คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เด็กโหด
ตอนที่ 14 เด็กโหด
“พวกคุณเป็นใครครับ คือ...ตามพวกเรามาทำไม?”
ยองแจตะโกนถามเสียงสั่นๆขณะที่ยืนรวบรวมความกล้าอยู่นานโขในขณะที่ยูคยอมยังคงอึ้งกับท่าทางแปลกๆของคนหน้าหวานข้างๆไม่หาย
ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือเปล่า
ใบหน้าหวานใสที่เคยมีแต่รอยยิ้มน่ารักตอนนี้แสยะยิ้มแปลกๆออกมา
มันดูน่ากลัวมาก เหมือนกับว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่แบมแบมคนเดิมที่เขารู้จัก
“ไอ้เด็ก 2 ตัวนั่นอย่าไปสนใจ พวกเราต้องเอาตัวไอ้หน้าหวานนั่นมาให้ได้ เข้าใจมั้ย?”
แบมแบมหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะจ้องมองชายร่างกำยำที่กำลังกำชับลูกน้องอยู่เสียงดัง คนร่างบางนึกถึงปืนพก Glock 17 สีดำมันเงาของตัวเองที่ตกแต่งส่วนแมกกาซีนจนบรรจุกระสุนได้ถึง 31 นัด และบริเวณปลายปืนเขายังติดกระบอกเก็บเสียงคุณภาพดีที่ยิงยังไงเสียงคนไอก็ยังดังกว่าเสียงปืนเขา
เสียดายที่เขาล้วงมันออกมาจากกระเป๋าไม่ได้
คนไม่ถึง 20 แค่นี้ยิงไม่กี่นาทีก็เรียบร้อยแล้ว
แต่ว่า....
แบมแบมหันกลับไปมองเพื่อนทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าไม่สู้ดีก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ เพราะหากเขาไม่สู้ เขากับเพื่อนๆก็คงโดนยำกันเละหมดแน่ๆ
แต่ยังไงแบมแบมก็ควักปืนออกมาใช้ไม่ได้อ่ะ -*-
“ยูคยอม ยองแจ พวกนายไปหลบข้างหลังนู้นได้นะ ฉันขอเวลาแค่ 20 นาที”
ยองแจหันมามองแบมแบมก่อนจะส่ายหัวด้วยท่าทีดื้อรั้น หนุ่มเสียงใสล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายก่อนจะคว้าเครื่องช๊อตไฟฟ้าออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียวแต่ก็เด็ดเดี่ยว
“แม่บอกให้พกไว้ป้องกันอันตราย ไม่คิดว่าจะได้ใช้จริงๆ”
ยูคยอมเหลือบไปเห็นท่อเหล็กอันยาวกับไม้หน้าสามเก่าๆที่ถูกทิ้งให้ระเกะระกะในตรอกก่อนจะเดินไปหยิบมาส่งให้เพื่อนตัวเล็กอย่างลังเล
“ฉันพอจะเคยเรียนฟันดาบมาบ้างแต่ไม่รับประกันนะว่าจะโอเคมั้ย”
แบมแบมมองไม้หน้าสามที่ยูคยอมยัดใส่มือให้อย่างอึ้งๆ ตากลมมองร่างสูงที่จับท่อนเหล็กด้วยท่วงท่ามั่นคงก่อนที่เสียงใสๆของยองแจจะดังขึ้นมาจากข้างๆ
“อีกอย่างนะ พวกเราไม่ยอมหลบไปซ่อนตัวแล้วปล่อยให้นายเจอปัญหาอยู่คนเดียวหรอก แบมแบม”
แม่ม ค่อดซึ้งอ่ะ ถ้าเสร็จจากตรงนี้เมื่อไหร่ขอหอมแก้มทีนะ ยองแจ (มันใช่เวลามั้ยแบม? -*-)
แบมแบมอมยิ้มออกมานิดๆก่อนจะยืนกุมไม้หน้าสามในมืออย่างไม่ทุกข์ร้อน ตากลมมองชายคนแรกที่กำลังเดินย่างสามขุมเข้ามาหาพวกเขาช้าๆโดยที่มันถือไม้เบสบอลมันเงาซึ่งน่าจะทำมาจากอลูมิเนียม ไอ้หน้าบากคนนั้นกำลังจ้องมองยองแจด้วยสายตาหื่นๆจนแบมแบมเห็นแล้วยังขนลุกด้วยความขยะแขยง
ชิบแล้วไงเพื่อนกู
แบมแบมพุ่งไปคว้าตัวยองแจแล้วผลักอีกฝ่ายให้ไปอยู่ข้างหลังยูคยอม ก่อนที่ตากลมจะเห็นไม้เบสบอลเงาๆที่เหวี่ยงมาใกล้ๆตัวเอง แบมแบมก้มหัวหลบอย่างรวดเร็วก่อนจะเงื้อไม้หน้าสามฟาดเข้าบริเวณเอวของไอ้คนแรกที่บุกเข้ามาหาเขาอย่างโง่ๆ
ให้ตายสิ พวกแม่ง งี่เง่าชะมัด -*-
“เฮ้ย ระวังไอ้หน้าหวานนั่นไว้นะเว้ย มันน้องไอ้คุณ จะประมาทมันไม่ได้”
เสียงตะโกนโหวกเหวกจากทางด้านหลังไม่ได้ทำให้แบมแบมสนใจมากนัก เพราะตอนนี้เขากำลังชุลมุนกับผู้ชายอีก 2 คนที่พยายามทำโง่ๆเพื่อจะจับตัวเขาให้ได้
“นี่พวกคุณ ถามจริง ทำได้แค่นี้เองเหรอ?”
แบมแบมเยาะเย้ยอย่างกวนประสาทก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไม้หน้าสามที่ฟาดมาใกล้ๆตัว ใบหน้าหวานฉายอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่แบมแบมจะฟาดไม้ของตนลงบนหัวเหม่งๆของไอ้คนงี่เง่าตรงหน้าอย่างแรงและแม่นยำจนไม้หน้าสามแผ่นหนาหักเป็นสองท่อนคามือ
สงสัยไม้จะเก่าละมั้ง
เพราะเขาไม่ได้ใช้แรงมากเลยนะนั่น
ยูคยอมหวดท่อนเหล็กฟาดชายคนที่สามที่เข้ามาหาเขากับยองแจอย่างไม่ยอมแพ้ ตาเรียวเหลือบมองแบมแบมที่ตอนนี้คว้าไม้เบสบอลบนพื้นมาฟาดใส่ชายร่างหนาสองคนจนล้มลง ใบหน้าหวานมีแววสนุกสนานกับสิ่งที่ทำมากจนยูคยอมเห็นแล้วยังขนลุก
ตาเรียวเหลือบกลับมามองเพื่อนซี้ที่ตอนนี้จัดการเอาเครื่องช๊อตไฟฟ้าจิ้มชายคนหนึ่งที่ถูกยูคยอมฟาดล้มลง ชายเคราะห์ร้ายตัวสั่นกระตุกอย่างแรงก่อนจะนอนแน่นิ่งไป
“ยองแจ มึงกะจะช๊อตจนแม่งเป็นหมันเลยรึไง”
ยูคยอมตะโกนถามเพื่อนซี้เพื่อคลายความเครียดให้ตัวเองก่อนที่มือหนาจะฟาดท่อนเหล็กเข้าตรงแผ่นหลังของชายฉกรรจ์อีกคนหนึ่งอย่างรุนแรงเพราะอีกฝ่ายตั้งท่าจะกลับไปช่วยเพื่อนของมันที่กำลังเสียท่าแบมแบมอยู่
“ไอ้ยูค ระวัง!”
เสียงยองแจที่ตะโกนดังลั่น ทำให้ตาเรียวที่เหลือบมองแบมแบมอยู่ต้องหันกลับมา ก่อนที่เขาจะเห็นไม้หน้าสามที่หวดมาถึงตัวเขาอย่างประชิด
หลบไม่ทันแล้ว...
.................................................
มาร์คสะดุ้งตื่นขึ้นก่อนกุมมือลงบนหน้าอกตัวเองอย่างแปลกใจ ใบหน้าหล่อเหลาชื้นไปด้วยเหงื่อ ตาเรียวคมหรี่ลงอย่างไม่สบายใจ
เขาฝันร้าย...ฝันว่าแบมแบมกำลังมีเรื่องอยู่
มาร์คถอนหายใจอย่างไม่สบายใจก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปที่บาร์ ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบไปเห็นไอ้หัวหงอกแจบอมที่นั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดีอยู่บนเก้าอี้ ก็รู้สึกหมั่นไส้จนต้องส่งกำปั้นเข้าไปทักทายกับหลังมันตุ้บใหญ่
“กูนึกว่าวันนี้จะไม่เห็นคุณมึงเสด็จลงมาจากห้องละ”
มาร์คหยอกด้วยรอยยิ้มในขณะที่ไอ้เพื่อนหัวเงินกลับยักไหล่อย่างไม่แคร์สื่อเท่าไหร่
“ก็จินยองกูแซ่บอ่ะ กูเลยไม่อยากลุกไปไหนเลย”
มึงช่วยมีความอายซักนิดนึงก็ดีนะไอ้แจบอม -*-
“แล้วนี่ไอ้หวังไปไหน?”
มาร์คกวาดตามองรอบร้านเพื่อหาร่างเตี้ยๆของเพื่อนซี้ที่ปกติมักจะมายืนเอะอะโวยวายอยู่แถวนี้
“มันขอกลับไปทำธุระน่ะ เดี๋ยวคงกลับมามั้ง”
แจบอมตอบสั้นๆก่อนจะนั่งผิวปากเล่นต่อไปทิ้งให้มาร์คยืนนิ่งอย่างแปลกใจมากยิ่งขึ้น
ปกติไอ้แจ็กสันมันไม่เคยทิ้งงานไปแบบนี้เลยนะ
แสดงว่าคงมีธุระด่วนจริงๆ
มาร์คขมวดคิ้วอย่างเซ็งๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คงมีแค่เขากับไอ้แจบอมสองคนที่ต้องทำงานอยู่ในคลับ เพราะไอ้จินยองคงไม่โผล่สารร่างของมันลงมาแน่ๆ
“นี่ไอ้แจบอม เมื่อไหร่มึงจะรับคนเข้ามาทำงานเพิ่มซะทีวะ พวกเราทำไม่ไหวหรอกนะเว้ยแบบเนี้ย”
มาร์คบ่นออกมาเบาๆก่อนที่แจบอมจะบ่นด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อน
“ก็คนที่มาสมัครหน้าตาไม่เข้าแก๊บกูอ่ะ เข้าใจนะเพื่อน”
ไอ้สึด กูไม่เห็นจะเข้าใจเลย -*-
“แต่มึงบอกว่าจะรีบหาคนมาช่วย?”
“เออน่า กูหาแน่ แต่ตอนนี้ขอขึ้นไปดูจินยองหน่อยนะ ฝากรับแขกด้วยล่ะ”
“งั้นกูก็ต้องอยู่คนเดียวดิ”
“ก็เออดิ กูไปละ”
ไอ้เชี่ยหัวหงอกกกกกกกกกกกกกก -*-
เด้ะกูเผาร้านทิ้งแล้วไปอยู่กับแบมแบมบ้างเลยดีมั้ย?
...............................................
ยูคยอมลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างที่โดนกระแทก ตาเรียวเบิกกว้างอย่างตกใจที่เห็นร่างของแบมแบมขวางอยู่ตรงหน้าเขา หัวเล็กๆตกลู่ลงก่อนที่ยูคยอมจะเสือกท่อนเหล็กเข้าโดนสีข้างของไอ้ตาเหล่ที่บังอาจมาฟาดหัวแบมแบม
“แบมแบม เป็นไงบ้าง”
มือหนาประคองใบหน้าหวานขึ้น ก่อนที่ตากลมโตสดใสที่เขาเคยหลงใหลเสมอจะมีประกายน่ากลัวฉายวาบจนยูคยอมรีบปล่อยมือออกจากแบมแบมแทบไม่ทัน
อะ อะไรกัน?
แบมแบมลุกขึ้นอย่างมั่นคงก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมขึ้นลูบหัวตัวเองอย่างแผ่วเบา ของเหลวสีกุหลาบที่แปดเปื้อนติดมือมาทำให้ใบหน้าหวานเรียบนิ่งอย่างน่าหวาดกลัว
พ่อ แม่ พี่เบียร์ พี่คุณ เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กๆ
ไม่เคยตีเขาเลยซักครั้ง
แล้วไอ้ตาเขนี่กล้าดียังไงมาทำให้เขาหัวแตกจนเลือดอาบแบบนี้
แบมแบมกระแทกฝ่าเท้าถีบไอ้ตาเขตรงหน้าอย่างแรงจนกระเด็นไปกองกับพื้น ร่างบางตามไปขยี้เท้าซ้ำลงบนอกของชายเคราะห์ร้ายอย่างไร้ซึ่งความปราณี
“อย่าใจเสาะตายไปซะก่อนล่ะ เพราะผมจะทำให้คุณรู้ว่านรกน่ะ มีจริง”
แบมแบมหัวเราะออกมาอย่างสะใจก่อนจะกระแทกเท้าลงตรงเป้ากางเกงของชายที่นอนตัวงออยู่บนพื้น ใบหน้ากร้านของชายดวงกุดเหยเกอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะหมดสติไป
แบมแบมมองเหล่าชายฉกรรจ์ที่ตอนนี้เริ่มสะบักสะบอมกันจนแทบดูไม่ได้ด้วยสายตาว่างเปล่า ใบหน้าหวานยิ้มเยื้อนออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นชายผู้มาใหม่ซึ่งถือดาบเดินตรงมาหาเขา
แค่ท่าเดินก็รู้แล้ว ว่าไอ้หมอนี่มันของจริง
“พวกนายพาคนเจ็บกลับไป ทางนี้ฉันจัดการเอง”
เสียงทุ้มดังขึ้นเรียบๆแต่ชายฉกรรจ์ที่เหลือก็รีบปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ใบหน้าหวานจับจ้องชายหนุ่มเบื้องหน้าอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างถูกใจ
“แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย”
แบมแบมวิ่งเข้าใส่ชายผู้มาใหม่ก่อนจะควงไม้เบสบอลขึ้นมาเงื้อสุดแขนเตรียมฟาดลงบนเรือนร่างกำยำ แต่ก็ต้องเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็วจนเสียหลักล้มลงกับพื้น เมื่ออีกฝ่ายหลบไม้ของเขาได้แถมยังเสือกดาบเข้ามาที่เขาอย่างรวดเร็ว
แบมแบมที่ล้มลงกับพื้นต้องอ้าปากค้างอย่างตกใจเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็จัดการจับเขากดจนตัวแนบอยู่กับพื้น ตากลมเหลือบมองปลายดาบคมกริบที่กำลังพุ่งตรงมาที่เขา แบมแบมหลับตาลงอย่างรอคอยสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ก่อนที่คนตัวเล็กจะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เกิดตรงหน้าของเขา
แบมแบมลืมตาพรึ่บ ก่อนจะเห็นมือหนาที่ค่อยๆเช็ดเลือดออกจากใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา ชายร่างสันทัดลุกขึ้นยืนก่อนจะจ้องมองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่แบมแบมอ่านไม่ออก
“ไว้หายดีค่อยมาเล่นกันใหม่ละกันนะ”
ชายร่างสันทัดที่เดินจากไปทำให้แบมแบมรีบลุกขึ้นอย่างงุนงง ใบหน้าหวานมองตามชายปริศนาอย่างสงสัยได้สักพักก่อนที่จะหันกลับมาสนใจเพื่อนๆอีกครั้งที่ดูท่าจะสะบักสะบอมไม่น้อยไปกว่าเขา
“แบมแบม เป็นไงบ้าง เจ็บแผลมากมั้ย?”
ยูคยอมถามอย่างเป็นห่วงขณะที่ประคองเพื่อนซี้อีกคนที่ได้แผลเฉี่ยวๆเล็กน้อยจากการต่อสู้เมื่อครู่
“ไม่เจ็บมากหรอก ว่าแต่พวกนายล่ะ เป็นไรกันมากรึเปล่า ขอโทษนะที่ทำให้พวกนายต้องเดือดร้อน”
แบมแบมโค้งอย่างรู้สึกเสียใจจริงๆก่อนที่ยองแจจะเอื้อมมือตบไหล่บางเบาๆด้วยรอยยิ้ม
“เพื่อนเขามีไว้ช่วยเหลือกันแบบนี้แหละ อย่าคิดมากเลย”
“ใช่แล้ว นายอย่าคิดมากเลยนะแบมแบม ต่อให้มีไอ้พวกแบบเมื่อกี้มาอีกฝูงนึงเราก็ไม่แคร์หรอก”
แบมแบมมองเพื่อนทั้งสองที่ยืนส่งยิ้มให้ก่อนที่คนตัวเล็กจะโผเข้ากอดเพื่อนจนทั้งสามล้มลงไปนอนคลุกฝุ่นบนพื้นถนน ตากลมรื่นไปด้วยน้ำตาก่อนที่แบมแบมจะร้องไห้ออกมาอย่างดีใจ
ตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยมีเพื่อนที่ดีแบบนี้เลยซักครั้ง
เพื่อนแท้ที่เขาเคยฝันมาทั้งชีวิต ก็คือเจ้าพวกนี้สินะ
“โธ่เอ้ย จะร้องทำไมเนี่ย โอ๋ๆ”
ยองแจหัวเราะเบาก่อนจะลูบหลังเพื่อนตัวเล็ก ยูคยอมที่ตอนนี้ถูกเพื่อนทั้งสองทับอยู่จุกจนไม่มีอารมณ์ร่วม
“ไปซึ้งกันต่อที่หอได้มั้ย แบบนี้นี่ไม่ไหวนะ หนัก”
แบมแบมหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาก่อนที่จะยอมลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมที่จะฉุดเพื่อนทั้งสองขึ้นยืนด้วย
“ป่ะ กลับหอไปทำแบบฝึกหัดต่อให้เสร็จ”
ยูคยอมฉุดแขนเพื่อนตัวเล็กทั้งสองก่อนจะลากออกมาจากตรอก ซึ่งตอนนี้แบมแบมกำลังจะร้องไห้อีกรอบเมื่อนึกถึงปึกกระดาษที่หนาเท่าบล็อกก่อสร้างซึ่งข้างในบรรจุโจทย์คณิตฯที่ยาวเกือบค่อนหน้าอยู่ด้วย
อันเด๊วววววววววววววววววววววววววววววว TT0TT
.........ใครว่านุ้งแบมโหด นุ้งแบมม้ะโหดนะฮะ ออกจะใสๆ น่ารัก ^ ^'........
กราบสวัสดีมิตรรักแฟนฟิคที่เคารพทุกท่าน -/\-
คือแบบ...ดีใจม๊วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แฟนพันธ์แท้ครบ 100 แล้วอ่า เค้าดีใจมากเลย อยากวิ่งโชว์ขนจุ๊กกะแร้รอบหมู่บ้านสัก 3 รอบ (-*-)
คือเค้าดีใจจริงๆนะ ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านฟิคเรามากแบบนี้
ขอบคุณน๊าที่ติดตามกัน ถึงแม้ฟิคเค้ามันจะดวกๆหาสาระอะไรไม่ได้ไปซักหน่อยแต่ขอให้ติดตามกันจนถึงตอนที่ 18 นะจ๊ะ (????)
รักคนอ่าน อยากหอมแก้มคนเม้น ^ ^
ป.ล. ขอหอมแก้มคนเม้นที กร๊ากกกกกกกกกกกก >0<
ความคิดเห็น