คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คาบเรียนที่ 3!! จุดเริ่มต้นของนภา??
คาบเรียนที่ 3 จุดเริ่มต้นของนภา??
ณ บ้านหลังขนาดเล็กหลังคาสีส้มหม่นๆในเมืองนามิโมริ..
ดวงตาที่เหนื่อยล้าค่อยๆเปิดออกก่อนจะกวาดไปรอบๆ
แต่ก็พบเพียงแสงไฟรางๆจากด้านนอกเท่านั้น...
รออยู่สักพักดวงตาของเขาจึงเริ่มชินกับความมืด..
“ไม่ใช่บ้านซาวาดะ...”สึนะสรุปแต่พอจะลุกขึ้นเพื่อสำรวจกลับรู้สึกเจ็บแปล็บขึ้นทั่วทั้งตัว
“อึ๊ก...!”สึนะตัวแข็งทื่อตื่นตระหนกกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากการขยับ
เมื่อยังขยับตัวไม่ได้เขาก็เลยเปลี่ยนไปคิดทบทวนถึงสาเหตุของมันแทน
‘พรีโม่ก็บอกว่าเราติดอยู่ในช่องว่างของแหวนตั้งสามปีไม่ใช่เหรอ?’
‘เพราะงั้นก็เลยไม่คุ้นเคย?’
‘หรือเพราะ...มันไม่ใช่ร่างของเรากันแน่...’
ร่างกายที่รู้สึกจะผอมแห้งแรงน้อยยิ่งกว่าเก่าทำให้เขาอดนึกเสียดายกล้ามเนื้อทั้งหลายไม่ได้..
‘กว่าจะสมชาย(?)ได้ขนาดนั้นมันไม่ง่ายเลยนะเฟร้ยยยยย~!’สึนะเบ้ปากเมื่อนึกถึงการฝึก“พิเศษ”ของรีบอร์น
‘แหวน...’เขาค่อยๆขยับนิ้วเพื่อสัมผัสกับโลหะที่นิ้วกลางและนิ้วก้อยของเขา...
ไม่มี...
ความรู้สึกโหวงๆปรากฏขึ้นในใจของสึนะ...
ทั้งๆที่พลักไสแหวนนั่นมาตลอด...
ตอนนี้กลับ...ตรงกันข้าม...
‘อ่า…ก็เราไม่ใช่วองโกเล่รุ่นที่สิบแล้วนี่..’
‘แล้วไฟดับเครื่องชนล่ะ?’พยายามเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะไม่ไหว...
ตัวเขาในตอนนนี้อ่อนแอเกินกว่าจะคิดเรื่องวองโกเล่ได้
เพราะงั้น...
ต้องหาอย่างอื่นทำไปก่อน
‘ลองดูก่อนแล้วกัน...’เขาหลับตาลง...
ปากอ้าออกเพื่อแสดงเจตจำนงค์ในการเรียกเปลวเพลิงออกมา
“คราวนี้...ฉันจะปกป้องไว้ให้ได้...”
นี้อาจเป็นคำสาบานต่อเปลวเพลิงแห่งนภาหากเขายังมีมันอยู่
จะปกป้องเอาไว้
แม้ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนสนิท
หรือวองโกเล่รุ่นที่สิบก็ตาม...
‘พรึบ!’ดวงตาสีส้มกระตุกเปิดพร้อมกับร่างอดีตวองโกเล่รุ่นที่สิบลอยคว้างขึ้นจากเตียงก่อนจะกระแทกเข้ากับเพดานด้วยไฟดับเครื่องชนของเจ้าตัว
‘โครม!’
“อั๊ก!!”
แต่ก่อนที่จะทะลุออกไปเจ้าของร่างสุดบอบบางก็ยั้งไฟดับเครื่องชนไว้ได้ทัน...
แต่ด้วยความที่ห่างหายไปนานจึงทำให้ไฟสีส้มดับลงอย่างไม่เต็มใจ...
ส่งผลให้เจ้าตัวร่างลงมายังเตียงที่รู้ซึ้งแล้วว่าแข็งพอๆกับพื้นบ้าน...
‘โครม!’
“อุ๊ก...”ตัวงอด้วยความจุก...
“ขยับ...ได้แล้ว...”เอ่ยด้วยเสียงที่แหบแห้ง..
อย่างน้อยก็จุกจนตัวงอได้ละน่ะ...
เขาค่อยๆลุกขึ้นเปิดไฟจากโคมไฟเล็กข้างหัวเตียงเพื่อสำรวจ“บ้านใหม่”ของตัวเอง..
ตู้เก่าๆ เตียงเก่าๆ พรมเก่าๆ ม่านเก่าๆ
ฝุ่นหนาเกือบหนึ่งนิ้ว
ขวดเหล้า กระป๋องเบียร์ แก้วและเศษแก้ว
ดูท่าเขาคงจะไม่ชอบดูแลและเก็บกวาดบ้านตัวเองเท่าไร...
ผมมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลข้างหัวเตียง..
2 : 26
อือ...เขาหลับไม่ลงอยู่ดีละน่ะ...
เจ้าตัวค่อยๆรื้อลิ้นชักของตู้ข้างเตียงที่ปกติจะเป็นที่เก็บแหวนของเขา...
นาฬิกา พาสปอร์ต เอกสาร สมุดเสก็ตภาพ แว่นตา...?
ดูท่าว่าเขาจะไม่ได้เบลอเพราะพึ่งตื่นแต่มีปัญหาทางสายตาแทนสิน่ะ...
“อึก...”
แต่สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นถึงกับทำเขาสำลักน้ำลายตัวเอง...
ถุงใสที่มีเข็มฉีดยา...สายรัดแขนและของที่บ่งบอกว่าเขาเคยทำอะไรกับมันไว้...
“....!”เขาหยิบแว่นน่าเกลียดขึ้นมาสวมก่อนจะเริ่มสำรวจตามร่างกายของตัวเอง...
แม้ว่าแสงจากโคมไฟจะเป็นเพียงแสงสลัวๆแต่รอยจ้ำสีม่วงๆตามข้อพับและต้นขาด้านใน..เป็นเครื่องยืนยันได้ว่าร่างกายนี่ไม่ใช่ของเขา..
‘แล้วเกิดอะไรขึ้นกับสึนะในโลกนี่หล่ะ?’
แต่ที่แน่ๆเจ้าของร่างคนก่อนใช้ยาเสพติด...ที่ไม่รู้ว่าคืออะไรนอกจากเป็นแบบฉีดเข้าเส้นเลือด...
“เยี่ยมเลย...”สึนะประชดก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เหยียบขวดเหล้าราคาถูกที่ระเกะระกะไปทั่วเหมือนกับกระป๋องเบียร์ที่ถูกทิ้งไว้ทั่วไปหมด
‘พรึบ’เจ้าตัวกดสวิตช์ไฟแล้วพบว่ามันไม่ได้ทำให้ห้องดูดีขึ้นแม้แต่น้อย
“...เฮ้อ...”เขาถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไปแบบคลำทางเนื่องจากบ้านนี้ไม่ใช่สถานที่คุ้นเคยสำหรับเขา...
พอสำรวจครบทุกห้องก็พบว่าห้องนอนของเขาสภาพแย่ที่สุด...
แต่ห้องอื่นก็ไม่ได้น้อยหน้า...
ห้องครัวแคบๆที่จานชามที่ยังไม่ได้ล้างกองเป็นภูเขา ห้องนั่งเล่นที่เอกสารปลิวว่อนและเลอะไปด้วยคราบต่างๆ ห้องน้ำที่มีแต่ซากเสื้อผ้าใช้แล้ว...
กระทั่งทางเดินก็ยัง...
“เฮ้อ........”ถอนหายใจซ้ำสอง สบถเบาๆ
แทบจะไม่มีที่ให้นั่งเลยด้วยซ้ำ...
เขาจึงตัดสินใจว่าจะทำความสะอาดสักหน่อยจะได้ชินกับสถานที่ด้วย
หลังจากนั้นเขาก็ควานหาถุงดำจนเจอแล้วเริ่มแยกขยะที่กองสุมอยู่ทั่วบ้าน...
4 : 53
เมื่อเขาหันมามองนาฬิกาอีกครั้งก็พบว่าเวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว...
รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าโทรมๆของคนอดนอนที่เห็นว่าบ้านอยู่ในสภาพ“พอรับได้”
ขยะถูกแยกไว้หลายถุงรอเวลาเอาออกไปทิ้ง ห้องนั่งเล่นที่เขาเก็บเอกสารมากองสุมๆไว้ก่อนและคิดว่าจะแยกที่หลัง เสื้อผ้าที่กำลังรอคิวถูกซักต่อจากการซักครั้งที่สองที่ยังดำเนินอยู่...และจานชามที่สะอาดวิ้งแต่มีจำนวนเยอะมากจนแทบไม่มีที่ตาก..
อ่อ...เขาเจอของน่าสนใจหลานอย่างเลยละ อย่างสมุดที่ตกอยู่ใต้เตียงที่พาเขาไปพบกับกล่องมากมายใต้เตียง..
ทีเขาคิดว่าจะไปสำรวจวันหลัง...
ตอนนี้เขาสนใจโน๊ตบุ๊คนี่มากกว่า..
“ไหนดูสิ...”เขาเปิดมันแล้วไล่ดูไฟล์เอกสารที่มีอยู่ในเครื่องทั้งหมด
แต่ก็ไม่ได้อะไรสักเท่าไร...
เขาจึงตัดสินใจที่จะแฮ็กระบบข้อมูลของนามิโมริ...
“โห...”
ถึงจะไม่ได้คล่องเรื่องแบบนี้มากแต่ต้องขอบคุณโชอิจิกับสปาน่าที่ยัดอะไรต่อมิอะไรมาให้อย่างเต็มใจเกินไป...
ถามนิดเดียวอธิบายยันหลานบวช...
ส่วนสปาน่าน่ะไม่เท่าไรแค่พยักหน้าเออออบ้างแย้งบ้างไปตามเรื่อง
แต่มันดันกลายเป็นการเปิดประเด็นใหม่่ให้โชอิจิพูดต่อนะสิ!
แต่ตอนนี้นั่นไม่ใช่ประเด็น!
ผมมองภาพถ่ายของชายผมยุ่งเหยิงที่ใส่แว่นอันเดียวกับที่ผมสวมอยู่ในขณะนี้
เสื้อผ้ายับยู่ยี่และแว่นมัวจนไม่เห็นอย่างอื่นนอกกจากใบหน้าครึ่งล่างที่มีหนวดหร่อมแหร่ม..ไม่ต่างจากคนตกงานหรือขอทานเท่าไร
"บางที...ประวัติการศึกษาอาจจะ..."
สรุปได้ภายในไม่กี่วินาที...
ระดับชั้นอนุบาล : ดีเยี่ยม
ระดับชั้นประถม : ปานกลาง
ระดับชั้นมัธยมต้น : พอรับได้
ระดับชั้นมัธยมปลาย : แย่
ระดับชั้นมหาวิทยาลัย : แย่มาก
"..."สึนะเห็นเกรดที่ได้มาจากระดับชั้นมหาวิทยาลัยแล้วอยากจะเป็นลม!
'นี่ไม่มีงานทำจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!เขาเลื่อนหาประวัติการทำงานแบบเร็วจี้ ภาวนาให้ไม่มีขีดเล็กๆขีดให้ข้ามช่องนี้ไป..
ประวัติการทำงาน
"เจอแล้ว!"
ไม่ใช่ขีดฆ่าด้วย!
ครูสอนวิชาศิลปะ โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ
หืม...? ไม่ได้เป็นภารโรงหรอกเหรอ?
หรือจะอ่านผิด...
เขาถอดแว่นออกมาเช็ดทำความสะอาด ก่อนจะสวมมันอีกครั้ง
ครูสอนวิชาศิลปะ โรงเรียนมัธยมต้นนามิโมริ
ครุูสอนศิลปะ...
ก็ถูกแล้วนี้...
......
..............
..........................................
มีคนรับคนเกรดห่วยขนาดนี้เข้าทำงานอีกเหรอ!!!
"..."เขาลบร่องรอยของการแฮ็กออกแล้วปิดเครื่อง...
"ฮะ...ฮะๆ"นี้มันโชคมันโชคดีชะมัด!
ป่านนี้พวกฮายาโตะคงอยู่ที่ฐานหลักในอิตาลี่ ไม่ก็ถูกส่งไปทำภารกิจที่ไหนสักแห่ง..
แต่ก่อนอื่นก็ต้องสืบจากที่นี้แหล่ะ!
สปาน่าเคยบอกว่าเวลาที่ดีที่สุดในการแฮ็กคือต้องสำเร็จภายในหนึ่งชั่วโมง ถ้าทำไม่ทันให้ถอนตัวก่อนที่จะถูกระบุตำแหน่งสัญญาณได้...
ถึงปกติจะเขาจะใช้เวลากันเป็นวันในการแฮ็กก็เถอะ..
แต่ถ้าเป็นสองคนนั้นละก็..ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคงก็เรียบร้อย
โดยเฉพาะกับวองโกเล่ที่มีสองคนนั้นอยู่...การแฮ็กในนามิโมริก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องสิ้นคิด...
แถมถ้าเคียวยะรู้เรื่องที่แฮ็กเข้าไปในดาต้าเบสของนามิโมริเข้าละก็...
ตายสถานเดียว!
เพราะงั้นแฮ็กในโรงเรียนที่ตัวเขาเป็นครูสอนอยู่แล้วทำตัวห่วยๆสมเกรดมหาลัยไปเรื่อยๆ
ก็ไม่น่าจะโดนจับได้..
แถมรีบอร์นเองก็เคย"ชม"เขาเรื่องวาดรูปด้วย...เพราะงั้นน่าจะพอถูไถไปไหว...
เขายิ้มหันไปมองนาฬิกาเพื่อดูเวลา
เกือบหกโมงเช้าแล้ว...
“มาเริ่มวันใหม่กันเถอะ!!”
’โอ้ววววว!!!’
เสียงตอบรับที่นอกจากตัวเขาไม่มีใครได้ยิน...
การอู้นั้นไม่เข้าใครออกใคร ฟฟฟ// โดนถีบ
ความคิดเห็น