คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ch.3
Ch.3
อะไรของหมอนั่นกัน.. ตอนแรกก็เข้ามาแก้ผ้า
แล้วนี้ยังจะมาเปิดเจ้าหนูอีก ถามจริงเถอะ คุณอาส่งผมมาหาคนผิดปกติหรือไง!!
ถึงจะเขาใจก็เถอะว่านี้มันบ้านของเขา
ห้องของเขา แต่ตอนนี้มีผมอยู่ด้วยนะ เกรงใจผมนิดหนึ่งสิ!!
แต่เมื่อกี้..ดูเหมือนเขาจะเพื่อรู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้นะ
แต่กวังมินน่าจะบอกแล้วสิ
ว่าผมต้องมานอนห้องเขา
*นึกถึงตอนผ้าขนหนูร่วง ‘ดีจ้า J ’ *
ฮือ..ทำไมหน้าผมร้อนขึ้นละ -////-
“เอาล่ะ ทีนี้บอกมา ทำไมนายถึงมาอยู่ในห้องฉัน” ยองมินเดินออกมาด้วยสภาพที่ดีกว่าเดิม
เขาใส่เสื้อยืดยาวครึ่งแขนสีขาว กับกางเกงขาสั้นสีดำ ที่ผมยังมีหยดน้ำเกาะอยู่
“ก็ ห้องนั้นมีแต่ฝุ่น กวังมินเลยให้มานอนที่ห้องนี้แทน” ผมยังไงก็ได้เรื่องที่นอน
“แล้วทำไม นายไม่นอนห้องกวังมิน”
“กวังมินบอก อยากนอนคนเดียว”
“เหอะ ไม่อยากให้นายเห็นชุดนั้นมากกว่า” ยองมินพึมพำ
“???”
“ช่างเถอะๆ นายนอนไปเลย ฉันยังต้องทำงานต่อ” ยองมินบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เจอแบบนั้นใครจะไปนอนได้ลงล่ะ
ฮือ!! อ่านหนังสือต่อดีกว่า..
“…”
ว้าก!!! อ่านไม่รู้เรื่องสักนิด
ทำไมจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนะเรา
“เฮ้อ” ใจเย็นๆ
ผมถอนหายใจก่อนจะเปิดอ่านอีกครั้ง
“…”
แต่แล้ว
ก็ไม่สำเร็จ โว๊ย!!! นอนดีกว่า
ผมเดินไปปิดไฟห้อง
ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง..
“ไปเดินดูระเบียงหน่อยดีกว่า”
“ว้าว เย็นดีจัง” ผมเดินออกมารับลมกลางคืนที่ระเบียง
“สวยดี จริงสิ โทรหาคุณอาดีกว่า”
ผมเดินกลับมาหยิบโทรศัพท์
พร้อมกับกดเบอร์หาคุณอา
“แล้ว เบอร์คุณอาเบอร์อะไรนะ”
อือ..ผมพึ่งได้โทรศัพท์มาใหม่
เลยยังไม่มีรายชื่อใครในเครื่อง แล้วผมก็ไม่รู้เบอร์คุณอาด้วยเพราะผมไม่ได้ถามไว้
“เกิดเป็นมินวูช่างน่าเศร้า”
ผมยืนทำหน้าเศร้าในมือมีโทรศัพท์ที่เปิดหน้ารายชื่อค้างไว้
มันช่างว่างเปล่า
“จริงสิ ลงไปขอพี่ยองมินก็ได้นิ”
ผมบอกกับตัวเองพร้อมเดินไปที่ประตู
“แต่ว่า พี่ยองมินบอกจะทำงาน ผมไม่ควรไปกวน” แล้วผมก็เดินกลับมาที่เตียง
“ถามกวังมินก็น่าจะได้นะ” ผมเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้ง
“แต่กวังมินน่าจะนอนไปแล้ว” แล้วก็เดินกลับมาที่เตียง
“อ่ะ ผมมีเมลที่เคยใช้ติดต่อคุณอานี้”ว่าแล้วผมก็เปิดโทรศัพท์อีกครั้ง
“ไม่มีเน็ต!!!!!!” ฮือ..ผมจะร้องไห้แล้วนะ ฟ้าดินใจร้าย
จะว่าไป
ผมกับคุณอาก็ไม่ค่อยได้คุยกันนานมากแล้ว ตอนนี้คงจะนอนแล้วด้วย
ไม่ก็ทำงานอยู่ล่ะมั้ง
“เฮ้อ..ไปรับลมอีกรอบแล้วกัน”
“ไปเลยปิกาจู๋ ฉันเลือกนาย”
เสียงกวังมินดังมาจากห้องด้านข้าง
“เอาเลยๆ ตบมันเลย ฮ่าๆ”
“อะไรของหมอนั่นนะ = = ”
“เสร็จฉันล่ะเจ้าโปเกม่อน”
ผมตัดสินใจเดินเข้าไปเรียบๆระเบียงเพื่อชะโงกตัวออกไปดู
ห้องข้างๆ
“เฮ้! กวังมิน!”
ผมตัดสินใจตะโกนเรียกกวังมิน
“..มินวูเหรอ?”
กวังมินถามกลับมาแต่ไม่เดินออกมาหาผม
“ใช่ฉันเอง นายออกมาคุยกันที่ระเบียงหน่อยสิ
ฉันอยู่ท่านี้นานกว่านี้ได้ตกแน่”
ผมจับราวให้มั่นคงกว่าเดิมเพื่อชะโงกตัวไปหากวังมิน
(แล้วทำไมไม่ยื่นคุยดีๆละมินวู)
“เอ่อ.. รอแปปนะ
ฉัน..”
กวังมินตอบกลับมาด้วยเสียงลนลาน
อะไรของมันอีกล่ะ
“เฮ้ ฉันจะคุยแปปเดียว ไม่เสียเวลานายนักหรอก”
“ฉัน..เอ่อ..”
“นายเป็นอะไรกวังมิน รู้สึกไม่ดีหรือไง?” ผมถามออกไปเพราะกวังมินดูร้อนรน
“โธ่เว้ย! มินวู!”กวังมินตะโกนกลับมา
“อะไร..”
“นายสัญญานะ ว่าถ้าฉันออกไปนายจะไม่หัวเราะ” กวังมินถามกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“..ห๊ะ อ่า อือ ฉันสัญญา” จะให้ฉันหัวเราะเรื่องอะไรล่ะ?
“…”
กวังมินเดินออกมาด้วยชุดนอนสีเหลือง
ลายปิกาจู เขามองหน้าผมนิ่ง ก็จะหยิบฮู้ดหัวปิกาจูขึ้นมาคลุมหน้าที่เริ่มเป็นสีแดง
“อุ๊ป! ฮะ
ฮะ ฮ่า!!!!!” ผมพยายามแล้วนะ พยายามไม่หัวเราะแล้วนะ
คุณคิดดูสิ จะมีผู้ชายที่ไหนที่อายุยี่สิบขึ้น มาใส่ชุดนอนน่ารักแบบนี้
สีเหลืองด้วยนะ(ฮา)
“..ไหนนายบอกจะไม่หัวเราะไง!!”กวังมินตะคอกใส่ผมก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งกอดเข่า
“ฮ่าๆ ขอโทษๆ ฉันพยายามแล้วนะ”
“ไม่เชื่อ!!! นายมัน..”
“ก็แล้วทำไมนายไม่เปลี่ยนชุดก่อนล่ะ”
“ก็ว่าจะเปลี่ยนนั้นแหละ แต่ซิปมันติดนะสิ
ฉันเลยถอดไม่ออก” กวังมินหันหลังให้ผมดู
ซิปมันติดอยู่ตรงช่วงกลางหลังพอดี คงจะลำบากหน่อยล่ะนะ
“แล้วนายจะคุยอะไรล่ะ” กวังมินหันหน้ากลับมายื่นคุยกับผม
“จะถามว่าที่บ้านนี้มีเน็ตฯไหม?”
“อ่อ มีสิ
เพราะฉันก็ต้องใช้สำหรับเล่นเกมเหมือนกัน” กวังมินหยิบเครื่องเล่นเกม
3DS ขึ้นมาโบกให้ผมดู
“งั้นเหรอ บอกฉันหน่อยสิ” ผมถามกวังมิน แต่กวังมินกลับยิ้มแสยะออกมา
“ฉันไม่รู้หรอก ลืมไปแล้ว นายลองไปถามพี่ยองดูสิ”
“โธ่ บอกหน่อยไม่ได้เหรอไง”
“ก็บอกว่าลืมไปแล้วไง”
“ชิ งั้นนายมีเบอร์ของคุณอาดงฮยอนไหม?”
“ดงฮยอน? นายจะเอาไปทำไมล่ะ?” กวังมินยู่หน้าทันทีที่ได้ยินชื่อคุณอา
“ก็จะโทรหานะสิ”
“แต่นายเป็นหลานของตาลุงนั้นนิ ทำไมไม่มี?” กวังมินเรียกดงฮยอนว่าตาลุง
“ปกติฉันจะเมลหากับคุณอา เพราะฉันอยู่ต่างประเทศ”
“งั้นเหรอ ฉันจำเบอร์ไม่ได้หรอก รอแปปแล้วกัน” พูดจบกวังมินก็เดินหายเข้าไปในห้อง
“เอานี่ ฉันโทรออกให้แล้ว” กวังมินโยนโทรศัพท์ข้ามมาให้ผม
“เหวอ..ระวังหน่อยสิ
ตกไปฉันไม่รู้ด้วยนะ” ผมรับมันได้อย่างหวุดหวิด เกือบไปๆ
“ช่างเถอะๆ”
ผมถือสายรอไม่นาน
คุณอาก็รับสาย
[ครับ? ในที่สุดนายก็โทรหาฉันบ้างสินะ] เสียงคุณอาดูดีใจที่มีสายจากกวังมินนะ
“อะ คุณอานี้ผมเอง มินวูครับ”
[..มินวูเหรอ] เสียงของคุณอาเศร้าลงทันที
ขอโทษทีไม่ใช่กวังมินนะครับคุณอา
“ครับ มินวูเอง”
[แล้ว นายมีอะไรล่ะ ทำไมนายไม่ใช้เบอร์นายโทรมา]
“ผมลืมถามเบอร์คุณอาไว้นะครับ
แล้วก็ที่นี้ไม่มีเน็ต ผมเลยไม่รู้จะติดต่อไปยังไง”
[เฮ้อ มินวู โทรศัพท์นายมันเปิดเน็ตได้นะ]
“…” สตั้นแปป ผมไม่รู้นิ
[เฮ้อ นายนี้นะ จะรอดไหมนี้]
“ฮ่าๆ คงจะรอดมั้งครับ ผมแค่จะโทรมาบอกว่าผมสบายดี
แล้วจะติดต่อกลับไปใหม่นะครับ”
[ดูแลตัวเองดีๆล่ะ มีอะไรก็บอกสองคนนั้นนะ]
“ครับ งั้นราตรีสวัสดิ์ครับ”
[เดี๋ยวมินวู อย่าพึ่งวาง ขอฉันคุยกับกวังมินหน่อย]
“ครับๆ กวังมินฉันคืนให้”ผมเรียกกวังมินให้มารับคืนไป
“เสร็จแล้วเหรอ เป็นไงมั้ง”
“ก็แค่โทรไปบอกว่าสบายดี แล้วก็ยังไม่ได้วางนะ
คุณอาจะคุยด้วย” ผมบอกพร้อมกับเดินเข้าห้องไป
วันนี้จบแล้วสินะ..
ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร..
‘ดีจ้า J’ *นึกถึงบางอย่างภายใต้ผ้าขนหนูที่โผล่มาทักทาย*
..มั้ง ถ้าไม่นับเรื่องนี้นะ -////-
--------------------------------------------------------------------------------------------
คิดถึงกันไหนทุกคน ในที่สุดก็โผล่หัวออกมาแล้วครับ ฮาาา
#ช่วงแถ ฮาา
แหม่ๆ ก็ตามที่ได้แจ้งไว้นะครับ(เมื่อตะกี้นี่) เครื่องผมมันติดไวรัสมายาวๆ ขก.แก้ด้วย เลยหยุดเขียนไปพักหนึ่ง แล้วช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว
ผมก็เลยต้องเอาไปซ่อม ถึงได้เข้ามาเล่น แต่ก็ติดงานอยู่ยาวๆ(ติดเกมด้วย RE6ผมเล่นจบแล้วนะ อิอิ #ไม่เกี่ยว)
เอาเป็นว่า จะทยอยมาลงนะครับ แต่เขียนไปได้ไม่เท่าไหร่เอง ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตรวจระเอียดเท่าไหร่ ผิดตรงไหนบอกด้วยนะครับ
คิดถึง ML..
ความคิดเห็น