คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ไปบ้านคุณป้า
บทที่ 1 ไปบ้านคุณป้า
“ตอง ตอง ตอง เลิกเรียนแล้วจะไปไหนรึป่าว” นัฐชายหนุ่มถามด้วยอาการดี้ด๊า
“เราว่าเราจะไปหาคุณป้าที่บ้านสักหน่อย เห็นแกบ่นว่าลูกสาวแกอาการไม่ค่อยเต็ม”
“งั้นเราไปด้วยสิ จะได้ไปส่งเธอกลับบ้านด้วย ดึกแล้วมันอันตรายน่ะ”
“งั้นก็ตามใจและกัน.. แล้วอายเลิกเรียนกี่โมง จะได้ไปพร้อมกัน”
“วันนี้อายเลิกเย็นน่ะ เราไปกันก่อนก็ได้”
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ท้องฟ้าที่มีแสงแดด ณ ตอนนี้ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีส้ม เวลามันช่างผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน ทางไปบ้านคุณป้าก็ดูเปลี่ยวไม่น้อย คนก็ไม่มี มีแต่ป่า ต้นไม้ก็สูงบังบ้านคนได้เลย ยิ่งมืดยิ่งชวนขนลุก ------- ใกล้ถึงแล้วสินะ ถ้าจำไม่ผิดก่อนถึงบ้านคุณป้าต้องมีป้อมยาม อ่ะนั้นไง! อ่าทำไมถึงไม่มีคนอยู่นะ เพิ่งจะ 16.30 เองนะ
“ตอง ทำไมคนแถวนี้ดูแปลกๆกันจัง ยามก็ไม่อยู่ ไม่รู้จะรีบไปไหนกัน”
“นั้นสิ ใบไม้ก็ลกซะไม่มี เราว่ารีบขับรถเข้าไปบ้านคุณป้าดีกว่านะ”
อ๊อดดดด........ อ๊อดดดด... อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“กดแค่2ครั้งก็พอแล้วนัฐ เสียมารยาท”
“ก็แหม ออดก็ดังซะขนาดนั้น ไม่มีวี่แววจะมาเปิดสักที”
คนใช้ร่างบาง หน้าตาสละสวย รีบเดินมาเปิดประตูใหญ่ เธอมองซ้ายแลขวา ราวกลับกลัวโจรเข้ามาป้น ทั้งๆที่แถวนี้ไม่มีใครเลยสักคน เธอยิ้มให้เราแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลว่า
“ขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ให้ยืนรอตั้งนาน คุณผู้หญิงนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกแล้วคะ”
“อ่อคะ” ฉันตอบด้วยทีท่าสงสัยกับพฤติกรรมของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจนัก เธอรีบไปปิดประตูแล้วก็นำทางพวกเราเข้าไปในบ้านที่ใหญ่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“สวัสดีคะ / หวัดดีครับ” ฉันและนัฐพูดทักทายคุณป้าพร้อมกัน
“จ๊ะๆ มากันเหนื่อยๆ มากินข้าวกับป้าก่อนและกัน เดี๋ยวค่อยขึ้นไปหาอ๋อมกับออม”
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า กะว่าเราจะมาเยี่ยมอ๋อมกับออมแล้วก็จะรีบกลับคะ เพราะมันก็เย็นมากแล้ว”
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ก็ทานสักหน่อยเถอะ ถือว่าป้าไม่ได้ทานข้าวกับหนูมาหลายปีแล้ว ก็และกันนะ”
“คะ ก็ได้คะ” ฉันตอบไปมองหาอ๋อมกับออมไป แต่ก็ไม่กล้าถามคุณป้าว่าทั้งสองคนนั้นอยู่ไหน ทำไมไม่มากินข้าวด้วยกัน
จะว่าไปบ้านหลังนี้มันใหญ่และก็เงียบเหลือเกิน น่ากลัวอีกต่างหาก ไฟก็เปิดเฉพาะที่ๆ อยู่กัน ไฟหน้าบ้านก็ไม่เปิด หลังบ้านก็ปิด แล้วบนชั้น2ละ ถ้าจำไม่ผิดก่อนเข้ามาในบ้าน ฉันไม่เห็นว่ามันจะเปิดนี่ แล้วอ๋อมกับออมละอยู่ที่ไหนกัน หรือ จะอยู่ที่สวน แต่จะว่าไปมันก็ใกล้จะหัวค่ำแล้ว คนเป็นแม่คงจะไม่ปล่อยให้ลูกตัวเองออกไปเล่นข้างนอกตามลำพัง2คนหรอกนะ
“คุณป้าคะ ที่ว่าอาการออมไม่ค่อยดี เป็นมานานรึยังค่ะ”
“จะว่านานก็ไม่นานนะ เป็นๆ หายๆ บางทีก็ร้องกรี๊ดตอนกลางคืน พูดอะไรไม่รู้เรื่อง”
“แล้วอ๋อมกับออมไปอยู่ไหนละคะ”
“ก็อยู่บนห้องนั้นแหละ ชั้น2 ทางขวาสุด ตองจะขึ้นไปหาก็ได้นะ ป้าจะดูทีวีข้างล่างนะจ๊ะ”
ฉันพยักหน้ารับ ก่อนที่จะลากเพื่อนชายขึ้นไปด้วยกัน อ่า!!! ทำไมมืดอย่างนี้แล้วจะเห็นทางได้ไง ห๊ะนั้นไรอ่ะ เหมือนคนเลยแฮะ
“นัฐ ๆ เธอเห็นคนรึป่าว ยืนอยู่ตรงนั้น ตรงเสา เธอเห็นมั้ย”
“ตอง เธออย่าพูดให้กลัวสิ ฉันไม่เห็น”
“ก็เธอไม่มอง เธอจะเห็นได้ไง หยิบไฟฉายมาเร็วๆ เลย”
“โอ๊ยยย ไฟฉายอยู่ไหนเนี้ย”
“นัฐ เธอไม่ต้องหยิบแล้ว”
“ทำไม เนี้ยเจอแล้วนะ”
“ฉันว่าเรารีบวิ่งไปทางขวาดีกว่านะ”
ตุบ ตุบ ...
โอ๊ยยย เจ็บ สะดุดไรวะเนี้ย มืดไปหมดเลย มองไม่เห็นนนนนนนน!
ความคิดเห็น