คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 อุบัติเหตุที่ป้ายรถโดยสาร
.....................................................................................................
คริสต์ศักราชที่ 2212 เวลาปัจจุบันภายในห้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์ของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
หาว~~
เสียงของนักเรียนเกือบครึ่งห้องแข่งกันส่งเสียงสลับไปมา
วิชาประวัติศาสตร์เป็นวิชาน่าเบื่อของใครหลายๆคน การที่ต้องมานั่งทนฟังเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในอดีตของโลกซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่ชั้นประถม 1 จนถึงมัธยมศึกษาปีที่ 6 เพื่อปลูกฝังจิตสำนึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจนั้นมันชวนให้หลับเสียจริง แถมพอจบท้ายชั่วโมงคุณครูที่รักยังได้มอบการบ้านก้อนโตกลับไปทำเป็นการบ้านทุกครั้งไป....
“ลิงค์ทำไมวันนี้ไม่หลับว่ะ ปกติข้าเห็นแกหลับคนแรกของห้อง หาว~~” เสียงของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ดูยุ่งเหยิงจากการขยี้หัวตัวเองหลังตื่นจากฝันหวานยามบ่ายถามเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ
แต่แทนที่ลิงค์จะเป็นคนตอบ เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอีกคนที่นั่งอยู่อีกข้างของลิงค์ที่พึ่งตื่นนอนขึ้นมาเช่นกันเช็ดคราบน้ำลายที่มุมปากก่อนที่จะเป็นคนตอบแทน “จะหลับได้ยังไงกันในเมื่อคนที่รายงานหน้าชั้นวันนี้เป็นคนที่มันแอบชอบนี่” เขาพูดพร้อมกับยักคิ้วทั้งสองข้างไปทางลิงค์
“หุบปากไปเลยไอ้เวรเรน” ลิงค์หันมาว่าผู้ที่ตอบแทนเขาพร้อมยิ้มแยกเขี้ยวใส่เพราะรู้ว่าปากของพวกนี้มันไม่ค่อยดีเท่าที่ควร
“ชอบเขาก็ไปบอกเขาตรงๆ ข้าบอกแกไปตั้งกี่รอบแล้ว มาแอบมอง แอบทำโน่นทำนี่เพื่อให้ได้คุยได้อยู่ใกล้ๆอยู่ได้” เป็นเซนที่พูดขึ้นมาบ้าง
“ยุ่งน่า” ลิงค์หันมาพูดกับเซน
เซนไม่สนใจยังคงพูดต่อ “เหอะๆ แกอย่าปฏิเสธใจตัวเองไปหน่อยเลยชอบหรือรัก ถามตัวเองดูเถอะ ตั้งแต่ม.1 ยัน ม.6ข้าไม่เคยเห็นแกมองผู้หญิงอื่นสักคน ทั้งๆที่มีคนแล้วคนเล่ามาขายขนมจีบให้อยู่บ่อยไป”
“....” ลิงค์กำลังจะพูดแก้ตัวแต่เรนก็แย่งพูดต่อ
“ข้าล่ะอิจฉาแกจริงๆ พวกข้าสองคนหล่อกว่าแกตั้งเยอะไม่เห็นมีสาวๆเข้ามาหาบ้าง ไม่รู้มีอะไรดีเรียนก็งั้นๆกีฬาก็ไม่ได้เรื่องแต่ได้เป็นประธานนักเรียน”
“....” ลิงค์ไม่รู้จะพูดออกมายังไงเรื่องประธานนักเรียนมันเป็นแค่เรื่องการแข่งขันกันเล็กๆระหว่างเขากับคู่แข่งที่อยู่คนละห้องกัน
“ข้าว่าแกรีบสารภาพรักกับเธอดีกว่านะ เดี๋ยวจบแล้วจะเจอกันยากนะ ข้าแว่วๆมาว่าเธอจะไปเรียนต่อต่างเมือง” เซนยุต่อ
“....” ลิงค์เลิกคิดที่จะพูดแก้ตัวกับไอ้เพื่อนสองพี่น้องฝาแฝดนี่ ไม่รู้เป็นอะไรเขามักหาช่องพูดแทรกแฝดนรกนี่ไม่ได้เลยจริงๆ ทางเลือกที่ดีที่สุดคือปล่อยให้มันพูดๆๆๆๆกันไปจนเหนื่อยเดี๋ยวมันก็หยุดกันไปเอง
ลิงค์หันกลับมาสนใจกับคนที่อยู่หน้าชั้นอีกครั้งเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสีดำเงางามยาวถึงเอว ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตกำลังจับจ้องบนแผ่นกระจกใสที่ใช้โน้ตข้อมูลที่อยู่ในมือ ปากเรียวเล็กสีชมพูกำลังขยับรายงานวิชาประวัติศาสตร์ที่เขาเบื่อที่สุด แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรเมื่อเธอเป็นคนพูดเขาไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด....
กริ๊ง~~~
เสียงระฆังดังเตือนหมดเวลาการเรียนการสอนของวันดังขึ้นและเป็นเหมือนนาฬิกาปลุกของนักเรียนหลายๆคนที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ให้ตื่นขึ้นเก็บข้าวของกลับบ้าน
“ลิงค์ เครื่องเล่นเกมจะส่งมาบ้านแกวันนี้นี่” เซนอยู่ๆก็พูดขึ้นมาหลังจากพวกเขาทั้ง 3 คนเดินออกมาจากห้องเรียนประวัติศาสตร์
“ข้าล่ะอิจฉาแกจริงๆ ส่งบัตรชิงโชคไปในรายการ PWO TV. แค่ใบเดียวก็ได้รางวัลใหญ่ พวกข้าสองคนส่งไปตั้งหลายร้อยได้มาแค่โป๊สเตอร์ที่ระลึกใบเดียว” เรนพูดออกมาอย่างเสียดาย
ลิงค์ยิ้มให้สองฝาแฝดก่อนจะพูดคำพูดที่ทำให้ทั้งสองต้องหยุดเดินหันมามองหน้าเขา “ของอย่างนี้มันอยู่ที่หน้าตาว่ะ”
“แหวะ!” สองฝาแฝดเปล่งเสียงพร้อมทำท่าทางจะอ้วกออกมาพร้อมกัน
“โอ๋ๆๆ ไม่ต้องร้องๆแค่พี่ลิงค์กำลังจะได้เล่นเกม Phantasy World Online ที่เป็นเกมอันดับ 1 ของโลกแค่นี้เอง” ลิงค์พูดขึ้นพร้อมส่งสายตาสงสารไปให้คู่แฝด
“หน่อยแก ได้ที่เอาใหญ่นะ ใครร้องกันมาให้พวกข้าตื้บซะดีๆ”
ไม่ต้องรอให้สองฝาแฝดพูดจบเจ้าคนโชคดีก็วิ่งหนีนำไปยังป้ายรถโดยสารพลังงานนาโน ทิ้งสองฝาแฝดเอาไว้ข้างหลัง....
ที่ป้ายรถโดยสารมีนักเรียนเป็นจำนวนมาที่มารอขึ้นรถซึ่งเป็นทรงแคปซูลไม่มีล้อมีที่นั่งทั้งหมด 2 ชั้นเพื่อกลับบ้าน
เสียงพูดคุยกล่าวคำอำลากันดังเจี๊ยวจ๊าวไปทั่วบริเวณนั้น ลิงค์ที่กำลังวิ่งหนีคู่แฝดมาหันหลังกลับไปมองพบว่าเขาทิ้งห่างพวกนั้นอยู่พอสมควรจึงผ่อนความเร็วลงแต่เมื่อเขาหันกลับมามองข้างหน้าอีกครั้งก็พบกับกลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง ด้วยความเร็วที่วิ่งมาทำให้ชนเข้ากับนักเรียนหญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นล้มลงไปพร้อมๆกับตัวเขาที่เสียหลักล้มลง
ลิงค์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บที่หัวด้านหลังเพราะเอาตัวรับร่างของเด็กสาวที่เขาชนล้มลงจนหัวของตัวเองกระแทกกับพื้น ภาพเบื้องหน้าคือแพรขนตาหนา กับดวงตาสีน้ำตาลกลมโตที่เขามองอยู่ในชั่วโมงเรียนวิชาประวัติศาสตร์ สายตาของเขาและเธอสบกันอยู่ครู่หนึ่งท่ามกลางนักเรียนมุงนับร้อยๆ
วี๊ดวิ้ว~~
เสียงผิวปากของเจ้าคู่แฝดนรกที่มาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดีดังขึ้น เรียกให้สติของทั้ง 2 คนที่นอนอยู่บนพื้นกลับมา ไม่ทันที่ลิงค์จะพูดของโทษเด็กสาว เธอก็ดันตัวขึ้นแล้วอัดหมัดหนักๆของเธอเข้าเต็มใบหน้าของคนตรงหน้า แรงเสียจนหัวของเด็กหนุ่มกลับไปกระแทกพื้นอีกครั้ง แล้วเจ้าหล่อนก็ลุกขึ้นเดินหนีขึ้นรถโดยสารที่เข้ามาจอดพอดีไป....
“จะดูอะไรกันนัก จะกลับบ้านก็กลับๆกันไปสิ ไปๆ” เรนแหกปากเสียงดังไล่บรรดานักเรียนมุงที่ยังคงยืนรอดูเหตุการณ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อกับประธารนักเรียนของพวกเขาอีกไหม ส่วนเซนก็เดินเข้ามาประคองลิงค์ที่ยังคงนอนนิ่งนับดาวอยู่บนพื้น
“พัฒนาการแกข้ามขั้นว่ะเพื่อนยาก” เซนพูดขึ้นเมื่อพาลิงค์มานั่งพักบนม้านั่งบริเวณนั้น
“ข้ามขั้นบ้านแกสิ จะถูกเกลียดหรือเปล่าก็ไม่รู้” ลิงค์พูดขึ้นพร้อมกับใช้มือตรวจสอบจมูกของตัวเองที่โดนอัดอย่างจังโชคดีที่มันไม่ได้หักมีแค่เพียงเลือดกำเดาไหลออกมา
“ข้ามขั้นสิว่ะ ข้ามขั้นติดลบไงเพื่อนเอ๋ย” เซนขยายความ
“....” ลิงค์ไม่อยากต่อความเช็ดคราบเลือดออกจากจมูก แล้วลุกขึ้นแหกปาก “อ๊ากกก แล้วพรุ่งนี้ตูจะทำตัวยังไง”
เรนเดินเข้ามาโอบบ่าเพื่อนสนิทแล้วปลอบใจ “แกอย่าคิดมากไปเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่านเลขาฯชกแกนี่”
เซนเดินเข้ามาโอบบ่าอีกข้างของลิงค์บ้าง “ใช่ ข้าเห็นพวกแกทะเลาะกันขนาดไหนเช้ามาพวกแก 2 คนก็เดินตรวจดูความเป็นระเบียบของโรงเรียนด้วยกันปกติดี”
“นี่ถ้าเธอไม่มีใจให้แก มันก็ไม่มีเหตุผลอื่นแล้วเพื่อน” เรนพูดกรอกหู
ลิงค์มองที่ใบหน้าของคู่แฝดที่กำลังยิ้มกริ่มสลับกันไปมาก่อนที่จะพูดขึ้น “นี่แกจะเชียร์ให้เรา 2 คนได้กันให้ได้ใช่ไหม?”
“ช่ายยย~~” สองเสียงตอบออกมาพร้อมกัน....
เฮ้อ~~ ลิงค์ถอนหายใจก่อนพูดต่อ “บอกตั้งกี่รอบแล้วแค่ชอบไม่ได้รัก จะให้ไปผูกมัดเขาทำไม”
“ข้าสองคนก็บอกแกตั้งกี่รอบแล้วว่า อย่าเถียงเสียงหัวใจของตัวเอง” เรนว่า
“แล้วก็อย่ามาเถียงว่าแกมองหน้าเธอแล้วหัวใจไม่สั่นไอ้เพื่อนยาก เราคบกันมานานเกินจนแค่มองตาก็รู้ใจแล้ว” เซนว่าบ้าง
“ใช่” ลิงค์พึมพำ
“นั่นไง แกยอมรับแล้ว” เซนและเรนถามพร้อมกันด้วยน้ำเสียงดีใจ
“ไม่ใช่เรื่องของข้ากับนานะนะ แต่ใช่เรื่องที่ข้าคบพวกแกมานานเกินไปแล้ว บางที่น่าจะเลิกคบกันสักที ฮ่าๆๆ” ลิงค์หัวเราะร่าเมื่อเห็นสีหน้าอึ้งของคู่แฝด ซึ่งมันทำให้เขายิ้มออกมาได้ ลิงค์สลัดแขนของทั้งสองที่โอบบ่าอยู่ออกแล้วรีบเดินขึ้นรถโดยสารอีกคันที่เข้ามาจอดรอผู้โดยสารอยู่ข้างหน้า “กลับบ้านเล่นเกมดีกว่า”
“ระวังนะเว้ยจะไปเจอเธอในเกม ข้ารู้มาว่านานะเองก็เล่นเกมนี้ด้วยเหมือนกัน” เรนตะโกนไล่หลัง ที่เขาและเซนไม่เดินตามขึ้นรถไปเพราะเขาและเซนรอรถที่บ้านมารับกลับ
ลิงค์เมื่อได้ยินก็หยุดอยู่ที่ปากประตูรถก่อนจะตะโกนกลับไปหาคู่แฝด “ไม่ใช่เนื้อคู่นะโว้ย จะได้เจอกันง่ายๆ” เขายิ้มแยกเขี้ยวใส่คู่แฝดก่อนจะโบกมือลาให้ทั้งคู่แล้วเดินขึ้นรถไป.....
“เรน แกคิดเหมือนที่ฉันคิดไหม?” เรนหันไปถามแฝดผู้น้องที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่กำลังมองหลังรถโดยสารที่ลิงค์นั่งกลับบ้านไปเหมือนๆกับเขา
“ฉันก็คิดเหมือนที่แกคิดนั่นแหละ” เซนหันมาตอบเรน แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มกว้างอย่างมีเล่ห์สะไนให้กันก่อนจะพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน
“เรามีข้ออ้างให้พ่อกับแม่ซื้อเครื่องเล่นเกมให้แล้วล่ะ”.....
.....................................................................................................
แนะนำได้จ้า ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้ไม่ถือสา ผิดตรงไหนบอกด้วยภาษาไทยไม่แข็งแรง
ความคิดเห็น