คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : คาบเรียนที่ 19!! Gone
Gone
หลังจากที่รีบอร์นจากไป ห้องในโรงพยาบาลแห่งนี้ก็เงียบลงไปทันตา…
'เพราะแบบนี้แหล่ะถึงได้เกลียดการนอนพักฟื้นนะ…’
เพราะถึงจะพลัดกันมาเฝ้า(ไม่ให้เขาหนีออกไปหาเรื่องเจ็บตัวที่ไหน)แต่ก็ใช่ว่าจะมีใครว่างเสมอ…
และหลังจากที่ทุกคน……….ก็ไม่มีใครเหลือให้มาเยี่ยมอีกแล้ว…….
เจ้าของผมสีน้ำตาลถอนหายใจเหนื่อยๆพลางมองไปที่มือที่ถูกปลดกุญแจมือออกแล้วอย่างโล่งใจ…
อย่างน้อยรีบอร์นก็ยอมปล่อยให้เดินไปไหนมาไหนได้บ้าง...ไม่ใช่ล็อกอยู่กับเตียง...
สึนะลูบข้อมือของตัวเองพลางวางแผนจะออกไปเดินเล่นรอบๆแก้เบื่อ...แต่พอมองไปที่โทรศัพท์ก็พบว่ามีสัญลักษณ์ข้อความเข้ากระพริบเตือน
‘ใจร้ายจังเลยนะบอกรักไปแบบนั้นนะ...แต่ก็น่าอิจฉาชะมัด -`Å-`)/ ’
เป็นข้อความจากตัวเขาเอง…
สึนะมองข้อความแล้วเกาแก้มอย่างครุ่นคิด...ถ้าจะถามว่ารู้สึกผิดรึเปล่าที่ทำเหมือนเอาความรู้สึกอีกฝ่ายมาใช้แบบนี้…
ก็ต้องบอกว่าแน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?
แต่ในขณะเดียวกันถ้าไม่เอาทุกสิ่งที่มีมาใช้กระสุนที่แล่นผ่านร่างเขาไปก็คงไม่ใช่ของคนอื่น…
แต่เป็นของรีบอร์นเอง...
ทั้งยังไม่ใช่กระสุนสิงสู่หรือดับเครื่องชนเหมือนอย่างเคย...แต่เป็นกระสุนของจริง
แล้วก็คงได้เข้าเต็มๆจุดตายไม่ใช่เฉียดหัวใจไปโดนไหล่ซ้ายแบบที่ตาแก่สายตาฝ้าฟางแบบแจ็กยิงมาแน่ๆ
แต่ถ้านี่เป็นสมัยเมื่อหลายสิบปีก่อนที่หมอนั่นไม่ได้อายุปูนนี้ เขาเองก็คงตายไปแล้วเหมือนกัน
‘แต่จูบโทรศัพท์ของเราแบบนั้นนะน่ารักมากเลยรู้รึเปล่า ////w///)/ *มินิฮาร์ท* ’
สึนะกระพริบตาปริบๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทำแบบนั้นไปจริงๆ
ถึงจะรู้สึกอะไรนิดๆหน่อยๆแต่ออกจะรู้สึกแปลกมากกว่า...เพราะคนที่ขยันส่งข้อความมาก็คือตัวเขาเอง…
เมื่อไม่เห็นข้อความอีกเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงไปเข้าห้องน้ำแบบลำบากนิดหน่อยเพราะเจ็บไหล่ซ้ายอยู่พอสมควร…พลางยกเลิกการออกไปเดินเล่นในใจ...ไหล่ปวดตุ้บๆเหมือนโดน(อดีต)อาจารย์จอมซาดิสต์จิ้มแผลให้เจ็บเล่นฆ่าเวลา...
พอกลับมาที่เตียงได้สำเร็จก็นอนตาค้างอยู่แบบนั้นประมาณชั่วโมง….เล่นเกมงูโง่ๆสลับจีเวลกับเกมฝึกสมองในโทรศัพท์จนแบตร่อยหรอลงไปพอควร…
ก่อนที่สุดท้ายจะตัดสินใจลุกขึ้นมาเพื่อออกไปเดินเล่น…อีกรอบ..
เบื่อจะแย่อยู่แล้ว ขอทำอะไรซักอย่างหน่อยเถ๊อะะ!!
เขาไม่ใช่คนขยันหมั่นเพียรอะไรมากก็จริง...แต่การใช้ชีวิตในแฟมิลี่ของเขานั้นต้องถือได้ว่าวุ่นวายและแทบไม่มีช่องว่างให้ได้เบื่อหน่าย..ยกเว้นเวลาต้องทำงานเอกสาร…
ถ้าเป็นไปได้ละก็ไอ้นั่นนะ ในชีวิตนี้ขอลาขาดครับผม!
จริงๆต้องบอกว่าเวลานอนยังไม่ค่อยจะมี...เพราะแค่หัวถึงหมอน ส่วนอื่นของของคฤหาสน์ก็บึ้มเป็นว่าเล่น…
สึนะนั่งแกร่วแกว่งขาอยู่ข้างเตียง...ล้ำลึกความหลังที่ชวนให้คิดถึงและปวดหน่วงๆที่อกซ้ายแทบไม่ต่างกับไหล่ที่บาดเจ็บ
ถ้าหากว่าคนอื่นเองก็ถูกส่งไปโลกอื่นเหมือนเขา...จะเป็นยังไงนะ?
ฮายาโตะ...นั้นไม่ว่าจะในฐานะไหนก็คงฝ่าฟันทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาหาเขาเหมือนทาเคชิ…
แต่ถ้าสองคนนั้นได้ไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบอย่างเข้าองค์กรนาซ่าไปหายูม่า? กับเป็นนักเบสบอลมืออาชีพทั้งที่ยังเป็นเพื่อนเขาได้ก็คงดี…
เพราะฮายาโตะ...มีแค่เบียงกี้ที่เข้าใกล้ยังทำไม่ได้...ในขณะที่ทาเคชิซ่อนทุกสิ่งทุกอย่างจากทุกคนไว้ใต้รอยยิ้มปลอมๆนั่นรวมถึงสึโยชิซัง…
ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอก...ว่าเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยสองคนนั้นไว้ได้...แต่ว่า…
ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่โลกเดิมละก็...ฮายาโตะกับทาเคชิ...ต้องตายตั้งแต่ไม่จบม.ปลายแน่…
การสู้แบบไม่รักชีวิตและการอยากฆ่าตัวตายเพราะแขนหักจากการฝึกซ้อมหนักแบบนั้น ถึงอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ...แต่ก็ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับเด็กๆอายุ 14 ปี
สุขภาพจิตของทั้งสองคนนั้น...ถือว่าควรไปพบจิตแพทย์ด้วยซ้ำ…
แม้ว่าเท่าที่ดูพฤติกรรม ฮายาโตะจะใจเย็นกว่าโลกเดิมหน่อยๆแล้วก็เถอะ แถมเรื่องที่ทาเคชิจะโดดตึก...เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าได้เกิดขึ้นรึเปล่า...
ถึงอย่างนั้นก็ควรกันไว้ก่อน...เพราะในแฟมิลี่ของเขา เรามีสวัสดิการและการดูแลที่ทั่วถึงทั้งด้านสุขภาพร่างกายและสุขภาพจิตนะ! สำหรับผู้ใหญ่แล้วหากไม่รู้สึกผิดปกติอะไรตามสแตนดาร์ดแล้วต้องไปตรวจทุกๆหนึ่งปี ส่วนสำหรับเด็กๆแล้วจะเป็นทุกๆหกเดือน
แน่นอนว่าหลังจากผ่านภารกิจมา แม้ไม่บาดเจ็บก็ต้องไป!
คนออกกฏคือเขาและไม่มีใครใหญ่กว่าเขาอีก เพราะงั้นไม่ว่าจะงอแงหรือขี้เกียจแค่ไหนก็ต้องไป
อาจจะเพราะแบบนั้น หน่วยอรุณและวรุณของวองโกเล่ถึงได้ใหญ่กว่าหน่วยอื่น 2-3 เท่า
อรุณรักษาบาดแผลและวรุณชำระล้างเยียวยาจิตใจ..
แต่ตอนนี้เขาไม่มีอะไรซักอย่างเลย...
อืม...บางทีในฐานะครูตอนนี้เขาอาจควรที่จะตะล่อมๆให้ชามาลช่วยดูสองคนนี้ให้ที…
คิดอีกทีหาหมอคนอื่นดีกว่า...อย่าให้ชามาลไปยุ่งกับจิตใจเด็กน้อยที่ยังบริสุทธิ์(?)จะดีที่สุด
จะว่าไปรีบอร์นก็มีใบรับรองแพทย์และจิตแพทย์---
แต่อย่าเลย…ชามาลว่าแย่แล้วรีบอร์นยังแย่ยิ่งกว่า...
‘ครืดดด---’
เขาเลิกเรื่องสัพเพเหระที่เกือบจะกลายเป็นหนังสยองขวัญก่อนจะหันรีหันขวางหาโทรศัพท์ที่สั่นเพราะมีข้อความเข้าอีกครั้ง
หยิบมันขึ้นมาอ่านพลางเก็บเรื่องพบสุขภาพจิตเด็กๆไปคิดต่อในใจ
‘หลังจากนี้จะลำบากนิดหน่อย...แต่ก็พยายามเข้า ฉันเฝ้ามองนายอยู่เสมอนะที่รัก ;) อ่ะ ถ้าอยากเห็นอะไรดีๆละก็ ยาเม็ดสีชมพูอ่อนๆนะกินแค่เม็ดเดียวพอนะ (*・∀-)☆ ’
ยาสีชมพู---?
คิดยังไม่ทันจบประตูก็ถูกเลื่อนเปิดออก...
“ถึงเวลาทานยาแล้วค่ะซาวาดะซัง”
บุคคลในชุดพยาบาลสาวผิวแทนผมสีชมพูยาวสวมแว่นหน้าตาคุ้นมากๆเดินถือถาดยาเข้ามาหาด้วยสีหน้าเรียบเฉย…
เดี๋ยวนะ...
นี่มันคนของเชลเบคโล่!
ปลอมมาเป็นพยาบาลแบบนี้ต้องการอะไรจากเขากัน…? แล้วที่เขาคุยกับรีบอร์นไปเมื่อกี้…
ได้ยินรึเปล่า?
อืม...ถ้าเป็นตอนนี้พวกเธอคงร่วมมืออยู่กับแซนซัส...แต่ว่า...เบียคุรันเองก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน…
เธออยู่ฝ่ายไหนกันนะ?
ถึงในตอนนี้ทั้งคู่จะไม่อยู่ในฐานะมิตรซักเท่าไรก็เถอะ
แซนซัสยังคงไม่ยอมรับเรื่องรุ่นที่สิบคนต่อไป…
ส่วนเบียคุรัน...ยังไม่น่าไว้ใจ...เท่าไร
สึนะเผลอมองเธอค้างก่อนที่จะเลิกชะงักแล้วยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่มีไว้สำหรับการทำให้ผู้คนลดการป้องกันลงโดยเฉพาะ…
รอยยิ้มของเจ้าห่วย...
“อ่ะ ต้องขอโทษด้วยนะครับ! เพราะคุณพยาบาล...น่ารั--อุบ..ผมอยู่เงียบๆดีกว่า...”
ท่าทางเหลอหลากับคำขอโทษที่มาพร้อมคำชมและแก้มที่ขึ้นสีเลือดฝาดกับการปิดปากตัวเองไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี้ บวกกับใบหน้าที่แม้จะยังซูบซีดดูอ่อนแอไร้การปกป้อ
อยู่ในระดับนึงนั้นคงทำให้พยาบาลอื่นเผลอหลุดยิ้มหรือรู้สึกเอ็นดูเขาขึ้นมาบ้าง…
แต่ไม่ใช่กับเชลเบคโล่แฟมิลี่…
เธอเดินเข้ามาหาเขาพร้อมถาดใส่ยาหลากหลายชนิดเหมือนไม่แยแสกับคำชมหรือท่าทางของเขาเลย…
ถึงจะไม่แปลกใจเท่าไรก็เถอะแต่รู้สึกเก้อๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ...
“นี่น้ำและยาค่ะ”
เธอส่งแก้วน้ำให้ผมพร้อมกับยาหลายสีและขนาด
และ...มันมียาสีชมพูอ่อนอยู่ทั้งหมดสองเม็ด…
“เป็นยาคลายกล้ามเนื้อ แก้ปวดและยานอนหลับขนาดอ่อนๆนะค่ะ คุณหมอสั่งให้คุณพักผ่อน”
เธออธิบายเสียงราบเรียบ
สึนะมองยาทั้งหมดก่อนจะเอาใส่ปากแล้วดื่มน้ำตามลงไปอย่างง่ายดาย
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือคะ หลับให้สบายนะคะ ซาวาด่ะซัง”
เธอโค้งเบาๆก่อนจะเก็บแก้วน้ำและออกจากห้องไป
เขามองจนแน่ใจว่าเธอจะไม่กลับมาแล้วคายแค็ปซูลสีชมพูที่ดุนไว้ที่กระพุ้งแก้มออกมาหนึ่งอัน…
แล้วใส่มันลงไปในช่อดอกไม้บนโต๊ะข้างๆตัวเงียบๆ
คงเป็นยานอนหลับจริงๆแต่ไม่ใช่อ่อนๆ...แต่ในเมื่อลางสังหรณ์ของเขาก็ไม่ได้บอกว่ามันอันตราย...เลยไม่น่าจะมีปัญหาอะไร…
สึนะทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้ยาออกฤทธิ์เพราะตัวเขาเองนั้นไม่รู้สึกง่วงเลยซักนิด
แผนการจะออกไปเดินเล่นล่มรอบสอง
คิดอย่างนั้นก็หยิบโทรศัพท์มาไล่ดูเบอร์ติดต่อก็พบว่ามันค่อนข้างว่างเปล่าเมื่อเทียบกับ...เมื่อก่อน…
ปกติเวลาป่วยหรือบาดเจ็บมากๆจนทำงานไม่ได้ก็จะมีคนโทรหาหรือคุยด้วยจนไม่ค่อยเบื่อแท้ๆ…
เขากัดริมฝีปาก...วางโทรศัพท์ลงข้างตัวแล้วค่อยๆล้มตัวลงไปนอนในท่าที่กระเทือนแผลน้อยที่สุด…
ถ้าหากว่าจะติดต่อกับโชอิจิ สปาน่าหรือจางนีนิผ่านอินเตอร์เน็ตแล้วคุยกันทางนั้นจะเป็นอะไรมั้ยนะ...ยังไงเขาก็ไม่ได้คิดจะแนะนำตัวจริงๆกับพวกนั้นอยู่แล้ว แค่อยากหาเพื่อนคุยแก้เหงา…
อึ๋ย...พอคิดแบบนั้นแล้วฟังดูเหมือนตาแก่ที่กำลังหาเหยื่อวัยละอ่อนมาคุยด้วยเลย...สยองชะมัด…
เพราะตอนนี้อัจฉริยะทั้งสองคนนั่นอายุห่างกันเป็นสิบปีเหมือนอดีตผู้พิทักษ์เขาไม่มีผิด...
สึนะละอยากจะเอาหัวโขกหมอนตาย…
แต่คิดได้เท่านั้นความคิดของเจ้าตัวก็เริ่มเลือนลางและหลับลงในที่สุด…
.
.
.
.
“ตาแก่ ตื่นได้แล้ว---”
เช้าตรู่วันถัดมาท่ามกลางห้องที่เงียบสงบ ร่างของเด็กอายุห้าขวบโผล่หัวออกมาจากช่องทางลับที่สร้างขึ้นมาเมื่อไรไม่อาจทราบได้...
เตียงสีขาวสะอาดถูกจัดเก็บเรียบร้อยและไร้ซึ่งผู้ถูกเรียกหา...ทั้งยังไม่มีเสียงขานรับ...
“สึนะโยชิ…?”ร่างเล็กขมวดคิ้วเดินดุ่มๆไปถีบประตูห้องน้ำให้เปิดอ้าออกอย่างไม่มีความเกรงใจใดๆ--
เพียงแต่…
มันว่างเปล่า
“...”
ความรู้สึกที่ไม่ได้รู้สึกมาเนิ่นนานก่อตัวขึ้นในจิตใจ
ราวกับย้อนไปยังความว่างเปล่าของห้องพักสภาพกลางๆกึ่งเลวร้ายที่เคยแอบเรียกในใจว่าบ้านเมื่อมีคนอีกคนอยู่ด้วย...
ภาพชายที่หน้าตาเคยมีเงามืดบดบังจากหมวกเฟโดร่ากล่าวคำบางคำก่อนตกลงไปในแม่น้ำสีดำ…
หนึ่งปีที่ได้เรียนรู้เรื่องราวมากมายภายใต้ปีกของคนๆนั้น..อันตรธานหายไปในแม่น้ำหนาวเหน็บ
มือเล็กเอื้อมขึ้นไปกระชับหมวกใบเดียวกับที่เขาเก็บได้ในคืนนั้น
สิ่งๆเดียวที่เหลือทิ้งเอาไว้ให้รู้ว่าเขามีตัวตนอยู่...ไม่ใช่ความฝันตื่นนึง...
ในห้องที่เมื่อวานได้ค้นพบความจริงที่ว่าคนๆนั้นยังมีชีวิต...รีบอร์นยืนนิ่งงัน…
แสงอาทิตย์สาดส่องลอดใต้ม่านกั้นเข้ามาในตัวห้อง...
ส่วนตัวเจ้าของห้องนั้น…จากไป…...อีกแล้ว…
.
.
.
.
.
ในเวลาชั่วอึดใจ...ใบหน้าที่นิ่งสนิทไร้ซึ่งสีหน้าใดๆค่อยๆแย้มยิ้มออกมาจางๆ…
เป็นรอยยิ้มที่...ค่อนข้างจะ….
“แกคิดว่าจะหนีจากฉันคนนี้....ไปได้ง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ...? ตาแก่...”
เพราะในห้องนี้ไม่มีร่องรอยการขัดขืนหรือต่อสู้อะไรเลยจึงสรุปได้ว่าอย่างนั้น
ความน้อยใจจากความจริงของเมื่อวานกระจุกรวมกันในจิตใจที่นิ่งสงบมาหลายปี
พร้อมด้วยรอยยิ้มโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าครั้งไหนๆเอ่ยออกมาด้วยเสียงลอดไรฟัน
ในอดีตเขาอาจจะเป็นเด็กไร้เงินตรา อำนาจ เส้นสายหรือกระทั่งฝีมือจนต้องยอมรับความตายของคนๆนั้น...
แต่ตอนนี้เขามีทุกสิ่งทุกอย่าง
หากเป็นเมื่อสองวันก่อน เขาเองก็อาจจะลืมเลือนเหตุผลที่เข้าสู่เส้นทางสายนี้ไปแล้ว...แต่หลังจากเมื่อวานนี้เขาจำมันได้ขึ้นใจแล้ว...
เพื่อตามหาที่มาของเจ้าของชื่อนี้…
ชื่อที่ว่างเปล่า กลวงโบ๋ไม่มีที่มาที่ไปและอยู่ๆก็โผล่เข้ามาในชีวิตดาดๆของวัยรุ่นข้างถนนคนหนึ่ง
รีบอร์นกลับเข้าสู่เส้นทางสายเดิมที่เคยเป็นทางตันไร้ซึ่งหนทางไปต่อ
เพียงแต่คราวนี้ความโกรธเกรี้ยวที่มีอาจเปลี่ยนคำว่า ‘ตามหา’ เป็นคำว่า ‘ตามล่า’ เสียแทนกระมัง?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาโพเช็คอิน--/โดนทุกท่านปาระเบิดต้อนรับฮึกกกก
เค้ากลับมาแล้วตะเอง---
แผลผ่าตัดสวยงามมาก อาโพอิสโอเค ที่หายไปนานนี่เพราะคอมพังสนิทตั้งแต่ปีที่แล้ว เก้วกาดมากจนดองฟิค นิยาย เอฟวรี่ติ้ง เคยพยายามลงด้วยมือถือแล้วพบว่าผลมันแย่มาก...แต่ที่เกลียดกว่าคือคอมห้องสมุดลงแป้นภาษาไทยไม่ได้(เก่าแค่ไหนต้องถามใจดู(.... สรุปต้องพิมพ์ในโทรศัพท์แล้วมาใช้คอมห้องสมุดเรียบเรียงประโยคจ้า/น้ำตาจิไหล นอย์ดแรงมากบอกเลย
ขุ่นสึนะ72ก็ยังเต๊าะสึนะ27ของเราเรื่อยๆ...เนียนๆรักนะจากคนละภพคนละภูมิ ถถถ
ขุ่นท่านรีบอร์นเก้วกาดยิ่งนัก พึ่งเจอกันหลัดๆอาจาร์ยก็หอบผ้าผ่อนหนี(?)ไปไหนอีกแล้ว!? บางทีในอนาคตขุ่นท่านอาจจะตัดสินใจติดไมโครชิพใส่อาจาร์ยที่รักก็เป็นได้(... (ฉันไม่ใช่หมา!!!/เสียงทูน่าข้ามสายพันธุ์ที่ไม่มีใครได้ยิน??)
เชลเบคโล่เริ่มเคลื่นไหว---แต่นางอยู่ฝ่ายไหน? ป๋าแสนศักดิ์หรือเฮียมาชเมลโล่????
แล้วก็เรื่องที่รีบอร์นบอกว่าอยู่ด้วยกัน 1 ปี แต่สึนะบอก 1 เดือนเศษๆนี่อาโพเขียนถูกแล้วนะคะ แค่ความต่างของมิติต่างกัน--ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมรีบอร์นคนนี้ถึงได้ดูผูกพันธ์กับนางมากกว่าที่มิติเดิม--แถมเก้วกาดจริงไรจริงฟฟฟ
แด่เหล่าผู้อ่านที่อยากมอบออสก้าให้ทูน่าจากตอนที่แล้ว...อาโพก็อยากให้ค่ะ555555+
-------------คำถามประจำตอนนนที่ทุกท่านรอคอย-------(เหรอ--)
สึนะไปไหนเอ่ย--
ชอยส์ 1 หนีตามผู้ไป--
ชอยส์ 2 หนีขุ่นท่านรีบอร์นไป--
ชอยส์ 3 ขุ่นท่านเข้าห้องผิด(...//โดนตีตาย
ชอยส์ 4 เดินละเมอไปไหนแล้วไม่อาจทราบได้(....
ถุย--
เจอกันปีหน้านะค่-------แฮ่---
ปล.โดนชอยส์หลอกง่ายไปแล้ว! XDDDDDD!!!
ApologiZE
ความคิดเห็น