คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คาบเรียนที่ 10!! สาบาน---ยามาโมโตะคุง???
บทที่ 10
ในทางเดินที่พอจะมีผู้คนและหมอท่านอื่นเดินกันกวักไกว่ นางพยาบาลสาวเดินตรวจตราคนไข้ตามห้องอย่างที่เคยทำประจำ มือก็ถือบอร์ดเขียนยุกยิกเก็บรายละเอียดตามที่เห็นสมควร...ก่อนที่จะมาหยุดที่หน้าห้องของคุณ..ซาวาดะ? ที่แอดมิดเข้าเมื่ออาทิตย์ก่อน
รู้สึกว่าเขาจะเป็นคุณลุงหนวดหร่อมแหร่มท่าทางขี้โรคและยังเป็นอาจารย์ที่สอนอยู่ที่นามิโมริ
เธอขนลุกซู่เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่กรรมการคุมกฎแห่งตระกูลฮิบาริมารักษาตัวที่ห้องวีไอพีนี้เช่นเดียวกับคุณซาวาดะ…
ในตอนนี้คงต้องบอกว่าการตกหลุมรักแรกพบกับใบหน้าตอนหลับของเด็กหนุ่มในตอนนั้นเหมือนฝันเลยละ...
เพราะสองวินาทีถัดจากที่เธอกำลังทำหน้าเคลิ้มเขาก็ฟาดโต๊ะข้างเตียงคนไข้หักเพราะตื่นจากการถอนหายใจเคลิ้มๆของเธอ
คงต้องบอกว่าเธอปีนขึ้นจากหลุมรักนั่นแทบไม่ทัน...
“ขออณุญาตเข้าตรวจนะคะ…”เธอกล่าวแล้วเคาะประตูอย่างหวาดๆ...เกิดเป็นท่านฮิบาริขึ้นมามีหวังคง…
เธอแง้มประตูแล้วพบว่า…
“เอ๋?”
ห้องว่างเปล่า…?
“จะว่าไปรู้สึกว่าเจ้าลามก..เอ๊ย..คุณหมอชามาลจะเข้ามาดูอาการเมื่อวาน…”เธอเปิดดูอาการของคุณซาวาดะ...สึนะโยชิ? เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าเขายังถูกปล่อยตัวกลับบ้านไปแล้วรึยัง
“ก็ยังนี่…แต่ฟื้นแล้วสินะ”เธอมองประวัติที่บอกว่าเขาอยู่ในอาการโคม่าถึงหนึ่งอาทิตย์และถึงกับหัวใจหยุดเต้นไปหลายนาทีพลางขมวดคิ้วมุ่น...ขาก็สาวเท้าเดินไปที่ระเบียงเพื่อเช็คให้แน่ใจแต่ก็ไม่พบใคร
คนไข้ที่พึ่งตื่นจากโคม่าไม่น่าจะลุกไปไหนไหวด้วยซ้ำ…
“ห้องน้ำรึเปล่านะ?”เธอหันไปมองประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท ก่อนจะพึ่งมาได้ยินเสียงน้ำ...ยัยบ๊องเอ๊ยทำไมไม่ฟังให้ดีๆก่อนนะ
“คุณซาวาดะคะ?”เธอสงเสียงเรียกแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
เป็นลม? ขาอ่อนแรงจนล้ม? หรือจะอาการกำเริบ!?
ตาเธอเบิกกว้างก่อนจะตะเบ็งแล้วเปิดประตูเข้าไป--
“ขออณุญาตนะคะ!”
เธอเปิดผ่างเข้าไป…
“หืม--!?”เพื่อพบว่าตัวเองได้เข้าไปรบกวนชายหนุ่มที่กำลังอาบน้ำสระผมสบายใจ…
เธอไม่แน่ใจว่าโชคดีหรือเธอไร้โชคกันแน่ที่เขาหันหลังให้เธอ..
แต่ก้นขาวมากค่ะ…
สิทธิในการเป็นพยาบาลมันดีอย่างนี้เอง...
เอ๊ย--!
“คุณซาวาดะคะ...คุณไม่ได้รับอณุญาตให้ลุกออกจากเตียงก่อนถูกตรวจตอนเช้านี้นะคะ…”เธอตีเสียงนิ่งแล้วหลบตาลงไปที่พื้นพอๆกับจังหว่ะที่อีกคนหันกลับมาทั้งที่ยาสระผมยังท่วมหัว
“แย่หล่ะ...โดนจับได้ซะแล้วสิ...ขอโทษด้วยนะครับฮะๆแต่ผมทนไม่อาบไม่ไหวจริงๆ”เขาคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างไว้ลวกๆ น้ำเสียงสำนึกผิดนิดๆแต่ก็ไม่เท่าไร..
เธอถือโอกาสนี้เงยหน้าขึ้นมาเพื่อดุเรื่อง…..
ใบหน้าหล่อเหลาแม้จะดูซูบผอมไปนิดมองตอบกลับมายิ้มๆ…
ผมสีน้ำตาลช็อกโกแล็ตลู่ลงกับใบหน้าหยาดน้ำและฟองสบู่ที่ยังล้างออกไม่หมดกลับขับให้เข้าดูดีเหมือนกำลังส่องประกาย...เช่นเดียวกับดวงตาของเขา..
ทั้งขี้เล่นและอ่อนโยน...แต่ลึกๆซ่อนบางอย่างเอาไว้…
เอ๊ะ? แล้วทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นได้ละเนี่ย?
เธอส่ายหัวไล่ความคิดแล้วเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะเอ่ยปากต่อ...แต่กลับได้พบกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปากของชายหนุ่มตรงหน้าจนเธอใจเต้นระรัว..ใบหน้าเห่อร้อนจนคำดุที่กำลังจะกล่าวถูกกลืนหายไป..
ไหนหล่ะตาลุงหนวดหร่อมแหร่ม ท่าทางขี้โรค ที่ใส่แว่นที่เหมือนตกทอดมาจากทวดนะ!!!!????
อุหวา...อย่าบอกนะว่าเธอตกหลุมรักหนุ่มจากโรงเรียนนามิโมริอีกคนแล้วนะ?
“ค่..ะ…..”เธอพูดไม่ออก...พอพยายามหลบตาเขากลับใช้มือเสยผม ดึงความสนใจของเธอขึ้นไปยังใบหน้าเขาอีกครั้ง...ผมที่ถูกเสยขึ้นยิ่งขับให้ท่าทางทะเล้นเมื่อครู่กลายเป็นเซ็กซี่จนเธอ--
เธอหงายหลัง...หน้ามืดสไลด์ตัวลงไปนั่งหมดสติกลางหน้าที่ทั้งอย่างนั้น
ตัวต้นเหตุตาเบิกกว้างขึ้นนิดๆแล้วส่ายหัวกับท่าทางของพยาบาลสาว...ปากก็หัวเราะเบาๆที่สกิลการโปรยสเน่ห์ของเขาดูจะไม่ขึ้นสนิมแม้จะเปลี่ยนร่าง…
เจ้าตัวหันไปมองตัวเองในกระจกแล้วหรี่ตาลงเพื่อโฟกัสเพราะไม่ได้ใส่แว่น...มือก็ลูบคางตัวเองที่ในที่สุดก็ได้โกนจนไม่ต้องนึกถึงกระสุนของรีบอร์นทุกครั้งที่มองกระจกซักที…
“ยังผอมเกิน...เปลี่ยนเป็นกล้ามเนื้อไม่ได้เลยแฮะ…”เขาถอนหายใจ...ดูเหมือนโปรแกรมการออกกำลังกายของเขาคงต้องเลื่อนไปหลังจากเพิ่มน้ำหนักให้ได้ก่อน
สึนะโยชิวางแผนชีวิตตัวเองอยู่พักนึงก่อนจะก้าวออกจากห้องน้ำไปที่โทรศัพท์ในห้องเพื่อให้ใครซักคนมารับนางพยาบาลที่เขาใช้เป็นหนูทดลองการโปรยสเน่ห์…
ก็เล่นเข้ามาตอนไม่ทันตั้งตัวเองนี่นะ...ดีแล้วด้วยซ้ำที่เขาไม่เผลอ...ทำร้ายไปเพราะนึกว่าเป็นศัตรู…
“สวัสดีครับ...ครับจากห้อง2772ครับ...คือว่ามีนางพยาบาลเป็นลม...ครับนางพยาบาล...ช่วยมารับเธอทีนะครับ?”เขาแอบขบขันกับน้ำเสียงตื่นๆของปลายสายก่อนจะวางสาย...แล้วหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาคลุมอีกที...เพราะมันคงไม่สุภาพเท่าไรที่จะยืนรอพยาบาลคนอื่นมารับตัวเธอไปทั้งๆกึ่งเปลือย?
สึนะลงไปคุกเข่าข้างๆเธอ...เพราะจะให้เข้าไปอาบน้ำหน้าตาเฉยก็คงจะไม่ได้…
อ่ะ ใช่ว่าเขาเลือดเย็นไม่สนใจเธอนะ แต่เลือดกำเดาที่เยิ้มลงมาหน่อยๆกับสีหน้าเป็นสุขนั่นทำให้เขารู้สึกไม่เป็นห่วงเท่าไร...
ในเพียงเวลาไม่กี่นาทีก็มีบุรุษพยาบาลหน้าตื่นสองคนเข้ามาในห้องพร้อมเปลหาม…
ก็นะ...เคสที่พยาบาลเป็นลมคาโรงพยาบาลซะเองก็ฟังดูไม่อนามัยเท่าไร
ผมปิดประตูที่เปิดให้พวกเขาเมื่อครู่แล้วลดมือที่โบกมือลาทั้งสามลงแล้วก้าวไปอาบน้ำจนเสร็จ
ไม่รู้ทำไม...แต่จิตใจของผมสงบลงเยอะเมื่ออ่านข้อความจากตัวเองเมื่อคืน…
แน่นอนว่าตอนแรก..ผมตอบรับมันไม่ดีเท่าไร...
ไฟนภาของผมเผาหนังสือในมือจนไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน...และควบคุมไม่ได้จนผมต้องไปขลุกตัวอยู่ในห้องน้ำเพื่อไม่ให้อย่างอื่นไหม้ตามไปด้วย...
ถึงไฟนภาจะเผาได้แทบทุกอย่างก็เถอะ...
คงต้องบอกว่าโชคดีที่ตอนนั้นผมมีมันอยู่น้อยมากๆ...
ไม่อย่างนั้น...
สึนะคิดภาพโรงพยาบาลหรืออย่างน้อยห้องของเขาลุกเป็นไฟ...
แต่มันช่วยไม่ได้...เพราะมันแย่สุดๆ...และทำให้ผมรู้สึกเหมือนทำลายชีวิตคนๆนึงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
แต่...จะให้มาทำตัวน่าสมเพชขัดกับที่เจ้าของร่างนี้ต้องการก็คงเป็นการทำลายจิตวิญญาณที่ฝากฝังไว้กับผมยิ่งกว่าเดิมซะอีก..
ยิ่งเขาเขียนให้กำลังใจผมถึงขนาดนั้น
เพราะงั้นผมจึงตัดสินใจแล้ว
ว่าจะรับหน้าที่และความเจ็บปวดของเขาเอาไว้
แล้วสานต่อสิ่งที่เขาอยากให้เป็นจริง
แม้ไม่ใช่ในฐานะ “วองโกเล่รุ่นที่สิบ” ก็ตาม
ผมจะเฝ้ามองแล้วคอยช่วยเหลือเมื่อมีคนต้องการ…
หรืออย่างน้อยก็ทำอย่างนั้นไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะมีแผนเป็นชิ้นเป็นอันละนะ
ถ้ามัวแต่คร่ำครวญก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี
ทุกคนนะ ผมจะช่วยเอง
ไม่ว่าจะจากศัตรู...หรือตัวพวกเขาเอง
“ด้วยเกียรติของอดีตวองโกเล่รุ่นที่สิบ”
“ฉันจะช่วยพวกนายเอง”
“ด้วยชีวิตที่ได้รับมาครั้งที่สองนี้...จะมีแต่คนแก่ตายเท่านั้น...”
เขามองตอบดวงตาที่ฉายแสงสีส้มเจิดจ้าและเปลวไฟที่ลุกโชนบนหน้าผากของตัวเอง
พวกนายจะได้รับความสุขเหมือนที่ควรจะเป็น…แม้คนที่เป็นศูนย์รวมของพวกนายจะไม่ใช่ฉันก็ตาม
272727272727272727272727272727272727272727272727
‘แปะ...แปะๆๆๆ’เสียงปรบมือพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลงทำให้สึนะที่พึ่งให้สัตย์สาบานไปหมุนตัวพุ่งเข้าใส่พร้อมกับหมัดที่…
ถูกหยุดเอาไว้ก่อนจะถึงเป้าหมาย...
“รุนแรงแต่เช้าเลยน่า...สึนะโยชิคุง”เบียคุรันกล่าวยิ้มๆอย่างไม่ใส่ใจพร้อมยื่นกระเช้ามาชเมลโล่ให้ด้วยมือข้างที่ไม่ได้ยึดข้อมือเขาเอาไว้
“เบียคุรัน”อดีตรุ่นที่สิบขมวดคิ้วแต่ก็ทักทายไปตามมารยาท ไฟดับเครื่องชนดับไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับแรงข้าวต้มที่ทำเอาเขาเซนิดๆ แต่ก็ฝืนใจทำเหมือนไม่ได้เป็นอะไรต่อหน้า...พันธมิตรชั่วคราว? ตรงหน้า...
“น่าๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ สึนะโยชิคุง~ เราคนกันเองทั้งนั้นน่า แถมยังฉันอุตส่าห์เอาของมาให้เลยนะฟุๆ”เขาทำเป็นมองผ่านท่าทีอ่อนแรงของคนป่วยตรงหน้า…แต่มือก็ยังคงยึดข้อมือของอีกคนเพื่อกันไม่ให้เขาเข่าอ่อนล้มลงไป...อีกทั้งยังเบี่ยงประเด็นความสนใจไปที่กระเช้าอย่างแยบยล...
แต่มันก็ทำให้อดีตวองโกเล่หนุ่มได้รู้...ว่าเบียคุรันรู้ดีแค่ไหนว่าในตอนนี้เขาอ่อนแอถึงเพียงใด…
และสึนะไม่ชอบมันเลยซักนิด
“คนมาเยี่ยมที่ไหนเขาเอามาชเมลโล่มาให้กันละครับ…”ผมมองเขาเอื่อมๆก่อนจะดึงแขนออกจากมืออีกคนพลางถอนหายใจ...ยอมให้อีกฝ่ายเปลี่ยนประเด็นไปง่ายๆ
“นี่มันของพรางตาต่างหากหล่ะสึนะโยชิคุงงง~”เขาพูดด้วยน้ำเสียงล้อๆ...มือก็หยิบเอาถุงมาชเมลโล่คืนไปทีละห่อ…
“เอ่อ...ครับ?”ผมบอกเขางงๆ...
“เขาฝากไว้ให้ละนะ..”เบียคุรันยักไหล่ด้วยสีหน้ายิ้มๆแล้วหยิบมาชเมลโล่ถุงสุดท้ายกลับไป
เหลือไว้เพียง...เสื้อผ้า? กุญแจรถ..? กับถุงมือคู่นึง…
“ใช้ให้ดีละ...มันทำยากสุดๆเลยน่า~ โชจังกับสปาน่าจังเลือดตาแทบกระเด็นแหน่ะ”เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ความซาดิสต์ที่คงอยู่ในสายเลือดนั่นแสดงออกมาค่อนข้างเด่นชัด...ตามที่ตัวผมอีกคนเขียนไว้ละนะ…
อ่ะ...จะว่าไป เขาเขียนไว้ด้วยสินะว่าฝากเบียคุรันทำถุงมือไว้ให้…
“ขอบคุณครับ”ผมหยิบมันขึ้นมาอย่างถนุถนอม...มันไม่ได้ดูเหมือนถุงมืออบขนมในครัวอีกแล้ว...แต่เป็นถุงมือหนังสีดำที่มีเลข 27 เป็นลวดลายสีส้มสลักไว้ตรงกลาง….
“แล้วกุญแจนี่...?”
“ลูกรักของเขาละนะ ฉันคิดว่าเขาคงอยากให้เธอใช้ด้วยนั่นแหล่ะ”เบียคุรันกล่าว--หลังจากที่ฉีกถุงออกก็ใช้มือก็กำขนมสีขาวขึ้นมาเป็นกำแล้วกินทั้งอย่างนั้น...
“ลูกรัก?”
“ก็….จอดอยู่ที่ลานจอดรถ...ผ้าคลุมสีส้มสดใสเห็นแต่ไกลเลยละฟุๆ”
“ครับ? แล้วชุดนี่…”
“ฉันซื้อมาให้เอง...เมื่อวานเธอเหมือนศพเดินได้จนฉันทนดูไม่ได้นะทูน่าจัง~”ถ้าผมมองไม่ผิด...ตาของเขาฉายแววสนุกสุดๆออกมา...ถึงจะแป็ปเดียวก็ตาม...
“ครับ…”ผมคิ้วกระตุก...ถึงเมื่อเช้าก่อนโกนหนวดกับอาบน้ำจะเป็นอย่างนั้นจริงๆก็เถอะ…
เบียคุรันไล่สายตาไปตามตัวของอีกคนในขณะที่สึนะอยู่ในภวังค์...ร่างในชุดคลุมอาบน้ำที่ไม่มีอะไรอยู่ใต้ล่าง...ใบหน้าที่ถึงตอนนี้จะซูบผอมและไม่ถึงกับดูดีเท่ากับในนิมิต...แต่ก็...ไม่เลว...?
“งั้นก็ขอค่าตอบแทนไปละน่า~”
“เท่าไรงั้นเหรอครับ?”
ต่อให้ต้องไปกู้ธนาคารหรือขายบ้านและที่ดินแลกเป็นเงินเขาก็ยอม
ไม่ว่ายังไงก็ติดค้างเบียคุรันไม่ได้เด็ดขาด...ไม่งั้นก็ถือได้ว่าเขาก้าวขาเข้าไปในความตายแล้วครึ่งนึง...
สึนะหันไปมองหากระเป๋าเพื่อจะหาว่ามีเงินติดตัวอยู่เท่าไร---
ง่ำ!!!!!
ความรู้สึกเจ็บที่ต้นคอทำให้สึนะโยชิตาค้าง…
“แอ่ก!!”ก่อนที่ในอีกไม่กี่วินาทีต่อมาจะเข้าสู่โปรแกรมออโต้ไพลอทกระแทกหมัดอัปเปอร์คัตเข้าเต็มๆคางเบียคุรันที่ยังไม่ทันได้แม้แต่ถอนปากออกมาจนฟันกระทบกันดีงกึ๊ก!
“มาชิเมโระ เบียคุรัน เจซโซ่!! ทำบ้าอะไรของคุณ!!!?”สึนะโยชิถอยครูดไปตั้งการ์ดดวงตาลุกวาวฉายแววตื่นตัวเต็มกำลังและพร้อมที่จะทั้งสู้ทั้งหนีออกจากห้องนี้ได้ทันทีที่ชายผมขาวขยับตัว...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยถูกเบียคุรันทำอะไรแบบนี้(ในโลกเดิม)แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะลดการ์ดลงจนโดนเล่นทีเผลอง่ายๆขนาดนี้!
ให้ตาย เขาได้โดนรีบอร์นฆ่าเอาแน่ๆถ้าถูกรู้เข้า!
ถึงนั่นจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ
เบียคุรันกุมคางตัวเอง….พยายามทำเป็นโอดโอยกลบเกลื่อนการกลั้นยิ้มกับท่าทางอีกคนที่เหมือนในนิมิตในต่างมิติไม่มีผิด...
'อ่ะ ปากแตกเลยแฮะ...'
“โอย~ฉันเจ็บน้าสึนะโยชิคุง~”
ทั้งที่พูดออกไปแบบนั้นแต่กลับดูไม่ยากเลยว่าอีกคนกำลังรู้สึกยังไง...เพราะดวงตาสีแซฟไฟร์นั่นฉายแววยิ่งกว่ารอยยิ้มกริ่มแบบนั้น...
ที่บอสของมิลฟีโอเล่ทำไปก็แค่อยากรู้ว่าหากไร้ไฟดับเครื่องชนอดีต...ไม่สิว่าที่วองโกเล่รุ่นที่สิบจะมีท่าทียังไงก็แค่นั้นเอง
เพราะเป็นชายผมสีน้ำตาลนี่เท่านั้นที่สามารถต่อต้านเขาได้ ในขณะที่ตัวเขายึดครองมิติอื่นได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
แต่ตัวเขาอีกคนก็สู้แล้วแพ้ไปแล้วครั้งนึง...
มันแปลว่าถ้าเขาชนะสึนะโยชิคนนี้ได้ก็เท่ากับชนะตัวเขาจากทุกมิติ!
น่าสนุก...น่าสนุกชะมัด...
เบียคุรันยิ้มกริ่ม...สายตาย้ายไปมองรอยกัดจนเลือดซึมที่ตอของอีกคนอย่างอดไม่ได้
หรือว่า...ก่อดราม่าให้เขาผิดใจกับพวกวองโกเล่? ขโมยตัวเขามาอยู่เป็นเพื่อนยูนิในตอนที่เป็นเหมือนตุ๊กตาแก้วดีนะ?
หรือส่งเขาไปจัดการพวกวองโกเล่ซะเอง....
ความตื่นเต้นฉายชัดออกมาจนคนถูกจ้องเสียวต้นคอวาบ...
“ทำไปทำไม?”การ์ดที่ตั้งดั่งแมวขู่ฟ่อนั่นทำเอาเบียคุรันแทบหลุดขำ
เขาสามารถทำให้เบียคุรันสนุกได้จริงๆเหรอ?
เบียคุรันเองก็อยากรู้เหมือนกัน
“ชิ--ฉันอุตส่าห์ขอค่าตอบแทนแค่นี้เองแท้ๆ...สึนะโยชิคุงขี้งก!”
“มันใช่เรื่องมั้---!!!”
“กรุณาเงีบบด้วยค่ะ!! แล้วคุณค่ะยังไม่ถึงเวลาเยี่ยมคนไข้เลยเข้ามาได้ยังไง---!!”
พยาบาลชั้นรุ่นพี่ที่ดูพิโรธกับเสียงโหวกเหวกทำการคว้าเขาที่ตัวเบียคุรันอย่างไม่ลังเล
อย่างน้อยเบียคุรันก็ดูเหมือนจะไม่ว่าอะไร
เบียคุรันส่งจูบบอกลาชายหนุ่มจากต่างมิติแล้วถูกลากออกไปทั้งอย่างนั้น…
ผมมองเวลาที่พึ่งจะหกโมงครึ่งกว่าๆ…
ทำไมวุ่นวายแต่เช้าเสมอเลยนะ……เฮ้อ…..
100271002710027100271002710027100271002710027
ตามแผนเดิมแล้วชามาลที่ยืนขอบตาดำเป็นแพนด้าเพราะได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงและกำลังยืนโง่ๆอยู่ที่เครื่องกดกาแฟก็จะกดกาแฟใส่แก้วแล้วเดินไปเช็คอาการเจ้าเบื้อกซาวาดะ...
แต่คงต้องเปลี่ยนแผน…
เพราะอะไรนะเหรอ…
ก็เพราะตอนนี้เขากำลังมองเจ้าหนูวรุณ ยามาโมโตะ อะไรนั่นยืนกลืนน้ำลายดังเอื้อก...อ้ำๆอึ้งๆถือดอกไม้เยี่ยม? มายืนอยู่หน้าประตู 2772 ด้วยท่าทางที่เรียกได้ว่า…
สาวน้อย...โชโจ บิโชเน็น...อะไรทำนองนั้นมากกว่าทุกๆครั้งที่เขาเคยเห็นมา...
เด็กหนุ่มวัย 14 ที่ทำตัวป้ำๆเป๋อๆพูดแต่ “น่าๆ~ กับ ฮะๆๆๆพวกนายเล่นมาเฟียกันอีกเเล้วเหรอ?” กลับมายืนลับๆล่อๆอยู่หน้าประตูห้องตาลุงที่เรียกได้ว่าเกือบเดี้ยงด้วยท่าทางที่โคตรจะผิดที่ผิดทางสุดๆ…
“ท่าทางแบบนั้นรู้จักกันดีงั้นเหรอ?”เขาบ่นพึมพัมนิ้วก็ตวัดส่งสัญญาณให้ยุงสังเกตการ์ณเข้าไปสำรวจในขณะที่ตัวเองยืนพิงกำแพงดื่มกาแฟเนียนๆ
หรือซาวาดะจะเป็น...หมี…(พวกกินเด็กหรือชอบเด็กที่อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ)
เขาทำหน้าขยะแขยงแล้วคิดขึ้นมาแว่บนึงว่าจะสั่งให้ยุงฉีดยาที่ทำให้ซาวาดะนกเขาไม่แข็งไปตลอดชาติ---
หรือว่าจะกลับกัน...
“โอจิค่อนงั้นสินะ…”ชามาลพยักหน้าสมองอดคิดถาพเจ้าหนูวรุณในชุดเจ้าสาวกับเจ้าเบื้อกซาวาดะในชุดเจ้าบ่าว...และอีกแบบที่สลับกันไม่ได้…
เขาขนลุกซู่มือก็ยกกาแฟขึ้นกระดกเข้าไปหลายอึก..แล้วพ่นออกมาแทบไม่ทันเพราะลืมว่าร้อน…
“กรี้ด---!!”ที่สำคัญดันไปพ่นใส่กลุ่มพยาบาลสาวสวยที่เขากำลังพยายามเกี๊ยวอยู่ด้วย…
“โอ้ไม่นะแม่สาวน้อย!!”
“แกตายไอ้ลามกชามาลลล!!!!”
เอ๊ะ? ลามกอะไร---
“โอ้ ว้าว….”
เขามองชุดสีขาวที่เปียกซกเพราะหนึ่งในพยาบาลที่ถือถาดใส่น้ำมาตกใจเขาจนทำให้น้ำหกใส่ตัวเอง…
เผยให้เห็นชุดชั้นในสีชมพูลางๆ---
“ร้อนแรงใช่ได้เลยแม่สาวน้---”
พูดได้แค่นั้นเขาก็ถูกทารุณกรรม...โดยเท้า...หลายคู่
ถึงจะได้เห็ตแพนตี้เยอะแยะเลยก็เถอะหุๆ--
กว่าจะปลีกตัวออกมาได้เขาก็สะบักสะบอมใกล้เดี้ยงแล้ว!
เขากะเผลกไปที่ห้องซาวาดะเพื่อเข้าไปซ่อนตัวจากความพิโรธของเหล่าพยาบาล--
“เฮ้ ถ้าใครมาถามหาช่วยบอกว่าไม่เห็นฉันทีน---”
แต่กลับไม่พบใคร…
ชามาลขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปด้วยท่าทีจริงจัง…
เพื่อพบกับกระดาษโง่ๆที่แปลง่ายๆว่าไอ้เบื้อกซาวาดะนั่นเช็คเอาท์ตัวเองออกจากโรงพยาบาลโดยที่ไม่มีคำอณุญาตจากเขา!
และถึงจะตกลงกันไว้แล้วแต่ไอ้ “เก็บค่ารักษาที่หมอชามาลนะครับ”นี่มันน่าโมโหสุดๆซิพับผ่า!
มันอาจจะทำให้เขาโดนป้ายความผิดว่าเป็นคนทำนายโคม่านะโว้ย!!!
แค่นี้ชื่อเสีย(ง?)และเรื่องซุบซิบในโรงพยาบาลก็มากพออยู่แล้ว!
“ไอ้เบื้อกซาวาดะ!!!!!”
“ไอ้โรคจิตมันอยู่ในนี้!!!!”
ชิบหายหล่ะ!!!
ต้องบอกว่าเขาลืมเรื่องยามาโมโตะไปซะสนิทเลยหล่ะ…
30303030303030303030303030303030303030303030303030303030
หลังจากที่คิดอยู่นานสึนะก็ตัดสินใจที่จะกลับไปสอนเลย
เพราะขืนอยู่ในห้องที่ไม่มีใครเลย...เบียคุรันอาจจะโผล่มาเมื่อไรก็ได้…
อย่างน้อยที่โรงเรียนก็มีคนเยอะแยะ…
เขาเริ่มเปลี่ยนชุดแล้วเขียนโน้ตไว้ให้เหล่าพยาบาลว่าตัวเองสบายดีแล้วเก็บค่าใช้จ่ายที่ชามาลได้เลย
“ทีนี้ก็….”สึนะเก็บของใส่กระเป๋า...แล้วสะพายมันเพื่อที่จะออกจากห้องไปที่ที่จอดรถอย่างไม่เร่งรีบ
“วันนี้ไม่มีข้าวเที่ยงกินเลยแฮะ...ซื้อเมล่อนปังกินเอาที่โรงเรียนแล้วกัน….”
แต่สิ่งที่เขาไม่ได้คิดว่าจะเกิดขึ้นที่สุดเมื่อเปิดประตูก็คงเป็น….
“อรุณสวัสดิ์ครับ!”
สึนะกระพริบตาปริบๆกับการโค้งเกือบเก้าสิบองศากับช่อดอกไม้ที่ยื่นมาจนแทบทิ่มลูกตาเขา…
แต่เสียงแบบนี้...เขาไม่มีวันลืมแน่นอน…
“ยามาโมโตะคุง…”สึนะกลืนน้ำลาย...แล้วกล่าวออกไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง…
กะทันหันไปมั้ยนะ..
“หายไวๆนะครับชิโช!”
ชิโช? ชิโชที่แปลว่าผู้ฝึกสอน แต่ไม่ใช่เซนเซย์นะน่ะ?
“เอ่อ...ขอบคุณนะยามาโมโตะคุง…”สึนะกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนที่จะรับดอกไม้มา...
“ไม่เป็นไรครับ! แต่ผมไม่คิดว่…”ยามาโมโตะเงยหน้าขึ้นมาแล้วตาเบิกกว้าง...
สึนะคิดว่านั้นน่าจะเป็นเพราะเขาดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย?
ก่อนจะยิ้มจนเขาเห็นภาพแบ็คกราวน์ดอกไม้บานสะพรั่งพร้อมด้วยเอฟเฟควิ้งๆดั่งฉายสปอตไลท์…
“ยินดีต้อนรับกลับมานะครับ!”
เขาถูกสวมกอดโดยอดีตเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กอดเขาไว้เหมือนไม่อยากปล่อยไปไหนอีกแล้ว…
หลังเล็กๆสั่นไหวเบาๆจนเดาไม่ยากว่าเพื่อนของเขากำลังทำอะไร…
และมันเหมือนกำลังฆ่าสึนะทั้งเป็น
“ทาเคชิ…”
เด็กหนุ่มเพียงเงยหน้าที่ท่วมไปด้วยน้ำตาขึ้นมา...ร้องไห้เหมือนได้สิ่งสำคัญบางอย่างคืนมาและไม่อยากเสียไปอีก
ดูเหมือนว่าตัวเขาคนก่อนจะทิ้งเรื่องไว้ให้มากกว่าที่เขาคิดซะแล้ว...
2780?2780?2780ท2780?2780?2780?2780?2780?
ตะเอ๋---พอดีอาโพไม่อยู่บ้านและลืมเอาที่ชาร์ตแบ็ตโน็ตบุ๊กมาด้วย(... เพราะงั้นถ้าลงตอนนี้เสร็จแล้วตอนที่สิบเอ็ดไม่ตามมาทันทีนี่แบ็ตหมดระหว่างลงนะคะถถถ(แต่ถ้าอาโพได้กลับบ้านเร็วถ้าลงอีกตอนนึงไม่ทันอย่างน้อยๆก็น่าจะได้ลงภายในวันนี้เลย)
อยากจะบอกว่าการวิเคราะห์ของนักอ่านทุกคนนี่น่ากลัวจริงๆ...
บางท่านวิเคราะห์เนื้อเรื่องได้ตรงจุดตรงเผงเหมือนโดนยิงแสกหน้า เหมือนพล็อตโดนแฮ็กจากหัวเลยค่ะ5555555+ฮืออออออ ไม่มีอะไรจะแต่งต่อแล้----
-และแล้วก็มาถึงมุมของคำถามประจำตอน???
ขอถามว่าคิดว่าจะสึนะ(ในมิตินี้)จะเป็นยังไงถ้าหาก มีความทรงจำจากอีกมิติ แต่ไม่ได้เลือกที่จะรอคอยรีบอร์น?
- ไปแสดงตัวต่อท่านรุ่นที่เก้าว่าเขาเป็นผู้เหมาะสมจะเป็นรุ่นที่สิบมากกว่าอิเอยาสึ!?
- เลือกที่จะขมขื่นกับวองโกเล่ที่ไม่ได้เลือกเขาและดำเนินชีวิตต่อไปในฐานะอัจฉริยะจนได้เจอกับเบียคุรันและเข้าร่วมกับมิลฟีโอเล่แทน!?
- ปลีกตัวไปเป็นแฮกเกอร์ซื้อขายข้อมูลที่คอยสนับสนุนวองโกเล่อยู่ห่างๆ? แต่แฮ็กเข้าระบบของวองโกเล่ไปมาบ่อยๆจนโดนจับได้แล้วโดนวาเรียตามล่า!! บังคับไปเป็นผู้พิทักษ์นภาของแซนซัสซะงั้น!?
- ไปเป็นหมอดูทำนายชะตากรรมแบบแม่นเวอร์ๆเหมือนเห็นมากับตา---
- อื่นๆ?
พอมานั่งคิดพล็อตอื่นแล้วอาโพก็รู้สึกว่าแต่ละอันมันน่าเขียนมากเลย5555555555+ แต่แค่เรื่องเดียวก็แทบจะโดนดักตบเพราะอัพช้าแล้วค่ะ5555555555555555555+//โดนตบตียับ--
แล้วก็เหมือนเดิมเน่อ ถ้าร่วมกันมีส่วนร่วมตอบคำถามจนถูกใจอาโพได้ก็รับไปเลย
ความคิดเห็น