คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ch.2
Ch.2
“ยองมิน..ฮือ”
“รุ่นพี่ เกิดอะไรขึ้น?” ยองมินตกใจที่จู่ๆจองมินก็เข้ามากอดเขาแล้วร้องไห้
“ก็ป๊านะสิ จะให้ฉันไปแต่งงานกับคนที่ป๊าหาให้” จองมินเล่าไปร้องไห้ไป “ทั้งๆทีฉันมีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ”
“พี่ ใจเย็นๆ” ยองมินปลอบจองมิน
“ฮือ..แล้วนั้นใคร?” จองมินหยุดร้องไห้ทันทีที่เห็นมินวู (เปลี่ยนเร็วไปนะ)
“สวัสดีครับ”
“เด็กท่านประธานนะ” ยองมินบอก
“อ้อ ’หวัดดี ”
“ไม่ใช่สักหน่อย ผมกับคุณอาไม่ได้เป็นอะไรกันนะ” มินวูขัดยองมิน ทำไมคนคนนี้ถึงเอาแต่บอกว่าเขาเป็นอะไรกับคุณอาตลอดเลยนะ
“ช่างเถอะๆ ว่าแต่เรื่องที่ขอไว้นะ ฉันเซ็นเอกสารให้แล้วนะ” จองมินพูดปัด พร้อมกับหยิบเอกสารส่งให้ยองมิน
“ขอคุณครับ งั้นขอตัวก็นะครับ” ยองมินตรวจดูเอกสารภายในคราวๆก่อนจะขอตัวลา
โครก..
“อ๊ะ ขอโทษครับ” มินวูก้มหน้าขอโทษ ทันทีที่เสียงท้องร้องขอตัวเองดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดง
“หิวเหรอ นี้นายยังไม่ไก้กินข้าวสินะ งั้นเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง” จองมินยิ้มร่าพลางเดินกอดคอมินวูลงไปยังร้านข้างล่าง ลืมภาพคนร้องไห้เมื่อกี้ไปได้เลย คนอะไรเปลี่ยนเร็วชะมัด
มินวูนั่งมองอาหารที่จองมินสั่งมาให้ โดยที่ไม่กล้าแตะ
ถึงจะเป็นร้านกาแฟก็เถอะ แต่ที่นี้มีบริการอาหารด้วยนะ เป็นร้านที่ดีร้านหนึ่งเลย(โฆษณา)
“กินสิ ฉันเลี้ยงเอง” จองมินบอกพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่ม
“กินๆไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก” ยองมินที่นั่งตรงข้ามบอกพร้อมกับตักอาหารใส่จานมินวู
“ขอบคุณครับ” มินวูพูดขอบคุณก่อนแล้วลงมือทาอาหารทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
“กินเก่งชะมัด” จองมินหัวเราะมินวูเล็กน้อย “อ๊ะ โทรศัพท์เข้า ฉันไปก่อนนะ” จองมินบอกลาแล้วลุกออกไปอย่างรวดเร็ว
มาเร็วไปเร็วดีแท้
“ช้าๆก็ได้ ดูสิข้าวติดแก้มแล้ว” ยองมินดุมินวูเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดเศษข้าวที่ติดอยู่ออก
“ขอคุณครับ ก็ผมยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า ตอนนี้ก็ของเยอะหน่อยแหละครับ” มินวูพูดอย่างร่าเริงพร้อมกับตักข้าวเข้าปากคำโต
“พี่ยองๆ เดี๋ยวผมกลับด้วยนะ รอแปปนึง” กวังมินเดินเข้ามาพูดกับยองมิน
“แต่นายเอารถมานิ”
“ก็ผมไม่อยากขี่กลับอะ”
“จะบ้าเหรอ กลับเองสิ”
“โธ่ พี่อะ” กวังมินทำหน้าเซ็งๆเดินหายออกไปหลังร้าน
“อิ่มยัง?” ยองมินถามมินวู
“ครับ เต็มกระเพาะเลย” มินวูยิ้มตอบพร้อมกับลูบท้องตัวเอง
“งั้นก็ลุก” ยองมินยิ้มขำเล็กน้อย ก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไป
อย่างที่บอก จองมินเลี้ยง ฮ่าๆ ดังนั้นถ้ามินวูจะสั่งของหวานต่อ ผมก็ไม่ว่าหรอก แล้วถึงผมจะเดินออกไปเฉยก็ไม่ผิดด้วย ฮ่าๆ
ยองมินขับรถกลับมาบ้านเวลาไล่เลี่ยกับกวังมินที่พึ่งกลับมา
“พี่แล้วเรื่องหมอนี่”กวังมินถามยองมินทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้านมา
“ถามเอาเองสิ”
“อะไรกัน ว่าแต่นายเป็นใคร?” เมื่อเห็นว่าถามยองมินไม่ได้กวังมินเลยพุ่งเป้ามาที่มินวูแทน
“เอ่อ ผม โน มินวูฮะ ผมเป็นหลานของคุณอาดงฮยอน เพิ่งจะย้ายมากะทันหันคุณอาเลยให้มาอาศัยกับพี่ยองมินแทน”
“งั้นเหรอๆ แต่ไม่นึกเลยนะว่า ประธานนั้นจะมีหลานแบบนาย”กวังมินมองมินวูตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับเปรียบเทียบกับดงฮยอนในจิตนาการ
“ฮ่าๆ ผมกับคุณอา ห่างกันแค่ 6ปีเอง”
“6ปี งั้นนายก็อายุน้อยกว่าฉันเหรอนี้ ต่อไปนี้เรียกฉันว่าพี่สิ” กวังมินเดินเข้าไปตบบ่ามินวูเบาๆ พร้อมกับหัวเราะออกมา
“ขอปฏิเสธครับ”
“เอ๋ ทีพี่ยองมิน นายยังเรียกพี่เลยนิ” กวังมินทำหน้าไม่พอใจ
“มันคนละเรื่องกันครับ”
“ว่าแต่ เร็วๆนี้พี่มีงานไหมอ่ะ?” กวังมินหันไปถามยองมินที่นั่งอยู่ที่โซฟา
“มี”
“ผมไปด้วยสิ ที่ไหนล่ะ” กวังมินพามินวูมานั่งข้างๆยองมิน
“งานถ่ายแบบ ที่ร้านพี่จองมิน วันมะรืน”
“งั้นที่ผมได้หยุดก็เพราะแบบนี้สินะ”
“ไม่ นายต้องดูแลมินวู”ยองมินมองหน้ากวังมินเล็กน้อยก็จะกลับมานั่งอ่านเอกสารต่อ
“ก็ได้ๆ ว่าแต่ใครเป็นนางแบบอ่ะ”
“ไม่มี แต่นายแบบคือ ซิม ฮยอนซอง” ยองมินยื่นเอกสารที่มีรูปของฮยอนซองให้กวังมินดู
“คนนี้ที่ดังอยู่ตอนนี้ใช่ป่ะ ผมอยากเจอตัวเป็นๆสักครั้งจัง”
“หยุดความคิดนั้น แล้วพามินวูไปเก็บของได้แล้ว”
“นายก็อยากเจอใช่ไหมมินวู” กวังมินไม่สนใจที่ยองมินสั่ง หันไปหาแนวร่วมกับมินวู
“นั้นสิ นายแบบตัวเป็นๆอยากเจอสักครั้งจัง” มินวูพยักหน้าเห็นด้วยกับกวังมิน
“งั้นผมไปหาที่กองนะ ไปมินวู ฉันช่วยเก็บของ” กวังมินสรุปเสร็จกับลุกหนีไม่ให้ยองมินได้ค้าน
“นี่มินวู นายทำงานอะไรอยู่เหรอ?” กวังมินถามพร้อมกับเปิดประตูห้องนอนรับแขก
“ไม่มีงานหรอก ฉันพึ่งจบแล้วย้ายมา”
“งั้นเหรอ หวา!! ฝุ่นจับเลยแหะ” กวังมินผวาหลังจากเปิดประตูห้องเข้าไป ทำให้เห็นสภาพห้องที่ดูไม่ค่อยดี แต่ก็นะ เขาอยู่กันแค่สองพี่น้อง ไม่ค่อยได้ดูแลบ้านหรอก (มีแม่บ้านมาดูอาทิตย์ละ 4-5 วัน) “ฉันว่าเดี๋ยวเรียกแม่บ้านมาให้พรุ่งนี้ วันนี้นายไปนอนห้องพี่ยองก่อนดีกว่า” กวังมินบอกพร้อมกับปิดประตูห้อง
“ทำไม?”
“ฉันแค่อยากนอนคนเดียว” กวังมินให้เหตุผลพร้อมกับโทรศัพท์หาแม่บ้าน
10.00 PM
แม้จะตกดึกแล้ว ยองมินก็ยังคงนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่เดิม เขาให้เหตุผลว่าไม่อยากย้ายที่มันยุ่งยาก(?) และเขาก็ไม่กินอาหารเย็นด้วย เขาบอกเพราะมันยุ่งยาก (แกจะยุ่งอะไรนักหนา)
“ดึกแล้วสินะ อาบน้ำก่อนแล้วค่อยมาทำต่อละกัน” ยองมินลุกขึ้นบิดเกียจเล็กน้อย แล้วเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง
“อ้าวพี่ ยังไม่เสร็จเหรอ?”กวังมินในชุดนอนปิกาจูสีเหลืองทักขึ้นถาม คงจะลงมาหาอะไรกินก่อนนอน
“อือ ยังเหลืออีกนิดหน่อย”
“งั้นเหรอ รีบนอนนะพี่”กวังมินบอกแค่นั้นแล้วเดินสวนลงบันไดไป
“อะ จริงสิลืมบอกเรื่องมินวูไปเลย คงไม่เป็นไรหรอก” กวังมินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยกนมขึ้นดื่มหมดแก้ว
“พรุ่งนี้ก็ว่างสินะ” ยองมินมองตารางงานของตัวเองบนผนังห้องพร้อมกับถอดเสื้อออก
หือ? ไม่เห็นแปลกนิด เขาจะอาบน้ำไม่ให้ถอดเสื้อแล้วจะทำยังไง?
หา? ให้ไปถอดในห้องน้ำ ทำไม? นี้ห้องเขาทำไมจะถอดไม่ได้
แล้วยองมินก็ถอดกางเกงยีนส์ออกเหลือเพียงกางเกงขาสั้นที่ใส่ซ้อน พร้อมกับหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาพันไว้ ทำให้เขาเปลือยร่างกายท่อนบนโชว์อกกว้าง หน้าท้องเนียน ท่อนล่างถูกคลุมด้วยผ้าขนหนูสีขาว ทำให้ดูเหมือนเขาไม่ได้ใส่กางเกงไว้ข้างใน(พอๆ กำเดาท่วมแล้ว)
หลังจากหยิบเสื้อผ้าเปลี่ยนแล้ว เขาเดินเข้าห้องน้ำไป..
ซ่า..
เสียงน้ำตกกระทบ เขากำลังอาบน้ำอยู่ดังนั้นอย่างพูดถึงดีกว่า
แน่ๆ คงจะคิดสินะว่า ทำไมไม่เจอมินวูล่ะ ตามบทมินวูต้องโผล่มาแล้วหน้าแดงสิ ไม่ก็ต้องเข้าไปเจอมินวูกำลังอาบน้ำสิ หรือ อาจจะคิดว่าอินี้เขียนอะไรเนี้ยข้ามๆ ข้ามเถอะเอามาเขียนให้รกเล่นๆ อิอิ
“อะ แย่ละ ฉันลืมหยิบเสื้อมาเหรอนี้” ยองมินมองดูเสื้อผ้าที่เตรียมมา หรือตกอยู่หน้าห้องน้ำ
ยองมินเดินออกมาดูหน้าห้องน้ำ เพื่อหาเสื้อ
“เจอแล้วๆ” ยองมินก้มหยิบเสื้อที่ตกอยู่ขึ้นมา ในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมานั้น เขาก็สบตากับมินวูที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงพอดี
“อ๊ะ!!!!!”
พรึ่บ..เสียงบางอย่างตกลงพื้น
เสียงนั้นคือ ผ้าขนหนูผืนน้อยที่ยองมินใส่ปิดส่วนนั้นไว้นั้นเอง
ทำให้เจ้ายองมินน้อยออกมาทักทายโลกภายนอก ‘ดีจ้า’
“เฮ้ย!!! ทำไมนายมาอยู่ที่ห้องฉันได้ล่ะ” ยองมินตกใจที่เห็นมินวูอยู่ในห้องตัวเอง
“เรื่อง..เรื่องนั้น ช่างมันก่อนเถอะ นาย..ปิดๆมันหน่อยสิ” มินวูยกหนังสือในมือมาปิดหน้าตัวเองไว้
“อะไร? ทำไม?" ยองมินมองมินวูเล็กน้อย ก่อนจะเข้าใจว่ามินวูพูดถึงอะไร "นายก็มีเหมือนกันนั้นแหละ ทำเป็นอาย” ยองมินพูดเสียงเรียบพร้อมกับจัดการเอาผ้าที่ตกอยู่มาพันไว้เหมือนเดิม แล้วเดินกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ
--------------------------------------------------------------------------------------------
ML..
ความคิดเห็น