คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเสียใจ
กลับมาที่ปัจจุบัน
ที่ห้องพยาบาล
"ไม่ได้เป็นอะไรมาก นอกจากระบม ทำอะไรก็หัดคิดซะมั่ง" สิ้นเสียงของอาจารย์ห้องพยาบาลซึ่งเป็น ญาติกับ
ซิวอนได้กล่าว ทำให้ร่างสูงที่กำลังยืนอยู่ อารมณ์เสียได้ทันที
"มีหน้าที่รักษาก็รักษาไป ไม่ต้องมาพูดมาก น่ารำคาญ" ร่างสูงได้แต่เดินไปเดินมา หวังที่จะให้ร่างบางแข็งแรงดั่งเดิม
"อืม.....ซิวอน" เสียงของร่างบางที่กำลัง ครางเบา ๆ ซึ่งทำให้ซิวอนนั้นรีบวิ่งเข้ามาหาทันที
"เป็นอะไรมากมั๊ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า เดินไหวมั๊ย" ร่างสูงยิงคำถามใส่ร่างบางที่กำลัง งุนงงอยู่เป็นชุด ๆ
"เฮ้ออ~ ทีละคำถามสิ เจ้าสิงโตโง่เอ้ยย ชั้นไปก่อนนะ อย่าทำเตียงเลอะล่ะ บายย~" สิ้นเสียงของอาจารย์ห้องพยาบาล
เหมือนรู้ทัน จนร่างบางได้ถาม ขึ้นมาใส่ร่างสูง
"เตียงเลอะอะไรหรอ ??" ร่างบางได้เอียงคอถามร่างสูงอย่างน่ารัก จนร่างสูงอดใจไม่ไหว
"ก็ที่เรามีอะไรกันไง ง่าย ๆ เซ็กส์ไงล่ะ~" จากนั้นร่างสูงก็บรรจงจูบเหมือนอย่างเคย ลิ้นอุ่น ๆ ของทั้ง 2 ฝ่ายนั้นกำลัง
เกี่ยวกันอยู่ภายใน และมือของร่างสูงก็ ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ แกะกระดุมของร่างบางทีละเม็ด ทีละเม็ด
จนร่างสูง ฉุดคิดมาได้ว่า 'ร่างบางนั้นเจ็บอยู่' พอคิดได้ก็ ผลักร่างบางออก และร่างบางงงทำการกระทำของร่างสูง
"มีไรหรอ ?" ร่างบางได้แต่ถาม แต่ก็เงียบไปเมื่อมีสายตาของร่างสูงที่กำลัง เหมือนกับอารมณ์เสียอยู่
"คาบนี้นายไปนอนห้องพยาบาลก่อนละกัน เดี๋ยวชั้นบอกอาจารย์ให้" สิ้นเสียงของซิวอน ร่างสูงรีบเดินออกไป
จากห้องพยาบาลโดยเร็ว และมีร่างบางคนเดียวได้นอนอยู่ห้องพยาบาลคนเดียว
จากนั้นไม่นานก็มีเสียงเปิดประตู และตามด้วยเสียงที่คุ้นหู
"ขอยาแก้ปวดหน่อยครับ" ฮันคยอง !!! ร่างบางที่ได้ยินเสียงนั้น ก็รีบ เอาผ้าม่านของแต่ละเตียงมาปิดกั้น
"สงสัยจารย์ไม่อยู่มั้ง ไม่ต้องเอาหรอก ชั้นไม่ได้ปวดอะไรมากหรอก" ฮีซอล แน่ ๆ พวกนาย 2 คนไม่รู้สึกผิดเลยใช่มั๊ย ?
"ที่นี่ไม่มีใครอยู่ด้วยสินะ......มาฮีซอลอีกรอบไม่เห็นเป็นไรนิ" เพราะความสะเพร่าของ ฮันคยองและฮีซอล
คิดว่าไม่มีใครอยู่ที่ห้องพยาบาล ทั้ง 2 คนมีอะไรกัน และเสียงคราง ดังออกมาเป็นระยะ ๆ
ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่ ทนไม่ได้ จึงเดินไปหา 2 คนนั้น
เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ และ ฮันคยองที่กำลังคร่อมร่างบางอยู่นั้น เป็นหลักฐานจะ ๆ ตาเลย
"ลีทึก !!!" ทั้งสองพูดพร้อมกัน
"นี่มัน.........พวกนาย........" ร่างบางที่กำลังยืนอยู่ รวบรวมประโยคมาไม่ถูก
"คือ......ลีทึก" ฮันคยองแก้ตัวอะไรไม่ได้ และท่าทางของฮีซอล ที่กำลัง ก้มหน้าก้มหน้าเหมือนไม่อยากสบตา
"อื้อ~ เข้าใจทุกอย่าง อย่างแจ่มแจ้ละ ขอให้มีความสุขนะ ฮันคยอง และ คิม ฮีซอล" สิ้นเสียง ร่างบางนั้นวิ่งออกจากห้อง
พยาบาล จะไปไหนก็ไม่รู้ แต่ขอให้ได้หนีออกจากพวกนั้น
นี่เราหนีอีกแล้วหรอ ?? ทำไมไม่รับความจริง
ไม่นะเราไม่ได้หนี แค่ไม่อยากรู้ความจริงอันเจ็บปวดอันนี้
แล้วทำไม่อยากรู้ล่ะ ??
เพราะมันเจ็บปวด เจ็บมาก.....................
ทำไมต้องเจ็บล่ะ ??
ก็เพรา ทั้ง 2 เป็นทั้ง คนรักและเพื่อนสนิทนะสิ ไม่คิดว่าจะหักหลัง
แล้วทำไมนายไม่เปิดใจรับความจริงล่ะ ว่าเขาคนนั้นไม่ได้รักนายแล้ว ??
ไม่ใช่ !! เขายังรักฉันอยู่ และ ฉันก็รักเขา เรา 2 คนรักกัน ตลอดไป....
นายนี่มันหลอกตัวเองจริง ๆ นะ
ฉันไม่ได้หลอกตัวเอง !!! และนายเป็นใครถึงได้มาว่าฉันอย่างงี้
อ้าววไม่รู้หรอ ?? ฉันก็คือนาย และ นายก็คือฉัน
นายเลิกมายุ่งกับชีวิตฉันซะที!!!
จะให้เลิกยุ่งได้ไงล่ะ ก็ฉันคือความคิดส่วนหนึ่ง จากร่างกายของนาย ฉันทนเห็นและรู้สึกรำคาญเท่านั้นเอง
นายไม่มีสิทธิที่จะมาสั่งฉันได้ !!!
เฮ้ออ~ เอาเถอะ เดี๋ยวว่าง ๆ ฉันจะมาคุยใหม่ก็แล้วกันนะ
ไปไกล ๆ เรย !!!
ร่างบางที่กำลัง คุยกับตัวเองอยู่ รู้สึกตัวอีกทีก็ ดาดฟ้า เป็นที่ ๆ ร่างบางนั้น
ตบฮันคยองเป็นครั้งแรก การอกหักเป็นครั้งแรก และ การหักหลังเป็นครั้งแรก
ร่างบางได้กลิ่นของแอลกอฮอล และ กลิ่นบุหรี่โชยมาติดที่จมูก
และร่างบางนั้นกำลัง เดินไปตามกลิ่นนั้น
ทันใดนั้นก็ได้เห็น กลุ่มห้อง 2A ที่กำลัง นั่งสูบบุหรี่และกินเหล้ากันอยู่ ทำให้ 1 ใน 5 คนนั้นหันมามอง
และตะโกนเรียกพวกให้หันมา
"เฮ้ยพวกเรา นั่นมันทึกกี้ห้อง 2B ไม่ใช่หรอ ??" 1 ในนั้นพูด และ ที่เหลือก็หันมาพร้อมกับลากร่างบางนั้นเข้า
ไปในกลุ่มนั้น
"นี่!! พวกนายปล่อยนะ !!!" ร่างบางตะโกนพร้อมกับปัดมือ แต่ก็ดันไปปัดพลาดกลายเป็นตบหน้าไป
"หนอย !! อย่ามาทำเป็นเล่นตัวหน่อยเรยน่ะ พวกเราจับตัวมันไว้" ดูเหมือนจะทำให้คนนั้นอารมเสีย
พวกที่เหลือก็กรูมาพร้อมกับรวบข้อมือไว้เหนือหัว และผลักร่างบางที่ไม่มีแรงสู้ได้ลงบนพื้น
และอีกคนที่กำลังนั่งคร่อมพร้อมกับ แกะกระดุมเผยให้เห็นอกขาวเนียน
"นี่พวกนาย !!! ปล่อยชั้นนะ !!!" ร่างบางได้แต่ดิ้น หวังที่จะหลุดจากพันธนาการนี้ แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่ กลับทำให้
ร่างบางนั้นเหนื่อยเปล่า ๆ เมื่อคนที่คร่อมอยู่นั้น รำคาญเลยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงตน
มายัดที่ปากของร่างบาง เพื่อจะไม่ให้ส่งเสียงอะไรออกมา นอกจาลำคอ ที่ร้อง อื้อ ๆ.......................
จนกระดุมเหลือเม็ดสุดท้ายแล้ว......... และทันใดนั้นเอง !!!
"นายแกทำไรลีทึกน่ะ !!!" นี่คือเสียงของใคร เสียงที่คุ้น ๆ ซิวอน........... ที่ดูเหมือนจะหอบ และมีเหงื่อตามใบหน้า
"นายแกจะทำไมล่ะครับ คุณประธานนักเรียน" พวกที่เหลือละจากร่างบาง และ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดกวน ๆ
"แล้วชั้นก็จะอย่างงี้ไงล่ะ !!!" สิ้นเสียงของซิวอน มีหมัดอันแข็งแกร่งไปประทับที่หน้า 1 ใน 5 คนนั้น พร้อมกับ
มีการชกต่อยเกิดขึ้น ร่างบางทำอะไรไม่ได้ นอกจาจะนั่งขดตัวและสั่นอยู่ที่เดิม เพราะ กลัว.........
ผ่านไปหลายนาที
"ลีทึก !!! นายเป็นอะไรรึเปล่า ??" ซิวอนที่เพิ่งต่อยจากพวกนั้นเสร็จ และเดินเข้ามาหาลีทึกที่นั่งสั่นอยู่ที่เดิม
"มะ.....ไม่เป็นไร......อ๊ะ !!! ซิวอน เลือดนิ !!!" ร่างบางรีบเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังเลือดออกอยู่ พยายามเช็ดเลือดออกไป
"มานี่ !!!" ร่างสูงกระชากแขนร่างบาง และพาไปที่หอ ของร่างสูงที่พักอยู่คนเดียว
เมื่อถึงห้องแล้ว ร่างสูงขว้างร่างบาง เหมือนกับสิ่งของ และทำให้ ร่างบางนั้นล้มไปได้
".................." ร่างบางได้แต่เงียบ ไม่สามารถทำอะไรได้ ก็เรามันเป็นทาสนิ และนายคือเจ้านาย ร่างบางได้แต่ยิ้มเศร้า ๆ กับเรื่อง
ที่มีมาในชีวิต รวมทั้งอดีตอันขมขื่น....................................
ร่างสูงไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล และโยนไปที่ร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น และตัวเองไปนั่งที่โซฟา พร้อมพูดว่า
"ทำแผลให้ชั้นสิ มัวนั่งลำออยทำไม" ร่างบางได้ยินเช่นนั้น จึงรีบมาทำแผล "โอ๊ย!! เบา ๆ สิ !!!" ร่างสูงตวาดใส่
ร่างบาง ไม่ใช่ว่าร่างบางทำแผลไม่เก่ง แต่เพราะว่ากลัวเลือด........
"ขะ.....ขอโทษนะ"
"ลีทึก ชั้นมีเรื่องอยากจะให้นายทำหน่อยน่ะ................"
_______________________________________________________________
เย้ ~!
มีคอมเม้นตั้ง 3 แนะ -0-
ดีไจ >w<!!
สนุกไม่สนุกยังไงติชมได้นะคะ เพราะเป็นเรื่องแรกไม่เก่ง ><!!!
ความคิดเห็น