คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue...บทนำ...
Prologue...บทนำ...
ผู้คนกล่าวกันไว้ว่า ยามแสงจันทร์สาดส่อง จะมองเห็นภาพมายาแห่งความฝัน และเมื่อแสงแห่งรุ่งอรุณมาเยือน
ภาพนั้นจะเลือนลับหาย ทิ้งไว้เพียงความทรงจำอันขมขื่น ให้แก่ผู้ที่หลงมัวเมาเฝ้าโหยหาจนแทบบ้าคลั่ง
มันเป็นเหมือนเช่นภาพที่เห็นตรงหน้านี้หรือเปล่านะ....
ใครเล่าจะคิดว่า ท่านรองหัวหน้าปีศาจของชินเซ็นกุมิ จะมาหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยร่องรอย
ของความเครียด ราวกับแบกรับปัญหาของโลกใบนี้เอาไว้เพียงลำพัง แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะสมกับเป็นฮิจิคาตะ โทชิโร่
“ดูเหมือนคืนนี้ จะหลับสนิทนะ ฮิจิคาตะคุง”
มีสักกี่คนกันที่เคยเห็นด้านอ่อนแอของชายที่ได้ฉายาว่ารองหัวหน้าปีศาจ ภายใต้ความเข้มงวดและเฉียบขาดนั้น
เต็มไปด้วยความโศกเศร้าที่ถูกฝังลึกเอาไว้ ไม่ให้ใครเห็น เพราะกลัวว่า ตัวเองจะสูญเสียความเข้มแข็งในการมีชีวิตไป
จึงได้แต่เก็บซ่อนสิ่งนั้นเอาไว้ ปล่อยให้มันทับถม จนปะทุออกมาในรูปแบบของความฝัน
ความฝันที่แสนน่ากลัว...
เขาไม่เคยเอ่ยถามและไม่คิดจะถามว่า ความฝันนั้นเป็นอย่างไร แต่ก็รู้ดีว่า มันโหดร้ายเพียงพอที่จะทำให้คนเข้มแข็งอย่างฮิจิคาตะ
สามารถสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก แถมยังตัวสั่นเทา หอบหายใจ ราวกับเพิ่งวิ่งหนีจากบางสิ่งบางอย่าง หลายต่อหลายครั้งที่นึกสงสัย
แต่ก็เข้าใจดีเกินกว่า จะเอ่ยถามออกไป รู้ดีว่า มันเป็นสิ่งที่ไม่อยากบอกใคร เป็นความอ่อนแอของตัวเอง
“ที่นอนหลับได้แบบนี้...ต้องขอบคุณ คุณกินนะ”
ทุกครั้งที่เขามานอนด้วยข้างๆ ทุกครั้งที่เขากอดร่างนี้เอาไว้ในอ้อมแขน ความฝันอันแสนน่ากลัวนั้น จะไม่มาเยือน
สามารถนอนหลับสนิทได้จนถึงรุ่งเช้า และตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใส พร้อมจะไปยืนตะโกนด่าลูกน้องที่ทำผิด
ให้ขวัญกระเจิงได้อีกวันหนึ่ง แต่ตัวเขาเองนี่สิ ที่สมองกลับต้องง่วงงุนไปทั้งวัน หลังจากมานอนที่นี่
เหตุผลก็เพราะ...มัวแต่จ้องมองคนคนนั้นตลอดคืนน่ะสิ...
อดไม่ได้ที่จะเอามือไล้ไปตามเส้นผมสีดำสนิท รู้สึกเสียดาย หากจะไม่ได้จ้องมองใบหน้าในยามหลับ
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่เห็นผู้ชายตัวโตๆ น่ารักได้ถึงขนาดนี้
นี่...ฮิจิคาตะคุง...คุณกินน่ะเป็นที่รักของผู้คนมากมายเลยนะ...
หากต้องการแล้วล่ะก็...มีคนมากมายยินดีให้คุณกินไปหา...
แต่คุณกินเลือกมาที่นี่...มาอยู่ตรงนี้...ข้างๆฮิจิคาตะคุง...
...รู้หรือเปล่าว่า...อ้อมแขนนี้กอดแต่เพียงฮิจิคาตะคุงเท่านั้น...
+++++++++
ท่านผู้อ่าน อย่าเพิ่งปารองเท้า ขวดน้ำ กระป๋อง มาใส่นะคะ >0< นี่แค่เกริ่น ของจริงยาว 20 หน้า - -"
เนื่องจากยังไม่ได้ทวนแก้ เลยเอาดองไว้ก่อน แอบดูกระแส 555+ รอคอมเมนต์จากทุกท่านอยู่นะคะ
อยากรู้เหมือนกันว่า ยังมีคนรออ่านอยู่ไหม อันนี้ก็เป็นแค่เกริ่นเริ่มเรื่องเท่านั้นล่ะค่ะ
ต้องขออภัยกับภาษาที่เปลี่ยนไปสุดๆ รู้สึกเหมือนอารมณ์ความเป็นกินทามะเหือดแห้ง เหลือเพียงแต่ความดราม่า
ต้องขอโทษอีกครั้งด้วย คราวหน้าจะพยายามให้มากขึ้นนะคะ ยังไงก็ฝากฟิคนี้เอาไว้ในอ้อมใจอีกครั้งด้วยค่ะ
อย่าลืมคอมเมนต์กันนะคะ ^0^
ความคิดเห็น