++...ว่าด้วย 36 กลยุทธ์ พิชัยสงคราม ขอรับ ...++

ประกาศศศศศศ!
มีการปรับปรุง
(ไม่สิ เพิ่มเนื้อหาในแต่ละบทเพื่อความเข้าใจจะเหมาะกว่า)
และจะพยายามแทรกบทตัวอย่างเพิ่มขึ้นอีก (หลังจากที่พิมพ์ครบ 20 บทกลยุทธ์แล้ว ถือว่าเป็นการพักร้อนจากเนื้อหาเคร่งครียดชั่วคราว(อยากจิบชาร้อนๆ ในบทนั้นจะแย่อยู่แล้นนนน___)
อ่านได้อีกนะครับ เพราะผมจะ
อัพเดทเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยครับ
(กำลังมันส์เลยล่ะ)



"ในสามสิบหกกลุยทธ์ ยอดกลยุทธ์ คือหนี”

                     คำพูดนี้คงมีคนหลายคนคยได้ยินในหนังจีนมามั่งนะครับ ซึ้งก็จริงดังว่า ไม่มีอะไรดีสุดแล้ว แต่ของดีสุดต้องไว้ท้ายสุด(เพราะมันไม่มีอะไรจะใช้แล้วครับ)

อันว่า 36 กลยุทธ์มีมานานมากแล้ว เป็นตำราโบราณว่าด้วยเรื่องการสัปยุท์กัน โดยมี36 กลอุบาย ครับ

              36กลอุบายถูกแบ่งเป็นหกส่วน ส่วนละ 6 เช่นกัน ดังนี้

กลยุทธ์ ชนะศึก คือกลยุทธ์ที่ใช้เผด็จศึก พิฆาตศัตรู โดยส่วนมากกลยุทธ์พวกนี้จะเป็นเสมือนแกนเรื่อง ในการวางแผนครับ

กลยุทธ์เผชิญศึก คือ พวกกลยุทธ์ยามปะทะ มีทั้งหลอก มีทั้งจริง มักใช้ในการหลอกล่อให้หลงไปในกลยุทธ์ชนะศึก

กลยุทธ์เข้าตี คือกลยุทธ์ที่มากด้วยเล่ห์เพทุบาย ใช้ในการหลอกล่อให้ศัตรูหลงมาตามความต้องการ อีกทั้งยังมีการทำสงครามจิตวิทยาควบคู่ไปด้วย

กลยุทธ์ติดพัน คือกลยุทธืที่ใช้หน่วงเวลาศัตรู เพื่อรอโอกาส ในกรณีที่ศัตรูแข็งแกร่ง หรือไม่เห็นตัวศัตรู ต้องใช้ คำว่า เวลา เป็นตัวเกี่ยวพัน

กลยุทธ์ร่วมรบ คือกลยุทธ์ที่ใช้ในการที่เราร่วมรบกับพันธมิตรและเป็นการหลอกล่อศัตรู หลอกใช้พันธมิตรด้วย

กลยุทธ์ยามพ่าย ไม่ต้องคิดมาก คือกลยุทธ์เมื่อเราปิดตาจนหมดหนทางครับ ที่ๆรู้จักกันมากคือ กลสาวงาม กลทุกข์กาย และกลหนี ขอรับ

              ที่ว่ามาทั้งหมด หากใครศึกษาได้ถ่องแท้แล้ว ใช้ประสานได้อย่างลงตัว ในนอกใกล้ไกลประสานยุทธ์แล้ว เชื่อว่าคงมีคน กิน คุณยากครับ...
                  อันว่าการวางแผน ใช้อุบาย วางกลยุทธ์นั้น ไม่มีอะไรมากมาย เป็นสงครามแห่งจิต ยึดถือจิตใจของศัตรูเป็นหลัก ถ้าแน่วนิ่ง  ให้ก่อกวน ถ้าวุ่นวาย ให้ชักพาให้สับสน ถ้ากลมกลืน ให้ยุแหย่ ถ้ามั่นใจ ให้ล่อลวง ถ้าขลาดเขลา ให้ซื้อใจ ถ้าฮึกเหิมให้บั่นทอน 
                สุดท้ายคือการรอคอยผล เมล็ดที่หว่านไปว่าจะงอกเงยเมื่อใด อดทนรอคอยการตักตวงเก็บเกี่ยวอย่างใจเย็น ศัตรูเปลี่ยนแปลง เราคล้อยตาม สุดท้ายผลแห่งชัยชนะก็อยู่ในกำมือของเรา
               เปรียบเราวิถีแห่งฟ้าเป็นเช่นลำคลอง เส้นทางแห่งอุบายเป็นเช่นสายน้ำ ศัตรูเฉกเช่นลำเรือ ย่อมมิอาจจะหลุดพ้นไปได้
               ฟ้า เสมือนกำหนดดั่ง เปลี่ยนแปลงได้ตลอด น้ำเสมือนอุบายที่สร้าง ย่อมนำพาศัตรูของเราที่เป็นลำเรือของเราไปอย่างไรก็ได้ แต่มิอาจหลุดพ้นจากขอบเขตเขตของฟ้าไปได้ จะให้เรือเกยฝั่งหรือล่องไปอย่างไร้จุดหมายก็ล้วนแต่ตนเอง

                                                  นิยาม เอง(อ่ะ)


(ใครแต่งนิยายกำลังภายใน 
หรือสงครามก็ถามๆ มาได้นะครับ จะช่วยหาข้อมูลให้ครับ)