คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คาบเรียนที่ 12!! ซ้อนทับและสลับที่กัน
คาบเรียนที่ 12!! ซ้อนทับและสลับที่กัน
สึนะกลับมาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิ์ภาพและครบสามสิบสอง
ถึงจะถูกแมวดำตัดหน้ารถไปจนเกือบคว่ำก็ตาม…
แต่นอกจากนั้นเรื่องที่น่าตื่นเต้นก็คงมีแค่ที่เขาพึ่งมารู้ตัวว่าห้องที่ได้เป็น(หรือตัวเขาอีกคนเป็นอาจารย์โฮมรูมมาสองปีแล้ว)นั้นก็คือห้องของเรียวเฮ
และถึงแม้ว่าตอนแรกเจ้าของผมสีน้ำตาลหนึ่งเดียวจะหายใจติดขัดไปบ้างที่ได้ยินคำว่าสุดขั้วถูกตะโกนลั่นห้องพอๆกับที่ภาพใบหน้าซีดขาวในโลงศพ…และภาพนางฟ้าผมยาวสีน้ำตาลสตอเบอรี่และสีดำหยักศกร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของเขาเด้งขึ้นมาในหัวอย่างไม่ทันตั้งตัว…
เขาถูกความรู้สึกผิดและเศร้าโศกเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง….
แต่ไปๆมาๆบรรยากาศสบายๆในห้องก็ทำให้อดีตบอสหนุ่มอดชอบห้องเรียนของเขาขึ้นมาไม่ได้…
เพราะในห้องของเขาเมื่อสมัยที่เขาเรียนอยู่มักไม่มีความสงบเลยซักนิด…
แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน…
ยิ่งได้เห็นซาซางาว่ะฟุบหน้าหลับไปทันทีที่ได้ยินเรื่องทั่วไปที่ครูส่วนใหญ่พูดกัน + การตรวจร่างกายประจำปี เขาก็ยิ่งผ่อนคลายลงพร้อมเดินไปทั่วห้องเพื่อถามไถ่สารทุกข์สุขดิบและว่ามีใครมีปัญหากับการเรียนเรื่องไหนรึเปล่า
เป็นห้องที่ดีเพราะทุกคนดูมีความสุขที่จะมาโรงเรียน
สึนะรู้สึกดีที่ได้เป็นครูประจำชั้นห้องนี้
จนหนึ่งในนักเรียนถามขึ้นมานั่นแหล่ะว่าเขาจะมาแทนอาจารย์โฮมรูมของพวกเขานานเท่าไร?
“ครูเอง? ซาวาดะ สึนะโยชิครับ?”
หลังจากที่ถูกตะโกนคำว่า “เอ๋อ๋อ๋อ๋อ๋!!!!???”ใส่ยกใหญ่ เด็กๆก็ดูจะมองเขาแปลกๆและยกมือเพื่อเรียกอาจารย์ประจำชั้นไปถามเรื่องเล็กๆน้อยๆเหมือนแค่อยากจะมองหน้าอาจารย์ที่มีมาสองปีชัดๆเฉยๆ...
เอาเถอะ ถึงจะแอบเหนื่อยใจนิดๆแต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร ยิ่งได้เห็นเรียวเฮ--ซาซางาวะคุงงัวเงียตื่นขึ้นมาเหมือนจะรับรู้ได้ถึงความตื่นเต้นผิดปกติของห้อง ก็อดหัวเราะพร้อมเอื้อมมือไปยีหัวทุยๆนั่นไม่ได้…
ผมสีขาวประกายเทาสั้นเกรียนลื่นผ่านมือเขาไป…
เพราะตอนโตใส่เจลใส่ผมรึเปล่านะเลยแข็งๆกว่านี้นิดหน่อย
พี่เรียวเฮยังเด็กอยู่เลยนะ...
ถึงสึนะจะไม่รู้ตัวแต่ในนาทีนั้นนักเรียนในห้องเขาแทบจะร้องขึ้นมาว่า “เอื้อ!!! กุตาย!!”
และเพื่อกระชับความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดี(หรือจริงๆคือไม่มีเลย) สึนะจึงเลือกช่วงที่จะเช็คชื่อถามคำถามจิปาถะไปด้วยอย่าง
“ยามากุจิจัง ขนมที่ชอบคืออะไรเหรอ?”
“ทาราคาวะจัง ระหว่างเตียงกับฝูกชอบอะไรมากกว่ากัน?”
“คาโนตะคุง ระหว่างนินจาฮัตโตริกับโดราเอม่อนหล่ะ?”
พร้อมตอบคำถามของตัวเองไปด้วยคร่าวๆอย่าง ชอบกินอาหารอิตาเลี่ยนพอๆกับญี่ปุ่นกับข้าวกล่องวันนี้เป็นออมเล็ตราดข้าว ซุบมิโสะกับชาอู่หลง
ถึงตอนแรกทุกคนจะงงๆแต่ในตอนท้ายๆทุกคนก็ดูจะมีความสุขและสนุกกับการได้รู้จักเพื่อนร่วมห้องกับอาจารย์ตัวเองมากขึ้นนะ? ขนาดเรียวเฮยังตื่นอยู่ตลอดทั้งคาบเลย เด็กๆที่ดูตื่นเต้นที่จะถูกถามเป็นรายต่อไปทำให้สึนะคิดว่าเขาคงต้องทำแบบนี้บ่อยๆ
“เอาหล่ะ หมดคาบโฮมรูมแล้วครับทุกคน ถึงคาบศิลปะแล้ว!”อาจารย์หนุ่มปรบมือเรียกความสนใจจากทุกคนก่อนจะพยายามคิดถึงหัวข้อที่จะให้เด็กๆในห้องวาด
“เอาเป็น...ตัวเอง..กับรูปที่ตั้งเป็นรูปหน้าจอมือถือดีมั้ย? ...อ่ะไม่ต้องวาดให้เหมือนนะ! แค่ให้มีความเกี่ยวข้องกันอย่างสองอย่างก็พอ”ผมหยิบมือถือรุ่นเก่ากึกของตัวเองขึ้นมาแล้วเปิดให้เห็นรูปต้นซากุระ
“อย่างของครูนี่วาดเป็นเทศกาลซากุระก็ได้ ใครไม่มีมือถือก็นึกถึงหน้าจอคอมที่บ้านแทน แต่ถ้าไม่มีทั้งสองอย่างก็นึกเพื่อไว้เลยว่าในอนาคตพอซื้อแล้วจะตั้งภาพอะไร”หัวข้อค่อนข้างฟรีสไตล์ไปหน่อยแต่ก็ฟังดูน่าสนุกดี ไว้ค่อยตั้งใจสอนวิธีวาดดีๆคาบถัดไปก็ยังไม่สาย เขามีเวลาสอนเยอะแยะ
ที่สำคัญถึงรีบอร์นจะสอนเขาวาดรูปแต่เขาไม่แน่ใจว่าเขามั่นใจพอที่จะไปสอนคนอื่นรึเปล่านะสิ...
“ใช้อะไรวาดเหรอคะอาจารย์?”
“อืม..อะไรก็ได้โซระจัง ใครอยากใช้อะไรให้ยกมือบอกครูนะ เดี๋ยวให้อาสาสมัครไปเอามาให้ตามจำนวน...ใครอยากวาดด้วยชอล์กบนกระดานเลยก็ได้นะ เดี๋ยวครูถ่ายรูปไว้ประเมินเอง”
ไม่รู้ว่าเขาปล่อยมากเกินไปรึเปล่าแต่ดูเหมือนทุกคนจะถนัดแตกต่างกันไป...เพราะมีคนที่อยากวาดด้วยดินสอ สีไม้ สีเทียน สีน้ำ ถ่าน ฯลฯ เรียกได้ว่าวุ่นวายกันไปแต่ก็ดูจะมีความสุขกันดี ส่วนสึนะเองก็นั่งลงกับโต๊ะเพื่อร่างตัวเองในเทศกาลซากุระบานเพลินๆ...สลับกับเดินไปช่วยคนที่คิดไม่ออกว่าจะวาดอะไรรอบๆ และคนที่รูปหน้าจอเป็นรูปคนที่แอบชอบแล้วไม่กล้าวาด…
หืม...โซดาโนะชอบซากุระเหรอเนี่ย?
เด็กหนุ่มที่ถูกเห็นภาพหน้าจอเข้าหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศและเริ่มกระวีกระวาดจนเขาอดหัวเราะและยีหัวเขาอีกคนไม่ได้…
“ไม่ใช่นะ! อาจารย์จอมห่วย---”
ถึงจะถูกเหน็บด้วยฉายาแต่เขาก็ยิ้มกริ่มแล้วเอานิ้วชี้แตะปากประมาณว่าจะเงียบไว้
“วาดเกี่ยวกับความ-รัก ละกันโซดาโนะคุง”
สึนะขยิบตาก่อนจะเดินวนไปทางอื่นยิ้มๆพอไม่เห็นว่ามีใครมีปัญหาอีกก็กลับไปนั่งวาดต่อที่โต๊ะตัวเอง
….
“เอ้าๆเหลือเวลาอีกสิบนาทีนะ! ใครใช้อะไรเก็บยากๆเริ่มทำความสะอาดได้แล้ว ใครยังทำไม่เสร็จเอากลับไปทำที่บ้านมาส่งคาบหน้า ส่วนใครเสร็จแล้วมาวางตรงนี้”เขาพูดเตือนพร้อมวางกระดาษเอสี่ที่ร่างภาพตัวเองไว้เป็นสัญลักษณ์ให้เอามาวางทับ
“ครูคะงานหนูยังไม่แห้งเลย--”
“งั้นวางแยกไว้ข้างๆเลย อย่าวางงานทับงานที่ยังไม่แห้งกันนะครับ”คนที่เท้าคางกับโต๊ะพูดยิ้มๆแล้วนั่งรอให้ทุกคนเก็บของพอๆกับที่กริ่งดัง--
“ไว้เจอกันคาบหน้า ตั้งใจเรียนหล่ะ”
“ครับ/ค่ะ ครูซาวาดะ!”
ถึงจะแปลกใจที่ไม่มีคำว่าห่วยหรืออะไรต่อท้ายเหมือนตอนที่เริ่มสอนแรกๆ
“ขอบคุณนะครับทุกคน”
แต่เมื่อเขากล่าวจบก็ให้รางวัลทุกคนด้วยการยิ้มกว้างจนตาหยีก่อนออกจากห้องไป
มีความสุขจริงๆนั่นแหล่ะ
เป็นครูหน่ะ
สึนะฮัมเพลงขึ้นมา
สิ่งที่กระจกสะท้อนอยู่ภายในหัวใจของฉันคือใบหน้าที่ซื่อสัตย์ของฉัน
ฉันจะไม่ยิ้มที่ใบหน้า แต่ฉันจะยิ้มจากหัวใจของฉันทุกๆวัน
เพราะฉันต้องการปกป้องคนที่ฉันรัก ความหวังเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
ฉันต้องการเพียงหนึ่งเดียว หนึ่งเดียวที่จะจับด้วยมือนี้
ฉันต้องการคว้าน้ำตาของคุณ ที่กำลังไหลเอ่อ
ฉันต้องการเพียงหนึ่งเดียว หนึ่งเดียวที่จะจับด้วยมือนี้
ฉันต้องการค้นหาพลังที่แข็งแกร่งเพื่อปกป้องเธอในตอนนี้
อย่างน้อยก็ในฐานะครูประจำชั้นกับครูศิลปะ
ให้ฉันได้ปกป้องพวกนายและพวกเธอเถอะนะ?
นักเรียนในห้อง 3 - A ดูเหมือนจะประสบปัญหาใหญ่แล้วหล่ะ...
เหมือนจะพากันตกหลุมรักอาจารย์จอมห่วยไปซะแล้ว?
“หลังจากนี้จะปกป้องเขาจากห้องอื่นค่ะ…”
“อ่า...อืม..ปล่อยให้โดนแกล้งไม่ได้แล้วหล่ะ..”
“รู้สึกผิดที่ก่อนหน้านี้เมินครูสึนะโยชิจังค่ะเฮ้อ…”
“รู้สึกพลาดมากกว่าที่พึ่งมาเห็นค่าเอาตอนปีสุดท้ายแบบนี้…เหิ้ม”
“แต่ฉันตกหลุมรักไปซะแล้วหล่ะ”
“ฉันด้วย”
“ฉันก็เหมือนกัน”
“ทางนี้ก็ด้วย”
“...”
“นายเป็นผู้ชายนะ คาโนตะ..”
“แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ..”
“นี่มันทำให้เราทั้งหมดนี่เป็นศัตรูหัวใจกันรึเปล่า…”
“ฉันจะจู่โจมอาจารย์คนแรกเอง!”
“ถ้าเราจู่โจมอาจารย์ คนที่จะโดนตำรวจจับคืออาจารย์สึนะโยชินะ..”
“จะว่าไปเธอเรียกอาจารย์ด้วยชื่อต้นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ยุย…”
“ขี้โกงนี่ฉันก็อยากเรียกเหมือนกันนะ!”
“จะว่าไปพอทำผมแล้วโกนหนวดแล้วหล่อขึ้นเยอะเลยนะอาจารย์นะ”
“แต่ดูผอมมากเลย...กินไม่พอรึเปล่า?”
“ถ้าถูกแกล้งเอาข้าวกล่องไปเหมือนเมื่อก่อนก็ผอมแย่นะสิ!”
“เราทำข้าวกล่องให้อาจารย์กันดีมั้ย?”
“อาจาร์ยบอกว่าชอบกินอาหารอิตาเลี่ยนนี่! โชคดีจังที่อาจารย์เบียคุรันเป็นลูกครึ่งนะ!”
“อุหว่าาา ถ้าได้อาจาร์ยเบียคุุรันสอนทำอาหารอย่างใกล้ชิดก็ดีนะสิ!”
“ใช่ม๊าาา ได้เรียนการทำอาหารจากอาจารย์หล่อลากเพื่อไปทำให้อาจารย์สุดหล่ออีกคนนึง--”
“จะว่าไปอาจารย์ดีโน่เองก็เป็นคนอิตาลี่นี่ เราไปถามว่าอะไรอร่อยที่สุดดีมั้ย?”
“ความคิดดีมาก!”
“เห็นด้วย!”
“พวกเธอนี่มัน...ใจง่ายกันชะมัด..”
“โซดาโนะ….นายกับโคตะหน้าแดงมากเลยนะตอนที่อาจารย์ซา--”
“อ๊ากกก!! เงียบไปเลยนะยัยบ้า--”
“ขนาดมิสึกิจังที่เงียบๆยังพยักหน้าเห็นด้วยเลยนะ”
“เราอาการหนักกันมากเลยว่ามั้ย…”
“เฮ้อ…….”
เรียวเฮฟังเพื่อนร่วมห้องผ่านๆแต่ก็อดรู้สึกดีไปด้วยไม่ได้...เพราะบรรยากาศในห้องทำให้เขารู้สึกสงบและตื่นเต้นบางๆจนเขาไม่ต้องพยายามสร้างบรรยากาศเพื่อกลบความน่าเบื่อในห้องเรียนด้วยการทำตัวสุดขั้ว…
ตอนนี้เขาแค่อยากฟุบหน้าลงกับโต๊ะและงีบจนกว่าจะคาบต่อไปเท่านั้นเอง…
เรียวเฮหลับตาลงก่อนจะนอนทับภาพที่เหมือนกันเด็กอนุบาลวาดของตัวเอง
เป็นภาพที่ดูไม่ออกเลยว่าเป็นภาพเขากับเพื่อนๆร่วมห้อง + เคียวโกะ อิเอโยชิ ปลาหมึกเดระ ยามาโมโตะ ฮิบาริ อาจารย์ช้างน้อยเปาเปาและทุกคนที่เขาชอบ
ส่วนที่ยังไม่ส่งไป
ก็เพราะพอมารู้ตัวอีกทีพื้นที่ในกระดาษนี่ก็เต็มไปก่อนที่จะใส่อาจารย์ซาวาดะเข้าไปซะแล้ว!!!
แต่ไม่เป็นไรหรอก!! เขาจะวาดใหม่แล้ววาดใหม่ไม่ลืมใส่อาจารย์เข้าไปแน่นอน
30ALL2730ALL2730ALL2730ALL2730ALL27
ชะตากรรมจะถูกเปลี่ยนไปด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ....
ภาพที่มีคนครบอยู่แล้วมีใครบางคนที่ไม่สมควรอยู่ที่นั่นปรากฏตัวขึ้น..
หรือภาพนี้มันไม่ครบมาตั้งแต่แรกกันนะ?
มีเพียงโชคชะตาที่รู้...
และคงมีแต่ผู้ที่ไม่ควรอยู่ที่นี่เท่านั้นที่จะเปลี่ยนมันได้
ทำไมนะเหรอ?
เพราะเขาเป็นคนโปรดของหายนะและโชคชะตางั้นเหรอ? เปล่าเลย
เพราะเขาได้แหกกฏของโลก
ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้
ไม่สิ...ให้เป็นไปแล้วต่างหาก
เขามองภาพที่ยังไม่ถูกวาดของเรียวเฮก่อร่างสร้างตัว...
ไม่ใช่ด้วยสีหรือดินสอ...
แต่เป็นสายสัมพันธ์
27?27?27?27?27?27?27?27?27?27?
สึนะหาววอดใหญ่หลังจากนั่งประเมินงานของห้องสามเอและเคลียร์งานที่ระหว่างที่ขาดไปอาทิตย์นึงไม่มีใครทำแทน…
ซึ่งมันเยอะไม่เท่าที่เขาเคยทำหรอกแต่มันยังไม่ชินมือ...เก้าอี้ก็หมุนไม่สมูท..แถมขนาดจัดเอกสารแล้วโต๊ะก็ยังแคบ...ถึงปากกาจะเป็นแบบเดียวกับที่เขาเคยใช้ในอีกมิติก็เถอะ…
เป็นปากกาแฟนซีแพงจ๋ามากๆแต่ใช้ดีและเหมาะมือสุดๆ…
ถ้าเขาย้ายโต๊ะกับแก้วกาแฟแก้วโปรดมาจากมิติโน้นได้ละก็คงจะดี…
เขายักไหล่เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้วเดินถือกล่องเบนโตะเพื่อที่จะขึ้นไปกินบนดาดฟ้าอย่างเคยชินแล้วถึงมาคิดได้ว่าที่นั่นคงมี ฮายา...โกคุเดระ ยามาโมโตะและ...อิเอยาสึ ซาวาดะอยู่ก่อนแล้ว…
อยู่ๆจะให้อาจาร์ยไปนั่งกินด้วยก็คงไม่ใช่…
สึนะยักไหล่แล้วเดินลงไปที่โรงอาหารแทน...แต่มันเต็มมากจนเขาไม่คิดว่าจะมีที่นั่ง…
เฮ้อ…
อาจารย์หนุ่มเดินเตร่ไปทั่วเพื่อหาที่กินข้าวกลางวัลดีๆพร้อมคิดอะไรเพลินๆไปจนไม่ได้ฟังเสียงประกาศแผ่วๆที่ถูกประกาศไปทั่วโรงเรียนเท่าไรแต่ดูเหมือนจะเรียกใครซักคนไปพบนะ?
หลังจากที่เดินเตร็ดเตร่ไปทั่งสึนะก็พบกับที่สงบๆนั่งพิงต้นซากุระหลังโรงเรียนแล้วเริ่มกินข้าวเที่ยงของตัวเองอย่างสบายใจ…
ได้สามคำ…
ก่อนจะวางมันลงตรงหน้าแล้วยกถ้วยอุ่นๆขึ้นมา
+ ซุปมิโซะอีกหนึ่งอึก...
“เค็มไปหน่อยแฮ---”
ตึ้งงง!!!
ก่อนที่หนึ่งในร่างที่เขาเคยรู้จักดีจะประทับเท้าทั้งสองเข้าที่กล่องเบนโตะ...หากเขาไม่ฉกมันขึ้นมาจากจุดเดิมนั่นซะก่อน!
สึนะเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของขาที่แค่ความรู้สึกก็บอกได้ว่าเจ้าของไม่ใช่ใครอื่น..
นอกจาก…
“ครับ??”อาจาร์ยหนุ่มที่ถือเบนโตะและตะเกียบด้วยมือข้างนึงแล้วถือซุปมิโซะด้วยมืออีกข้างเงยหน้าขึ้นไปถาม…
“จะขย้ำให้ตาย”
เอ๊ะ…นี่โดดลงมาจากตึกเหรอ?
เอ๊ะ…….? แล้วโดดลงมาทำไม?
ว่าแต่เมื่อกี้นี่คำประกาศิตสั่งตายใช่มั้ย…..
เอ๊ะ………...!!!!!?????
และในจังหว่ะนั้นเอง ส่วนนึงของถ้วย น้ำซุป ต้นหอม เห็ดกิโนโกะ สาหร่ายวากาเมะ หัวไชเท้าแผ่นบางๆและเต้าหู้ที่บรรจงตัดให้เป็นลูกเต๋าชิ้นพอดีคำอย่างดีเมื่อเช้าก็กระฉอกไปในอากาศและตกลงบนพื้น…...แหม่ะ...
ส่วนอีกส่วนที่เหลือนี่แหลกสลายคาทอนฟ่าที่ถูกตวัดเข้าใส่แบบต่อหน้าต่อตา---
ยังช้าอยู่นะ…
สึนะใช้มือที่ตอนนี้ว่างแล้วฉุดเสื้อกรรมการคุมกฎหนุ่มให้ถลาไปหาต้นซากุระก่อนจะก้มหลบออกจากใต้วงแขนฮิบาริเพื่อถอยไปตั้งหลัก
พร้อมกับกล่องเบนโตะที่รอดออกมาโดยปาฏิหาริย์!
Rip.ถ้วย...
แต่ก็สมเป็นเคียว...ฮิบาริคุงที่หันมาตวัดทอนฟ่าอีกข้างเข้าใส่อีกรอบ(ถึงจะวืด)ก่อนที่หลังจะปะทะเข้ากับลำต้นของต้นซากุระที่เขานั่งพิงอยู่เมื่อครู่…
แคร๊ก!!!
ต้นซากุระส่งเสียงประท้วงในทันทีว่ามันไม่ใช่ที่รองรับของพ่อหนุ่มผมดำที่กระแทกเข้าใส่
เจ้าของผมสีน้ำตาลวอลนัทรีบยัดอาหารส่วนที่เหลือเข้าปากเหมือนแฮมสเตอร์กักตุนอาหาร…
แล้วโยนกล่องเบนโตะไปไว้ใกล้ๆกับขวดชาอู่หลงที่ยังอยู่ดี
ก่อนที่หนึ่งผู้ใหญ่จะต้องสำลักออมเล็ทแรงๆเมื่อนอกจากฮิบาริคุงจะมองแรงใส่แล้ว เขายังต้องหลบทอนฟ่าที่ถูกขว้างล่วงหน้ามาก่อนเจ้าตัวที่ตามมาติดๆ
ดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่สำลักตายก็คงถูกฟาดเข้าที่คอหอยอยู่ดี…
แฟลชแบคของการฝึกและการใช้ชีวิตร่วมกันระหว่างเมฆาและนภาฉายชัดเป็นฉากๆ
เป็นทั้งเสาหลักและกระสอบทรายของกันและกัน(...?)
นี่คือเวลาเอาคืนกับที่เคียวยะ(ของเขา)ในสิบปีข้างหน้าเคยทำไว้กับตัวเขาตอนที่ฝึกกันในอนาคตรึเปล่านะ?
แต่แบบนี้มันจะดีเหรอ?
ยังไงรีบอร์นก็คงยังจับตามองอยู่…
เบียคุรันเองก็ด้วย…
แต่ว่า….
สึนะโยนเหตุผลและทุกสิ่งทุกอย่างในหัวเขาทิ้งไปแล้วคว้าท่อนฟาที่ถูกขว้างมาด้วยรอยยิ้ม...ที่เกือบจะถือได้ว่าเป็นการแสยะ......ถ้าหากว่าในดวงตาของเขาไม่มีความเศร้าปะปนอยู่จางๆ
เขาอึดอัด
เขาต้องทำอะไรซักอย่าง
เขาต้องปลดหล่อยมัน
ความเศร้า ความผิดหวัง ความเหนื่อย ความโกรธ ความรู้สึกผิด...ปัจจุบัน
เพราะเขาคิดถึงช่วงเวลานั้นเหลือเกิน...
ความสุข ความจงรักภัคดี ความพอใจ ความรัก ความทรงจำ...อดีต
“ยังอ่อนหัดอยู่นะ...เคียวยะ” / "เจ้าสัตว์กินเนื้อพึ่งหัดเดิน...อืดอาด"
"จะขย้ำให้ตาย!!!!" / "เอ๋---เดี๋ยวครับคุณฮิบาริผมขอเวลานอ---แว้กกกก!!!?"
ภาพความทรงจำที่ซ้อนทับและสลับที่กัน..
ซาวาดะ สึนะโยชิ เข้าปะทะกับ ฮิบาริ เคียวยะโดยใช้ท่อนฟาคนละข้าง
และเขาก็เผชิญกับมัน
ด้วยรอยยิ้ม….
จะว่าไปเหตุผลที่โดนจู่โจมนี่มันอะไรนะ?
2718271271827182718271827182718
ตัดฉับบบบบบบ!!!!
กลับมาแล้วค่าาาา หลังจากที่หายไป 1? หรือ 2 เดือนหว่า...
แต่ไม่เป็นไรคะกลับมาแล้วค่ะอร่า--
เพลงที่สึนะฮัมขึ้นมาคือ Hitotsu dake เพลงประจำตัวของสึนะนั่นเองค่า! เป็นเพลงที่ฟังแล้วอบอุ่นมาก จากใจคนห่วยๆคนนึงเนอะ?
แล้วก็อยากจะถามว่าเฟียควรตอบคำถามทุกคำถามดีมั้ยคะ? พอดีเป็นโรคที่ว่าถ้าตอบคนนึงแล้วก็อยากจะตอบให้หมด...แต่ก็กลัวตอบมากไปค่ะ...กลัวเดาทางได้แล้วจะไม่สนุกกัน..
แต่ถ้าถามว่าเมื่อไรจะอัพนี่---------//วิ่งหนีแรงมาก--
รอบหน้า ฮิบาริ เคียวยะ ปะทะ สัตว์ที่กินทั้งพืชทั้งเนื้อ!?
ความคิดเห็น