คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คาบเรียนที่ 1 จุดจบของนภา
’ทุกคนตายแล้ว..’
‘ตาย...เพราะเรา..’
‘เพราะเรา...’
‘อ่อนแอ..’
‘แต่ว่า...’
“ไม่ต้องห่วงน่ะ..ทุกคน”ร่างสูงเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆคลี่ยิ้ม..กระซิบเสียงแผ่ว..
“พอฉันจัดการแล้วเสร็จ..จะรีบตามไปน่ะ..”
ทันทีที่สิ้นเสียงกระซิบเปลวเพลิงสีส้มก็เผาร่างของคนทรยศคนแล้วคนเล่าอย่างไร้ซึ่งความปราณี..เขาคว้าคอหนึ่งในผู้ร่วงหล่นที่พุ่งเขามาเพราะหมายชีวิตของเขาเอาไว้แน่น..ยืดแขนออกไปสุดแขนแล้วค่อยๆยกขึ้น..
“แค่กๆ อ่อก!”ดวงตาสีส้มประกรายกร้าวก่อนจะเสมองผู้ร่วงหล่นคนอื่นด้วยสายตาเย็นชา..มือก็บีบคอเหยื่อเอาไว้แน่นพอจนกำลังจะสิ้นลม..แล้วจึงปล่อยร่างนั้นร่วงหล่นสู่พื้นคอนกรีด..ที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ..ร่างนั้นดิ้นทุรนทุรายอยู่ไม่นานก็แน่นิ่งไป..กลายเป็นผู้ร่วงหล่นอย่างแท้จริง..
กลิ่นน่าขยะแขยงอย่างกลิ่นเนื้อสุกและเนื้อไหม้ค่อยๆอบอวนไปทั่งทั้งโกดังปิดตายแห่งนี้..
“ปะ..ปีศาจ”หนึ่งในผู้ร่วงหล่นถึงกับเข่าอ่อนจนทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น...นี่คือความโกรธเกรี้ยวของนภาที่ถูกพรากสิ่งสำคัญไป..
วายุ วรุณ อรุณ สายฟ้า เมฆาและสายหมอก
ถูกผู้ร่วงหล่นจากอ้อมอกของนภาพรากไป..
นภาจึงว่างเปล่า..
ไร้ซึ่งวายุที่โหมกระหน่ำ ไร้ซึ่งวรุณที่ช่ำระล้าง
ไร้ซึ่งอรุณที่แผดเผา ไร้ซึ่งสายฟ้าที่ปกป้อง
ไร้ซึ่งเมฆาที่สงบนิ่ง ไร้ซึ่งสายหมอกที่แปรเปลี่ยน..
เมื่อไร้ซึ่งทุกสิ่ง นภาก็จะเคว้งคว้าง
จะไร้ซึ่งหน้าที่
จะว่างเปล่า..
และถูกกลืนกิน...เช่นนี้..
ทั้งที่ปกติแล้ว“เดชิโม่”จะค่อยห้ามเรื่องทะเลาะวิวาททั้งในและนอกแฟมิลี่ด้วยสันติวิธี…แต่ตอนนี้เขากลับกำลังเผาคนทั้งเป็นอยู่อย่างไม่ปราณี..
“...”นภาหันเข้าหาชายที่บาดเจ็บอยู่ที่พื้นไม่ใกล้ใม่ไกล..
“อีกไม่นานหรอก ฮายาโตะ..ทาเคชิ..”
“อย่า..อย่าเข้ามา!”ชายผู้ร่วงหล่นอีกคนที่แม้จะพยามยามคลานหนีเดชิโม่ด้วยความหวาดกลัว..แต่ภาพที่ได้เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาทั้งเข่าอ่อนและทั้งละสายตาไปไม่ได้
ภาพของชายหนุ่มที่แม้จะอยู่ท่ามกลางซากศพและเปลวเพลิง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ทั่วทั้งร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน..
แต่ทั้งเปลวไฟที่หน้าผากและที่ถุงมือ รวมทั้งดวงตาสีส้มที่เหมือนกับลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงนั้น
ทั้งๆกำลังเผาร่างเพื่อนของเขาอยู่แท้ๆ..
กลับไม่อาจละสายตาได้...
สง่างามเหลือเกิน..
เขามองร่างของวองโกเล่รุ่นที่สิบพรากชีวิตแล้วชีวิตเล่าด้วยเวลาอันแสนสั้นด้วยสายตาหลงไหล..
เหตุผลที่เขาทรยศนะเหรอ?
ก็เพื่อกำจัดตัวขัดขวางอย่างผู้พิทักษ์..แล้วปกป้องบอสโดยการขึ้นเป็นผู้พิทักษ์ซะเองน่ะสิ
อ่า..Boss che e`amato da me
บอสผู้เป็นที่รักของฉัน..
ทั้งดวงตาสีน้ำตาลที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวังและการให้อภัย เส้นผมนุ่มละมุนสีน้ำตาลเข้มที่ถูกรวบเอาไว้หลวมๆแบบผู้พิทักษ์สายหมอก..ที่พวกเราฆ่าไปกว่าสิบครั้งจนมันเลิกกลับมาจากนรก..ก็สมควรแล้ว!
ไม่รู้บอสเอามันมาเป็นผู้พิทักษ์ทำไมวันๆสร้างแต่เรื่องให้ปวดหัว!
ทั้งผู้พิทักษ์วายุ อัสนี อรุณ และ เมฆา ก็ด้วย! มีแต่ตัวปัญหาทั้งนั้น!
คงจะมีก็แต่คุณยามาโมโตะกับคุณโดคุโร่เท่านั้นที่เขารู้สึกผิด..แต่มันช่วยไม่ได้นี่! เพราะตัวเขาเป็นธาตุพิรุณเหมือนคุณยามาโมโตะ ส่วนคุณโดคุโร่ถ้าไม่ฆ่า โรคุโด มุคุโร่ก็จะกลับมาอีกเรื่อยๆ
แต่แผนการกลับรั่วไหลไปถึงหูบอส..
บอสก็เลย...
ทันใดนั้นร่างของว่องโกเล่รุ่นที่สิบก็ปรากฎขึ้นตรงหน้า!
“อีกแป็ปเดียวเอง คุณพี่..แรมโบ้ โคลม...”
“...!”เขาเหลียวมองไปรอบกายแล้วพบว่า..เขาเป็นคนสุดท้าย..
‘ฉึก! เขามองอกของตัวเองที่ถูกมือที่ครอบคลุมไปด้วยไฟสีส้มทะลุผ่านไป เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองบอสผู้เป็นที่รักเป็นครั้งสุดท้าย..แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง เขาก็ไปเห็นมันเข้า...ดวงตาคู่นั้น..
แม้ว่าใบหน้าจะว่างเปล่า..แม้ว่าจะพึ่งกระชากมือออกไป...
ความรู้สึกที่ถาโถมเขามาจนลืมความเจ็บปวดที่อก..
ความรู้สึกที่แปลเป็นอย่างอื่นไม่ได้..
ความรู้สึกที่สูญเสียทุกสิ่งไป..
“เคียวยะ..มุคุโร่...”
สายใยที่คงอยู่ประกายไหววูบอยู่ในดวงตาสีส้มที่ดูเหมือนไร้ความรู้สึก..
แม้จะไร้ซึ่งน้ำตา... แต่ก็เต็มไปด้วยความเศร้าของนภา...
เสียงคร่ำครวญที่ไม่มีใครได้ยิน..
ของท้องฟ้านาม ซาวาดะ สึนะโยชิ...
นภาที่ล่มสลาย..
2727272727272727272727272727
ท่ามกลางเปลวเพลิงแห่งนภาที่ทั้งสงบนิ่งและว่างเปล่า..
ค่อยๆพัดรุนแรงขึ้นราวกับกำลังตอบรับเสียงกระซิบจากชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้..
“เพราะฉันดึงทุกคนมาเอี่ยวด้วยแท้ๆ..”
ผมหลับตาลง นึกถึงความทรงจำที่แสนหวานในวัยเด็ก..
ภาพชีวิตประจำวัน เทศกาล งานวันเกิด งานโรงเรียนแสนวุ่นวาย
เรื่องที่มีความสุข เรื่องที่ทะเลาะ หรือ เรื่องที่คืนดี..
เขาดับไฟดับเครื่องชนแล้วก้มลงไปหยิบปืนที่ตกอยู่ไม่ไกลจากตัวเขาขึ้นมา..
“...”เขาหมุนมันไปหมุนมันมาอยู่ในมือก่อนที่จะจ่อมันเข้ากับขมับของตัวเอง
ขอโทษน่ะ ฮายาโตะ ทาเคชิ คุณพี่ แรมโบ้ เคียวยะ โคลม มุคุโร่..
ขอโทษน่ะ ฮารุ เคียวโกะ เบียงกี้
ขอโทษน่ะ...รีบอร์น หม่าม่า
“ฉันรู้ว่าทุกคนอยากให้ฉันมีชีวิตอยู่..”
“รู้ดีว่าเรื่องแก้แค้นเนี่ยมันไร้สาระ..”
“ฮะๆ จะว่าไปบางทีเคียวยะกับมุคุโร่คงคิดว่ามันไม่ไร้สาระสักเท่าไรละมั้ง?”
“เอาเถอะ การแก้แค้นกำลังจะจบลงแล้ว..”
“จบลงที่คนสุดท้าย..คนที่ไม่น่าให้อภัยที่สุด”
“คนที่ปกป้องพวกนายไว้ไม่ได้..”
“...”
แต่เมื่อหลับตาลงภาพทั้งหมดทั้งมวลก็ไหลย้อนกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า..
“รุ่นที่สิบคร้าบบบบบบบ! ขอบคุณมากน่ะครับ!”
“สึน่า~~~~ขอบใจน่ะ!”
“โอ้ว สึนะ! ขอบคุณสุดขั้ววววววววว!”
“แบ่ร! คุณแรมโบ้ไม่ขอบคุณหรอกน่ะ!/ขอบคุณครับพี่สึนะ!/เซี้ยๆ สึนะซัง”
“หึ...”
“ขอบคุณค่ะ..บอส..”
“คุฟุฟุ อย่าสำคัญตัวผิดไปล่ะครับ..”
“.....”ดวงตาที่กลับเป็นสีน้ำตาลค่อยๆรื้นไปด้วยน้ำตา
ความรู้สึกทั้งหมดที่กลั้นเอาไว้เริ่มปริแตกไปพร้อมๆกับหน้ากากอสูรร้ายเมื่อครู่..
“เอาคุ้กกี้ของฉันไปแทนคำขอบคุณละกัน รีบอร์นเองก็บอกว่าอร่อยน่ะ..”
“คุณสึนะ ขอบคุณมากน่ะค่ะ! ฮะๆๆฮารุดีใจมากๆเลยค่ะ!”
“ขอบคุณน่ะ สึนะคุง”
“ฝันไปเถอะ เอากระสุนไปกินแทนละกันเจ้าห่วย”
“ขอบคุณน่ะจ๊ะ ซือคุง! หม่ามาดีใจมากๆเลย! ซือคุงของหม่ามาโตเป็นผู้ใหญ่ซะแล้ว~”
“...”สายใสๆพรั่งพรูออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลทั้งสองอย่างไม่ขาดสาย..
เจ็บปวดจนไม่สามารถส่งเสียงสะอื้นออกมา
“ขอโทษน่ะ ขอ....โทษจริงๆ”
‘กริ๊ก...’
“ฮึก แล้วก็ขอบคุณ น่ะ..ทุกคน..”
‘ปัง!’
272727272727272727272727272727
“....”
เจ้าของเส้นผมสีทองวางช่อดอกไม้ลงในโลงของน้องชายต่างสายเลือดด้วยสายตาเศร้าสร้อย..
มือนั้นเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลที่ปรกหน้าออก
อีกครั้งแล้วสิน่ะที่เขาได้มางานศพของน้องชาย..
อีกครั้งแล้ว...ที่เขาต้องพูดคำนี้ต่อร่างสีขาวซีดนี้..
“ฝันดีน่ะ..สึนะ”
ดีโน่เดินกลับไปหาโรมาริโอ้ที่เดินเข้ามารับพร้อมร่มในมือทั้งสองเดินไปขึ้นรถคันหรูที่จอดรออยู่ไม่ไกล
“บอส..”
“อ่า..ฉันไม่เป็นอะไรหรอก..”ดีโน่ยิ้มเศร้าๆแล้วมองผ่านกระจกรถขึ้นไปบนท้องฟ้า
“สึนะเองก็ด้วย..”
“หมายความว่าไงครับบอส?”
บอสของคาวัลโลเน่ฉีกยิ้มให้คนสนิทของเขาอย่างมั่นใจ
“ก็สึนะน่ะ..กำลังยิ้มอยู่นี่..”
“...”โรมาริโอ้มองย้อนกลับไปที่ตัวงานอย่างฉงน..
“ฟ้าเปิดแล้วหล่ะ..”เขาฉีกยิ้มให้ท้องฟ้าก่อนก้มลงมามองมือที่พึ่งเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลนุ่มเมื่อครู่
“เน่อะ? Mio fratello?”หยาดน้ำหยดลงบนมือนั่นช้าๆ..แม้ว่าตัวเขาจะปาดทิ้งเท่าไรก็ไม่ยอมหยุดไหล..
“บอส..”
แต่ทั้งอย่างนั้นบนใบหน้าของเขากลับระบายรอยยิ้มน้อยๆเอาไว้
เขากำหมัดที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอีกครั้ง..
“ลาก่อนน่ะ..น้องชายที่น่ารักของฉัน..”
D27D27D27D27D27D27D27D27
หนึ่งบทจบไป แอบแถมท้าย D27 555+
แล้วเจอกันใหม่~~!!
ความคิดเห็น