เสียงเรียกหาในยามวิกาล

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 คนปริศนา

“โอย! โอย! เจ็บจังวะ  ตองเธอเจ็บตรงไหนรึป่าว แล้วเธออยู่ไหน?” นัฐถามด้วยอาการเจ็บ จากการสะดุดขั้นบันไดเล็กๆ 2 ขั้น

“เราอยู่นี้  เธอเปิดไฟฉายสินัฐ  เร็วๆ นัฐ” ฉันตอบ และชำเรืองมองไปทางเสาต้นนั้นที่มีความมืดมิดปกคลุมไม่มากนัก แต่ก็พอจะมองออกว่าเป็นเงาของคนที่เอาแต่ยืนดูอยู่ข้างๆ เสา

“เห้ย ! ทำไมมันไม่ติดวะเนี้ย ---- โถ่เอ้ย ! นัฐลืมใส่ถ่านอะตอง  ตองอยู่ใกล้ๆ นัฐไว้นะ อย่าไปไหนนะ” เขาตอบด้วยอาการที่โมโหกับไฟฉายคู่กายของเขาและอาการหวาดกลัวกับสิ่งที่ตองมองเห็นแต่เขามองไม่เห็นว่าอยู่ไหน

“นัฐ รีบลุกขึ้นแล้วไปห้องอ๋อมกับออมดีกว่านะ ตองไม่ค่อยอยาก...” ในสิ่งที่ฉันกำลังพูดไม่ทันจบประโยค อยู่ๆ ไฟชั้น2 ก็เปิดขึ้นมาอย่างกับเป็นงานเซอร์ไพร์วันเกิด แต่กลับไม่ ฉันเห็นคนใช้ของคุณป้าเดินออกมา

“ขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ไม่ได้เปิดไฟบนชั้น2เอาไว้ พอดีเห็นว่ากำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ งั้นเดี๋ยวจะพาไปหาคุณหนูอ๋อมกับคุณหนูออมนะคะ ” เธอกล่าวอย่างรวดเร็วก่อนที่จะนำทางพวกเราไป

“ขอโทษนะคะ พี่ชื่ออะไรคะ ตองจะได้เรียกถูก” ฉันถามเพื่อที่อยากจะเป็นมิตรกับเธอ เพราะอีกหน่อยก็ต้องมาหาอ๋อมกับออมบ่อยๆ

“คะ พี่ชื่อพลอย คะ  ที่นี้มีคนใช้แค่คนเดียวคะ และก็คนขับรถหนึ่งคนแกชื่อว่า ลุงเยี่ยม หนะคะ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก  คุณหนูอ๋อม คุณหนูออมค่ะ พี่พลอยเองนะค่ะ ขอเข้าไปได้ไหมค่ะ

“ออม ออกมานี้ มีคนมาเยี่ยม ออม ออมพี่บอกให้ออกมาไง ออกมาสิ เขาไม่ทำอะไรเราหรอกนะ” พี่สาวที่กำลังก้มลงใต้เตียงพูดให้น้องสาวออกมาจากที่ตรงนั้น เพราะมันไม่ดีเลยที่แขกมาหาแล้วจะทำตัวอย่างนี้

“ไม่เอา ออมกลัว ออมกลัว อย่าเปิดประตูให้ใครเข้ามานะ ออกไป ออมกลัว” เธอพูดไปร้องไห้สะอึกสะอื้นไป

“พี่บอกให้ออกมาไงออม ออกมาดูซิ ว่าใครมาหา เขาไม่ใช่ผีนะออม พี่บอกให้ออกมาไง ออกมา ออกมาสิอีนางน้องดื้อ ร้องไห้อยู่ได้ ฉันบอกแกกี่หนแล้วว่ามันไม่มีอยู่จริง สิ่งที่แกเห็นมันไม่มีอยู่จริง” จากพี่สาวที่พูดจาอ่อนโยนก็กลับแปลเปลี่ยนมาตะวาดน้องสาวโดยไม่สนใจคนที่อยู่ในห้อง3คน เธอทั้งดึงและชุดแขนน้องสาวตัวเองด้วยความโมโหอย่างไร้เหตุผล

“คุณหนูอ๋อมคะ ถ้าคุณหนูออมไม่ออกมาก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกคะ พอเถอะคะ” เธอพูดและรีบดึงตัวอ๋อมมาจากที่ตรงนั้น และสื่งที่ฉันกับนัฐตกใจก็คือ พี่พลอยสาวใช้คุณป้า เธอหยิบไม้ออกมาตีอ๋อมอย่างไม่ยั้งมือ ทำไมกัน กับอีแค่เด็ก ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ คุณป้าเธอรู้รึป่าว หรือรู้แต่ไม่ว่าอะไร

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ “พี่บอกแล้วใช่มั่ย ว่าอย่าทำอย่างนี้เวลาแขกมาบ้าน บอกแล้วใช่มั่ย ห๊ะ”

เพี๊ยะ เพี๊ยะ          “โอ้ย หนูขอโทษ หนูเจ็บ อย่าตีหนู พี่ตอง พี่ตองช่วยหนูด้วย พี่ตอง”

“พอเถอะคะพี่พลอย อ๋อมยังเด็กยังไม่รู้อะไร อย่าใช้วิธีสอนโดยการตีเลยคะพี่พลอย”

“แต่...”

“คุณพลอยครับ ผมว่าคุณพลอยออกไปก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมกับตองจะพูดกับอ๋อมเองครับ” นัฐพูดตัดบทสาวใช้ และเปิดประตูเป็นเฉิงให้เธอเดินออกไปเดี๋ยวนี้

“ก็ได้คะ งั้นพลอยจะไปเอาขนมกับนมขึ้นมาให้อีกทีและกันค่ะ” เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ที่อยู่ๆ ก็มีคนมาขัดสนุกเธอประมาณนั้น

           หลังจากที่สาวใช้เดินออกไป นัฐก็จัดการปิดประตู และส่องตาแมวดูว่าสาวใช้เดินจากไปรึยังก่อนที่จะล็อคประตู  ออมผู้เป็นน้องที่เอาแต่กลัวก็ออกมาจากใต้เตียง เธอปล่อยโฮและรีบเดินไปหาตอง

“พี่ตอง ออมกลัวจังเลย ออมเห็นมันทุกคืน มันอยากเล่นกับออม แต่ออมไม่อยากเล่นกับมัน”

“ใครหรอน้องออม บอกพี่ตองได้มั้ย พี่ตองจะช่วยบอกเขาให้”

“มันบอกว่ามันจะไม่จากออมไปไหน มันอยากเล่นกับออม มันเจอออมแล้ว ออมกลัวมัน”

“น้องออมคะ น้องออมฟังพี่นะ คืนนี้น้องออมนอนหลับแล้วได้ยินเสียงอะไร น้องออมอย่าไปหามันเด็ดขาดนะคะ”

“แต่ว่า ออมเรียกพี่อ๋อมแล้ว พี่อ๋อมไม่ยอมตื่นมาดูกับออมเลย พี่อ๋อมหาว่าออมฝัน ทั้งๆ ที่ออมเห็นจริงๆ”

“แกมันไม่เชื่อคำพูดของพ่อ  พ่อเคยบอกเราว่า...” ก่อนที่อ๋อมจะพูด สาวใช้ก็เข้ามาพอดี

ก๊อก ก๊อก  พี่พลอยเอาขนมกับนมมาแล้วนะคะคุณหนู

“พี่พลอยคะ วันนี้อายยังไม่ถึงบ้านอีกหรอคะ ถ้าเลิกเรียนช้าป่านนี้ก็น่าจะถึงแล้วน่า” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้สาวใช้สงสัย

“อ้อ วันนี้คุณอายไม่กลับบ้านคะ เธอบอกว่าจะนอนหอกับเพื่อนคะ”

“แล้ว เป็นอย่างนี้นานรึยังคะ” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ ว่าบ้านหลังนี้มันดูผิดปกติชอบกล

“ทำไมหรอคะคุณตอง” สาวใช้ตอบอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ในคำถามที่ฉันถาม

“เอิ่มม งั้นผมกับตองขอตัวกลับบ้านก่อนและกันครับคุณพลอย  บ้ายบาย น้องอ๋อม น้องออม” นัฐเห็นว่าถ้าขืนอยู่อย่างนี้มีหวังไม่ถูกหน้ากันแน่ จึงตอบตัดบทสนทนาลง

“งั้นพี่ตองไปแล้วนะ น้องอ๋อม แล้วน้องออมก็อย่าลืมที่พี่บอกนะจ๊ะ”

สาวใช้ไม่พูดอะไร เธอหยิบขนมและนมมาให้อ๋อมและออมทาน และเธอก็ถามออมว่า

“พี่ตองเขาบอกอะไรออมหรอจ๊ะ”

“อ๋อ พี่เขาบอกออมว่าจะนอนแล้วก็อย่าลืมล็อคประตูด้วย จะได้ไม่มีคนเข้ามา” อ๋อมตอบแทนน้องสาว ถ้าไม่งั้นสาวใช้จะต้องตีน้องเธอกับเธอแน่ ถ้าน้องสาวตอบอย่างนั้นไป เพราะเธอรู้ดีว่าสาวใช้ไม่ชอบสิ่งนี้ และแต่ก่อนสาวใช้ก็เตือนเธอกับน้องอยู่บ่อยๆ ว่าอย่าพูดมาก พูดอะไรไม่เป็นความจริง อย่าให้รู้ถึงหูคุณแม่ไม่งั้นฉันจะตี  มันจบอยู่แค่นั้น

“อ๋อ ก็คิดว่าเรื่องอะไรใหญ่โต ชิก็แค่เนี้ย”

“คุณป้าคะ ตองกับนัฐ ขอตัวกลับบ้านก่อนนะค่ะ วันหลังจะมาหาใหม่คะ”

“หวัดดี ครับ”

“จ๊ะ ๆ เดี๋ยวป้าให้ลุงเยี่ยมไปเปิดประตูให้นะ”

>>>ระหว่างทางกลับบ้าน<<<

“ตอง เธอว่าแปลกมั่ย” นัฐถามตองขณะขับรถผ่านเส้นทางที่น่าวังเวงไม่น้อย

“แปลกอะไรหรอนัฐ” ฉันไม่กล้าที่จะพูดให้นัฐฟังเท่าไหร่ เพราะก็รู้ว่านัฐกลัวยิ่งกว่าเธอเสียอีก

“ตั้งแต่ทางเข้าบ้านแล้วละตอง”

“นัฐ ตองว่าเราค่อยคุยดีกว่านะ” ฉันพูดพรางกดปุ่มเปิดเพลงไป ก่อนที่จะเอนเบาะนอน

     ***   แค่อยากให้เพลงของฉัน นั้นทำให้เธอสบายใจ        ลองหลับตาลงซักครั้ง ก็จะเห็นฉันไม่จากไปไหน

            ปลดปล่อยความเหงาช้าช้า สูดลมหายใจที่มีค่า      ก็จะรู้ว่าฉันนั้นพร้อม ยืนอยู่ข้างเธอ โอ้ว   ***