[Fic KHR][3387] ดอกไม้แห่งแสงอรุณ

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : กำลังใจที่รอคอย

     ตอนนี้ฉันเพิ่งเลิกเรียน วันนี้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ก็เพราะต้องมาหงุดหงิดกับพี่เรียวเฮตั้งแต่เช้านั่นแหละ -*-

     “ฮานะ วันนี้เดินกลับบ้านด้วยกันไหม” เคียวโกะมาทักฉัน

     “อื้อ ได้สิ” ก็คิดอยู่ว่าพี่เรียวเฮคงอยู่ซ้อมเลยตอบตกลง หวังว่าวันนี้คงไม่ได้เจอกันอีกนะ

     “เคียวโกะ!!!” น้านนน อะไรจะอายุยืนขนาดนั้น นึกถึงละมาเลย TT

     “วันนี้พี่คงกลับค่ำหน่อยนะ มีแข่งซูโม่น่ะ” พี่เรียวเฮบอกเคียวโกะ

     “เอ๋ แข่งซูโม่เหรอคะ หนูขอไปดูได้ไหมคะพี่” เคียวโกะคงเป็นห่วงพี่เรียวเฮมาก

     “ยะ..อย่าเลยดีกว่านะ” พี่เรียวเฮโบกมือไปมาแล้วยิ้มแห้งๆ ดูมีพิรุธแฮะ

     “เคียวโกะอย่าไปเลย น่ากลัวออก” ฉันพูดเสริมไป ก็ถ้าเคียวโกะไปฉันก็ต้องไปสิ - -

     “เอ๋ งั้นก็ได้ สู้ๆนะคะพี่ชาย” เคียวโกะยิ้มให้กำลังใจพี่เรียวเฮ

     “อื้อ พี่ก็จะสู้แบบสุดขั้ว!!”

     “แล้วเธอ..จะไม่ให้กำลังใจฉันบ้างเหรอ” จู่ๆพี่เรียวเฮก็มองมาที่ฉัน สายตาคาดหวังนั่นมันอะไร!

     “กะ...ก็ สู้ๆละกัน” ฉันพูดแบบไม่มองหน้าพี่เรียวเฮ

     “จะพยายามสุดขั้ว!!!!” พี่เรียวเฮตะโกนซะหูฉันแทบแตก - -

     Ryohei’s Part

     อันที่จริงผมไม่ได้มาแข่งซูโม่อะไรนั่นหรอก แต่มันคือศึกชิงแหวนอรุณยังไงล่ะ ผมจะบอกเคียวโกะน้องสาวสุดเลิฟได้ยังไงว่ามันเป็นศึกแห่งความเป็นความตาย ครั้งนี้ผมจะสู้สุดขั้วเลย!! ก็เคียวโกะอุตส่าห์ให้กำลังใจขนาดนั้นนี่นา แต่ว่า...ทำไมก็ไม่รู้ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมรอมาตลอด คือกำลังใจจากยัยนั่นกันน้า

     “ยัยฮานะ” อะไรๆ ผมยิ้มทำไมกันเนี่ย ผมตบหน้าตัวเองเรียกสติ - -

     ผมเดินไปที่นัดหมายของพวกเรากับวาเรียเพื่อเริ่มการประลอง แต่เอ๊ะ! ทำไมมันเปิดไฟอย่างนี้เล่า!!! ผมไม่มีแว่นตากันแดดจะไปชนะพวกวาเรียได้ยังงายยยยย TT

     ผมพยายามอย่างสุดขั้ว แต่ว่าคนที่มองไม่เห็น จะไปสู้อะไรกับคนที่มองเห็นได้ล่ะครับ 

     “แค่นี้ก็ทรุดซะแล้ว ไม่ไหวจริงๆเล้ยย” เสียงรุสซูเรียมันเยาะเย้ยผม TT

     “สู้ๆนะคะพี่ชาย” เสียงของเคียวโกะดังเข้ามาในหัวของผม...

     “สู้ๆละกันนะ” เสียงยัยฮานะด้วย...

     ผมค่อยๆใช้มือดันตัวเองขึ้นยืน ยังไงผมก็ต้องชนะ ผมจะต้อง...

     มีชีวิตอยู่แบบสุดขั้ว!!!!

     ผมกำหมัดพุ่งเข้าใส่อากาศ ดูแปลกๆสุดขั้ว แต่ผมกำลังเปลี่ยน “เหงื่อ” เป็น “เกลือ” ไปทำให้ไอ้ไฟบ้านั่นแตกต่างหาก

     เพล้ง!!!

     มันได้ผล พอผมมองเห็น คงไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบแล้วละนะ ผมใช้ maximum canon ฉบับสมบูรณ์ ทำให้ผมชนะศึกครั้งนี้

     “ขอบคุณแบบสุดขั้ว” ผมมองแหวนอรุณที่อยู่ในมือ มันเป็นของที่ได้จากกำลังใจจริงๆ

แหม่ๆ กำลังใจจากใครกันจ๊ะเรียวเฮ >//<