คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 BEAST & GUARDIAN
################################################################################################
2 BEAST & GUARDIAN
################################################################################################
ภายในห้องอันมืดมิด มีเพียงแสงจากคอมพิวเตอร์ที่แสดงภาพของกลุ่มควันที่ลอยสูงขึ้นเหนือยอดไม้ควันที่เกิดจากการตกลงมาปะทะพื้นโลกของวัตถุจากต่างมิติ....
ถึงภายในห้องจะมืดสักเพียงใดแต่แสงที่มีเพียงจากจอคอมพิวเตอร์ก็สาดส่องให้เห็นเศษเสี้ยวใบหน้าของชายหนุ่มผมขาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ชายผู้ที่เป็นคนสั่งการให้แฮ็คระบบดาวเทียมให้ทำการโจมตี เขานั่งดูภาพนที่เกิดขึ้นอยู่ด้วยรอยยิ้ม
....ยืนยันการปะทะ.... เสียงการแจ้งเตือนของลูกน้องแจ้งเข้ามาภายในห้อง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าจอคอมภายในห้องอันมืดมิดหัวเราะออกมาอย่างพอใจ “หึๆ ถ้ามันตกใส่วิงค์พอดีก็ยอดไปเลย....”
..................................................................................................
ภายในหลุมใหญ่ที่เกิดจากแรงปะทะ กลุ่มควันที่เกิดขึ้นจางลงจนหายไปเกือบจะหมดแล้ว......
“อะ..อะ..โอย” ฮีโร่ร้องขึ้นมาขณะที่เขาค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งร่างกายของเขารู้สึกเมื่อยล้าเป็นพิเศษแต่เขาก็รู้ตัวเองว่ายังคงมีลมหายใจ
“อะไรน่ะ ก็เมื่อกี้ มีอะไรตกลงมา?” เขาถามตัวเองด้วยความสงสัยพร้อมกับยกแขนทั้งสองขึ้นมาสำรวจดูทุกส่วนของร่างกาย.... มันยังอยู่ครบไร้ซึ่งบาดแผลแต่ที่เสื้อเชิ้ตที่เขาใส่อยู่นั้นกับเต็มไปด้วยเลือดสร้างความแปลกใจให้กับเขาไม่น้อย
ฮีโร่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขายาวควักโทรศัพท์มือถือแบบพับของเขาออกมาดู มันก็หักเป็นสองท่อนล่วงลงมาต่อหน้าต่อตาเขา.....
“ห๊ะ!! มือถือตู!!” เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างปลงในชะตาชีวิตของตัวเอง “จะมีอะไรซวยไปกว่านี้อีกไหมวะเนี่ย?” เขากำลังจะเอามือดันตัวขึ้นจากพื้นแต่สิ่งที่เขาสัมผัสมันเป็นอะไรนุ่มๆอุ่นๆและเมื่อหันไปดู.....
“ห๊ะ โล่งโจ้ง” พูดได้แค่นั้นเลือดกำเดาก็ค่อยๆไหลออกมาทางรูจมูก ภาพที่ฮีโร่เห็นคือเด็กสาวอายุพอๆกันกับเขาผมสีดำยาวถึงกลางหลังหน้าตาน่ารัก ผิวขาว ขนตางอนยาวเป็นพิเศษ แต่ที่ทำให้เขาถึงกับเลือดกำเดาไหลนั่นก็เพราะว่าร่างตรงหน้าที่นอนตะแคงอยู่นั้นเปลือยเปล่า....
ฮีโร่รีบหันหน้ากลับ เอามือปิดจมูกที่เลือดกำเดาไหลเงยหน้าขึ้น ให้ตายตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้อายุ 17 เขายังไม่เคยเห็นพบกับเหตุการณ์อะไรแบบนี้มาก่อนเลย
“ทำไงดีฟ่ะ.....” คำพูดหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อเจ้าตัวหันไปเห็นเจ้าวัตถุที่ตกลงมา....
ดาบสีน้ำเงินขนาดใหญ่รูปร่างแปลกตาที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น.... มันปักอยู่กับพื้นจมลงไปกว้างครึ่งแต่ส่วนที่โผล่พ้นพื้นขึ้นมานั้นก็ยังมากกว่า 10 เมตร อัญญะมณีสีทองกลมโตที่ตัวดาบเปล่งแสงพร้อมกับส่งไออะไรบางอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ออกมาอยู่ตลอดเวลา
ฮีโร่ตาค้างมองภาพเบื้องหน้าอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้ “เฮ้ หนีกันเถอะ แถวนี้มันชักยังไงๆแล้ว” คำพูดของเขาเหมือนจะส่งไปไม่ถึงเด็กสาวเพราะเธอยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ
“เฮ้!” เด็กหนุ่มลองเรียกอีกครั้งผลก็เป็นเช่นเดิม
“เอาล่ะ ยังๆงตูก็เป็นผู้ชายวะ” แหมือนฮีโร่จะคิดอะไรได้บางอย่างขาพูดขึ้นพร้อมกับเริ่มถอดเนกไท้ของตัวเองออก......
..................................................................................................
ที่โรงเรียนมัธยมบลูคาสเซิล....
“ได้ยินมาว่ามีดาวตกแถวป่าหลังโรงเรียนล่ะ”
“ดาวเทียมหรือเปล่า?”
เสียงพูดคุยต่างๆนาๆของบรรดานักเรียนที่ยืนดูเหตุการณ์จากหน้าต่างตึกเรียนดังขึ้นเป็นระยะการเรียนการสอนหยุดลงชั่วขณะ....
น้ำฝนที่ได้ยินข่าวก็รีบโทรศัพท์หาเพื่อนรักของเธอแต่โทรเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับ จนตอนนี้เธอร้อนใจเป็นอย่างมากเซตที่อยู่ข้างๆจึงเรียกชื่อเธอด้วยความเป็นห่วง....
“น้ำฝนเป็นอะไรไปน่ะ?”
“ฮีโร่ เขาบอกว่าจะไปทางลัดในป่าหลังโรงเรียน...”
“เอ๋!” เซนร้องออกมาด้วยความตกใจ
“แล้วฉันโทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ติดเลย....”
“เข้าใจแล้ว ฉันจะไปดูเอง” เซนที่ได้ยินดังนั้นก็มีท่าทีวิตกขึ้นมาทันทีก็แล้วเขาเป็นคนอาสาออกไปตามหาฮีโร่
..................................................................................................
ฮีโร่ที่ออกมาจากป่าแล้วกำลังเดินอยู่บนถนนเขาไม่รู้จะทำยังไงต่อเลยคิดที่จะกลับบ้านก่อน ดีที่วันนี้เด็กหนุ่มใส่เสื้อยืดไว้ข้างในอีกตัวเขาเลยถอดเสื้อเชิ้ตของเขาสวมให้กับเด็กสาวแล้วแบกขึ้นหลังพร้อมกับจูงจักรยานที่ยังปลอดภัยดีรีบหนีออกมาจากที่นั่น
“อ๊ะ ฟื้นแล้ว”
เด็กสาวที่อยู่บนหลังเริ่มรู้สึกตัวทำให้ฮีโร่ร้องออกมาด้วยความดีใจ หญิงสาวลืมตาขึ้นเผยให้ดวงตาสีเขียวคู่โตและด้วยใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบมันทำให้เด็กหนุ่มหน้าขึ้นสีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“อา... จะว่ายังไงดีล่ะ.... แบบว่าผมแบกคุณหนีมาน่ะ” เด็กหนุ่มหยุดเดินค่อยปล่อยร่างหญิงสาวลงบนพื้น
“เอ่อ...” เด็กสาวเอาแต่มองหน้าเขาไม่พูดไม่จายิ่งทำให้เด็กหนุ่มทำตัวไม่ถูก เลยได้แต่แนะนำชื่อตัวเองให้เธอรู้จัก “ผมชื่อ เตชินท์ โทมินากะ ชื่อเล่นชื่อฮีโร่นะ คุณล่ะ?”
เธอไม่ตอบแต่ถามเขากลับมาแทน “คุณช่วยฉันไว้หรอคะ?”
“เออ...” ฮีโร่ยกมือขึ้นเกาหัวคิดทบทวนว่าที่เขาทำลงไปนี่มันจะเรียกว่าช่วยได้หรือเปล่า “คงประมาณนั้นมั้ง...”เขาตอบ
“ขอบคุณมากนะคะ” เด็กสาวกล่าวขอบคุณเธอก้มลงสำรวจตัวเอง ตอนนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ของใครบางคนที่ยาวปิดถึงโคนขา ฮีโร่เมื่อเห็นท่าทางของเด็กสาวดังนั้นก็รีบบอกเธอในทันที
“นั่นเสื้อเชิ้ตของผมเอง ถึงจะไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่แต่ก็ดีกว่าไม่ใส่อะไรเลยล่ะนะ....”
“ขอบคุณนะ” เด็กสาวยิ้มขอบคุณเขาด้วยท่าทางน่ารัก เล่นเอาใจของเด็กหนุ่มวูบไหวหน้าขึ้นสีอีกครั้ง
“เธอชื่ออะไรเหรอ?”
ฮีโร่ถามขึ้นมาอีกครั้ง เด็กสาวก้มหน้าลงทำสีหน้าสลดแล้วตอบออกมาเบาๆ “ฉันไม่รู้....”
“หือ?”
“ฉันมาทำอะไรที่นี่ค่ะ?” คำถามที่คนฟังตอบไม่ถูกส่งมาจากปากของเด็กสาวทำให้เด็กหนุ่มถึงกับมึนไปพักหนึ่งก่อนเขาจะพูดออกมาในที่สุด
“ยังไงก็ไปที่บ้านผมก่อนแล้วกัน จะได้ยืมชุดน้องสาวผมใส่ก่อนด้วย”
“ค่ะ” เด็กสาวที่ในหัวยังคงจำเรื่องราวของตัวเองไม่ได้เมื่อได้ยินข้อเสนอของฮีโร่เธอก็ได้แต่ตอบตกลง
เด็กหนุ่มขึ้นคร่อมจักรยานแล้วเรียกให้เด็กสาวขึ้นมาซ้อนหลัง แต่เธอดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจว่าตัวเองต้องทำยังไง ฮีโร่จึงเอื้อมมือไปแตะที่เบาะหลังแล้วบอกให้เธอขึ้นนั่งตรงนี้
เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจแล้วขึ้นนั่งไขว้ “จับแน่นๆนะ” ฮีโร่เตือนเด็กสาวเพราะเขากลัวเธอตกลงไป
“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับแล้วเอามือทั้งสองข้างโอบรอบเอวของเด็กหนุ่มกอดเขาแน่นแล้วเอาหน้าซบกับแผ่นหลังของคนตรงหน้าเอาไว้ ถึงฮีโร่จะรู้สึกแปลกๆแต่เขาก็ยิ้มออกมาแล้วรีบปั่นจักรยานไปยังบ้านของเขา.....
..................................................................................................
“ความเสียหายเป็นยังไงบ้าง?” สายจากนายกรัฐมนตรีต่อตรงมายังผู้อำนวยการขององค์กรวิงค์ถามถึงความเสียหายที่เกิดขึ้น
“โชคดีที่ตกลงในพื้นที่ป่าเปลี่ยว แต่พวกเราก็กำลังทำการตรวจสอบอยู่ครับ” ผู้อำนวยการรายงานความคืบหน้าให้นายกรัฐมนตรีฟัง
“ตื๊ดๆๆๆ!!”
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นภายในห้องอีกครั้งพร้อมกับจอภาพบนโต๊ะทำงานของเลขสาวปรากฏจุดสีแดง 3 จุด กำลังเคลื่อนที่ด้วยเข้ามาด้วยความเร็ว
“โซน่าห์จับการเคลื่อนไหวในอ่าวไทยได้ค่ะ!” เธอรีบรายงานให้ผู้อำนวยการทราบพร้อมกับรีบกดคีย์บอดเพื่อหาว่าจุดเหล่านั้นคืออะไร.... ไม่นานเธอก็ได้คำตอบจึงรีบรายงานต่อ “ยืนยันว่าเป็น BEAST ขององค์กร GENESIS”
คำรายงานจากปากของเลขาสาวทำให้ผู้อำนวยการหนุ่มใหญ่เมื่อได้ยินแล้วถึงกับเหงื่อตก ทุกอย่างมันเหนือการคาดหมายไปหมด....
..................................................................................................
“เสร็จแล้วค่ะ....” เด็กสาวที่เข้าไปใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ภายในห้องของตัวเอง
ฮีโร่มองสำรวจเด็กสาวตอนนี้เธออยู่ในชุดสบายๆสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดและมีเสื้อคลุมแขนยาวใส่อีกชั้นหนึ่ง “เป็นยังไงบ้าง” เขาถาม
“ชุดชั้นในคับไปหน่อย แต่ที่เหลือก็โอเคค่ะ” เธอตอบมาตรงๆด้วยท่าทีอายๆ
“อย่างนั้นเหรอ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆ “แล้วจำอะไรได้บ้างหรือยัง?”
“ยังเลยค่ะ....” เด็กสาวก้มหน้าลงตอบออกมาเบาๆ
“งั้นเหรอ” จนถึงตอนนี้ฮีโร่ยังไม่รู้อะไรเรื่องเกี่ยวกับเด็กสาวตรงหน้าเลย... แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางของคนตรงหน้าก็ได้แต่พูดให้กำลังใจ “ไม่เป็นไรไม่ต้องฝืนนะ ไว้ค่อยๆนึก....”
ตูมมมมมม!! เสียงระเบิดอยู่ๆก็ดังขึ้นมาจากภายในเมืองเรียกให้ทั้ง 2 คนหันไปมอง.... กลุ่มควันหนาลอยขึ้นมามาท่ามกลางตึกน้อยใหญ่
“อะ อะไรน่ะ?” ฮีโร่ร้องออกมาด้วยอาการตกใจ
........................................................................................................................
ใจกลางเมืองปรากฏร่างสูงใหญ่เกือบ 10 เมตรของบีสท์(BEAST) 3 ตน มันคือร่างของมนุษย์ที่ถูกนำมาตัดต่อและเปลี่ยนแปลงพันธุกรรมผนวกเข้ากับจักรกลด้วยเทคโนโลยีจากต่างมิติก่อให้เกิดเป็นหุ่นยนต์ที่มีเลือดเนื้อขึ้นมาโดยไม่จำเป็นต้องมีคนบังคับเพียงแค่สั่งการมันก็จะทำทุกอย่างตามที่สั่งอย่างไม่มีข้อแย้ง
“นิโครัส ได้ยินไหม?” เสียงการติดต่อดังเข้ามาภายในห้องควบคุมของบีสท์ที่แตกต่างจากตัวอื่นๆมีชายฉกรรจ์เชื้อสายอาหรับหนวดเครารุงรังเป็นผู้บังคับ
“ได้ยินชัดแจ๋วเลยล่ะ ผู้บัญชาการ โอนิกส์” นิโครัสตอบรับการติดต่อผ่านจอภาพจากชายหนุ่มภายในห้องที่มืด แต่แสงจากจอคอมฉานให้เห็นใบหน้าอันคมคายของคนผู้นั้นได้ชัดเจน....
“เป้าหมายอยู่ในเขตป่าทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมือง” ผู้บัญชาการแจ้งจุดพร้อมกับส่งแผนที่ไปให้
“ปี๊บๆๆ!!!”
เสียงสัญญาณการแจ้งเตือนพร้อมกับปรากฏภาพเครื่องบินขนส่งทางทหารหนึ่งลำ
“มาเร็วกว่าที่คิดอีกแฮะ” นิโครัสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“มันอยู่ในการคาดการณ์อยู่แล้ว” ผู้บัญชาการหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆเช่นกัน “ถ้ามันขวางทางนักจะเล่นกับมันซักหน่อยก็ได้นะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็มาเริ่มปาร์ตี้ละเลงเลือดกันเลยเถอะ” นิโครัสตอบรับพร้อมกับเริ่มบังคับบีสท์ของตนให้หยิบปืนที่เอวออกมาแล้วยิงใส่ตึกและประชาชนที่อยู่โดยรอบ
“ปังๆๆๆ!!”
เปลวเพลิงและกลุ่มควันที่เกิดจากความเสียหายที่เกิดขึ้นลอยสูงขึ้นรอบๆบริเวณ เสียงผู้คนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัววิ่งหนีตายกันชุลมุน เบียสท์ทั้ง 3 ยังคงเดินยิงไปทั่วทั้งบริเวณอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทุกๆเหตุการณ์นั้นทั้งฮีโร่และเด็กสาวที่อยู่ในบ้านบริเวณภูเขาซึ่งอย่างห่างไกลจากตัวเมืองพอสมควรเห็นชัดเต็ม 2 ตา....
“ทำไม การ์เดี้ยน(GUARDIAN)ของทหารมาอยู่ในเมืองได้ล่ะ?” ฮีโร่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกิดความสงสัยขึ้นมาในทันที การ์เดี้ยนเป็นชื่อหุ่นยนต์ทางการทหารที่ใช้ในสงครามและการป้องกันประเทศ
“นั่น....”
เสียงสั่นของเด็กสาวที่กำลังจ้องภาพที่เกิดขึ้นด้วยดวงตาคู่โตของเธอพูดออกมาทำให้ฮีโร่ที่ยืนอยู่ข้างๆหันมาดูเธอ “ศัตรูของฉัน....” เพียงแค่นั้นเธอหันหลังกลับแล้วรีบวิ่งออกไปโดยไม่สนใจเด็กหนุ่มที่ตะโกนไล่หลัง
“เฮ้....”
.....................................................................................................................
อ่านแล้วเป็นไงบอกได้นะครับ
*GUARDIAN = ผู้พิทักษ์
ความคิดเห็น