คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : The other Sky side stories 02
Alpha Beta Omega...?
โลกที่ผมอยู่นั้นนอกจากเพศหญิงหรือชายแล้ว เมื่อหลายร้อยปีก่อนเรายังมีการค้นพบสถานะที่การเป็นหญิงหรือชายแทบจะไร้ความหมายขึ้นมานับแต่นั้น
และถึงความเท่าเทียมระหว่างเพศจะสูงขึ้น...แต่การเหยียดชนชั้นก็สูงขึ้นด้วยเช่นกัน
มันคือ อัลฟ่า เบต้า และ โอเมก้า
ถ้าจะให้สรุปง่ายๆ อัลฟ่าก็คือผู้นำของทุกสิ่ง เป็นตราการันตีความสำเร็จรุ่งเรืองของชีวิตทันทีที่เกิดมา เป็นเหล่าผู้คนที่ทระนงตัวว่าเลอค่าที่สุด...และถ้าหากต้องการ...ก็จะสามารถทำให้เหล่าผู้คนที่สถานะต่ำกว่าถูกออร่าของกดทับจนยืนไม่อยู่ ตัวสั่น เหงื่อออก น้ำตาคลอ...ความกลัวเข้าครอบงำจนอยากจะหนีไปไกลๆ…
ยังไงก็ตามพวกเขาคือจุดสูงสุดและเป็นที่ต้องการในทุกๆที่โดยที่ไม่มีข้อแม้ใดๆ
เบต้าคือกลุ่มเดียวในสถานะ ที่แทบจะคงเดิม เป็นสถานะที่ทำให้ความเป็นหญิงหรือชายยังมีผลอยู่และไม่ได้รับผลจากกลิ่นของอัลฟ่าหรือโอเมก้ารุนแรงเท่ากับอีกสองกลุ่ม เรียกได้ว่าถ้าหากไม่ได้เป็นกลิ่นหรือออร่าที่รุนแรงมากๆก็จะสามารถฝืนตัวเองให้ทำสิ่งนั้นๆต่อไปได้ ไม่ใช่เป็นอันไม่ทำอะไรเหมือนเหล่าโอเมก้า พวกเขามีจำนวนมากที่สุดจากจำนวนประชากรทั้งหมด
โอเมก้าคือกลุ่มที่มีจำนวนน้อยที่สุดและอยู่ในสถานะต่ำที่สุดของสังคมมนุษย์ที่ส่วนมากจะมีกลิ่นหอมหวานเย้ายวนและหน้าตาที่สวยงามน่ามองเพื่อเรียกร้องความสนใจจาก(ว่าที่) คู่ชีวิต และยังเป็นกลุ่มที่มีสัญชาตญาณความเป็นแม่สูงที่สุดอีกด้วย พวกเขาจะมีช่วงเวลาที่ถูกเรียกว่า ฮีท(หรือในภาษาบ้านๆคือการติดสัด) เพื่อเรียกหาคู่ชีวิตและมีทายาทสืบไป นอกจากนี้พวกเขายังเป็นกลุ่มที่เป็นที่ต้องการในสังคมอัลฟ่าแต่ก็ไม่ได้ได้รับความเคารพเท่าที่ควรและส่วนใหญ่จะถูกมองเป็นไม้ประดับอ่อนแอที่เป็นตราความสำเร็จอีกขั้นของอัลฟ่า
แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของซาวาดะ สึนะโยชิคนนี้นั้นมักจะไม่ธรรมดาหรือปกติดั่งคนทั่วไปเช่นเคย
ซิกม่า
คือสถานะที่แยกตัวออกมาจากสถานะทั้งสามอีกทีแต่ก็ถือว่าเข้าข่ายการเป็นโอเมก้าด้วย เพราะผู้ที่เป็นซิกม่านั้นจะสามารถตั้งท้องได้แม้จะเป็นผู้ชายรวมถึงการมีฮีทไม่ต่างจากโอเมก้าแต่พวกเขาจะมีกลิ่นและออร่าของอัลฟ่า
มันถูกวินิจฉัยให้เป็นความผิดปกติหรือการกลายพันธุ์ที่ไม่สามารถรักษาได้...
ที่สำคัญถ้าโอเมก้าถือเป็นสถานะที่หายากแล้วซิกม่านั้นถือได้ว่าแทบจะเป็นเรื่องเล่าที่เล่าๆต่อกันมาเลยก็ว่าได้…
เพราะใน 100 % จะมี อัลฟ่า 25 % เบต้า 70 % และ โอเมก้า 5 %
ซิกม่าคือ 0.3 % ที่ถูกปัดลงจนเทียบเท่ากับ 0
เขา----------คือซิกม่า...
และนอกจากตัวเขากับแม่แล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย
ไม่แม้กระทั่งรีบอร์น...หรืออิเอมิทสึ
และนั่นก็กำลังเป็นปัญหาสำคัญในตอนนี้…
เพราะจากที่เขาศึกษามา(อย่างลับๆและยากลำบาก)นั้นคนที่เป็นซิกม่าจะเป็นพวกรักสันโดด ตีตัวออกห่างจากคนรอบข้าง เข้ากับคนอื่นได้ยากและไม่สนใจจะหาคู่ชีวิตเหมือนกับโอเมก้า…
(จริงๆนั่นก็ทำให้เขาแอบสงสัยด้วยซ้ำว่าเคียวยะเป็นซิกม่ารึเปล่า...และทดลองเล้าโลมกับสาวน้อยจากอีกแฟมิลี่เพื่อให้มีกลิ่นโอเมก้าติดตัว…
ทั้งวันนั้นเขาจึงถูกคนรอบตัวรวมถึงสายตาสีเงินคมกริบนั่นตามติดจนแทบกระดิกไม่ได้)
อะแฮ่ม...เอาเป็นว่ายังไงๆฮิบาริก็เป็นอัลฟ่าแน่นอนละกัน...
แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้ทำตัวเหมือนเคียวยะ 02 นะเหรอ?
ถ้าว่าตามทฤษฎีที่เขาคิดขึ้นมาเอง...ก็คงเพราะเขาเป็นนภา…
เพราะนภานั้นโอบอุ้มทุกสิ่ง...และกำราบกระทั่งสัญชาตญาณความเป็นซิกม่าของเขาละมั้ง?
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เขาก็มีช่วงเวลาที่อยากอยู่คนเดียวนะ? ที่สำคัญเขาก็ไม่คิดจะตามหาคู่ชีวิตหรืออะไรนั่นด้วย...ปั๊ปปี้เลิฟหนึ่งเดียวที่เข้าเคยมี...ถึงมันจะล่มไม่เป็นท่าแต่แค่มีทุกคนเขาก็พอใจแล้ว...
เพราะงั้นตอนนี้...จากสายตาคนรอบตัว เขาก็เป็นอัลฟ่าหนุ่มวัย 23 ปีบอสวองโกเล่รุ่นที่สิบสุดเพอร์เฟ็คที่ไม่เคยมีโอเมก้าคนไหนที่ออร่าแข็งแกร่งพอจะดึงดูดหรือยั่วยวนเขาได้เลย…
แม้จะมอมเหล้าเขาและจับขังไว้ในห้องเดียวกัน...ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย หนึ่งหรือเป็นหมู่ขณะ…ในสถานะฮีทหรือไม่...
สึนะก็ไม่เคยเสียการควบคุมตัวเอง...และกลายเป็นว่าไปดูแลพวกเขาอย่างอ่อนโยนจนถูกตกหลุมรักไปตามๆกัน
ก็แน่ละสิกลิ่นโอเมก้ามันมีผลกับเขาที่ไหนกันเลิกพยายามหาคู่ให้เขาซักทีซิเฮ้ยยยย!?
ไอ้ที่ทำๆอยู่นะมีแต่เรียกสัญชาตญาณความเป็นแม่ออกมาก็เท่านั้น...
เพราะไม่ว่าจะรีบอร์น อิเอมิทสึหรือท่านรุ่นที่เก้าก็อยากจะได้หลาน(หรือเหลน--)ใจจะขาด
มีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นที่ยิ้มบางๆแล้วมองเขาอย่างเข้าใจ…
“ไม่เป็นไรนะซือคุง ถึงหม่าม้าจะอยากมีหลานแต่หม่าม้าก็จะรอจนกว่าซือคุงจะพร้อมนะ!”
แล้วกอดเขาเอาไว้พร้อมๆกับใช้ออร่าอันคุ้นเคยห่อหุ้มตัวเขาเอาไว้อย่างเคย
มันให้ความรู้สึกปลอดภัยและเหมือนเขากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเลย...
อ่าาาา----เขารักแม่จัง...
ส่วนปัญหาที่เกริ่นมานานก็มีอยู่ว่า…
หนึ่ง...เขาทำใครท้องไม่ได้...เพราะเป็นซิกม่า...เขาต้องท้องเองเท่านั้นถึงจะมีสึนะโยชิตัวน้อยๆออกมาเดินเต๊าะแต๊ะๆรอบคฤหาส์นวองโกเล่ได้…
เรียกได้ว่าจะถือว่าผมนั้นไร้น้ำยาอย่างที่รีบอร์นว่า...ก็ไม่ผิดซะทีเดียว..กระซิกๆ
สอง...ช่วงเวลาความเหมาะสมหรือการเติบโตเป็นผู้ใหญ่หรือเข้าสู่วัยเจริญพันธ์ุของแต่ละคนนั้นต่างกันไปคล้ายๆกับการเริ่มมีประจำเดือนครั้งแรก โอเมก้าเองก็เริ่มมีฮีทในเวลาที่แตกต่างกันไปเช่นกัน ซึ่งส่วนใหญ่จะเริ่มเมื่ออายุ 14 - 18 ปี
แต่ต่อให้เริ่มหลังจากนั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ส่วนใหญ่จะเป็นเพราะรู้สึกเครียดเกินไปหรือรู้สึกว่าที่อยู่ในตอนนั้นๆไม่ปลอดภัยพอที่จะสร้างรัง...ได้ และสามารถไปใช้บริการฮีทโฮเตลที่อัลฟ่าไม่สามารถเข้าไปยุ่มย่ามได้และมีเพียงเบต้าหรือโอเมก้าด้วยกันทำงานอยู่ที่นั่นเท่านั้น
รังก็ความหมายตรงตัว มันคือที่ๆอัลฟ่าและโอเมก้าจะอยู่ด้วยกันในช่วงเวลาฮีท...เพื่อ...ออกกำลังในร่มให้มีเด็กๆนั่นแหล่ะ...เป็นที่ๆโอเมก้ามีสิทธิ์ขาด เขาหรือเธอจะสร้างรังด้วยตัวเองในที่ๆคิดว่าเหมาะสมและปลอดภัยที่สุด(ส่วนใหญ่จะเป็นบนเตียง)และค้นหาสิ่งนุ่มๆอย่างฟูก หมอน เสื้อผ้า เฟอร์นุ่มๆ ตุ๊กตาในจำนวนเยอะมากมาก่อทั้งบนเตียงรอบเตียง...บนพื้นห้อง...ทำให้จะกลิ้งไปตรงไหนก็ไม่เจ็บ แลกกับความวุ่นวายและเละเทะของห้อง
ถึงจะแปลกไปหน่อยแต่พวกเขาจะกระวนกระวายมากจนไม่เป็นอันกินอันนอนถ้าหากช่วงเวลาฮีทใกล้เข้ามาแล้วยังรู้สึกว่ารังสร้างไม่เสร็จ
หรือก็คือถ้าหากที่บ้านไม่อำนวยฮีทโฮเตลก็เป็นที่ๆโอเมก้าจะสามารถสร้างความวุ่นวายในห้องได้เท่าไรก็ได้ไม่มีใครว่าและปลอดภัยจากการถูกอัลฟ่าข่มขืน
ซึ่งเขา...ก็เคยไปใช้บริการมาแล้วทั้งหมด...3 ครั้ง…
เป็นห้องที่มีทั้งอาหารและน้ำ ผ้าห่ม ของนุ่มๆที่เหมาะกับการทำรัง กระทั่ง...เซ็กส์ทอย...ถ้าหากต้องการก็มีให้ด้วย...
เขาโตช้า...มาก….และพึ่งเริ่มมีฮีทเมื่อตอนอายุ 20 ปี...
ซึ่งตอนแรกที่เขาพยายามจะไปใช้บริการฮีทโฮเตลเขาก็ถูกพนักงานห้ามยกใหญ่...เพราะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นอัลฟ่า แต่พอเจรจากันกับผู้จัดการจนเข้าใจ เขาก็ถูกต้อนรับเป็นกรณีพิเศษ...ในห้องคิงสูทชั้นที่ดีที่สุดเพื่อให้อยู่ห่างจากโอเมก้าอื่นๆให้ได้มากที่สุด
แน่นอนว่าเงินไม่ใช่ปัญหาเพราะงั้นฮีทโฮเตลนั่นก็เลยกลายเป็นที่ประจำของเขาไปโดยปริยาย..
เท่าที่เขาคิดๆมานั้นที่ฮีทของเขาพึ่งมาเริ่มเอาป่านนี้ก็คงเป็นเพราะความไม่มั่นใจในตัวเองตั้งแต่เด็ก(เพราะเป็นเจ้าห่วยนี่นะแถมผอมแหง๊งร่างกายไม่พร้อมสุดๆ...อีกอย่างเขาก็ไม่เคยภูมิใจเรื่องที่เป็นซิกม่าและพยายามหาคู่เลย...) ความเครียดสะสม(เรื่องมาเฟีย การต่อสู้ อนาคต ทุกคน ฯลฯ) ความรู้สึกไม่ปลอดภัยแม้กระทั่งในห้องตัวเอง(การถูกรีบอร์นจู่โจม(ในคราบการฝึก)ตลอดเวลา ไม่มีเวลาส่วนตัว) และการหาที่สร้างรังโดนไม่ถูกรบกวนไม่ได้…
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
คฤหาส์นวองโกเล่กลายเป็นบ้านอีกหลังของเขาไปแล้ว
และถึงรีบอร์นจะผลุบๆโผล่ๆเข้ามาในห้องอย่างไม่คิดจะเกรงใจแต่ก็ไม่ได้อาศัยอยู่ในห้องเดียวกันเหมือนเมื่อก่อน…
ทุกอย่างสงบลงเยอะหลังจากที่เขาคลายคำสาปให้รีบอร์น...ถึงจะเครียดเรื่องนั่นนี่แต่ก็ไม่มากเท่าเมื่อก่อนแล้วอยู่ดี…
ร่างกายของเขาอยู่ในสภาพดีมาก แม้จะนอนน้อยไปหน่อยแต่ก็ถือว่าพร้อมมากสำหรับการปรับตัวเข้าสู่การฮีท(สัญชาตญาณเขาทำให้เขาเริ่มกินเยอะกว่าปกติด้วย)
และถึงจะมีอัลฟ่าเพ่นพ่านไปทั่วแต่เขาก็สนิทด้วยและรู้ดีว่าพวกเขาไว้ใจได้
ความเชื่อใจเปี่ยนล้นเลยละ...
บอสหนุ่มลูบหน้าตัวเองพร้อมมองเตียงคิงไซส์ของตัวเองที่ตอนนี้เต็มไปด้วยข้าวของนุ่มๆที่ไม่รู้ไปหามาจากไหนนักหนา…
เขาเผลอสร้างรังในห้องตัวเองขึ้นมาจนได้…
และถึงจะคิดว่าควรจะหยุดแต่มือของเขาก็ยังคงจัดสรร รัง (หรือจริงๆคือรังรักสำหรับเขาและคู่ชีวิต) ต่อไปอย่างไม่คิดจะหยุดมือเลยซักนิด…
หืม...เบาะโซฟาจากห้องนั่งเล่นนี่เอาไว้แถวๆหัวเตียงละกัน…
เพราะมันนุ่มมากเขาก็เลยฝืนใจตัวเองเอามันไปคืนไม่ได้จริงๆ…
พอๆกับตุ๊กตาตัวเก่าที่เขาเคยยกให้แรมโบ้เมื่อตอนม.ปลาย
อ่ะ เขาไปเอาเสื้อเบสบอลเก่าๆของทาเคชิมาตอนไหนนะ..?
เป็นกลิ่นที่คุ้นเคยและมีความสุขจัง...
แล้วนี่กางเกงใครละเนี่ย?
สึนะทำจมูกฟุดฟิดๆก็รู้ทันทีว่ามันเป็นของมุคุโร่…
เขาวางมันลงที่เดิมแล้วจัดรังต่ออย่างไม่ใส่ใจอะไร
ผ้านิ่มมาก...โชคดีที่ไม่ใช่ตัวโปรดของมุคุโร่ไม่งั้นบ้านบึ้มแน่...
สายคาดเอวยูกาตะของเคียวยะ---
ผ้าห่มของฮายาโตะ---
หมอนข้างจากห้องของรีบอร์น--
สึนะฮัมเพลงอย่างพอใจที่รังของเขาเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง--
ฮีทของเขาใกล้เข้ามาแล้วแต่เขาไม่สามารถ...และไม่อยากสร้างรังที่อื่น...สัญชาตญาณของเขาบอกกับเขาว่าที่นี่ปลอดภัยที่สุด...เป็นที่ๆมีกลิ่นเอัลฟ่าของเขามากที่สุด---
ไม่ใช่สิ! ไม่มีใครเป็นอัลฟ่าของเขาทั้งนั้นแหล่ะ!!
เขาทิ้งตัวลงกับรังบนเตียงคิงไซส์ของเขาแล้วซุกตัวเข้ากับกองเสื้อผ้าและหมอนที่ถูกจัดเรียงและกองไว้อย่างที่เขาชอบ--
มืม...นุ่ม หอม ปลอดภัย...มีความสุขจัง...
เขาพึ่งคิดว่ากลิ่นอัลฟ่าน่าสนใจก็เมื่อปีที่แล้ว…
ฮายาโตะกลิ่นเหมือนระเบิดกับการเสียดสี...เหมือนตาของพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ...ความอ่อนโยนและความจงรักภักดี
ทาเคชิเหมือนป่าหลังฝน เหงื่อ รอยยิ้ม ความสุข ความพยายามและดาบ
มุคุโร่เป็นหมอกจางๆตอนรุ่งสาง ความมืดก่อนที่จะเช้า...เลือด ช็อกโกแล็ตกับคำโกหก
เคียวยะคือ ชา...บอนไซ ฮิเบิรด์ หมึกปากกา เหล็ก…ความสันโดดและความเอาแต่ใจ
รีบอร์นก็ไม่พ้นดินปืน แสงอ่อนๆของพระอาทิตย์ เลือด...สูทสั่งทำ ความพึงพอใจกับการเผด็จการ
แรมโบ้นั้นจากกลิ่นแล้วยังไงก็โตขึั้นมาเป็นอัลฟ่าไม่ผิดแน่...แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แรมโบ้พึ่งจะอายุ 14 เอง...เขาไม่อยากกลายเป็นพวกโรคจิตรักเด็กแบบนั้นหรอกนะ…
โอ้ และไม่ต้องห่วงเลยเรียวเฮก็กลิ่นดึงดูดมากเลยหล่ะ แต่เรียวเฮแต่งงานกับฮานะที่เป็นเบต้าไปแล้วยังไงๆเขาก็ไม่มีวันเขาไปแทรกแน่นอน
ห้าคนนี้เป็นอัลฟ่าที่โตเต็มวัยและยังไม่มีคู่ชีวิตที่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุด...เป็นอัลฟ่าที่เขาอยาก...ได้...มาเป็นของตัวเองทั้งหมด…
ซะที่ไหนกันเล่า!!!
นั่นเพื่อนนะ!!! เพื่อน!!! แล้วรีบอร์น มุคุโร่ กับเคียวนะเนี่ยนะ!!
นี่เขาบ้าไปแล้วเร๊อะ!!!!!!????
อึก...หนีไปฮีทโฮเตลยังทันมั้ยนะ…
เซ็นต์ชื่อ - ซาวาดะ สึนะโยชิ วองโกเล่รุ่นที่สิบ
ซาวาดะ สึนะโยชิที่พึ่งจะตื่นขึ้นมาในร่างที่พึ่งฟื้นจากอาการโคม่าในมิตินี้----มองไดอารี่ที่หลุดมือตกลงบนเตียงด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก--
แต่เหงื่อไหลเป็นน้ำตก...
วัทททท!!!????
นี่พรีโม่ส่งเขามาในโลกไหนกันเนี่ย??? ไหนว่าจะเป็นโลกที่เขาไม่ได้เป็นรุ่นที่สิบไง???
แล้วอย่าบอกนะว่า…………
เขาหันไปมองสายตาหกคู่ที่จ้องมองมาด้วยความรู้สึกแตกต่างกันไปช้าๆ…
เจ้าพวกนี้อ่านไดอารี่ของตัวเขาคนก่อนกันไปแล้ว..........................
“ร--รุ่นที่สิบครับ--ถ้าต้องการ---ผมจะเป็นคู่ชีวิตให้เองครับ---!!”
ฮายาโตะที่น่าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศตะโกนลั่นห้องพร้อมโค้งให้เขาอย่างเคารพและเป็นเกียรติ…สายตาที่แอบเหลือบขึ้นมามองนั้นเต็มไปด้วยความนับถือ ภักดีและ...ความรัก?
‘ได้โปรดให้ผมอยู่เคียงข้างคุณ ไม่ว่าจะในเวลาทุกข์หรือสุขเถอะครับ---ทั้งในฐานะมือขวาในเรื่องแฟมิลี่และ--นะในสถานะคะคะคะ--คนรัก--! ในเรื่องส่วนตัวด้วยเถอะนะครับ! สะ--สึนะ’
ชื่อเล่น...ของท่านรุ่นที่สิบที่ได้แต่แอบเรียกในใจ….
เอ๊ะ--
“กล้ามากนะเจ้าห่วยที่ปิดฉันมาถึงขนาดนี้…เตรียมตัวโดนลงโทษได้เลย..”
รีบอร์นที่ดูจะเคืองๆที่ถูกลูกศิษย์ตัวดีหลอกมาได้เกือบสิบปี..แต่ก็ดูจะพอใจที่ตัวเองอยู่ในลิสต์อัลฟ่าที่แข็งแกร่งและถูกไว้ใจที่สุด--
‘...เจ้าห่วยที่เขาคอยเฝ้าฝึกสอนดูแล...มองตาก็รู้ใจ...และช่วยเขาจากคำสาปอัลโกบาเลโน่...เจ้าเด็กบื้อที่เติบโตขึ้นมาอย่างยากลำบาก..จนสง่างามสมกับฐานะรุ่นที่สิบ...จะกลายเป็นคนรัก..งั้นเหรอ…? ก็...ไม่เลว...แค่ต้องเพิ่มการฝึกเรื่องอย่างว่าลงในตารางฝึก...แล้วก็มีลูกซักคน…’
รีบอร์นส่งเสียงอัลฟ่าขึ้นมาในลำคอออกมาจากแค่เพียงการคิดถึงสองอย่างนั้น--
พรูด---มะมีลูก!? ละ--แล้วไอ้ที่เขาได้ยินแม้ทั้งฮายาโตะและรีบอร์นจะไม่ได้ขยับปากนี่คือ!?
“พี่สึ--วองโกเล่! รอผมก่อนนะ! อีกไม่กี่ปีผมจะเป็นคู่ชีวิตของพี่ให้เอง!”
แรมโบ้ที่ถลาเข้าไปกุมมือพี่ชายและนภาของตัวเองด้วยสายตาแนวแน่...แต่ปากก็เม้มแน่นราวกับเจ็บใจที่เพีบงแค่เพราะว่าเขาอายุน้อยกว่าอีกฝ่ายเก้าปีนั้นจะทำให้เขาหมดสิทธิ์การได้เป็นคู่ชีวิตกับคนที่เขาชื่นชมและยังดูแลเขามาตลอด…
‘ผมก็แค่อยากจะเป็นฝ่ายดูแลสึนะกลับบ้างเท่านั้นเอง! อีกอย่างพวกพี่ๆสมองไม่ค่อยเต็มรอบๆนี่ไม่มีทางดูแลพี่สึน--วองโกเล่ได้หรอก!’
แรมโบ้…
สึนะเผลอกุมมือเด็กหนุ่มตอบจนคนที่ถลาเข้ามากุมหน้าแดงซ่าน--
อ่านใจ...เขากำลังได้ยินเรื่องที่ไม่สมควรจากหัวของคนรอบๆ--
“ฮะๆๆ! ฉันรู้ตัวว่านายไม่เหมือนฉันมาตั้งนานแล้วหล่ะ!? แค่ไม่รู้ว่าตรงไหนอ่ะ?”
ทาเคชิที่หัวเราะอย่างเริงร่า--ก่อนจะจบด้วยประโยคที่เปลี่ยนสีหน้าเมื่อครู่เป็นจริงจังพร้อมยิ้มมุมปาก
“แต่งงานกันนะสึนะ”
‘ฉันจะดูแลนายเองสึนะ จะจัดการคนที่อยากเอาชีวิตของนาย จะกอดเมื่อนายเศร้า จะจูบเมื่อนายร้องไห้ จะชำระล้างนายจากทุกสิ่งด้วยไฟของฉัน’
‘อ่ะ---แล้วก็จะดูแลนายตอนเป็นฮีทอย่างดีเลยไม่ต้องห่วงนะฮะๆๆ!’
สึนะสำลักน้ำลายตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายกับประโยคที่เสริมมา--
“หืม...ไว้ใจกันแบบนั้นจะดีเหรอสึนะโยชิคุง? ทำแบบนั้นผมจะได้มามากกว่าร่างกายของคุณอีกนะคุฟุฟุ?”
มุคุโร่ที่สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา...ไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ดี...แต่ก็แสยะยิ้มน้อยๆไม่ต่างจากรีบอร์นเท่าไร---ดวงตาสีแดงวาบวับ--ไม่น่าไว้ใจอย่างที่ควรเลยซักนิด!!
‘ได้วองโกเล่รุ่นที่สิบเป็นคู่ชีวิต...ที่เป็นหัวหน้าเหนือมาเฟียทั้งปวงที่กำลังเปลี่ยนมาเฟียไปทีละนิด...ได้คนที่ช่วยเขาออกมาจากวินดีเช่...คนที่ยอมรับเขาแม้เขาจะพยายามเอาชีวิตอีกฝ่ายอยู่ตลอด...เป็นคนรัก...’
‘โชคชะตานี่ชอบเล่นตลกกับชีวิตผมกับคุณซะเหลือเกินนะ...สึนะโยชิ...’
คำพูดกับความคิดสวนทางกันจนไม่น่าเชื่อ...มีมุมน่ารักกับเขาเหมือนกันแฮะมุคุโร่เนี่ย?
“บรรพบุรุษแข็งแกร่ง สายพันธุ์ต่อจากนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่ง”
เคียวยะที่พยักหน้ารับง่ายๆเหมือนเรื่องที่พูดออกมาไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร...ยอมรับว่าเขา---เขา!? เหมาะที่จะเป็นคู่ชีวิตของตัวเองด้วยสีหน้านิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติเลยซักนิด!?
‘สัตว์กินพืชที่กลายเป็นสัตว์กินเนื้อ...คนที่ทำในสิ่งที่ตัวเองในอนาคตทำไม่ได้ได้สำเร็จ...โอเมก้าที่มีออร่าอัลฟ่า...? คุณจะทำให้ผมต้องร้อง“ว้าว”ออกมาอีกซักกี่รอบกัน?’
‘แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ต้องการคนเคียงข้างที่อ่อนแอหรอกนะ...เพราะงั้นถ้าเป็นคุณ...ผมจะยอมถูกโซ่ตรวนที่เรียกว่า ‘คู่ชีวิต’ คล้องเอาไว้ด้วยกันก็แล้วกัน’
สายตาสีเงินประกายความพอใจขึ้นมาวูบนึงแล้วหายไปทั้งอย่างนั้น---
“...”
“.........”
“................”
"ทุกคน..............."
สึนะไม่ได้พูดอะไรมาก
เขาเพียงกระโจนออกจากหน้าต่างห้องตัวเองแล้วหนีไปซ่อนตัวกับยูนิ
กระโจนใส่เธอจนแกมม่าหัวใจแทบวายแล้วฟูมฟายใส่สาวน้อยที่พึ่งแตกสาวได้ไม่นาน
“งั้นก็ไม่ต้องเลือกสิค่ะ พี่สึนะ”
เธอยิ้มบางๆราวกับสวรรค์มาโปรด
เดี๋ยวๆยูนิฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้---
“พี่แค่แต่งงาน มีสามีหกคนกับลูกซักโหลนึง? แล้วพี่ก็สร้างรังรักใหญ่ๆ! แล้วอยู่ด้วยกันเลยสิค่ะ! พลัดกันคนละวันก็ได้นี่นา? อีกสองวันก็ให้พี่พักผ่อนไง? ยูนิชอบเด็กๆนะ ยิ่งถ้าเหมือนพี่แล้ว...อ่ะ---แต่ถ้ามีจอนเหมือนคุณลุงรีบอร์นก็ดีนะคะ? ตาสองสีของคุณสายหมอกก็สวย---อ๊า--แต่ตาสีเขียวเหมือนคุณวายุก็ดีนะค่ะ! ให้ใส่ชุดวัวเหมือนคุณอัสนีตอนเด็กๆ--แล้วยิ้มกับลักยิ้มของคุณวรุณด้วย! ถ้ารักสัตว์เหมือนคุณเมฆาด้วยก็---”
ปีศาจ
เขามองสาวน้อยตรงหน้าที่พูดเจื้อยแจ่วเกี่ยวกับชีวิตในอนาคตเขาอย่างมีความสุข---
พร้อมภาพประกอบจากหัวอีกคนที่ไล่ขึ้นมาเป็นฉากๆ...
เขาหันไปสบตาแกมม่าที่เบนสายตาหลบเขาไปมองสวนดอกไม้รอบๆตัว...เหมือนยูนิไม่ได้กำลังสาธยายชีวิตหลังแต่งงานของผู้ชายหกคนที่ทำงานเกี่ยวกับการฆ่าคนและพยายามจะฆ่ากันเองทุกๆยี่สิบนาทีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วให้เหมือนมันเป็นเทพนิยายเจ้าชายเจ้าหญิง…
“เพราะงั้น...พี่สึนะแต่งเถอะนะคะะะะ? น้าาาาา? ยูนิอย่างอุ้มหลานแล้วคะ!”
ปีศาจในคราบนางฟ้าชัดๆ……………………………
นี่มันโลกอะไรกันเนี่ย…………
สวรรค์ครับ...โปรดส่งใครมาช่วยผมที!!
“ยะโฮ~ สึนะโยชิคูงงงงง~”
ไม่เอาเมิ๊งงง!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น