คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แก๊งค์ 4 หนุ่มลั้นลา รับหน้าร้อน ตอน เรื่องผีของป้าลำดวล
เรื่องผีของป้าลำดวล
“โหย...แม่งร้อนว่ะ” เสียงของ “โต้” ดังขึ้นทันทีที่เขาก้าวขาลงจากเรือ
“เออ เอาน่า แม่งยังไงก็พักฟรีนะเว้ย มึงนี่ก็โชคดีที่มีญาติมีเกาะส่วนตัวแบบนี่นะไอ้จา ว่าแต่ญาติมึงอยู่คนเดียวเหรอว่ะ บ้านใหญ่จัง” “นินจา” พยักหน้ารับเมื่อถูก “มาร์ค” ถาม
“เข้าไปด้านในเหอะ ไอ้เช่แม่งเมาแดดแล้วมั้งนะ” “ปอร์เช่”ยิ้มจางๆให้ทั้งที่ๆตัวซีดแต่หน้าแดง แก๊งค์ 4 หนุ่มเดินแบกสำภาระคนละชิ้นสองชิ้นไปที่ด้านหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยู่กลางเกาะส่วนตัว
“อ้าว...มาแล้วเหรอจา” หญิงสาวอายุน่าจะมากกว่าแก๊งค์สี่หนุ่มเดินเข้ามาหานินจาพร้อมกับโบกมือ
“ครับน้าใหม่ ทำไมน้าได้ออกมารดน้ำต้นไม้ละครับ? พวกคนใช้ละ?” นินจามองสายยางในของน้าสาว
“โหยจา น้าแกน่ารักว่ะ” มาร์คเดินเข้ามาแอบกระซิบเสียงดัง =__=
“ฮ่าๆๆ น้าท่าทางจะหมดวัยที่จะใช้คำว่าน่ารักแล้วละจ๊ะ มาๆเข้าไปพักในบ้านก่อน เดี๋ยวน้าพาไปห้อง” น้าใหม่ยิ้มแล้วเดินนำเข้าบ้านไปก่อน สี่หนุ่มเดินตามหลังเข้าไป
“อ๊ะ...ป้าลำดวล หวัดดีครับ” นินจาหันไปสวัสดีหัวหน้าคนใช้ในบ้านที่อยู่มานานมากแล้ว ป้าลำดวลรับไหว้ก่อนเดินเข้าห้องครัวไปพอดีกับที่น้าใหม่เดินสวนออกมา
“มาๆ เดี๋ยวน้าพาไปที่ห้อง” กำ จริงๆให้ป้าลำดวลพาไปก็ได้นี่นา นินจาคิดในใจ
นินจาทิ้งตัวลงนอนบนฟูกที่นอนแล้วถอนหายใจ กว่าพวกเขาจะมาถึงเกาะก็เย็นมากไหนยังจะมานั่งกินข้าวกันแบบชิวล์ๆอีก ยิ่งดึกเข้าไปใหญ่ สงสัยจะได้ไปว่ายน้ำพรุ่งนี้ซะละมั้ง แปะ...แปะ..... เสียงน้ำฝนหยุดลงบนหลังคาหินอ่อน นินจาถอนหายใจอีกครั้ง อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ร้อนทั้งวัน นินจาหลับตาลงพรางรู้สึกแน่นที่หน้าอก เขาพยายามจะลืมตาแต่ตอนนี้เขาทำไมไม่ได้ แค่ขยับปลายนิ้วยังทำไม่ได้เลย ....ผีอำเหรอ? กลางวันแสกๆ นินจาคิด เขาเริ่มสงบสติอารมณ์ เอาเหอะ อยากหลอก หลอกให้พอใจ เดี๋ยวก็ไปเอง สิ้นเสียงคิดเขาก็กลับเป็นปกติ นินจาทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับหอบหายใจ หลอนชะมัด เขาเดินลงจากห้องนอนไปยังห้องของพวกเพื่อนๆ ตอนนี้ก็ปาไปสามทุ่มกว่าๆแล้ว พวกนั้นจะทำอะไรอยู่น้า เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำเอานินจาหยุดชะงัด เมื่อกี้เขาเดินผ่านห้องน้ำมามันไม่ได้เปิดไฟนี่นา พรึ่บ!! นินจาถึงกับถอยตัวเองไปชิดผนังห้องทันที! เขาไม่ถูกโรคกับพวกผีๆสางๆเสียด้วยสิ นินจาทรุดลงนั่งกับพื้นก้าวขาไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก
“สะ...แสงไฟ” นินจามองแสงไฟที่ลอยออกมาจากประตูที่เขาได้ยินเสียงตอนแรก นินจาหลับตาปี๋พร้อมกับท่องนโมสามจบ
“เอ้า! คุณชายน้อย? มานั่งทำอะไรตรงนี้เจ้าค่ะ” ป้าลำดวลจับลงที่บ่าของนินจาทำเอาเขาสะดุ้งเฮือก
“อึ๊ก!” เขาตกใจจนสะอึกเสียงดังก่อนจะหยิบแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมขึ้นมาใส่และเพ่งมอง เขาถอนหายใจเมื่อรู้ว่าคนที่มาจับไหลเขาไม่ใช่ผีแต่เป็นหัวหน้าแม่บ้านอย่างป้าลำดวลนั้นเอง
“โฮป้า! ผมตกใจหมดเลยครับ แล้วนี่ป้าออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆ” นินจามองป้าลำดวลที่ยังใส่ชุดแม่บ้านอยู่
“อ๋อ ป้าเห็นพวกเพื่อนคุณหนูยังไม่นอนเลยจะมาบอกให้นอนได้แล้วนะค่ะ ไปพร้อมป้ามั๊ย? ป้าว่าไฟดับเพราะพายุที่กำลังเข้าแน่เลย แถมคุณชายน้อยยังไม่ถูกกับความมืดด้วยนี่เจ้าค่ะ” นินจาพยักหน้าพร้อมยิ้มแหยๆให้พร้อมเดินไปเกาะหลังป้าลำดวลเดิน
“ป้าสูงขึ้นนะครับ” นินจามองระดับของหัวป้าที่เกือบๆเท่าเขาทั้งๆที่ป้าลำดวลสูงแค่ 149 เมื่อตอนเจอเขาครั้งสุดท้าย
“ฮ่าๆ พูดเป็นเล่นไปคุณชายน้อย นี่ป้าก็หมดวัยจะสูงขึ้นแล้วนะ” นินจาขำกับความคิดของเขา
แอด.......เปรี้ยง! เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเสียงฟ้าผ่าทำเอา เช่ มาร์ค โต้กระโจนไปขึ้นเตียงและคลุมโปงทันที่
“พวกมึงทำไรกันว่ะ?” นินจามองทั้งสามคนด้วยนิ่งๆ ทั้งสามโผล่หัวออกมาจากผ้าหม่นผืนใหญ่พร้อมกันและมองหน้านินจา
“โหยไอ้จา แม่งตกใจหมด มาไม่ให้สุมให้เสียง หัวใจกูวายตากูจะตามหลอกมึงเลยไอ้หรรม!” นินจาทำหน้าตายสนิทเมื่อโดนด่า จากที่เขาดูแล้วบรรยากาศแบบนี้ไอ้พวกนี่มันต้องนั่งเล่าเรื่องผีกันแน่นอน
“มึงมานี่เลยจา พวกกูเล่าเรื่องผีกันอยู่ กูรู้มึงอยากฟัง!” โต้ดึงจาลงไปนั่งตัก (ด้วยความที่ตัวเล็กกว่าเพื่อนเลยเบามาก) นินจากระทุ้งศอกไปด้านหลังแล้วลงไปนั่งพื้น
“โฮ๊ะ ให้ป้าเล่าให้ฟังเอามั๊ย?” ป้าลำดวลเดินออกมาจากมุมมืดพร้อมกับนั่งลงบนเตียง ทั้งสามคนพร้อมใจกันลงมานั่งกระดิกหางรออยู่ด้านหน้า ส่วนนินจาถึงกับมองหน้า ไอ้เราก็มาที่นี่ตั้งบ่อย เคยมีเรื่องแบบนั้นด้วยเรอะ? นินจาคิดก่อนจะคลานไปนั่งด้านหลังปอร์เช่
“เรื่องมันมีอยู่ว่า ที่บ้านหลังนี่นะ เขาจะห้ามลงไปที่ห้องครัวตอนกลางคืนเพราะอะไรรู้มั๊ยเจ้าค่ะ เพราะตอนกลางคืน‘สาลี่’จะลงไปทำครัวเจ้าค่ะ” นินจาคิดไปถึงคนใช้คนนึง เธอเป็นเด็กสติไม่ค่อยเต็ม บ้าๆบอๆเมื่อก่อนเคยอยู่บ้านนี้ตอนเขาเด็กๆ แต่มีอยู่วันนึงเกิดสติแตกขึ้นมาเอามีดมาไล่ฟันคนในบ้านแล้วก็กระโดดลงน้ำไป เขาที่ยังเด็กอยู่จำไม่ค่อยได้หรอกว่าต่อจากนั้นเป็นยังไง รู้แต่สาลี่โดนหามส่งโรงพยาบาลแล้วเขาก็เลยย้ายเข้าไปอยู่แทนกรุงเทพฯ “แล้วถ้าใครลงไปเจอสาลี่ตอนกลางคืนเข้ารับรอง ไม่รอดถึงวันพรุ่งนี้แน่”
“แล้วป้าเคยเจอป่ะครับ!” มาร์คถามขึ้นแล้วกระชับผ้าห่มที่ห่มอยู่ให้แน่นขึ้น
“เคยสิ! ป้านะเดินลงไปเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนเลยเดินผ่านครัว ทีนี้ป้าเลยได้ยินเสียงก๊อกแก๊กป้าเลยเดินลงไปดู...” ป้าลำดวลหยุดเล่าแล้วกลืนน้ำลาย “ป้าเห็นคนกำลังค้นตู้เย็นอยู่ ป้าเลยคิดว่าเป็นไอ้สาลี่มัน! ป้าเลยท่องนโม นโม นโมแล้วเดินเอาสร้อยพระไปคล้องคอมัน!”
“แล้วไงครับป้า” ปอร์เช่หยุดหายใจด้วยอาการลุ้นจนเกร็ง
“มันเลยหันมามองหน้าป้า ป้าก็ตกใจที่ไหนได้มันเป็นโจรไม่ใช่ไอ้สาลี่ 55555+” ป้าลำดวลขำพร้อมกับลุกจาเตียง “งั้นป้าไปก่อนดีกว่า ดึกแล้วพวกคุณชายก็นอนกันได้แล้วนะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปเล่นน้ำกัน ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ” นินจายืนขึ้นพร้อมๆกับป้าลำดวลแต่ปอร์เช่ดึงแขนไว้
“เฮ้ยจา นอนนี่เหอะ มันไม่คบคู่ว่ะ มันนอนได้เตียงละสองคน พวกมันก็เล่นนอนกันสองคน บอกตรงไม่อยากนอนคนเดียวว่ะ” ปอร์เช่ทำตาอ้อนวอน นินจาถอนหายใจแล้วเดินออกไปโผล่หน้าออกไปจะบอกป้าลำดวลว่าไม่ต้องรอแต่สงสัยแกจะรีบไปนอนจริงๆ ออกมาก็ไม่เห็นแกแล้ว เขาเลยเดินกลับเข้าไปในห้องของพวกเพื่อนๆ
เช้าวันต่อมาเหล่าเด็กหนุ่มทั้งสี่คนออกมาเล่นน้ำทะเลแต่เช้าด้วยอาการสดชื่นแจ่มใส่ตั้งแต่ช่วงหกโมงเช้าจนถึงสี่โมงพวกเขาก็รู้สึกหิวตงิดๆเลยกลับเข้าบ้านไปหาอะไรกิน
“เอ้าจา เล่นกันเสร็จแล้วเรอะ? ไปๆไปอาบน้ำก่อน น้าทำข้าวเช้าใกล้เสร็จแล้วละ” น้าใหม่ยิ้มให้สี่หนุ่ม ทั้งสี่รีบวิ่งแข่งกันไปที่ห้องน้ำ ใครถึงก่อนก็ได้อาบก่อน หลังจากนั้นสองชั่วโมงเด็กหนุ่มทั้งสี่ก็ลงมานั่งทำหน้าหล่ออยู่ด้านล่างที่โต๊ะอาหาร น้าใหม่เอาอาหารมาวางบนโต๊ะ มีปอร์เช่กับนินจาที่ช่วยเสิร์ฟ
“เอ่อ! น้าใหม่ ผมว่าจะถามตั้งแต่เมื่อวานละ ทำไมน้าไม่ให้คนใช้เขาทำงานกันละ? เห็นน้าทำงานบ้านอยู่งกๆ” นินจาถามก่อนจะลงมือกินข้าว
“อ๋อ เขางานกันที่บนเกาะโน่น” น้าใหม่ยิ้มจางๆแล้วกินข้าวต่อ
“เอ้า! แล้วป้าลำดวลไม่ไปเหรอครับ?” นินจาถามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้น้าใหม่ถึงกับชะงักเงยหน้าขึ้นมองสี่หนุ่ม
“ป้าลำดวล??” นินจาพยักหน้า “จาเจอป้าลำดวลเหรอ?” นินจาพยักหน้า เมื่อน้าใหม่หันไปมองหน้าสามหนุ่มพวกเขาก็พยักหน้า
“ก็เจอนะครับ เมื่อวานยังมานั่งเล่าเรื่องผีใหม่พวกผมฟังจนตีสองเลย” ปอรเช่อธิบาย
“มีอะไรเหรอครับน้าใหม่?” นินจาถามเมื่อน้าใหม่ทำหน้าถอดสี
“จาไม่ได้โกหกน้าใช้มั๊ย?” นินจาทำสามนิ้วสาบาน “จา...ป้าลำดวลแกตายตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ที่พวกคนใช้ไม่อยู่ก็เพราะไปช่วยงานศพป้าลำดวลบนฝั่งนั้นแหละ” สี่หนุ่มมองหน้ากันเลิกลัก
“ตะ..แต่ว่า เมื่อคืน..เฮ้ย! งั้นเมื่อคืนเรานั่งอยู่กับใครว่ะ” นินจาหันไปมองหน้าเพื่อน พวกเขากลืนน้ำลายกัน บ่ายวันนั้นทั้งห้าคน (รวมน้าใหม่) เก็บกระเป๋าเสื้อผ้ากลับขึ้นฝั่งเข้ากรุงเทพฯกันทันที ทั้งสี่คนพอถึงกรุงเทพฯก็จับไข้กันเลยทีเดียว สรุปแล้วเรื่องที่ป้าลำดวลเล่าให้ฟังว่าป้าเจอผีสาลี่แต่จริงๆแล้วคือโจรนั้นก็เรื่องจริง แต่เรื่องที่ป้าลำดวลไม่ได้เล่าก็คือหลังจากนั้นไอ้โจรนั้นก็หันมาเชือดคอป้าจนคอหอยหลุดแล้วป้าก็ตายคาตรงนั้นเลยทีเดียว
[The End P.1]
ความคิดเห็น