คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อดีตในวัยเด็ก
ตอนที่ 7 อดีตในวัยเด็ก
เด็กชายแบมแบมนั่งแกว่งชิงช้าในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งไปมา ตากลมโตเหม่อมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มก่อนจะถอนหายใจออกมา ทั้งที่ความจริงเด็กน้อยในวัย 12 ขวบก็เรียนเสร็จแล้วเรียบร้อยตั้งแต่ตอน 4โมงเย็น แต่แบมแบมก็ยังแวะมานั่งที่ชิงช้านี้อยู่ทุกเย็นอย่างไม่มีเบื่อ
ก็เพราะชิงช้าอันนี้มันเหมือนกับชิงช้าที่เขาเคยเล่นในสนามเด็กเล่นที่ไทยนี่นา
แบมแบมน้ำตาเริ่มไหลเมื่อนึกถึงพ่อแม่กับพี่ชายแท้ๆที่ส่งเขามาอยู่ที่นี่กับพี่นิชคุณซึ่งเป็นญาติห่างๆ ถึงแม้พี่นิชคุณจะใจดีกับเขามากๆแต่พี่นิชคุณก็มีธุระวุ่นวายจนไม่ค่อยได้อยู่ติดบ้าน
บางทีแบมแบมก็เหงาเหมือนกัน ที่เข้าไปในบ้านแล้วพบแต่ความว่างเปล่า
เด็กชายตัวน้อยปาดน้ำตาทิ้งอย่างเข้มแข็ง ขณะที่แกว่งชิงช้าไปมาเบาๆก่อนที่เด็กน้อยจะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของชายหญิงคู่หนึ่งที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ทำไมพวกเขาถึงมีความสุขกันได้ถึงขนาดนั้นกันนะ
ชายหญิงที่เดินกุมมือกันเข้ามาในสนามเด็กเล่นเรียกได้ว่าดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก เพราะทั้งคู่ดูดีสุดๆเมื่อยืนอยู่ข้างๆกัน และโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ผู้ชายคนนั้นก็หันมาสบตากับแบมแบมที่กำลังนั่งมองอยู่ ชายร่างสูงส่งยิ้มให้ ก่อนที่แบมแบมจะรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งใบหน้า เด็กน้อยรีบก้มหน้าลงกับพื้นเมื่อเห็นคนทั้งคู่กำลังโน้มใบหน้าเข้าหากันอย่างช้าๆ
เด็กอยู่ตรงนี้แท้ๆ ทำไมถึงทำเรื่องแบบนั้นได้นะ
แบมแบมคิดด้วยใบหน้าแดงก่ำก่อนจะแอบเหลือบตามองคนทั้งคู่ที่ดูเหมือนจะนั่งคุยกันอย่างแนบชิด เสียงคุยที่เขาได้ยินเป็นบางครั้งทำให้เด็กน้อยจับความอะไรไม่ค่อยได้
“เฮ้อ กลับบ้านดีกว่า”
แบมแบมพึมพำกับตัวเองเป็นภาษาไทย ก่อนที่จะกระชับกระป๋าที่อัดแน่นเต็มไปด้วยการบ้านขึ้นหลังแล้วเดินออกไปจากสนามเด็กเล่นอย่างเงียบๆ
...........................................
แบมแบมขมวดคิ้ว เมื่อเห็นชายหญิงคู่เดิมมานั่งชิงช้าในสนามเด็กเล่น ทั้งคู่นั่งคุยกันด้วยท่าทางดูมีความสุข ร่างเล็กมองชิงช้าตัวโปรดที่ตอนนี้ถูกผู้หญิงคนนั้นนั่งก่อนจะตัดใจไปนั่งตรงกระบะทรายที่อยู่ไม่ไกลออกไป ร่างเล็กนั่งโกยทรายละเอียดสีขาวสะอาดขึ้นก่อนจะก่อให้เป็นรูปปราสาท
นานแค่หนไม่รู้ที่แบมแบมนั่งก่อปราสาททรายเล่น แต่เมื่อแบมแบมเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินไปขึ้นรถที่หน้าทางเข้าสนามเด็กเล่น ผู้ชายคนนั้นโบกมือส่งให้ผู้หญิงคนนั้นเบาๆก่อนที่เขาจะเดินตรงมาที่แบมแบม
“นี่มันก็มืดแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านล่ะ?”
แบมแบมก้มหน้าลงกับปราสาททรายของเขามือเล็กขยุ้มทรายไว้แน่นเพราะรู้สึกตกใจที่ได้เห็นใบหน้าของชายคนนี้ใกล้ๆ
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหล่อและดูดีแบบนี้เนี่ย
“ยังไม่อยากกลับ”
ภาษาเกาหลีที่ยังไม่ค่อยชัดทำให้แบมแบมก้มหน้าลงอย่างอายๆก่อนที่ชายคนนั้นจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่ไปนั่งชิงช้าเหรอ เห็นนั่งอยู่ทุกวันนี่”
แบมแบมลุกขึ้นก่อนจะปัดทรายออกจากตัว ร่างเล็กวิ่งไปนั่งบนชิงช้าก่อนจะแกว่งชิงช้าไปมาอย่างเบาๆแล้วส่งยิ้มออกมาอย่างดีใจ
ก็นึกว่าวันนี้จะไม่ได้นั่งชิงช้าซะแล้วสิ
“ไม่คิดจะชวนฮยองเล่นชิงช้าด้วยหน่อยเหรอ”
แบมแบมเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าก่อนจะอมยิ้มออกมาเล็กน้อย
“นั่งสิฮะ”
แล้วแบมแบมก็แกว่งชิงช้าขึ้นลงไปมาอย่างมีความสุข
................................................
เป็นเวลากว่าสามอาทิตย์แล้ว ที่แบมแบมมานั่งเล่นที่สนามเด็กเล่นด้วยจุดประสงค์ที่ต่างไปจากเดิม
เมื่อก่อนเขามานั่งมันเพราะคิดถึงชิงช้าที่เคยนั่งเล่นที่ไทย
แต่ตอนนี้เขามาเพราะรอคอยที่จะได้นั่งชิงช้ากับฮยองอีกคน
แบมแบมเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ที่เบรกดังสนั่นก่อนจะมาหยุดนิ่งอยู่ใกล้ๆปากทางเข้าสนามเด็กเล่น ร่างสูงเพรียวของหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยจัดทำให้แบมแบมเผลอจ้องมองอย่างชื่นชม
นูน่าคนนี้สวยจังเลย อย่างกับดาราแน่ะ
แบมแบมก้มหน้าลงก่อนจะแกว่งชิงช้าเล่น ตากลมเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“พี่นั่งด้วยได้ใช่มั้ย”
แบมแบมเงยหน้าขึ้นมองนูน่าคนสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนที่แบมแบมจะพยักหน้าส่งให้อย่างเขินๆ
“เธอนั่งเล่นที่นี่บ่อยๆรึเปล่า”
“ฮะ”
“เธอเคยเห็นผู้ชายกับผู้หญิงนี่มั้ย”
มือเรียวยื่นรูปถ่ายให้แบมแบมดูก่อนที่แบมแบมจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นใบหน้าของฮยองที่เขาคุ้นเคย
“ฮะ มาที่นี่ทุกเย็นเลยละฮะ”
แบมแบมส่งยิ้มให้นูน่าคนสวยก่อนจะผงะเล็กน้อยอย่างตกใจเมื่อเห็นสีหน้าเรียบนิ่งอย่างน่ากลัว มือเรียวที่ถือรูปถ่ายอยู่ถูกขยำจนยู่ยี่ก่อนที่นูน่าร่างเพรียวจะเดินจากไปโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ
.........................................
แบมแบมสะดุ้งตื่นก่อนจะรู้สึกถึงความร้อนอย่างน่าอึดอัด ก่อนที่ตากลมจะเบิกกว้างเมื่อรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงสะดุ้งตื่นเอากลางดึกแบบนี้
วงแขนล่ำหนาของมาร์คฮยองที่เขาเคยอยากซุกเล่นอยู่บ่อยๆตอนนี้กลายเป็นหมอนหนุนหัวให้แบมแบมไปซะแล้ว แบมแบมขยับหัวลงจากท่อนแขนล่ำก่อนที่จะสัมผัสถึงอ้อมกอดที่กระชับเข้าจนแน่นยิ่งกว่าเดิม
ตอนนี้ใบหน้าของแบมแบมซุกลงไปที่หน้าอกของมาร์คฮยองเต็มๆ ลมหายใจร้อนที่เป่ารินรดบนหัวของเขา ทำให้เด็กหนุ่มใจเต้นโครมครามก่อนจะพยายามข่มตาลงอีกครั้ง
แต่เมื่อกี้เหมือนกับว่าแบมแบมฝันถึงเรื่องในตอนนั้น...
แต่เขาจำไม่ได้แล้วแฮะ แปลกจัง
“อือ อย่าหนีสิ”
แบมแบมลืมตาพรึบเมื่อได้ยินเสียงกระซิบของมาร์คฮยองที่ดังขึ้นใกล้ๆก่อนที่คนตัวเล็กจะตกใจจนแทบร้องเมื่อมือหนาของมาร์คฮยองเริ้มลูบไล้ขึ้นลงไปตรงสะโพกของเขา
หะ เห้ย 0oO
ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักเพื่อหนีสัมผัสอันน่าอายแต่ร่างบางกลับถูกพลิกให้นอนหงายโดยที่คนร่างหนาพลิกตัวมาคล่อมเขาอยู่
“มาร์คฮยอง”
แบมแบมเรียกอีกฝ่ายอย่างตกใจก่อนที่จะสังเกตเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงปิดตาและดูท่าว่าจะหลับตาสนิท
มาร์คฮยองนอนละเมอเหรอ?
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาช้าๆก่อนที่แบมแบมจะดันแผงอกหนาสุดแรงแต่ก็เหมือนว่าไม่เป็นผล ใบหน้าหล่อเหลายังคงก้มลงมาใกล้เรื่อยๆก่อนที่จะซุกลงที่ซอกคอของแบมแบม
เด็กหนุ่มเผลอสะดุ้งเบาๆเมื่อสัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นที่ไล้ไปมาตรงซอกคอของเขาแบมแบมหลับตาปี๋ก่อนจะพยายามตบไหล่มาร์คฮยอง แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย
แง่งงงงง แบมแบมไม่เอานะแบบนี้ แบมแบมกลัวววว TToTT
แบมแบมพยายามดิ้นตัวตลอดเวลามือน้อยตบไหล่มาร์คฮยองไม่หยุดเพื่อพยายามจะปลุกฮยองใจดีให้ตื่น แต่แล้วข้อมือเล็กๆทั้งสองของแบมแบมก็ถูกพันธนาการด้วยมือใหญ่หนาของมาร์คฮยองเพียงมือเดียว
ริมฝีปากอุ่นร้อนที่เคยซุกไซ้ตรงซอกคอเริ่มเคลื่อนมาตามเรียวหูบางก่อนที่ริมฝีปากหยักของคนเบื้องบนจะมาทาบทับลงบนริมฝีปากอิ่ม
เหมือนว่าโลกทั้งใบจะหยุดหมุนไปขั่วขณะ เมื่อเรียวลิ้นร้อนของถูกส่งเข้ามาในโพลงปากเล็ก ร่างเล็กสิ้นเรียวแรงที่จะขัดขืนก่อนจะยอมปล่อยให้ฮยองเบื้องบนทำตามใจ มือเล็กถูกปล่อยจากพันธนาการเพราะมือหนาทั้งสองเริ่มลูบไล้หน้าท้องแบนราบของแบมแบมไปมา
หะเห้ยยยยยยยยยย ไม่จริ๊งงงงงงงงงง >///<
แบมแบมพยายามดิ้นอีกครั้งแต่ก็อ่อนแรงเต็มที เพราะสัมผัสหวานล้ำตรงริมฝีปากนั้นเริ่มทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เรียวปากหยักดูดดึงริมฝีปากอิ่มของคนตัวเล็กเบาๆแต่เนิ่นนานจนแบมแบมเริ่มต้องการอากาศหายใจ
มะ ไม่ไหวแล้ว
แบมแบมยกเข่าขึ้นดันร่างหนาของมาร์คฮยองก่อนจะออกแรงยันจนร่างหนากลิ้งไปนอนล้มตัวอยู่ใกล้ๆ แบมแบมหอบหายใจถี่ๆใบหน้าหวานแดงก่ำเมื่อเห็นมาร์คฮยองตื่นขึ้นมาแล้วมองหน้าเขาด้วยท่าทางที่งงงัน
“แบมถีบฮยองทำไม?”
อิพี่มากกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าไม่ถีบแบมแบมตายคาจูบแน่ๆอ่ะ
“ก็ ก็ฮยองนอนละเมออ่ะ”
“ละเมอเหรอ ฮยองไม่รู้ตัวเลย ขอโทษนะ”
ฮืออออ แสดงว่ามาร์คฮยองจำเหตุการณ์ตอนละเมอตะกี้ไม่ได้เลยสินะ
แง่งงงงง แบมแบมงอนแล้ว
แบมแบมล้มตัวลงนอนหันหลังก่อนจะตลบผ้าห่มที่ร่นไปกองที่ปลายเตียงมาห่มไม่ยอมพูดยอมจาอะไรอีก
ไม่รู้ว่ามุ้งมิ้งไปมั้ย
แต่ที่แน่ๆไรต์กลัวว่ามันวาบหวิวสยิวกิ๊วไป
คงจะไม่โดนแบนอ่ะนะ 555555
ดีใจน๊าที่มีคนตามอ่าน ไรต์จะพยายามแต่งให้ดีขึ้นค่ะ สัญญา 3 นิ้วเลย อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ น่ารักจริงๆ ทำให้มีกำลังใจแต่งต่อด้วย ^ ^ CRY .q
ความคิดเห็น