรื่องนี้จบ ก็ยังอยากเขียน ภาค 2 ภาค 3 ต่อ (ตามที่ร่างไว้)
แต่คงไม่โพสทีละ 5 หน้าแล้วค่ะ ไม่ใช่นิสัย ครั้งหน้าคงมาทีละ 20 กว่าหน้า 555+ แต่งแบบนั้นชอบมากกว่า
คราวนี้ลองดูว่า ถ้าแบบนี้ดีกว่า ก็จะแต่ง แต่ดูท่าทางไม่ไหวจริงๆแฮะ
ไหนๆก็จะจบแล้วนะคะ ก็ช่วยๆกันเมนต์หน่อยนะคะ จะได้มีแรงใจไปเขียนตอนจบให้ดีที่สุด
ความคิดเห็น