Mutasia มิติเเห่งพลัง

ลำดับตอนที่ #3 : ฝัน มันเกิดขึ้นจริง

                                     3.ฝัน…มันเกิดขึ้นจริง



                       ณ หน้าของบ้าน ที่จริง เรียกว่าบ้านคงจะไม่ถูกนัก เพราะมันใหญ่โตยังกับปราสาทราชวัง เนื้อที่บริเวณหน้าบ้านมีสนามหญ้าอันกว้างขวาง กระถางสีขาวมีต้นไม้ที่ดัดเป็นรูปต่างๆกำลังถูกคนสวนนับสิบตัดเล็มตรงที่ที่มันยาวเกินออกอยู่ เด็กหนุ่มมาถึงหน้าประตูรั้วของบ้านเพื่อนของเขาเเล้ว



                    “ เอ่อ..ผม บีเซนซ์ เเอนเดอร์สัน มาหาคุณหนูเเจ๊สครับ” เขาเข้าไปพูดใส่อินเตอร์โฟนที่ติดอยู่กับกำเเพงด้านขวาของประตูรั้ว



                     “อ้อ คุณเเอนเดอร์สัน นั่นเอง งั้นซักครู่น่ะครับ เดี๋ยวผมเอารถออกไปรับ”เมื่อเสียงที่ตอบกลับมาพูดเสร็จ ประตูรั้วก็ถูกเปิดออก   สักครู่ ก็มีชายชราคนนึงนั่งรถที่ใช้ในสนามกอล์ฟออกมารับเขาเข้าไปในบ้าน



                 “คุณจะพาคุณหนูไปไหนหรอครับ คุณเเอนเดอร์สัน”ชายชราถามเมื่อรถกำลังเคลื่อนตัวใกล้จะถึงประตูบ้าน



                 “เอ่อ เเจ๊สกับผมนัดกันไปดูหนังครับ ”ผู้ฟังกล่าวตอบชายชรา



                “เดทกันหรอคับ”



                “ไม่ช่ายยยย เเล้วครับ” เด็กหนุ่มหันควับเมื่อผู้อาวุโสกว่าเขาหยอกล้อ



                 “ฮ่าๆๆ ครับๆๆ ผมเข้าใจครับ ล้อเล่นเฉยๆ” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เข้าไปข้างในก่อนเเล้วกันน่ะครับ”



                 ภายในบ้านอันกว้างใหญ่มาก พื้นของห้องถูกทำด้วยหินอ่อน เมื่อมองเข้าไปจะเห็นบันไดที่ให้เขา10คนเดินเรียงหน้ากันเดินขึ้นไปพร้อมกันยังได้ มีเเจกันที่บ่งบอกได้ว่ามีมูลค่ามหาศาลตั้งอยู่ รูปภาพตามฝาผนังนั้นมีเเต่รูปของศิลปินชื่อดังระดับโลก ด้านซ้ายของประตูบ้านมีทางเดินไปสู่สระว่ายน้ำที่อยู่ในตัวบ้านที่ตกเเต่งคล้ายกับน้ำตกอยู่  



                “อ้าว บีเซนซ์เป็นยังไงบ้างจ๊ะ เปิดเทอมเมื่อวานวันเเรกนะ” หญิงคนนึงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารถามขึ้นขณะจิบกาเเฟ



               “อ้อคุณเเม่เเจ๊ส สวัสดีครับ ไม่รู้ซิครับ วันเดียวไม่รู้จะเปิดเทอมไปทำไม”



              “จ้าๆๆ เเล้วนี่ มาทำถึงบ้านเลยจ๊ะเนี้ย กินอะไรหรือยังจีะเนี้ย กินข้าวต้มด้วยกันมั้ยจ๊ะ” หญิงคนนั้นถามขึ้นมา



               “อ้อ เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ ผมทานมาเเล้วครับ ผมนัดกับเเจ๊สไปดูหนังกันน่ะครับวันนี้”เด็กหนุ่มตอบอย่างนอบน้อม



                “เดทหรอจ๊ะ อิ อิ” หญิงคนนั้นถามเเล้วยิ้มเเล้วหัวเราะออกมาเมื่อเห็นถึงอาการสะดุ้งของผู้ที่ถูกถาม



                “ปะ…เปล่าครับ ไม่ใช่ครับ”



                <เป็นอารายกานเนี้ย ก็เเค่ดูหนังอ่ะ>



                 “จ้าๆ ถ้าเป็นแจ๊สอยู่กับเธอ ฉันก็วางใจนะ เพราะเธอเสี่ยงตายช่วยชีวิตลูกสาวฉันไว้นี่จ๊ะ”



                เมื่อฟังถึงตรงนี้ เขาก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่เเล้ว ที่เขาอยู่ม.3 เเล้วเกิดอุบัติเหตุอย่างหนึ่งขึ้น เหตุการณ์ครั้งนั้นเปลี่ยนเเปลงทุกสิ่งในชีวิตเขา เเล้วทำให้เขาเหมือนเป็นคนที่โกหก



                “อ้าว บี มานานหรือยังจ๊ะ ไปกันเลยป่ะ” เด็กสาวที่เดินเข้ามาในห้องอาหารทักเพื่อนของเธอ เธออยู่ในชุดสายเดี่ยวสีฟ้าที่สวมเเจ๊คเก๊ตยีนทับใว้ กระโปรงยีนส์ที่ยาวประมาณเข่า  ผมสีทองที่มีกิ๊บสีฟ้าติดอยู่หลายตัว ทำให้เธอน่ารักเหมาะกับเด็กที่เพิ่งขึ้นมาอยู่ม.ปลายได้1วันเเล้ว



           “เอ่อ ก็ซักพักเเล้วเเหละเเจ๊ส คุยกับคุณเเม่เธอได้ซักพัก ไปกันเลยก็ได้นะ งั้นผมลาก่อนนะครับคุณเเม่เเจ๊ส” เด็กหนุ่มทักเพื่อนของเขา เเล้วหันไปกล่าวลาเเม่ของเธอ



             “จ๊าๆๆ เเล้วจะไปกันยังไงล่ะเด็กๆ ให้คาลขับรถไปส่งมั้ย”



            “ไม่ค่ะเเม่ เดียวหนูนั่งรถเมล์ไปดีกว่า ไปกะคาลเดี๊ยวเค้าก็เเซวอะไรหนูอีก”



             “จ้าๆ งั้นโชคดีน่ะ บีเซนซ์ดูเเลลูกน้าดีๆด้วยน่ะจ๊ะ”



            “ได้ครับ ดูเเลเท่าชีวิตของผมเลยครับ” เเล้วทั้งคู่ก็ไปยืนรอรถเมล์ที่หน้าประตูรั้ว เพื่อขึ้นรถไปยัง  เมเจอร์เวิลด์



                                                 +++++++++++++++++++++++++++++++



            เมเจอร์เวิลด์เป็นห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่โตโอฬาร เป็นห้างฯที่รวบรวมความบันเทิงทุกอย่างใว้ในพื้นที่หลายร้อยไร่  ทั้งซุปเปอร์มาเก็ต สวนน้ำ สวนสนุก โรงภาพยนตร์  ลานโบวลิ่ง ลานสเก็ตน้ำเเข็ง ฟิตเนส คาราโอเกะ หลายอย่างอีกมากมาย



            ทั้งคู่เดินไปยังโรงภาพยนตร์ที่ถูกตกเเต่งคล้ายกับสมัยโรมัน มีรูปของเทพเจ้าตั้งตระหง่านอยู่เต็มไปหมด เซอุส เฮอร์คิวลิส อพอลโล่ จูปิเตอร์  วีนัส เเละอีกหลายๆองค์ ตั้งอยู่อย่างสง่า เเล้วยิ่งเเสงจากสปอร์ตไลท์ดวงเล็กๆที่ตั้งอยู่ตรงเท้าของรูปปั้นส่องขึ้นมา ทำให้รูปปั้นดูทรงพลังยิ่งนัก



            “เอ่อ เเล้วจะดูเรื่องไรล่ะ เเจ๊ส”



             “The Wariror Of  Mar” เธอตอบขณะดูโปรเเกรมหนังอยู่



            “    ง่ะ หนังสงคราม เเอคชั่น บู๊เลือดพล่าน อ่ะน่ะ ถูกเซ็นเซอร์ตั้งเยอะที่มีฉากโหดๆอ่ะนะ” บีเซนซ์ตะลึงกับหนังที่เพื่อนของเธออยากดู



         “ทำไม  อยากดูหนังโรเเมนติกกะฉันหรอจ๊ะ หรือจะดูหนังผีเพื่อที่เธอจะได้มีโอกาสกอดฉันจ๊ะหนุ่มน้อย อิ อิ”

ยั่วขึ้นเเหะ เมื่อเห็นสีหน้าของคนถูกยั่ว



          “พอๆ ตามใจเธอ ก็ได้ๆ ดูเรื่องนี้ก็ได้” คนถูกยั่วรีบเดินไปยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานขายตั๋วที่ใส่ชุดเหมือนกับชาวโรมันเป็น



          “เรื่องอะไรดีค่ะ” พนักงานที่เห็นคู่หนุ่มสาวเดินมาถามขึ้นอย่างนอบน้อม



           “เอ่อ The Wariror Of  Mar ครับ ” เด็กหนุ่มถามขึ้นพร้อมกับควักกระเป๋าสตางค์ออกมาเตรียมจ่าย



           “เอ่อ เเน่ใจหรอค่ะ มันโหดมากน่ะค่ะ คงไม่เหมาะกับเด็ก….” เธอถามด้วยความหวังดี



            “2ที่ครับ” เด็กหนุ่มตอบก่อนที่พนักงานคนนั้นจะพูดจบ พร้อมกับจ่ายเงินสำหรับที่นั่ง2ที่



            “ได้ค่ะ นี่ค่ะ ดูหนังให้สนุกน่ะค่ะ ระวังฝันร้ายด้วยค่ะ ” เธอยื่นบัตรให้เขา พร้อมกับเตือนพวกเขาอีกรอบ



          “อิ อิ เธอจะโกรธอะไรหนักหนาจ๊ะ บี ” เด็กสาวถามขณะ เห็นสีหน้าหงุดหงิดของเพื่อนหล่อน



          “ช่างเหอะ ไปดูหนังกัน” เขาตัดบทเเล้วพากันเดินเข้าไปสู่ความมืดของโรงภาพยนตร์ก่อนที่หนังจะฉาย



            “ฮ่าๆๆ หนังสนุกจังเลยบี” เด็กสาวหัวเราะก๊ากที่เห็นภาพบนหน้าจอ



           “นี่เธอ อย่าเว่อร์ นี่มันไตเติ้ลน่ะ”



            “โฮ้ย ไรเนี้ย ม่ะเข้าใจคำว่ามุขเลยหรือไงนะเธอเนี้ย” เด็กสาวบอกกับเพื่อเธอที่ยังไม่หายหงุดหงิด



          “อืมๆ พอเหอะ หนังจะฉายเเล้ว” บีเซนซ์พูดขึ้นเมื่อหนังเริ่มเข้าสู่ต้นเรื่อง



          ภาพยนตร์เรื่องนี้ เกี่ยวกับดาวอังคารที่โดนอุกกาบาตพุ่งเข้าใส่ ซึ่งต่อมาก็มีเอเลี่ยนมาฆ่าผู้คนที่อาศัยอยู่บนดาวดวงนี้ ฉากการฆ่าของเอเลี่ยนมีเเต่โหดๆทั้งสิ้น  ทั้งฉากที่มันตวัดกรงเล็บของมันตัดคอของคนเลือดกระฉูด หรือมันฟาดหางของมันตัดกลางลำตัวของทหารนายหนึ่ง ไส้ทะลักพุ่งขึ้นมาเต็มไปหมด สร้างความสยดสยองให้กับผู้คนในโรงหนังที่ส่งเสียงเเห่งความสยองเป็นระยะๆ



            เเต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่มนามว่าบีเซนซ์มีเพียงเเต่สิ่งที่สวยงาม ภาพของเด็กสาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆเขา



            เเสงจากจอหนังส่องเข้ามากระทบกับผิวที่ขาวเนียนของเเจ๊ส ผมสีทองสว่างอยู่ในความมืด  ริมปากที่อวบอิ่มทาลิปสติกสีชมพูเป็นประกายน้ำทอเเสงกับเเสง เด็กหนุ่มจ้องเธออยู่นาน เเละเขาอยากหยุดเวลาที่เขาจะได้มีโอกาสมองเธอไปอย่างนี้ตลอดไป



            ตอนนี้สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่มือของเธอที่วางอยู่ที่ที่วางเเขนนิ้วมือที่เรียวยาว ชวนน่าสัมผัส



            <จับมือเธอดีมั้ยน่ะ>



เขากำลังนึกอยู่ในใจ เเต่ส่วนลึกในก้นบึ้งของหัวใจเขามีเเต่คำว่า



             ...จับ...



           เเต่ในขณะที่มือของบีเซนซ์กับลังจะเอื้อมมือไปจับกับมือของแจ๊ส มือของฝ่ายที่กำลังจะถูกสัมผัสกลับเป็นฝ่ายจับซะเอง



            “อยากจับก็จับซิ ลังเลอะไรอยู่ได้ มีความมั่นใจหน่อย เธอเป็นผู้ชายน่ะ” เด็กสาวพูดในขณะที่หันหน้าไปมอง เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเงียบ



          “เเล้วเป็นอะไร มองฉันอยู่ได้ หลงเสน่ห์ฉันเเล้วหรอจ๊ะ” เด็กสาวเเย๊บไปอีกหมัดเข้ากลางใจบีเซนซ์จังๆ



          “ใครจะมองเธอเนี้ย ไม่เห็นจะน่ารักเลย ถ้าใครจะไปหลงเสน่ห์เธอเนี้ย เเน่นอน คนๆนั้นไม่ใช่ฉัน”



           ...เอาเเล้ว..เบื่อจริง..ไอ้พวกปากไม่ตรงกับใจ....



             “หรอ อืม ช่างเหอะ ดูหนังต่อก็ได้”



          มือที่จับเด็กหนุ่มอยู่ถูกยกออกไปวางที่เข่าตัวเอง ส่วนไอ้คนที่ปากไม่ตรงกับใจกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยซักนิด

      

                                                     +++++++++++++++++++++++++++++

        

             “หนังหนุกดีน่ะเเจ๊ส ” บีเซนซ์พูดขึ้นเมื่อก้าวออกมาจากโรงหนัง พร้อมกับทำท่าเหมือนพระเอกที่บู๊ซะเลือดสาดทั่วจอ

หนังจบ อารมณ์ ไม่จบ



            เเกร๊ง



          เสียงของอะไรบางอย่างหล่นลงมาจากเพดานด้านบน เเต่เสียงของมันไม่สามารถทำให้คนอื่นได้ยินได้ เพราะเสียงด้านล่างของบริเวณนั้นดังจนเกินกว่าจะได้ยินเสียงเบาๆอย่างนี้



          “บี เธอว่า คนเราถ้าเป็นเพื่อนกันนะ จะโกหกกันมั้ย คือเเบบว่า… ฉันมีคำถามนึงอยากจะถามเธอมาตั้งนานเเล้วนะ เเต่ไม่กล้าถามซะที”



         “ห๊า….”  เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าจะเจอคำถามอะไรจากเพื่อนของเขา



        “ว่าไงล่ะ” เธอหันไปมองเพื่อนหล่อนที่สีหน้าไม่ดี



          “ก็เอ่อ เพื่อนกันจะโกหกกันทำไมล่ะ”



          ...เหงื่อเเตกซิก...



           “หรอ?”



          “อืมดิ” <โดนอะไรอีกล่ะเนี้ย ไปทำอะไรให้ว๊า>



         ...ดูมัน ยังไม่รู้เรื่องอีก โง่นิ๊...



          “เเน่ใจน่ะ?”



          “ชัวร์”



           <เอาเเล้วไง>



         “คือ ฉันอยากจะถามเธอมาตั้งนานเเล้วนะ เเต่ไม่กล้าถาม เพราะกลัวจะเสียใจเนื่องจากคำตอบที่หลุดออกมาจากปากเธอ คือเราอยากจะถามว่า…”



         ...เเต่เเล้วมันก็มีอะไรบางอย่างที่มาหันเหความสนใจของเด็กหนุ่มที่กำลังรับฟังคำถาม...



          เเกร๊ง



          เเกร๊ง



          เเกร๊ง



          …



           …



           …



           …



            …



            …



          เสียงของวัตถุหล่นลงมาเสียงดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ เสียงของมันกังวานบ่งบอกว่าเป็นโลหะ ต่อมาเมื่อสังเกตดีๆจึงรู้ว่ามันคือ น๊อต ที่เชื่อมโครงเหล็กที่ทำเป็นเพดานท้องฟ้าของเพดานหน้าโรงหนังนั้นเอง



          เพล้งงงงงง



         กระจกเเต่ละบานเเต่ละบานที่อยู่เบื้องบนเหนือหัวของผู้คนที่อยู่ด้านล่างตกลงมาเเตกกระจาย ผู้คนที่อยู่เบื้องล่างกระโดดหนีออกจากที่ที่กระจกตกลงมา บ้างก็ยกมือยกเเขนขึ้นกันศรีษะ ตามเเขนจึงมีเลือดซึมออกมา เกิดรอยเเผลเต็มไปหมด



         เเต่บริเวณหนุ่มสาวคู่หนึ่งยังยืนอยู่อย่างปลอดภัย เพราะมีม่านพลังอะไรบางอย่างถูกกางขึ้นมาล้อมทั้งคู่เอาไว้



        “ บี ช่วยพวกเขาที” เด็กสาวร้องบอกเพื่อนหล่อนที่ตอนนี้ มือของเขามี ออร่าสีขาวเเพร่ออกมา พร้อมกับขาที่กำลังจะก้าวออกไปยังร่างของผู้ที่บาดเจ็บทั้งหลาย เเต่เเล้วมันก็มีอะไรบางอย่างที่มาทำให้ขาคู่นั้นหยุดก้าวออกไป



         โครงของสิ่งที่อยุ่ด้านบนร่วงหล่นลงมา



           โครมมมมมม



        โครงเหล็กสีขาวที่เป็นเเต่ก่อนเป็นโดมท้องฟ้าสดใส  หล่นลงมากระทบกับพื้นดังสนั่นหวั่นไหว คนที่สติดีกว่า ต่างวิ่งหนี ส่วนพวกที่มัวเเต่ตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก โดนวัตถุตกลงมาจากเบื้องบน ทับร่างเเหลกเเหลว



          ปึง!        ปึง !



          ร่าง2ร่างกระโดดลงมาจากเบื้องบน กระโดดลงมา  พื้นเบื้องล่างบ่งบอกว่า ทั้งสองร่างนั้นมีขนาดเเละน้ำหนักมหึมา เพราะกระเบื้องปูพื้นตอนปริเเตกเป็นเเนวยาว เบื้องล่างที่เท้ามันยืนอยู่ลึกลงไปหลายสิบเซ็นต์



          ทันทีที่ร่าง2ร่างลงมาเบื้องล่าง มันก็ทำให้สายตาทุกคู่ที่อยู่หน้าโรงภาพยนตร์อันไปในจุดๆเดียวกัน พวกเขาทั้งหลายเห็นเเต่ความสยดสยองเบื้องหน้าที่มีต่อสัตว์ประหลาดทั้งสองร่างนั้น ในใจของพวกเขาอยากที่จะวิ่งหนีออกไปจากที่เเห่งนี้



         …เเต่ในเมื่อความกลัวขึ้นสมองของทุกคน มันจึงไม่สามารถสั่งการให้ขาทุกคู่พาร่างของพวกเขาออกไปได้…



          เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ บีเซนซ์ ตระหนักถึงความจริงที่ว่า ฝันร้ายเมื่อคืนวานก่อนของเขามันเป็นจริงขึ้นมาเเล้ว เเล้วก็รู้อยู่จับใจด้วยว่า พวกมันมากันเพื่ออะไร ความกลัวของเขาทำให้เขาตะลึง  ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ เพราะเขากลัวการตาย กลัวที่จะจากคนที่เขารักซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลไป



          “เเจ๊ส หนีไปซะ! ” เด็กหนุ่มตั้งสติได้ในที่สุด เเล้วหันไปบอกกับเพื่อนของเขาที่อาการของเธอตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรไปจากเขาเมื่อสักครู่  



            “เเจ๊ส ฉันบอกให้เธอหนีไป”  เขาตะโกนดังกว่าเก่าเพื่อเรียกสติของคนถูกเรียกกลับคืนมา



            “อะไรน่ะ หนีทำไมล่ะ มันมาเพื่ออะไรเรายังไม่รู้เลย  เเล้วมันก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เธอสงสัยกับคำสั่งของเพื่อนของเธอเป็นอย่างมาก



          …ตอนนี้มันยังไม่ถึง เเต่อีกไม่นานคงจะไม่เหมือนตอนนี้…



          “เเจ๊ส ฉันบอกให้เธอหนีไป มันมาเพื่อจะฆ่าฉัน”

เด็กหนุ่มได้ว่าความฝันมันเป็นจริงขึ้นมาเเล้ว ตอนเเรกก็ระเบิดกลางป่าเเซวู๊ด เเซฮิลล์ระเบิด เเล้วนี่ยังจะตัวอะไรไม่รู้2ตัวโผล่ออกมาอีก



         …เเต่มันยังมีอะไรบางอย่างที่มันยังไม่มา เขาก็กำลังนึกอยู่เหมือนกัน ว่าอะไร…



            ฟ้าวววววววว



           เเต่เเล้วไม่นานเกินรอ วัตถุบางอย่างก็ค่อยๆร่อนลงมาจากเบื้องบน



            มันมีลักษณะเป็นเหมือนลูกเเก้ว สีนิลดำเข้ม ข้างในมีดวงตาที่มีเปลวเพลิงล้อมรอบ มีตาดำเป็นเพียงรอยขีดลงมาเป็นทางยาว มันกำลังมองจับจ้องมาที่เขา



           ลูกเเก้ว ‘ไฟร์สไปรัล สโตน’