คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 Gintoki’s side คนที่เข้มแข็ง ก็แค่เพียงซ่อนความอ่อนแอไว้เท่านั้นแหละ
Chapter 1 Gintoki’s side คนที่เข้มแข็ง ก็แค่เพียงซ่อนความอ่อนแอไว้เท่านั้นแหละ
นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่เขา รู้จักคนคนนี้....
นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่เขาได้พูดคุยกับคนคนนี้...
นาน แค่ไหนแล้วนะ...ที่เขาได้โอบกอดคนคนนี้...
...เรื่องราวมากแค่ไหน กัน นะ...ที่พวกเราผ่านมาด้วยกัน...
++++++++++
กินโทคิลืมตา ขึ้น ในความมืด หลังจากนอนนิ่งแกล้งทำเป็นว่า หลับสนิท เขามองร่างที่ตัวเองโอบกอดเอาไว้
เจ้าของเส้นผมและดวงตาสีดำ คนเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่เขารู้สึกสนใจอย่างประหลาด จนกระทั่งมีสัมพันธ์ทางกายต่อกัน
ใบหน้าในยามหลับนั้น ยังคงขมวดคิ้วน้อยๆ เหมือนไม่พอใจ ทั้งที่หลับไปแล้วแท้ๆ ยังจะทำหน้าบูดบึ้งอีก
สมกับเป็นรองหัวหน้าปีศาจ แม้แต่ในห้วงนิทรา ก็ยังคงจริงจังสินะ
คนคนนี้เอาจริงเอาจังกับชีวิตมากเหลือเกิน...
จน รู้สึกว่า...เผาผลาญพลังงานแห่งอายุขัย มอดดับเร็วกว่าคนอื่น...
ความ เจ็บปวดและความสูญเสียที่แบกรับไว้เพียงลำพัง...
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ ได้เห็นตัวตนภายใต้เปลืองแห่งความเข้มแข็งนั้น...
เขาก็บอกกับตัวเองไว้ ว่า...อยากจะปกป้องคนคนนี้...
แม้อีกฝ่ายจะผลักไส...เพียงใดก็ตาม...จะ ยื่นมือไปปกป้อง...
...ถึงจะแค่เล็กน้อย...ถึงจะเหมือนไม่มีค่า อะไร...
...ก็จะปกป้อง...ให้ดีที่สุด...
++++++++++
เสียง ของผู้คนที่เอะอะ หลังจากกินเหล้าเลี้ยงฉลองกันในร้าน เป็นเสียงที่จะได้ยินบ่อยครั้ง
อย่างว่าแหละชาวเอโดะเป็นพวกรักความสนุก สนาน ไม่ว่ามีหรือไม่มีเทศกาลอะไร ก็ยังหาเรื่องฉลองได้ทุกครั้ง
ร่าง ที่ มีผมสีเงินเดินออกมานอกร้าน กะว่าจะหลบไปซอยข้างๆปลดทุกข์สักหน่อย
แต่ ดันเห็นภาพบางอย่าง ที่ทำให้ความคิดหัว จางหายไปอย่างรวดเร็ว
ชาย หนุ่มผมดำที่กำลังยืนนิ่งอยู่เพียงลำพัง แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเบื้องบนที่มืดสนิท
มีเพียงจันทร์เสี้ยวที่ พยายามทอแสงสีนวล เพื่อส่องสว่างให้แก่ชีวิตยามค่ำคืน
เสียงตะโกนและร้อง เพลงอย่างสนุกสนาน ดูห่างไกลออกไป ราวกับเป็นคนละโลก
เหมือนราตรีแห่ง ความเงียบได้โอบล้อมสถานที่แห่งนั้น เพื่อปกป้องความคิดคำนึงของคนตรงหน้าเอาไว้
ก่อนที่ทันจะได้คิดอะไร มากกว่านั้น คนที่กำลังโดนจ้องอยู่ก็รู้สึกตัว
“มองอะไร ?”
คำ พูดแข็งๆห้วนๆ ดังเช่นทุกครั้งที่ได้เจอกัน ทำให้บรรยากาศดุจดังความฝันถูกพัดหายไปจนหมดสิ้น
หน้าตาบูดบึ้ง ชอบขมวดคิ้วนั้น ช่างต่างจากใบหน้ายามเมื่อแหงนมองไปเบื้องบน
หรือว่า เมื่อครู่ จะเป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น
“เปล่า...กะว่าจะมาฉี่”
“แก เห็นฉันเป็นห้องน้ำหรือไงวะ !!”
หลังจากนั้นพวกเราก็ถกเถียงกันตาม ปกติ กลับเข้าไปข้างในกินเหล้า สนุกสนานฮาเฮต่อ
ทั้งที่เรื่องแบบนี้ควร จะถูกลบออกจากสมองในเวลาไม่นาน แต่ทำไมกันนะ มันถึงตกค้างอยู่ในความทรงจำไม่จางหาย
มาจนถึงวันนี้ ก็ยังจำได้ดี ถึงครั้งแรกที่ได้เห็นฮิจิคาตะทำหน้าตาแบบนั้น
...หน้าตาที่ดู เศร้า...แบบนั้น...
++++++++++
เสียงระเบิดและเสียงปืนดังไป ทั่วทุกบริเวณ เมื่อกลุ่มชินเซ็นกุมิกระจายกำลังกันโอบล้อมศัตรู
ด้วย ความซวยที่พระเจ้าประทานมาให้ตั้งแต่เกิด กินโทคิจึงบังเอิญไปอยู่ในบริเวณนั้น และถูกดึงเข้ามามีส่วนร่วม
ดูจาก ความห่างชั้นของฝีมือแล้ว ไม่นานนักก็สามารถจับกุมได้ เหลือเพียงบุกเข้าไปข้างใน
อาจเพราะนึกสนุกหรืออะไรก็ไม่ทราบ ถึงได้เดินตามกลุ่มบุกตะลุยเข้าไปข้างใน แม้จะไม่ได้ร่วมต่อสู้ด้วย
แต่ ก็เดินตามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเหลือเพียงเขา กับรองหัวหน้าแห่งกลุ่มชินเซ็นกุมิเพียงสองคนเท่านั้น
ส่วนคนอื่นที่บุก เข้ามาด้วยกัน ต่างติดพันการต่อสู้ จนต้องตะโกนบอกให้บุกเข้าไปก่อน
“ตาย ซะเถอะ เจ้าพวกสุนัขรับใช้ทางการ !!”
ชายคนหนึ่งเงื้อดาบขึ้น แล้ววิ่งมาทางเขา แม้จะปัดป้องได้อย่างง่ายๆ แต่ก็นึกสงสัยว่า ทำไมถึงเล็งเป้าหมายมาที่เขา
ไม่เห็นหรือไงว่า ไม่ได้ใส่เครื่องแบบของชินเซ็นกุมิ ไม่ได้เป็นตำรวจ แค่ตามมาเฉยๆ ไม่เข้าใจหรือไง
ไอ้คุณฮิจิคาตะ ก็ไม่สนใจ เอาแต่วิ่งนำหน้าตั้งแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้อง ไม่สนใจประชาชนตาดำๆที่เข้ามาพัวพันเลย
พอจัดการศัตรู มัดไว้แล้วติดป้ายให้พวกชินเซ็นกุมิมาจัดการต่อ กินโทคิก็เบื่อจนคิดอยากจะกลับบ้าน
แต่ก่อนกลับ ขอแวะเข้าไปดูสักหน่อยว่า รองหัวหน้าปีศาจไปทำอะไรอยู่ในห้องตั้งนานสองนาน ไม่ยอมกลับออกมา
“เฮ้ย !! แกทำ...”
ยังพูดไม่ทันจบประโยค ก็ต้องนิ่งอึ้งไปเพราะภาพตรงหน้าเขา มันเกินกว่าที่เคยคาดคิดเอาไว้
สี แดงฉานที่อาบไล้ไปทั่วทุกบริเวณ ซากร่างของผู้คนที่นอนกองอยู่แทบเท้าชายคนหนึ่ง
เลือดไหลจากปลายดาบ หยดลงสู่พื้น เครื่องแบบสีดำสนิท ทำให้ไม่เห็นว่า มีรอยเลือดเปื้อนหรือเปล่า
รู้แต่ใบหน้านั้นมีร่องรอยของเลือดที่กระเซ็น มาเปื้อน ทำให้ดูราวกับเป็นปีศาจจริงๆ
“รองฯ ครับ !! เราควบคุมตัวผู้ต้องหาทั้งหมดไว้ได้แล้วครับ”
ฮิจิคาตะพยักหน้ารับ แล้วเอาหลังมือป้ายเลือดที่ติดอยู่บนแก้ม ก่อนจะเดินกลับออกไปสั่งการต่อ
ใน ตอนนั้นเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยสักอย่าง เอาแต่จ้องมองคนคนนั้นเดินนำคนอื่นๆออกไป
เสียงตะโกนของผู้คนดังกึกก้อง ไปทั่วทุกบริเวณ แต่เหมือนในหัวของเขา จะไม่ได้ยินเสียงอะไร
มีเพียงแต่ วินาทีแห่งความเงียบนั้น วินาทีที่เขาได้เห็นปีศาจยืนอยู่ท่ามกลางกองซากศพ
...สงบ นิ่ง...และงดงาม...
++++++++++
เรื่องราวที่เกิดขึ้นใน วันนี้ ทำให้กินโทคิไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
เขา ออกเดินไปตามถนน คิดจะไปซื้อหาขนมกิน เพื่อให้ใจสงบ แต่นึกขึ้นได้ว่า ไม่มีเงิน
จึงเปลี่ยนมาเดินรับลมเล่นๆ หวังเอาไว้ว่า เดินสักพักคงเหนื่อย จะได้กลับไปนอนหลับให้สนิท
โชคชะตานำพาเรื่อง ซวยๆมาเจอตอนกลางวันไม่พอ เหมือนความซวยนั้น ยังติดตามมาในตอนกลางคืน
ขา ของเขาเองก็เป็นอวัยวะพาไปหาเรื่องซวย จะเดินทางไหนไม่เดิน ดันเดินมาใกล้ๆที่ทำการของชินเซ็นกุมิ
ปกติที่นี่จะเต็มไปด้วยเสียงเอะอะ โวยวาย เพราะเต็มไปด้วยพวกผู้ชายเลือดร้อน ชอบลุย ชอบการต่อสู้
แต่ยาม กลางคืนนั้น กลับเงียบสงบเหมือนเป็นคนละโลก มีเพียงแสงไฟลอดผ่านจากบางห้องเท่านั้น
อยู่ดีๆ ก็อยากเข้าห้องน้ำ ขอใช้สักหน่อย คงไม่มีใครว่าหรอกมั้ง
กินโทคิเดินเข้าไปข้างใน แต่ก็ต้องหยุด เมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังยืนล้างมืออยู่ที่อ่าง
ทำไม ไอ้คุณฮิจิคาตะยังไม่นอนอีกวะ !! มาล้างมืออะไรตอนดึกๆดื่นๆ !!
กิน โทคิกะไว้ว่า พออีกฝ่ายเดินจากไปแล้ว ก็จะวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังเห็นยืนล้างมือไม่เลิก
มองจากในมุมนี้ ไม่เห็นว่า ใบหน้านั้นเป็นอย่างไร รู้แต่มือที่กำลังถูอยู่นั้นเริ่มมีรอยแดง จากการถูซ้ำไปซ้ำมา
แม้จะพยายามบอกตัวเองว่า ไม่ใช่เรื่องของเรา แต่ความคิดกับร่างกาย มันไม่ค่อยไปด้วยกัน
“พอได้แล้วน่า !!”
เขา ตรงเข้าไปดึงมือนั้นออกมาจากน้ำ ช่วงเวลาที่ใบหน้าในเงยขึ้นมาสบตาเขา
ดวง ตาสีดำเบื้องหลังเส้นผมสีเดียวกันนั้น ฉายแววที่เขาไม่คาดคิดว่า จะได้เห็นจากคนคนนี้
แล้วตัวเองก็ถูกยันโครม กลิ้งไปชนต้นไม้บริเวณนั้น ด้วยแรงถีบจากขาของคนที่ยืนล้างมือไม่เลิก
“แก มาทำอะไรแถวนี้วะ !!”
ใบ หน้าที่ประกอบด้วยคิ้วผูกโบว์ ริมฝีปากเม้มสนิท และดวงตาที่ฉายแววข่มขู่ ดูยังไงก็ไม่น่าเชื่อสิ่งที่เห็นเมื่อครู่
คน เข้มแข็งอย่างรองหัวหน้า แห่งชินเซ็นกุมิ มีหรือจะทำหน้าตาแบบนั้น จะกำลังรู้สึกแบบนั้น
“ก็ แกยืนล้างมือทำบื้ออะไรอยู่ตั้งนาน”
“แก มาแอบมองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ !!”
“นานพอจะเห็นแก่ล้างมือเป็นสิบรอบ แล้วกัน !!”
แทนที่จะ ตะโกนคำด่าว่าเช่นทุกครั้ง คราวนี้ฮิจิคาตะกลับเงียบ เหมือนไม่สามารถตอบโต้อะไรได้อีก
นั่นก็เพียง พอที่จะทำให้กินโทคิได้ พิจารณาคนคนนี้ ไม่มัวแต่จ้องจะเอาชนะกันด้วยคำพูด
ฮิ จิคาตะยังคงอยู่ใน ชุดเดิม มีดาบพร้อมกับการต่อสู้ตลอดเวลา ที่เปลี่ยนแปลงไปนั้น คงจะเป็นดวงตาล่ะมั้ง
การที่ดวงตาสีดำคู่นั้น ไม่จ้องเขม็งมาทางเขาด้วยความรำคาญ แต่กลับเป็นความอึดอัด เหมือนพูดไม่ถูก
ไร้ ซึ่งความตรงไปตรงมาและเด็ดเดี่ยวเช่นทุกครั้ง แต่เหมือนกำลังสงสัยและตั้งคำถามกับตัวเอง
“ก็แค่ล้างเลือด...”
คน คนนั้นตอบด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับเสียงกระซิบ แม้จะยังตีหน้ายักษ์ไม่พอใจ แต่ดวงตากลับไม่ได้พูดแบบนั้น
เขาเห็นคนตรงหน้าแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า สี ดำสนิทเช่นเดียวกับดวงตา ทำให้ย้อนนึกถึงคืนนั้น
วันนี้ท้องฟ้าก็มี จันทร์เสี้ยวประดับเช่นกัน ดวงจันทร์เว้าแหว่งนั้นมีมนตราหรืออย่างไร
...ทำไม เขาถึงเห็น...ความเศร้าในดวงตานั้น...อีกครั้ง...
“ฮิจิคาตะ...”
เสียงกระซิบ เรียกชื่ออย่างแผ่วเบา พร้อมกับสายลมที่พัดแรง เหมือนต้องการลบเลือนภาพมายานี้ไป
คนตรงหน้าหันมาหา ตามเสียงเรียก แต่ไม่ได้พูดอะไร ริมฝีปากเหยียดยิ้มเหมือนเย้ยหยันกึ่งจะถามว่ามีอะไร
ห้วง เวลาแห่งราตรีช่างน่ากลัวยิ่งนัก ราวกับภูตไพรที่ไหนแกล้งให้เขาเห็นสิ่งลวงตา
ไม่มีทาง...ฮิจิคาตะน่ะ หรือ...จะรู้สึกแบบนั้น...
คนที่ได้ฉายาว่าปีศาจ...คนที่เข้มแข็งยิ่ง กว่าใครๆ...
ไม่มีทาง...ฮิจิคาตะ...ไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป...
คน ที่ทุ่มเททำงานลงไป....ด้วยความจริงจัง...ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี...
ไม่ มีทาง...ไม่มีทาง...
เป็นแค่การคิดมากเกินไป...เขาคิดฟุ้งซ่านไปเอง แน่ๆ...
สิ่งที่ปรากฏแก่สายตา...คงเป็นแค่ความลวงเท่านั้นเอง...
แต่ ไม่ว่าจะคิดอย่างไร...สิ่งที่ประทับอยู่ในความทรงจำก็ยังเป็นภาพนั้น...
ภาพ ของชายหนุ่มผมสีดำที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบน...
ดวงตาคู่นั้นดู โศกเศร้าราวกับกำลังแบกรับความผิดบางอย่างเอาไว้...
ทั้งที่มันควรจะ เป็นภาพที่เขาน่าจะรู้สึกขำ...หรือแปลกใจ...
รองหัวหน้าปีศาจเหมือน กำลัง ร่ำไห้...ทั้งที่ไม่มีน้ำตา...มันเรื่องประหลาดชัดๆ...
แต่ทำไม นะ...ทำไม...เขาถึงไม่รู้สึกแบบนั้นสักนิด...
...กลับคิดว่า...มันงด งามและน่าปกป้อง...
สมองของเขาต้องมีปัญหาแล้วแน่นอน เพราะเขารู้สึกอยากโอบกอดคนตรงหน้าไว้ในอ้อมแขน
อยากกระซิบบอกถ้อยคำปลอบ โยนที่น่าขนลุกพวกนั้น เผื่อจะทำให้คลายความโศกเศร้า
อยากให้ความอบอุ่น ในร่างกายนี้ ถ่ายทอดไปยังคนตรงหน้าที่ยืนอยู่อย่างเดียวดาย
อยาก จุมพิต ริมฝีปากนั้น แล้วแสวงหาความจริงที่อยู่ภายในร่างกายนั้นว่าเป็นอย่างไร
...เป็น ครั้งแรกที่อยากผูกสัมพันธ์กับใครสักคน...
...อยากสัมผัสร่างกายนั้น... มากเหลือเกิน...
++++++++++
แม้ว่าตอนที่โพส night คอมเมนต์ จะน้อยนิด แต่ก็ดีใจนะคะที่มีคนอ่าน
รู้สึกว่าเรื่องนี้และคู่นี้ไม่ดัง มาก แต่ก็ยังอยากเขียนค่ะ ถ้าโอกาสอำนวยยังไงก็ต้องเขียนตอนสองแน่ๆ
ถ้า ใครแวะเวียนเข้ามาอ่าน ก็ช่วยทิ้งคอมเมนต์ไว้ด้วยนะคะว่า อ่านแล้วรู้สึกอย่างไร
ต้องขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่านกัน
ความคิดเห็น