คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 Hijikata’s side คำว่ารัก มันพูดออกมาง่ายๆ...แต่ที่ยุ่งยากคือ ต่อจากนั้น
Chapter 4 Hijikata’s side คำว่ารัก มันพูดออกมาง่ายๆ...แต่ที่ยุ่งยากคือ ต่อจากนั้นต่างหาก...
เกลียดความอ่อนแอ...ของตัวเอง...
เกลียดความเจ็บปวด...เพราะมันทำให้อ่อนแอ...
เกลียดความโศกเศร้า...ที่เป็นเหตุให้เจ็บปวด...
...เกลียด...เกลียด...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย...
++++++++++
...อยากจะเข้มแข็งขึ้น...
นั่นเป็นคำอธิษฐานตั้งแต่สมัยเด็ก ที่จริงจะเรียกว่า คำอธิษฐานก็คงไม่ถูกนัก เพราะไม่ใช่สิ่งที่ไปบนบาน
หรือร้องขอแก่พระเจ้าองค์ใด ควรจะเรียกว่า ความปรารถนาจะดีกว่า เป็นสิ่งที่ปรารถนาจากเบื้องลึกในจิตใจ
ทุกครั้งที่กำดาบ มันคือการเดิมพันชีวิต การก้าวไปข้างหน้า แม้จะต้องเหยียบย่ำศพของใครก็ตาม
แต่จะปกป้องสิ่งที่เชื่อ ด้วยดาบในมือ และจะเข้มแข็งขึ้น...เพื่อปกป้องสิ่งนั้น...
“โทชิ !!”
คนที่รั้งตำแหน่งหัวหน้าของชินเซ็นกุมิ ผู้ชายบ้าๆบอๆ แต่ใจกว้างและมีคนรักมากมาย
เป้าหมายในการใช้ชีวิตของเขา จะอยู่ข้างๆ เพื่อปกป้อง ไม่ใช่เพราะเหตุผลสวยหรู อย่างคุณคอนโดเป็นคนสำคัญของทุกคน
สำคัญกว่าเขา หรือสำคัญต่อชินเซ็นกุมิ แต่เป็นเหตุผลง่ายๆก็คือ ตัวเขาเอง ใช้คอนโด อิซาโอะ เป็นที่ยึดเหนี่ยว
หากไม่มีคนคนนี้แล้ว ตัวเองอาจจะพังทลายลงก็เป็นได้ แล้วกลายเป็นศัตรูกับทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้
“โทชิ เหม่ออะไรน่ะ”
“เปล่าครับ”
ระหว่างกำลังลาดตระเวนดันคิดเรื่องไร้สาระซะได้ พยายามดึงสมาธิให้กลับมาจดจ่ออยู่กับเรื่องงาน
แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับเจ้าคนผมสีเงินที่ไม่อยากเจอหน้าเลย แม้แต่นิดเดียว
“อ้าว พวกนายมาทำอะไรแถวนี้”
คุณหัวหน้าก็ดันตรงรี่เข้าไปทักเขาซะอย่างนั้น ไม่สนใจเลยว่า คนที่อยู่ข้างๆกำลังทำหน้าหงิก ด้วยความไม่พอใจ
แถมยังเว้นระยะห่าง ไม่ยอมเดินเข้าไปใกล้ๆ ใครจะอยากอยู่ใกล้ไอ้บ้าหัวเงินนั่น
คนที่เที่ยวขโมยจูบคนอื่น แถมยังพูดจาประหลาดๆออกมา
ย้อนกลับไปประมาณ 3-4 วันก่อนหน้านี้ ในคืนที่เขาต่อสู้กับพวกอันธพาล แล้วมีพลเมืองหน้าปลาตาย
เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์ แทนที่จะผ่านไปโดยไม่ต้องเข้ามาวุ่นวาย หมอนั่นดันจูบเขาแล้วพูดหน้าตายว่า
“ท่าทางฉันจะชอบนายแล้วล่ะ”
เป็นการสารภาพรักที่ทุเรศสิ้นดี ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะโว้ย !! แล้วมีอย่างที่ไหน ตีกันเกือบตายทุกวัน
แล้วอยู่ๆก็มาจูบ มาพูดว่า รักง่ายๆ สงสัยสมองจะกระทบกระเทือนจากการบริโภคน้ำตาลมักเกินไป
ถึงเขาจะไม่มีแรงขัดขืน บวกกับสมองยังมึนงง ที่อยู่ๆโดนผู้ชายด้วยกันเองมาจูบปาก
แต่พอสติกลับคืนมา ดาบในมือก็กวัดแกว่งออกไป หวังว่าจะฟันคนตรงหน้า เอาให้ชีวิตมันดับสิ้นตรงนี้แหละ
แน่นอนว่า เจ้าบ้านั่น เบี่ยงตัวหลบได้อย่างสวยงาม แต่ด้วยความโง่ ดันไปเหยียบบนก้อนหิน แล้วล้ม
ตกลงไปในน้ำ จนได้เสียงน้ำกระจายตูมใหญ่ มองเห็นคนโง่สะบัดหัวที่เปียกน้ำไปมา แล้วก็ถอนหายใจ เก็บดาบเข้าฝัก
เดินกลับบ้านไปอาบน้ำดีกว่า อย่าไปยุ่งกับคนบ้าเลย ปวดหัวเปล่าๆ
หลังจากนั้น ก็พยายามไม่ยุ่งกับเจ้าบ้านั่น เพราะไม่รู้ว่า มันจะทำอะไรเหนือความคาดหมายอีกหรือเปล่า
เดี๋ยวเกิดมาจูบเขากลางถนน ตอนกลางวันแสกๆขึ้นมามันจะยุ่ง ใครจะไปรู้ว่า ในหัวกลวงๆนั่นคิดอะไรอยู่
“ไง ฮิจิคาตะ”
ใบหน้านั้นหันมาทักทาย แล้วยิ้มกวนๆ ดังเช่นปกติ เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าให้เล็กน้อย
เมื่อจบการสนทนา เขาและคุณคอนโดก็เดินลาดตระเวนต่อ ชั่วขณะหนึ่งที่พวกเราเดินสวนกันในระยะใกล้พอ
เจ้าบ้าหัวเงินนั่น ก็ดันกระซิบอะไรแปลกๆที่ทำให้เขาต้องคิดมาก
“เรื่องเมื่อคืนนั้น...ฉันพูดจริงๆนะ...”
แม้จะไม่มีใครได้ยิน ประโยคนี้ แต่มันก็ทำให้ตัวเขารู้สึกแปลกๆได้อยู่เหมือนกัน เขาหันหลังกลับไปมองแผ่นหลังที่เดินห่างออกไป
ผมสีเงินแปลกตาไม่เหมือนใคร พอๆกับความคิดอันแปลกประหลาดของเจ้าตัว
“โทชิ ?”
“อ่ะครับ ไปแล้วครับ”
ไม่ว่าเรื่องราวมันจะแปลกประหลาดแค่ไหน แต่มีอย่างหนึ่งที่รู้แน่ๆ คือรสชาติซึ่งตกค้างอยู่ในริมฝีปาก
ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วทั้งบริเวณ กลับรู้สึกได้ถึงรสจูบที่เด่นชัดอยู่ในโพรงปาก
ถึงจะบ้าๆบอๆอย่างไร แต่ก็ต้องยอมรับว่า จูบของเจ้านั่น ไม่เลวเลยทีเดียว
++++++++++
ทั้งที่เมื่อกลางวัน ก็พยายามหลบแทบตาย แต่พระเจ้าแห่งโชคชะตาก็กลั่นแกล้ง ทำให้งานที่ชินเซ็นกุมิต้องทำ
มีส่วนเกี่ยวเนื่องกับร้านสารพัดรับจ้าง จนเขาต้องมายืนอยู่ข้างๆ เจ้าบ้าหัวเงินในชุดเครื่องแบบบ๋อย
วันนี้มีงานเลี้ยงของพวกบาคุฟุ มีแขกชาวต่างดาวมากันเต็มไปหมด พวกชินเซ็นกุมิเองก็ต้องใช้กำลังมาอารักขากันอย่างเต็มที่
ส่วนพวกร้านสารพัดรับจ้างมาทำหน้าที่บริกร คอยเสิร์ฟอาหารให้กับแขกในงาน ซึ่งดูเหมือนแขกจะไม่มีโอกาสได้กินสักเท่าไร
เพราะคนถือถาด มักหยิบนั่นหยิบนี่ ไม่ก็เทมันทั้งถาดเข้าปากไปหมดเลย
“นี่แก จะมาตามเกาะติดฉันทำไม”
“คิดไปเองหรือเปล่า ? ฮิจิคาตะคุง”
เห็นชัดๆว่า เดินตาม ยังทำเป็นเฉไฉ ขนาดเดินออกมานอกงานเลี้ยงที่ประตู มันยังเดินตามออกมา
ทำไมไม่ไปทำงานให้สมกับค่าจ้างวะ มาเดินเป็นสตอลเกอร์ตามคนอื่นเขาอยู่ได้ จะไปไหนก็ไปเด้ !!
“แก...มัน...”
ยังไม่ทันจะด่าออกไป ให้สมกับความโมโห ก็ได้ยินเสียงปืน ตามด้วยเสียงระเบิดดังมาจากในงาน
รองหัวหน้าแห่งชินเซ็นกุมิวิ่งฝ่าผู้คนเข้าไปทันที ของประดับภายในอาคาร ไม่ว่าจะเป็นรูปปั้น ภาพเขียน ตกลงมาเสียหาย
แต่ดูเหมือนว่ากำแพงยังมั่นคง ไม่มีท่าทีว่าจะถล่มลงมาทับผู้คนแต่อย่างใด
“อพยพผู้คนออกไปทางนั้น !!”
รองหัวหน้าสั่งการ พร้อมกับสอดส่ายสายตาหาตัวการ ซึ่งก่อเรื่องวุ่นวาย ยังไม่ทันจะหาเจอ ก็มีระเบิดอีกครั้ง
ผู้คนต่างกรีดร้อง เอะอะโวยวาย ผลักดันกันไปยังทางออก ดวงตาสีดำยังคงมองหามือระเบิด
แต่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายเช่นนี้ คงยากที่จะมองเห็นอะไรได้อย่างชัดเจน
“โทชิ ฝากเด็กคนนี้ที”
หัวหน้าของชินเซ็นกุมิได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ มีเลือดไหลลงมาเป็นทาง จนเปรอะเปื้อนชุดเครื่องแบบที่ขาดวิ่น
ในมือมีร่างของเด็กน้อยที่ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว สะอึกสะอื้นไม่หยุด
“คุณคอนโด ออกไปก่อนเถอะครับ”
“ฉันเป็นหัวหน้าจะทิ้งทุกคนไปได้ยังไง”
“แต่คุณได้รับบาดเจ็บนะครับ”
“ก็แค่...”
ในตอนนี้ยังหาผู้ก่อการร้ายไม่เจอ เขาไม่อยากจะยืนถกเถียงไร้สาระอีกนาน จึงตัดสินใจตัดบท ตวาดเสียงดังออกไป
โดยไม่สนใจตำแหน่งว่าใครเป็นหัวหน้า ใครเป็นลูกน้อง
“คนที่ได้รับบาดเจ็บ ก็เป็นแค่ตัวถ่วง !!”
คำพูดนั้นทำให้หัวหน้านิ่งไป เหมือนเสียศูนย์ ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วพูดว่า นั่นสินะ แล้วพาเด็กน้อยไปยังทางออก
เขารู้สึกได้ว่า คำพูดของเขาสร้างความเจ็บปวดให้กับคนคนนั้น เสียยิ่งกว่าแผลบนศีรษะ ถึงจะรู้สึกเสียใจ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาห่วงเรื่องนั้น
“รองฯ ครับ ทุกคนอพยพกันจนหมดแล้วครับ”
“ดีมาก ถอนกำลังได้”
พอชินเซ็นกุมิจะถอยร่นออกไปด้านนอก ก็มีระเบิดมาอีกระลอก คราวนี้ เห็นตัวคนก่อความวุ่นวายชัดเจนขึ้น เพราะไม่มีผู้คน
ระหว่างตะโกนบอกให้คนอื่นถอย แต่รองหัวหน้ากลับวิ่งตรงเข้าไปตะครุบตัว แบบไม่กลัวอันตราย
เสียงระเบิดยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่คราวนี้เหมือนผนังอาคารจะทนทานไม่ไหว กำแพงเริ่มถล่มลงมา
“รองฯ ครับ !!”
เสียงเรียกของบรรดาชินเซ็นกุมิดังลั่น แต่ถูกเสียงระเบิดและเสียงอาคารถล่มกลบไปจนหมด
ฮิจิคาตะ โทชิโร่ยืนกำดาบนิ่งอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของตัวอาคารที่ยังร่วงหล่นลงมา
เลือดสีแดงสดหยดไหลลงมาสู่พื้นดิน ค่อยๆไหลนองเพิ่มขึ้นจนน่ากลัว
“แก !! ไอ้พวกสวะ แกมัน !!”
ปลายดาบแทงเข้าไปในส่วนอกของผู้ก่อการร้าย แม้เลือดจะไหลทะลักออกมาจากบาดแผล ถึงใบหน้าจะบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
แต่ก็ยังก่นด่า ผู้ที่ทำให้ตัวเองต้องประสบชะตาเช่นนี้ สาปแช่งคนผู้นั้นจนสิ้นลมหายใจ
ฮิจิคาตะกระชากดาบออก ปล่อยร่างนั้นล้มลงไปนอนนิ่งกับพื้น
“โหดจังเลยน้า ฮิจิคาตะคุงเนี่ย”
เขาสะดุ้งไปเหมือนกัน เพราะคิดว่า ไม่มีใครอยู่ตรงนี้แล้ว แต่ปรากฏว่า เจ้าของร้านสารพัดรับจ้าง กำลังนั่งชิวๆ
กินของบนถาดที่เหลืออยู่น้อยนิด ท่ามกลางซากสิ่งก่อสร้างที่พังทลาย แถมยังไม่สนใจว่า ของบนถาดมันเปื้อนฝุ่นแล้ว
“แก มาทำบ้าอะไรตรงนี้”
“คุณกินก็แค่พลเมืองธรรมดา หลบระเบิดไปมา ก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว”
“ไม่ใช่เรื่องตลกนะเว้ย !!”
ฮิจิคาตะเดินมากระชากคอเสื้อ หากไม่ใช่ว่ามืออีกข้างยังกำดาบ จะต้องต่อยไอ้บ้านี่สักเปรี้ยง
เรื่องมันวุ่นวายขนาดนี้แล้ว ยังมาทำเป็นเล่นอยู่ได้ รู้ไหมว่าคนอื่นเขารู้สึกยังไงบ้าง
“เครียดมาก ไม่ดีนะ”
ไม่พูดเปล่า หมอนั่นดันเอามือดันหัวเขาลงมา เพื่อให้ริมฝีปากสัมผัสกัน แต่ยังไม่ทันที่ลิ้นของไอ้บ้าตรงหน้าจะมีโอกาสได้
สอดเข้ามาข้างใน เขาก็เอาเท้ายันโครม ให้กลิ้งโค่โล่ไปชนซาก จะได้เรียกสติขึ้นมาบ้าง
ยังไม่ทันจะด่าต่อ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คุณคอนโดโทรมาถามสถานการณ์ภายในด้วยความเป็นห่วง
คงต้องใช้เวลากว่าจะขนย้ายหินที่ตกลงมาทับทางออก แล้วช่วยพวกเขาออกไปได้ คงจะต้องเป็นตอนเช้า
จะได้เห็นอะไรถนัดหน่อย เพราะขืนย้ายซี้ซั้ว เดี๋ยวจะถล่มลงมาทับแทน จะได้ช่วยเหลือ
“ไม่ต้องห่วงครับ ในนี้อากาศเหลือเฟือ”
หลังคาที่เป็นรูโหว่อันใหญ่เบ้อเริ่ม แต่ดันอยู่สูงจนปีนออกไปทางนั้นไม่ได้ ทำให้นึกอยากให้มียานบินเอาเชือกมาหย่อน
จะได้ปีนขึ้นไป ออกจากสถานที่นี้ไปได้เสียที
“แล้วช่วยแจ้งญาติด้วยครับว่า เจ้าของร้านสารพัดรับจ้างอยู่ในนี้”
อย่างน้อยก็ยังนึกถึงคนที่บ้านซึ่งคงเป็นห่วงหมอนี่ไม่น้อย หลังจากรายงานว่าพลเรือนหนึ่งคนปลอดภัยดี
ส่วนผู้ก่อการร้ายตายแล้ว ข้างนอกก็ดูจะโล่งใจ เพียงแค่รอเวลาให้ฟ้าสว่างหน่อยเท่านั้น
“งั้นมานอนเอาแรงเถอะ มานอนนี่สิ”
เจ้าบ้าผมเงินที่เขาเตะกระเด็น กำลังนอนตะแคงอยู่บนพื้น ตบพื้นข้างตัว เหมือนให้เขาไปนอนข้างๆ
ไม่มีทางซะหรอก แค่เห็นแกทำท่าแบบนั้น ฉันก็ขนลุกแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันนะเว้ย !!
++++++++++
ขอบคุณมากมาย สำหรับเมนต์ค่ะ เรื่องนี้ก็ยังยืดยาวต่อไป
ที่จริงตอน 5 เสร็จแล้ว แต่มีฉากอันไม่เหมาะสม (นิดหน่อย) ผู้เขียนกำลังปรับฉาก เขียนให้คล้ายหนังช่อง 7 (?)
แบบว่า ให้คนอ่านเดาได้ว่า เกิดอะไรขึ้น แต่ไม่เห็นภาพ (ฉากเอาไว้ลงในบอร์ดปิดก็พอ)
แล้วพบกันต่อหน้านะคะ หวังว่า ตัวเองคงจะขยันปั่นไปเรื่อยๆ
ความคิดเห็น