คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เด็กหาย
ตอนที่ 4 เด็กหาย
มาร์คจ้องมองหญิงสาวเบื้องหน้าที่กำลังนั่งจิบเครื่องดื่มสีสดใสตรงหน้าอย่างเริ่มหงุดหงิด
นี่ก็ปาเข้าไปจะ 4 ทุ่มอยู่แล้วนะ
ไม่รู้แบมจะได้กินอะไรรึยัง
เสื้อผ้าแบมก็ไม่มีด้วย แบมจะเอาไรเปลี่ยนตอนนอน
แล้วป่านนี้เด็กนั่นจะอยู่ยังไง อยู่คนเดียวได้รึเปล่า?
มาร์คกระดกเครื่องดื่มดีกรีแรงเบื้องหน้าลงไปในลำคอจนหมดอึก ความแสบร้อนของเครื่องดื่มช่วยดึงความบ้าบิ่นของชายหนุ่มขึ้นมาอย่างเต็มที่
“ซอนมี่ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ”
“มาร์คนี่ละก็ ฉันเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ นายไม่คิดจะอยู่เป็นเพื่อนฉันเลยรึไง”
ชายหนุ่มผมแดงมองหญิงสาวเบื้องหน้าก่อนจะกระตุกยิ้มประหลาดขึ้นที่มุมปาก
“สวยๆ รวยๆ อย่างคุณ หาคนนั่งดื่มแก้เหนื่อยไม่ยากหรอก ถ้าคุณยังไม่ยอมเข้าเรื่องซักที ผมจะกลับละ”
มาร์คตั้งท่าจะลุก ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมลงแตะบนมือหนาของเขาอย่างแผ่วเบา
“นายก็ยังเย็นชากับฉันไม่เปลี่ยน แต่แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน”
มาร์คปัดมือของซอนมี่ออกอย่างหงุดหงิดก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้อีกครั้ง
“จะพูดอะไรก็รีบพูด ผมมีธุระ”
ซอนมี่มองใบหน้าหล่อเหลาชวนหลงใหลของคนเบื้องหน้าก่อนจะยกเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกครั้ง เรียวตาคมสวยที่ผ่านการกรีดทับด้วยเครื่องสำอางจนสวยเฉี่ยวหรี่มองท่าทางหงุดหงิดของชายหนุ่มเบื้องหน้าอย่างประหลาดใจ
“ก็เรื่องงานแต่งของเรา ฉันอยากทำให้มันเร็วขึ้น”
“ผมไม่เคยบอกเลยนะว่าเราจะแต่งงานกัน”
มาร์คสวนกลับรวดเร็วอย่างไม่ไว้หน้า เพราะผู้หญิงอย่างซอนมี่ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทด้วยให้มากนักหรอก
“แต่พ่อของนายกับพ่อของฉัน เขาคุยกันแล้วนี่”
“ใครคุยก็ให้คนนั้นแต่งไปสิ ถ้าธุระสำคัญที่เธอว่าหมดแค่นี้ ฉันก็ขอตัวก่อนล่ะ”
“นายไม่คิดจะไปส่งฉันรึไง ฉันเป็นผู้หญิงนะ แถมในนี้ก็ดูอันตรายด้วย”
ซอนมี่ถ้วงถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนที่ชายร่างสูงจะยักไหล่อย่างไม่แคร์
“ขอเถอะซอนมี่ ฉันรู้มาว่าเธอมาดื่มในนี้ตั้งแต่อายุ 16 สถานที่แบบนี้คงไม่อันตรายสำหรับผู้หญิงอายุ 22 อย่างเธอหรอกนะ”
มาร์คตอกกลับอย่างไม่แคร์ก่อนจะรีบเดินออกจากคลับใหญ่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขารู้สึกเป็นห่วงไอ้เด็กหลงคนนั้นจนหงุดหงิดไปหมดแล้ว
แม่ง กูเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย -*-
..........................................................
ซอนมี่นั่งแกร่วอยู่ตรงบาร์เครื่องดื่มก่อนหันไปเจอชายหนุ่มคนหนึ่งที่มองมาที่เธออย่างไม่ละสายตา
พวกขี้หลี...
“ผมนั่งด้วยได้ใช่มั้ยครับ”
ชายหนุ่มแปลกหน้าถือแก้วเครื่องดื่มเดินมาจนชิดเธอ กลิ่นแอลกอฮอล์แรงฉุนจนทำให้ซอนมี่นึกรังเกียจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“ก็แล้วแต่คุณสิคะ”
หญิงสาวพยายามรักษามารยาท ก่อนที่ใบหน้าสวยจะก้มลงเสมองที่แก้วเครื่องดื่มของตนเองอีกครั้ง ร่างบางสะดุ้งเบาๆเมื่อสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่ลากผ่านไปตามเรียวขาเนียนนุ่มของตนเอง
“คุณคิดจะทำอะไร?”
หญิงสาวถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนที่สัมผัสจาบจ้วงจะค่อยๆเพิ่มน้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ผู้หญิงสวยๆ แต่งตัวอวดเนื้ออวดหนังแบบคุณ แถมยังมานั่งคนเดียวแบบนี้อีก คุณจะให้ผมคิดว่ายังไงล่ะ ผมก็ทำในสิ่งที่ควรทำไง”
ซอนมี่หัวเราะหึๆกับตนเองก่อนจะล้วงหยิบของบางอย่างในกระเป๋ามาถือเล่น ชายหนุ่มที่กำลังลูบเรียวขาเนียนอย่างเพลินมือถึงกับสะดุ้ง มือหนารีบยกออกจากขาสวยแทบไม่ทัน
“รีบๆไปซะ ก่อนที่ฉันจะเพิ่มรูในสมองให้คุณซักรูสองรู”
ซอนมี่ก้มลงมองปืนพกสีดำขลับในมือของตนก่อนจะยิ้มออกมานิดๆเมื่อเห็นผู้ชายเลวๆคนนั้นลุกหนีจากไปด้วยใบหน้าซีดเผือด
เอาจริงๆเลยนะ
การเหนี่ยวไกปืนเพื่อฆ่าใครสักคนนี่มันง่ายยิ่งกว่าทำข้อสอบ o-net ซะอีก
แต่มันไม่สนุกเลยสักนิด กับการฆ่าแบบไม่มีแรงจูงใจ
(นี่สิ นางร้ายในอุดมคติ หึหึ)
..............................................
แบมแบมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงอากาศที่เย็นจัดภายในห้อง ร่างบางกระชับเสื้อฮู้ดของตนให้แน่น ก่อนจะมองเห็นแต่ความมืดมิดภายในห้อง
หมายความว่ามาร์คฮยองยังไม่กลับมาใช่มั้ย?
แบมแบมกดมือถือของตนก่อนจะมองเวลาที่ปรากฏขึ้น ร่างบางถอนหายใจเบาๆก่อนจะสะดุ้งจนตัวลอยเมื่อเห็นเบอร์ที่ตนรู้ดีขึ้นโชว์หราอยู่ตรงหน้าจอ
อิ๊บ อ๋าย แล้วพี่น้อง -0-
แบมแบมกดโทรกลับเบอร์ดังกล่าวแทบจะทันทีก่อนที่เสียงสวดภาษาเกาหลีรัวเร็วจะดังขึ้นเป็นชุดจนเขาฟังแทบไม่ทัน
“นี่มันจะ 4 ทุ่มแล้วนะแบมแบม ทำไมยังไม่กลับบ้านฮึ ไปเถลไถลที่ไหน รีบกลับมาด่วนเลยนะ ทุกคนเป็นห่วง บลาๆๆๆๆ”
“หง่า จุนโฮฮยองคร๊าบ คือแบมทำรายงานอยู่บ้านเพื่อนอ่า”
“อย่าโกหกฮยองนะ ตอนนี้อยู่ไหนเดี๋ยวจะส่งคนไปรับ”
“จุนโฮฮยองฮะ คือแบบ....ฟังแบมแบมน๊า”
“อยากคุยกับนิกคุณฮยองมากล่ะสิท่า หึ”
อิ๊บอ๋ายดับเบิ้ลสิพี่น้อง ไม่อาวน๊า แบมไม่คุยกะพี่นิชคุณโหมดดาร์ก TToTT
“โอเคฮะ เดี๋ยวแบมไปรอที่ป้ายรถเมล์หน้าห้าง xyz นะฮะ” (สงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้นมาทันทีเลยนะแบม 5555)
“ก็แค่นี้แหละ คราวนี้จะไปไหนก็หัดบอกพวกฮยองมั่ง รู้มั้ยว่าเป็นห่วงแบมขนาดไหน”
“คร๊าบๆ “
แบมแบมมองสายที่ถูกตัดไปก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบห้องอย่างนึกเสียใจ
ถ้ามาร์คฮยองกลับมาไม่เจอเค้าจะเป็นอะไรรึเปล่า?
จะเป็นห่วงเค้าบ้างมั้ย
ความคิดที่แสนเข้าข้างตนเองหยุดชะงักลงอย่างรวดเร็วเมื่อจิตใต้สำนึกส่วนเล็กๆส่งเสียงประท้วงออกมา
แต่คนเย็นชาอย่างมาร์คฮยองคงไม่แคร์หรอกมั้ง
ขนาดผู้หญิงสวยๆน่ารักๆเขายังคบแล้วทิ้งไม่ใยดีเลยนี่
ความใจดีที่เขาได้รับในวันนี้คงเป็นแค่ความสงสารหรือไม่ก็สมเพช
เขาควรตื่นจากความฝันแล้วกลับไปใช้ชีวิตตามความจริงสักที....
ใบหน้าน่ารักหดลงอย่างหงอยๆก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษช๊อตโน้ตที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆโซฟา มาเขียนคำโกหกที่ดูดีที่สุดเท่าที่เขาจะคิดออกลงไป
หวังว่ามาร์คฮยองจะไม่สงสัยอะไร...
.......................................................................
แลมโบกินี่สีแดงสดถูกจอดลงบนลาดจอดรถด้วยความเร็ว เจ้าของรถคันงามราคาแพงพุ่งออกจากรถอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปกดปุ่มเรียกลิฟต์รัวๆโดยไม่กลัวว่าปุ่มเล็กๆนั่นจะพัง
แม่ง ลิฟต์เชี่ยนี่ช้าชะมัด คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย
มาร์คมองหมายเลขลิฟต์ที่ลงมาหาเขาอย่างช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มชื้นเหงื่อขึ้นเรื่อยๆมือซ้ายกระชับถุงต๊อกบกกีที่แวะซื้อข้างทางไว้แน่น
ต๊อกบกกีเจ้านี่อร่อยสุดๆยิ่งถ้ากินตอนร้อนๆนี่แซ่บจริงๆมาร์คฟันเฟิร์ม!
เจ้าเด็กนั่นคงไม่ได้กินอะไรแน่ๆ เพราะห้องเขาไม่มีของกินอย่างอื่นเลยนอกจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
แถมเขายังลืมเอาเงินให้เด็กนั่นด้วยสิ
ป่านนี้ไม่หิวจนนั่งร้องไห้งอแงแล้วเรอะ
มาร์คอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเด็กหลงที่ชอบกินของเผ็ด ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบมองเลขลิฟต์อีกครั้งอย่างชักจะเริ่มเซ็ง
ไม่ไหวแล้วนะ -*-
ชายหนุ่มมองลิฟต์ที่เคลื่อนที่มาหาเขาอย่างเชื่องช้า มันช้าซะน่าหงุดหงิดจนเขาหมดความอดทนที่จะรอ ร่างสูงวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่รู้เลยว่า….
3 ตอนใน 1 วัน รีดหลายคนอาจจะคิดว่าทำไมอิไรต์มันไฟแรงจัง
คือที่เอามาลงวันเดียว 3 ตอน เช้า กลางวัน เย็นเนี่ย
เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้อาจจะไม่ว่าง เพราะไรต์จะไปแฮ่ดบ้าง ไรบ้าง (ตบมัน -*-)
ล้อเล่นค่ะ พรุ่งนี้ไรต์มีซ้อมรับใบประกาศที่โรงเรียน อาจจะไม่ว่างเอามาลง ต้องขออภัยด้วยนะคะทุกคน -/\-
แต่จะเอามาอัพลงเรื่อยๆแน่นอนจ๊า ^ ^
ป.ล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นอีกครั้งนะคะ อ่านแล้วมีความสุข 55555
ความคิดเห็น