[Fic KHR][3387] ดอกไม้แห่งแสงอรุณ

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : เคียวโกะหายตัวไป

     Ryohei’s part

     เมื่อวานผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดอะไรที่มันเลี่ยนแบบสุดขั้วกับยัยนั่นได้ อันที่จริงผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีกับฮานะอยู่นะ แต่ว่าเธอจะคิดยังไงก็ไม่รู้ ผมเขินแบบสุดขั้วเลย -////- 

     อันที่จริงวันนี้ซาวาดะกับเจ้าหัวปลาหมึกไม่มาโรงเรียน ไม่รู้ไปอยู่ไหนกันน้า ผมเลยไม่มีเพื่อนทะเลาะด้วยจนไม่มีอารมณ์ซ้อมชกมวยเลยแฮะ - - รอกลับบ้านพร้อมเคียวโกะดีกว่า

     “พี่คะ วันนี้ไม่ซ้อมเหรอ” เคียวโกะเลิกเรียนแล้วก็วิ่งมาหาผม

     “อื้อ กลับบ้านกันเถอะ” ผมชวนเคียวโกะ

     “พี่คะวันนี้ฮานะจะไปอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่บ้านเราด้วยนะ” เคียวโกะบอกผม

     “อะ..อื้อ” ผมก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้เคียวโกะเห็นหน้าแดงๆแบบสุดขั้วของผม!!! TT

     “เคียวโกะฉันมาแล้ว” เสียงของฮานะดังขึ้น

     ผมแอบเห็นฮานะเขม่นใส่ผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปยิ้มให้เคียวโกะ ชิ! -*-   

  

     “ไปกันเถอะจ้ะ ^^” เคียวโกะพูดแล้วเราก็เดินออกจากโรงเรียนไป

     ตู้มมมม

     ฮะ...เฮ้ยยยย เกิดควันสีชมพูขึ้นบริเวณที่เคียวโกะยืนอยู่ พอควันนั่นจางลง ค...เคียวโกะก็หายไป!!!!!

     “เคียวโกะ!!!!!!!!!” ผมตะโกนเสียงดัง ก็คนมันตกใจสุดขั้ว!!!! 

     “นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เคียว...เคียวโกะล่ะ!!!” เสียงยัยฮานะนี่แหลมแสบหูจริงๆ

     “เธอ! เราแยกย้ายกันหาตัวเคียวโกะเถอะ” ผมออกคำสั่งกับฮานะ

     “อะ...อื้อๆ” เธอพยักหน้าแล้ววิ่งออกไป ดูตกใจเล็กๆนะ ก็คงไม่เคยเห็นผมจริงจังล่ะม้างง

     พวกเราใช้ฝีเท้าอันร้ายกาจสุดขั้วเยี่ยงฝูงชีต้าร์(?)หาตัวเคียวโกะทั่วนามิโมริจนตะวันใกล้ลับขอบฟ้า แต่ผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของน้องสาวสุดเลิฟ คงจะเป็นความผิดผมที่ดูแลเธอไม่ดี

     “ขอบใจที่ช่วยหานะ ฮานะ” ผมขอบคุณฮานะ

     “ไม่เป็นไรหรอก เคียวโกะก็เพื่อนฉันนี่” ฮานะตอบ

     “แต่ก็คงไม่เจอแล้วล่ะ ความผิดฉันเอง ฉันน่าจะดูแลเคียวโกะให้ดีกว่านี้” ผมพูดพร้อมกับก้มหน้าลง

     Hana’s part

     ฉันแอบเห็นแววตาของพี่เรียวเฮ มันดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

     “ไม่เอาน่า อย่าโทษตัวเองสิ พี่เป็นคนสดใสนี่นา” ฉันเขย่าไหล่พี่เรียวเฮไปมา     

     “สักวัน...เราจะต้องหาเคียวโกะเจอแน่ๆ” ฉันยิ้มให้กำลังใจ จริงๆฉันไม่อยากให้เคียวโกะต้องหายไปเกินหนึ่งวันหรอกนะ แต่นี่ก็ค่ำแล้วยังหาไม่เจอนี่นา

     “ขอบคุณนะ งั้นเรามา....พยายามแบบสุดขั้ว!!!” พี่เรียวเฮเงยหน้าขึ้น คนเดิมกลับมาแล้วสินะ

     ฉันกับพี่เรียวเฮมองหน้ากันแล้วตะโกนออกมาพร้อมๆกัน

     “เพื่อเคียวโกะ!!!!!!”

     ฮะฮะฮะ อยู่กับนายนี่ก็ดีเหมือนกันน้า นี่ฉันคงเป็นบ้าไปกับนายแล้วสินะเนี่ย.... “ซาซางาวะ เรียวเฮ” 

ดูเหมือนทั้งคู่จะเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วค่าาา >///<

ปล.เรื่องนี้ไรต์คิดว่าใกล้จบแล้วค่ะ สั้นไปหน่อยโนะ 55555 ขอบคุณที่ตามอ่านกันนะคะ แต่ไมมีคนเม้นต์เลยง่าา - -