คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Warm snow
Title: Warm snow
Author: Monochrome bird
Category: Drama (จริงๆนะ)
Pairing: อาโอมิเนะ x คากามิ
Rating: PG-13
Disclaimer: ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นของอาจารย์ฟูจิมากิค่ะ พวกเราแค่ยืมมาจิ้นเล่นเท่านั้น
Author notes: ที่จริงมันควรอยู่ร่วมกันกับตอนหนึ่ง ไม่ควรแยกกัน แต่ช่างมันเถอะ...
+++++++++
นักเวทไฟนั้นแตกต่างจากผู้ใช้เวทมนต์ประเภทอื่น นั่นคือ พลังเวทจะติดตัวมาตั้งแต่เกิด มันเป็นทั้งพรและคำสาป เพราะนักเวทแห่งไฟ จะไม่ต้องการการฝึกฝนใดๆ หากเกิดมามีพลังเวทมาก ก็จะใช้ได้อย่างคล่องแคล่ว หากมีน้อย ก็จะใช้ได้เพียงแค่นั้น การฝึกฝนไม่อาจช่วยขัดเกลาสิ่งใด แต่ในทางกลับกัน พลังเวทที่อยู่ในตัวนั้นจะเผาผลาญพลังชีวิต ยิ่งใช้มากเท่าไร ก็จะยิ่งอายุหดสั้นลงมากขึ้นเท่านั้น ผู้ที่เกิดมามีพลังเวทแห่งไฟ จึงต้องเลือกระวังปิดกั้นพลังเวท ไม่ใช้ไปตลอดชีวิตกับใช้พลังอย่างคุ้มค่า เพราะทุกครั้งที่ใช้ มันหมายถึงชีวิตที่หดสั้นลง เพื่อที่จะทราบว่า ชีวิตของตัวเองเหลืออยู่เท่าไร นักเวทแห่งไฟจะได้รับแหวนประจำตัว เป็นแหวนสีเงินที่ฝังอัญมณีสีแดงสดเอาไว้ทั้งหมดเจ็ดเม็ด ทุกครั้งที่ชีวิตหดสั้นลง สีแดงของอัญมณีจะจางลงไปจนเป็นสีใสทีละเม็ด เมื่ออัญมณีทั้งหมดเปลี่ยนสีใส นั่นหมายถึงจุดจบของชีวิตของผู้ใช้เวทแห่งไฟ
แหวนของคากามินั้น สีไม่ซีดจางลงเลยแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มจึงเข้าใจว่า เป็นผลจากพลังเวทของอาโอมิเนะ ทุกอย่างในตัวเขาจึงเดินช้าลง เวลาที่เคยเหลืออยู่ไม่มาก กลับยาวนานขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด สิ่งที่ถูกทำให้ช้าลงนั้น มีเพียงแหวนเท่านั้น เวลาในตัวของนักเวทไฟยังเดินต่อไปด้วยอัตราปกติ ยิ่งมีการใช้พลังเวทเล็กๆน้อยๆ ทำนู้นทำนี่ในปราสาท ชีวิตก็ยิ่งหดสั้นลงไปอีก
คากามิตระหนักถึงสิ่งนั้น เมื่อมีลวดลายปรากฏขึ้นที่แขนขวา ลวดลายชนิดนี้จะปรากฏขึ้นบนตัวของนักเวทไฟ เมื่อใกล้ถึงจุดจบของชีวิต ลวดลายที่เหมือนกับเปลวไฟสีดำซึ่งลาบเลียไปทั่วร่างกาย เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง ร่างกายของนักเวทแห่งไฟจะลุกโชนกลายเป็นเปลวเพลิงสีแดงโชติช่วง สวยงามและอบอุ่น จนผู้พบเห็นจะต้องหลั่งน้ำตา
เนื่องจากความตายอยู่ใกล้ชิดยิ่งนัก จึงมีคำสอนที่สืบทอดกันมาในบรรดานักเวทแห่งไฟคือ จงเลือกความตายเช่นที่ตัวเองปรารถนา ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเดินทางไปตามที่ต่างๆ ให้การช่วยเหลือผู้คน สละชีพเพื่อปกป้องอะไรบางอย่าง แต่บางคนก็อยากกลายเป็นเปลวเพลิงลุกโชติช่วง งดงามราวกับกำลังโบยบินขึ้นสู่สรวงสวรรค์
ในตอนแรกคากามิเองก็ยังไม่รู้ว่า ตัวเองอยากจะเลือกความตายเช่นใด แต่มาตอนนี้เขารู้แล้วว่า อะไรคือสิ่งที่ตัวเองปรารถนา จากคำรับปากง่ายๆ ว่าจะขึ้นไปปราบพ่อมด จากเรื่องราวที่คิดว่าไม่มีอะไร มาจนถึงตอนนี้ ความผูกพันได้ก่อเกิดขึ้นจากธาตุที่ตรงข้ามกัน ระหว่างเปลวไฟและน้ำแข็ง ชายหนุ่มรู้แล้วว่า ตัวเองปรารถนาความตายเช่นใด
...แม้ว่า...สิ่งที่ปรารถนานั้น...จะถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี...
พ่อมดหนุ่มได้ฟังเรื่องราวจากปากของอีกฝ่าย ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่ไม่อาจปฏิเสธหัวใจตัวเองได้ว่า ต้องการคนคนนี้มากมายเพียงใด ตลอดเวลานานแสนนานที่ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง รังเกียจการอยู่ร่วมกับผู้คน รำคาญความสับสนวุ่นวายของมนุษย์ มีเพียงคนคนนี้เท่านั้นที่เขาปรารถนาจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ อำนาจเยือกแข็งที่แม้แต่กาลเวลายังต้องหยุดเคลื่อนไหว แต่ไฟกับน้ำแข็งนั้นคือธาตุตรงข้าม พลังของอาโอมิเนะจะถูกลบล้าง หากพยายามใช้กับร่างกายของคากามิ ทั้งที่มีพลังเวทมากมายถึงเพียงนี้ แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งความตายของคนคนหนึ่งได้
ที่จริงพ่อมดไม่ค่อยเข้าใจความคิดของพวกนักเวทไฟเท่าไร คงเพราะวิธีการดำเนินชีวิตนั้นแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว พวกหนึ่งมีเวลาน้อยนิด ต้องใช้ให้คุ้มค่า ส่วนอีกพวกหนึ่งมีเวลามากมาย ใช้ทิ้งขว้างเท่าไรก็ไม่หมด คากามินั้นปรารถนาความตายที่แสนโหดร้าย เขาอยากถูกสังหารด้วยมือของอาโอมิเนะ
“เหลือเวลาอีกเท่าไร”
“พรุ่งนี้”
เมื่อแสงแรกของพระอาทิตย์จับขอบฟ้า ร่างกายนี้จะลุกเป็นเปลวไฟ หลังจากนั้นก็จะไม่มีนักเวทไฟที่ชื่อคากามิ ไทกะอีกต่อไป ไม่มีทางหยุดยั้งเหตุการณ์นี้ได้ แม้จะหยุดดวงตะวันไม่ให้ฉายแสง แม้จะว่าจะดึงรั้งจันทราเอาไว้ไม่ให้ตก สุดท้ายแล้วร่างกายนี้จะลุกเป็นไฟ ไม่มีสิ่งใดสามารถหยุดยั้งการระเบิดของพลังเวทในตัวได้
ทั้งที่อธิบายไปอย่างละเอียด บอกว่ามีผู้คนมากมายพยายามลองวิธีการต่างๆ ยื้อแย่งชีวิตของนักเวทแห่งไฟ แต่ก็ไม่สำเร็จ อาโอมิเนะยังคงดื้อรั้นที่จะใช้พลังเวทเพื่อหยุดยั้งสภาวะนั้น ชายหนุ่มรวบรวมพลังเวททั้งหมดที่ปกติจะปล่อยให้ล่องลอยอยู่ในอากาศรอบตัว กดดันเข้ามาในตัวของคากามิ ต่อสู้กับพลังเวทที่ยังคงเผาผลาญพลังชีวิต แม้นักเวทแห่งไฟจะพูดสักกี่หนว่า มันเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ แต่พ่อมดก็ไม่คิดจะฟัง
การดึงพลังเวทส่งผลให้หิมะที่เคยตกตลอดทั้งปีหยุดตก หิมะเริ่มละลายกลายเป็นน้ำ เริ่มเห็นพื้นดินสีน้ำตาลปรากฏขึ้นในหลายๆแห่ง แม้แต่ตัวปราสาทน้ำแข็งเองก็ยังละลายจนไม่เหลือเค้าเดิม ถึงจะใส่พลังเวทไปมากมายเพียงใด ก็ไม่อาจต่อต้านธรรมชาติของร่างกายผู้ใช้เวทไฟได้อยู่ดี ลวดลายบนตัวคากามิยังคงไล่ลามจนหมดทุกตารางนิ้วของร่างกาย
อีกไม่กี่ชั่วโมง แสงอาทิตย์แรกของรุ่งอรุณจะจับขอบฟ้า คากามิผลักตัวอาโอมิเนะให้ถอยออกไป เดี๋ยวเขาจะกลายเป็นเปลวไฟ ถึงจะเป็นพ่อมดน้ำแข็งผู้เก่งกาจก็เถอะ แต่ไฟชีวิตสุดท้ายของนักเวทแห่งไฟไม่ใช่ไฟธรรมดา สามารถเผาผลาญได้ทุกสิ่ง เป็นเปลวไฟที่สวยงามและอันตราย
แสงแรกของพระอาทิตย์นั้นส่องสว่างจนแสบตา เปลวไฟสีแดงลุกโชนขึ้นบนร่างกายอย่างรวดเร็ว คากามิยิ้มกว้างให้ ไม่ต่างจากตอนที่ชวนออกไปปั้นตุ๊กตาหิมะเล่น ไม่มีคำบอกลาใดๆ ไม่มีคำพูดใดๆระหว่างทั้งสองคน
...ทุกอย่าง...จบลงแล้ว...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หิมะสีขาวตกโปรยปรายไปทั่วเมือง ดังเช่นปกติ มีเพียงสองสามวันก่อนที่อยู่ๆหิมะก็หยุดตก อากาศเหมือนจะอบอุ่นขึ้น ผู้คนเตรียมตัวจะเฉลิมฉลอง แต่แล้วไม่นานหิมะก็เริ่มตกลงมาอีกครั้ง และตกลงมาเรื่อยๆไม่หยุด ชาวเมืองทั้งหลายต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เปลวไฟสีแดงสดที่เห็นในเช้าวันนั้น จะต้องเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดระหว่างนักเวทไฟกับพ่อมดร้ายแน่ๆ น่าเสียดายที่นักเวทไฟเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ และน่าเศร้าที่เขาต้องมาตายเพราะพวกเรา
บนยอดเขาสูงนั้น ไม่มีปราสาทน้ำแข็งที่สวยงามอีกแล้ว เจ้าของพลังเวทน้ำแข็งไม่มีใจอยากจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ เขายืนมองซากของปราสาทที่ละลายจากการดึงพลังมาใช้ ของมากมายในห้องใต้ดินเน่าเสียไปเพราะพลังเวทรอบๆนั้นสูญหาย แต่ถึงอย่างนั้นอาโอมิเนะก็ไม่ได้รู้สึกอยากอาหารแต่อย่างใด ชีวิตของเขาคงจะวนเวียนกลับไปเป็นเช่นเดิม
บนหิมะสีขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา ปรากฏสีอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น ไม่ใช่สีเทาดำของก้อนหิน แต่เป็นสีชมพูอ่อนที่ดูอ่อนแอและบอบบาง มันคือดอกไม้สีชมพูดอกเล็กๆที่บานขึ้น ท่ามกลางหิมะสีขาว ท้าลมหนาวอย่างไม่เกรงกลัวความตาย อาโอมิเนะก้มลงมองมันแล้วคิดถึงใครคนหนึ่ง คนที่กล้าพอจะท้าสู้กับเขาอย่างจริงจัง คนที่บ้าพอจะยื่นอาหารมาให้ศัตรู คนที่ดื้อพอจะอยู่ในบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต คนที่อบอุ่นพอที่จะเปลี่ยนแปลงเขาในเวลาเพียงแค่ไม่กี่เดือน
ชายหนุ่มก้มลงแตะกลีบดอกไม้อย่างเบามือ ภายในจิตใจของอาโอมิเนะ ไดคินั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันไม่ได้มีแต่หิมะสีขาวที่หนาวเย็น อะไรบางอย่างได้เติบโตงอกงาม สิ่งที่ทำให้หัวใจนั้นอบอุ่น สิ่งที่ทำให้หัวใจนั้นยินดี ความอ่อนโยนที่ทำให้ดอกไม้เล็กๆเหล่านี้งอกงามได้ แม้จะอยู่ท่ามกลางหิมะก็ตาม
...พลังเวทนั้นแปรเปลี่ยนไปตาม...จิตใจของผู้ใช้...
...ในความหนาวเย็นนั้น...มีพื้นที่เล็กๆที่อบอุ่น...
...จนสามารถแบ่งปันให้ชีวิตใหม่...ได้เจริญงอกงาม...
ดอกไม้สีชมพูดอกน้อย ปรากฏขึ้นในเมืองในอีกสองสามวันต่อมา และมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นพืชพันธุ์บางอย่างก็ค่อยๆถูกพบเห็น แม้จะไม่อุดมสมบูรณ์เท่ากับเขตที่มีฤดูใบไม้ผลิ แต่พืชพันธุ์ก็ค่อยๆเจริญเติบโตงอกงาม ทั้งต้นไม้ ดอกไม้ ทั้งที่สวยงามและทั้งที่สามารถนำมาเป็นอาหาร ผู้คนทั้งหลายต่างยินดี แต่งเพลงสรรเสริญแก่นักเวทแห่งไฟ จารึกลงไปเป็นตำนานว่า ตอนนี้ปราสาทน้ำแข็งพังทลาย พ่อมดร้ายได้ถูกปราบจนสิ้น แม้ผลของเวทมนต์นั้นยังคงอยู่ แต่บางสิ่งเริ่มงอกงาม ขอขอบคุณและยกย่องนักเวทผู้กล้า ที่ได้สละชีพเพื่อปราบพ่อมดร้าย นำความสุขคืนมาแก่ชาวเมืองทุกคน
...และนี่ก็คือ...เรื่องเล่าที่แท้จริงของตำนาน...
++++++++++
เอาล่ะ ได้ลงตอนจบซะที อันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เหตุผลที่เขียนฟิคด้วยวิธีแปลกประหลาดกว่าปกตินั้น
เหตุผลแสนจะง่ายก็คือ อยากเขียน แต่ไม่มีเวลา ประกอบกับเรื่องนี้มันเขียนแนวนิทานได้ไง
ที่จริงพล็อตเรื่องนี้แต่งมา ก็อยากจะเขียนแนวเดียวกับเรื่องอื่นๆ แต่มันเสียเวลา
นี่ความยาวเกือบร้่อยหน้า ย่อได้เหลือ 9 หน้า (ถ้าเขียนจริงๆคงยาวเท่ากับ COF)
ประหยัดเวลาแบบสุดๆ (หัวเราะ) อยากเขียนพล็อตนี้มากๆ และถ้ารอเขียนจริงคงไม่มีโอกาส
กะว่ายังไงก็ต้องเขียน เพราะไปดู FROZEN แล้วรู้สึกนึกถึงพล็อตแบบนี้
ประมาณว่า ขอให้หัวใจที่โดดเดี่ยวของเธอ อบอุ่นขึ้นมาบ้าง
ถ้าได้เขียนจริงๆคงมีรายละเอียดได้ดีกว่านี้ ทั้งเรื่องที่อาโอมิเนะหนีมาบนเขา เพราะเรื่องพลังแข็งแกร่ง
เรื่องราวครั้งแรกที่ขึ้นมานั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมคากามิไปนอนใกล้ๆอาโอมิเนะแล้วแผลหายเร็ว
ทำไมคากามิถึงอายุสั้น เหมือนทั้งหมดจะได้อธิบายแต่ก็ไม่หมด เสียดาย แต่ก็ไม่มีเวลาเขียน (หัวเราะ)
เรื่องหน้าที่โพสน่าจะยังไม่ใช่ COF เพราะลืมพล็อต COF 555+ กลับไปอ่านแล้วรู้สึกว่า อ้าว นี่ตรูจะเขียนไปทางไหน ??
ขอใช้เวลาระลึกชาติก่อน แต่ก็จะเคลียร์ไหดองอื่นไปพลางๆ ระหว่างนึก ไม่น่าจะนานมั้ง ??
เพียงแต่จะมีเวลาเขียนหรือเปล่าเถอะ สงกรานต์ก็หยุดแค่ 2 วัน - -"
ยังไงซะก็ต้องขอบคุณคนอ่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนคอมเมนต์ที่ทำให้รู้สึกว่า เออ ยังมีคนตามอ่านอยู่แฮะ
ก็ขอตอบเมนต์ตรงนี้แล้วกัน
AscorpioA : ขอบคุณค่า สำหรับคำอวยพร จะรู้ผลสอบวันจันทร์นี้ค่ะ
kyoyasang : ตอนอาโอมิเนะสร้างปราสาทร้อง let it go ก็น่าสนุกดีนะคะ (โดนอาโอมิเนะทุ่มน้ำแข็งใส่) แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ
beautyplanet. : ก็อย่างที่อ่านไปแล้วนะคะ เผอิญพลังของเขาทำให้อายุสั้น แหม ขอโทษคนอ่านด้วย ทำให้เสียใจ
pploymonaliz : ตั้งใจให้เหมือนนิทานแหละค่ะ แต่เราเริ่มรู้สึกว่า เหมือนบ่นมากกว่า (หัวเราะ) เรื่องนี้ไม่ค่อยเหมือน stay with me ตรงอารมณ์และธีมของเรื่อง แต่เหมือนตรงที่คากามิเหลืออะไรบางอย่างไว้ให้กับอาโอมิเนะค่ะ
ความคิดเห็น