คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คู่หมั้น...คู่ห(ม)าย 1
คู่หมั้น...คู่ห(ม)าย
1
มุมวีไอพีส่วนตัวของผับแห่งหนึ่งซึ่งอยู่แยกกับส่วนอื่นๆค่อนข้างจะมืดสลัว และเป็นมุมอับ มาร์คซึ่งกำลังนั่งโอบกอดหญิงวัยกลางคนที่กำลังนั่งข้างกายเริ่มถอนหายใจหลายครั้งด้วยความรู้สึกหน่ายๆกับความเรื่องมากของอีกฝ่าย
เจอลูกค้าแบบนี้บ่อยๆก็น่าเบื่อนะ บางที....
“ถ้าคุณอยากจะอยู่กับผมทั้งคืน คุณก็ต้องจ่ายผมแพงหน่อยล่ะ”
มาร์คพูดอย่างไม่ยี่หระขณะที่เหม่อมองไปรอบกายเพื่อหาเหยื่อรายต่อไปของตนเอง อาชีพโฮสต์อย่างเขาไม่ค่อยชอบการถูกยึดติดกับอะไรบ่อยๆมากเกินไป โดยเฉพาะกับลูกค้าที่จ่ายยากแบบนี้...
“แล้วเท่าไหร่ล่ะ เธอถึงจะยอมไปกับฉัน”
มาร์คแสยะยิ้มออกมาก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูคนข้างกายแผ่วเบา
“5 ล้านวอน”
“!!!!”
“ไม่จ่ายหรอครับ น่าเสียดายจัง งั้นผมไปกับคนอื่นดีกว่า”
“อ่ะ เดี๋ยวก่อนสิ จ่ายก็ได้”
มืออวบที่ฉุดรั้งเขาที่กำลังลุกขึ้นยืนทำให้มาร์คหันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะยอมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง
หึ....
“งั้นผมสั่งเครื่องดื่มได้มั้ยครับ?”
“ก็เอาสิ”
ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงวัยทำงานเบื้องหน้าที่กำลังคลอเคลียอยู่ใกล้เขาไม่ห่าง มาร์คยิ้มเยาะออกมาด้วยความรู้สึกพอใจขณะที่รอเครื่องดื่มที่ตนเพิ่งสั่งไป
ปวดฉี่ว่ะแม่ม....
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะครับ”
“อ่า เอาสิ เดี๋ยวฉันจะรอ”
เขาน่าจะรู้ตัวว่าไม่ควรจะลุกไปตั้งแต่แรก....
............................
“สะ สวัสดีครับ”
แบมแบมโค้งให้หญิงชายวัยกลางคนเบื้องหน้าที่เข็นคุณยายแก่ๆท่านหนึ่งซึ่งนั่งปั้นหน้าดุอยู่บนวีลแชร์ บรรยากาศในบ้านเก่าๆแคบๆของเขาไม่ได้เข้ากับเสื้อผ้าหรือเครื่องประดับของคนพวกนี้เลยสักนิด
ทำไมมาเร็วกันแบบนี้วะเนี่ย โฮรรรรรรรรรรรรรรรร TT0TT
“แหม หน้าตาน่ารักจริง มารยาทก็งามด้วย”
แหม่ ขุ่นป้าพูดดีมีสาระอ้ะ -///-
“คุณต้วน คุณนายต้วน โอ้ะ อาม่า อุตส่าห์มาถึงที่นี่ เชิญนั่งก่อนค่ะ บ้านเราอาจจะเก่าไปบ้าง...”
มาละ โหมดแอ๊บจนของหม่อมแม่ -*-
คือความจริงไม่ต้องแอ๊บ ก็จนจริงอะไรจริงอ่ะ...
“โอ๊ย ลื้อม่ายต้องเรื่องมากน่า อั๊วคนชิวๆ นี่ใช่ม้ะอาตี๋ลูกลื้อที่จะมาเป็นหลานสะใภ้อั๊ว”
อื้อหือ ยาย......
ได้ข่าวว่าแค่หมั้นเหอะ มาหลานสะภงสะใภ้ไร
คนหล่อขนลุกครัช -*-
“ใช่ค่ะ นี่คือแบมแบม ค่ะ แบมแบมลูก ทักทายพวกท่านอีกรอบสิ”
แบมแบมที่นั่งท่าเทพธิดาอยู่กับพื้นจนเหน็บแทบจับ ก้มลงคำนับผู้ใหญ่ตรงหน้าอีกครั้ง พยายามปั้นใบหน้าให้สดใสที่สุด
ทั้งๆที่กูอยากจะกรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง TT0TT
“งั้นก็พอดีเลย เรามีเรื่องอยากจะขอร้องแบมแบมหน่อย ได้มั้ยจ๊ะ”
คุณนายต้วนกับคุณต้วนที่ส่งสายตาคาดหวังมาทางเขายิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายไปกันใหญ่
อะไรอีกว๊า?
ไม่ช่วยได้มั้ย?
แล้วก็ไม่เอาสายตาแบบนั้นด้วย โฮรรรรรรรรรรรรรร TT^TT
.................................
“กูขอสาบานต่อหน้าฟ้าดิน ด้วยเกียรติของอดีตลูกเสือสำรองที่อิมพอร์ตมาจากไทยแลนด์ ถ้ากูเจอหน้าไอ้มากนั่น กูจะถวายแหวนให้มัน จะจับมัดขึงพืด เอามดตะนอยมารุมกัดไข่ของมัน จากนั้นกูจะเอาแส้เฆี่ยนแล้วเอาเทียนลนซ้ำให้หนังไข่แม่งถลอกจนใช้งานไม่ได้เลย พร่องส์ส์ส์ส์”
แบมแบมพึมพำกับตัวเองอย่างเดือดดาลขณะที่ปั่นจักรยานเก่าๆของตนฝ่าลมหนาวออกไปนอกบ้านในเวลาเกือบๆตีสอง สาเหตุที่เขาต้องออกมาตะลอนๆเนี่ยนะเหรอ?
ก็เพราะไอ้บ้าคนนั้นไง แม่มมมมมมมมมมมมมมม
กูเกลียดเมิงงงงงงง
เกิดเป็นลูกคนรวยนี่มันเป็นปัญหากับชีวิตมึงมากใช่ม้ะ?
ถึงต้องมาประชดชีวิตด้วยการหนีออกจากบ้าน ไปทำงานเป็นโฮสต์อยู่ตามผับตามบาร์
ไอ่ควายเอ้ยยยย ถ้ากูเกิดมารวยแบบมึงนะ...
จะไม่ไปลำบากลำบนแบบนั้นเลย บ่องตง!!
คนที่ผจญกับความซวยและความจนเชี่ยๆอย่างเขานี่พูดเลย ว่าเกิดมาเป็นคนอ่ะ...
ชีวิตมันไม่ง๊ายยยยย
ตั้งแต่ที่พ่อพาแม่หนีงานแต่งงานที่ไทยจนถูกญาติพี่น้องตัดเป็นตัดตาย ทั้งคู่ก็มาใช้ชีวิตอยู่ที่เกาหลีด้วยกัน ตั้งแต่จำความได้เขาก็เห็นพ่อแม่ทำงานอย่างหนักเพื่อแลกกับค่าแรงที่ค่อนข้างต่ำ ซึ่งแทบจะไม่พอใช้สำหรับเมืองที่มีค่าครองชีพสูงเว่อร์แบบนี้ ดังนั้นทุกคนในครอบครัวของเขาจึงถูกสั่งสอนให้ต้องช่วยกันประหยัดเงินและต้องช่วยกันหางานพิเศษทำเพื่อแบ่งเบาภาระของพ่อแม่
พ่อของเขามีอาชีพเป็นพนักงานบริษัทแล้วบางทีก็มีไปรับจ๊อบเป็นครูสอนกีต้าร์บ้างอะไรบ้าง
แม่ของเขารับตุ๊กตาหมีมาเย็บที่บ้านในระหว่างการทำหน้าที่แม่บ้าน บางทีแม่ก็รับทำข้าวกล่องให้กับคนระแวกนั้น
ไอ้พี่เบียร์ พี่แบงค์กะยัยเบบี้ก็ทำงานพิเศษร้านสะดวกซื้อแถวบ้าน
ก็เห็นจะมีแต่เขานี่แหละ ที่โคตรลำบากกว่าพี่น้องคนอื่นๆ
04.00-05.00 ปั่นจักรยานส่งหนังสือพิมพ์
05.00-05.30 อาบน้ำแต่งตัวกินข้าว
05.30-07.00 ไปช่วยอาแปะหน้าปากซอยเปิดร้านอาหาร( บางทีแกก็ให้ของกินมาด้วย ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ดี)
07.00-17.00 ช่วงเวลาของการเรียนหนังสือ
17.00-21.00 ทำงานพิเศษที่ร้านขายหนังสือ
21.00-04.00 ช่วงเวลาของการอยู่พักผ่อนอยู่บ้าน
คือตารางงานกูชุกมากจริงๆเว้ย
ที่เขาต้องทำงานหนักกว่าพี่น้องทุกคนไม่ใช่ว่าพ่อแม่ไม่รักจนโดนจิกหัวใช้แบบในละครน้ำเน่าหลังข่าวนะเว้ย ...
คือต้นเหตุมันมาจากความที่เขากระแดะสอบเข้าสถานศึกษาไฮโซแห่งหนึ่งได้อย่างไม่คาดฝัน ก็ไม่ใช่ว่าเขาหัวสูงต้องเรียนโรงเรียนหรูๆอะไรหรอกนะเว้ยทุกคน แต่สถานศึกษาดีๆแบบเนี้ย สอบติดได้นี่โคตรปาฏิหาริย์ จบไปหางานทำง่ายจริงๆแม้มันเป็นตรรกะที่ค่อนข้างจะโหดร้ายเชี่ยๆแต่เนี่ยความจริงของโลก ดัมมะชาติอ่ะ get it ม้ะเมิงงง
แล้วเพราะแบบนี้นี่แหละ เขาถึงต้องทำงานหาเงินให้ตัวเองงกๆ
ลำพังค่าเทอมแม่งก็ทำกูแทบกระอักเลือดตายห่าละ
เจอค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าชุดนักเรียนที่ต้องสั่งตัดพิเศษเข้าไปนี่คือแบบ....
กูแทบอยากจะขอลาออกให้รู้แล้วรู้รอด TT^TT
“เชี่ย เกือบเลย”
แบมแบมเอาเท้าเบรกพื้นถนนจนเสียวแปร๊บไปทั้งฝ่าเท้า จอดจักรยานคู่ชีพไว้ข้างๆเสาไปก่อนจะล้วงมือถือเก่าๆของตัวเองออกมาเพื่อเปิดดูภาพในนั้นอีกครั้ง
หน้าตาแม่งก็หล่อนะ ไม่น่ามาทำตัวจังไรแบบนี้เลย
พอเงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ ร่างสูงคุ้นตาที่กำลังเดินเซแท่ดๆออกมาจากผับ โดยมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังช่วยหิ้วปีกอยู่ทำให้แบมแบมอ้าปากค้างอย่างตะลึง
“อะ ไอ้มาร์ค....”
แล้วอิมนุษย์ป้านั่นจะลากไอ้มาร์คไปไหน?
เฮ้ย อย่าบอกว่าจะลากไป ตื๊ดดดดดดดดดดด อ่ะ
ไม่ได้นะเว้ย ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เฮ้ยป้า แปบนึงดิ”
แบมแบมเดินจูงจักรยานเข้าไปหาผู้หญิงเบื้องหน้าที่กำลังประคองไอ้หัวสีแสดนั่นอย่างทุลักทุเล
“อ้ะ จากกายานนน น้องมาร์คจาขี่จากกายานนนนนนน จาด้ายออกไปแตะขอบฟ้า อ๊าอิยาอิยา”
“ไม่เอาน่ามาร์ค ไปกับพี่ดีกว่า”
“มาร์คมานี่”
แบมแบมกระชากร่างหนาที่ยืนโงนเงนๆอยู่เบื้องหน้าก่อนจะจับอีกฝ่ายขึ้นซ้อนท้ายรถจักรยาน ท่ามกลางเสียงโวยวายของอิมนุษย์ป้าที่เพิ่มระดับความดังขึ้นเรื่อยๆ
“โว้ยป้า อย่ายุ่งเรื่องครอบครัวได้ป้ะ ถ้าอยากได้อยากโดนมากนักก็เอาไปถูกับเสาแถวนั้นดิวะ จะมาแหกปากเรียกผัวๆแถวนี้ทำไม”
แบมแบมจิ๊ปากหงุดหงิด ก่อนจะจับมือหนาของอีกฝ่ายมาคล้องเอวไว้เพราะกลัวแม่งจะเมาจนหงายหลังตกลงไปคอหักตายห่านจนเป็นข่าว
“เน่ๆ จาพาน้องมาร์คปายหนายอ่าาาาาาาาา”
“กลับบ้านดิ เมาขนาดนี้พาไปหาไรกินมั้งมึง”
“ม่ายอาววว น้องมาร์คม่ายกลาบ ที่บ้านมีแต่คนจายร้าย ม่ายมีครายร๊ากน้องมาร์คเลยยยย”
ไอ้คนเมาที่ทำตัวง้องแง้งจนน่าถีบให้ตกรถกระชับอ้อมกอดที่เอวเขาจนแน่น แบมแบมแอบเหลียวกลับมามองก่อนจะเห็นหัวทุยนั่นซุกอยู่เต็มหลังเขา
“งั้นไม่กลับบ้านแล้วกูต้องพามึงไปไหนเนี่ยห้ะ?”
“ไปคอนโดน้องมาร์คกานนนนนน”
“แล้วมันไปทางไหนล่ะวะ?”
“เด๋วน้องมาร์คปั่นให้เอาม้ะ แล้วนี่ชื่อรายอ่า?”
“ชื่อแบมแบม แล้วมึงเมาขนาดนี้มึงไม่ต้องกระแดะจะปั่นเลยนะ เมาไม่ขับเคยได้ยินม้ะ”
“งื้ออออ น้องมาร์คม่ายมาวววว น้องแบมแบมขี้ตู่”
น้องแบมแบม คือระ?
แล้วแบบนี้นี่ไม่เมา.....
พร่องส์สิครัช... -*-
“มึงเป็นโฮสต์ประสาอะไรเนี่ย เมาอย่างกะหมาแบบนี้ เขาฉุดมึงไปข่มขืนทำไง?”
แล้วทำไมอยู่ดีๆกูถึงรู้สึกเป็นห่วงไอ้นี่ขึ้นมาวะ
ห่านนนนนนน ความคิดกูแม่งน่าขนลุก
“น้องมาร์คม่ายมาวเจงๆ ปากกาติ แดกเปนลางๆ น้องมาร์คยางม่ายมาวเลยยย”
เมาแล้วมึงยังขี้โม้อีกเน้าะ -*-
ส้นตึกสิ ใครจะไปเชื่อเมิงงงงงงงงงง
ตอนแรกมาแล้ว โอ๊ย ฟิคมันก็กากเหมือนคนแต่งแหละค่ะ
แต่งฟิคเรื่องนี้แล้วเหมือนชีวิตจะออบซอแปลกๆ (ความจริงมึงก็ออบซออยู่ละ)
เอามาฝากกัน 1 ตอนก่อนเน้าะ สนุกไม่สนุกยังไงถ้าใจดีก็เม้นติเม้นชมได้นะ
ไม่กัดรีดจ๊า เพราะไรต์รักรีดทู๊กโคนนนนนนนนนนนนนน (ชู 3 นิ้วแบบ Who boyband)
ความคิดเห็น