คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เด็กดื้อ
ตอนที่ 13 เด็กดื้อ
“งื้อ ยูคยอม ฉันไม่ไหวแล้ว”
“เอาน่า ใหม่ๆมันก็แบบนี้แหละ แต่ถ้านายฝึกไปบ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน”
“โอ๊ยยย ไม่เอาแล้ว ถ้ามันเหนื่อยขนาดนี้ฉันขอลาตายดีกว่า”
“อย่าเพิ่งท้อสิแบม ใหม่ๆไอ้ยูคมันก็ทำแบบนี้กับฉันเหมือนกัน”
ยองแจปลอบเพื่อนหน้าหวานขณะที่มองดูไอ้เพื่อนตัวยักษ์ที่กำลังเคี่ยวเข็ญให้แบมแบมนั่งทำโจทย์คณิตศาสตร์ที่กองอยู่เป็นปึกบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆ
“แค่เห็นโจทย์ฉันก็อยากจะอ้วกแล้วอ่า ฮือ มีแต่ตัวเลขแบบนี้ เห็นแล้วโคตรตาลาย”
ยูคยอมมองคนตัวเล็กที่งอแงอยู่ใกล้ๆด้วยรอยยิ้มก่อนจะยอมพับแบบฝึกหัดแล้วฉุดแขนเพื่อนใหม่กับไอ้ยองแจให้ลุกขึ้น
“งั้นพักหน่อยก็ได้ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงละ หารัยกินกันดีกว่าเน้าะ”
“อยากกินจาจังมยอนอ่า”
แบมแบมบิดขี้เกียจเบาๆก่อนจะนึกถึงบะหมี่ผัดกับซอสจุงกุกทเวนจาง(ซีอิ้วดำของเกาหลี) แถมมีความหอมของโชยุน้อยๆ เมื่อคลุกเคล้าให้เข้ากันแล้ว.....โอ๊ย แค่คิด แบมแบมน้ำลายก็พุ่งเต็มปากละ ยองแจหัวเราะหึๆขณะที่มองหน้าใสๆของเพื่อนใหม่ที่กำลังเคลิ้มๆกับอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ก่อนที่หนุ่มร่างบางเจ้าของห้องจะเดินไปคว้ากระเป๋ามาสะพายบนหลัง
“เดินจากที่หอนี่ไปอีกไม่ไกลมีร้านอยู่ร้านนึง ร้านนั้นจาจังมยอนอร่อยมากแถมยังถูกด้วย”
“จริงดิ ไปกันเหอะ หิวแล้ว”
แบมแบมจัดการลากเพื่อนใหม่ทั้งสองออกจากหอไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้สังเกตอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างทีกำลังจ้องมองมาอย่างเงียบเชียบ
................................................................
มือเรียวบางลูบไล้ไปตามเกล็ดลื่นๆสีเผือกมันเงาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่สัตว์เลื้อยคลานตัวอวบใหญ่จะค่อยๆเลื้อยขึ้นมาตามเรียวแขนบางและโอบรัดลำคอระหงอย่างหลวมๆ
เด็กสาวจ้องมองด้วยความหวาดกลัวในขณะที่หญิงสาวอีกคนกลับลูบไล้ฝ่ามือลงบนลำตัวของงูเหลือมเผือกตัวยักษ์ด้วยท่าทีที่ทนุถนอมเป็นอย่างมาก
“เธอมีอะไรกับพี่รึเปล่านายอน?”
ซอนมี่เอ่ยถามเสียงเรียบในขณะที่เหลือบมองน้องสาวแสนน่ารักอย่างแปลกใจ
“เอาไอ้นั่นของพี่ไปเก็บได้มั้ย หนูกลัว”
นายอนที่ยืนอยู่ไกลๆมองไปที่งูเหลือมตัวอวบอย่างกลัวๆก่อนที่ซอนมี่จะหัวเราะออกมาเบาๆ
“จะกลัวไปทำไม มันไม่ทำอะไรเธอหรอก มันน่ารักจะตายไป”
ซอนมีก้มลงมองสัตว์เลี้ยงผู้ภักดีของตนเองก่อนจะยอมปล่อยให้มันเลื้อยกลับเข้าไปในกรงที่เธอสั่งทำให้มันเป็นพิเศษ ตาสวยตวัดกลับมามองน้องสาวที่ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ
“มีอะไรรึเปล่านายอน?”
“หนูขอออกไปข้างนอกได้มั้ยคะ”
“ไปกับใคร? ถ้าไปกับเพื่อนพี่ไม่อนุญาตนะ มันอันตราย”
“แต่ว่า หนูอยากไปจริงๆนะคะ คือเพื่อนๆเขาจะเลี้ยงส่งอาจารย์สอนวิชาศิลปะที่โรงเรียน แล้วหนูก็ไม่อยากพลาดด้วย...”
“งั้นพี่ไปส่งก็แล้วกัน”
นายอนมองพี่สาวที่ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินลิ่วๆออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เด็กสาวรีบเดินตามอย่างโล่งใจที่อย่างน้อยพี่สาวก็ไม่ส่งบอดี้การ์ดตัวล้ำบึ้กไปเป็นเพื่อนเธอเหมือนทุกที
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
แต่พี่ซอนมี่เป็นห่วงเธอมากแถมยังชอบบอกว่าข้างนอกอันตราย
มันอันตรายยังไง นายอนไม่เห็นจะเข้าใจเลย
.............................................
ช่วงเวลาพักกลางวันถือว่าเป็นสรวงสวรรค์ของมาร์คเลยทีเดียว เพราะเป็นช่วงที่แขกส่วนใหญ่หาข้าวหาปลากินกันแทนการร่ำสุรา จนเขาสามารถแอบงีบหลับได้นานเป็นชั่วโมงๆ ร่างสูงเดินไปที่มุมประจำของตัวเองก่อนที่จะเอนหลังลงนอนบนโซฟานุ่ม ดวงตาคมหรี่ลงช้าๆก่อนจะปิดสนิทไปอย่างรวดเร็วเพราะความอ่อนเพลีย
แจ็คสันมองมาร์คที่เดินไปหลับอยู่มุมเดิมก่อนที่หนุ่มร่างสันทัดจะเดินไปดูอย่างเงียบๆ ใบหน้ายามหลับของเพื่อนสนิทยังดูหล่อเหลาอยู่เสมอ จมูกโด่งเป็นสันสวยรับกับเรียวหน้าขาวใส แพขนตาหนาที่ปิดทับรับกับเรียวคิ้วดกสวย แล้วก็ปากหยักนุ่มนี้....
ที่เขาเคยแอบลิ้มชิมมันทุกครั้งโดยไม่มีใครล่วงรู้
แจ็กสันก้มหน้าลงตรงใบหน้าหล่อเหลาของคนที่หลับสนิทอย่างช้าๆ ก่อนที่ปากหนาจะประกบลงบนปากหยักอย่างแผ่วเบา มือหนาไล้ไปมาบนพวงแก้มใสอย่างถนอมก่อนที่แจ็กสันรีบผละลุกขึ้นแล้วเดินไปที่บาร์อย่างอิ่มใจ
ได้แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
มาร์คลืมตาขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองอย่างงุนงง
เขามีความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาแตะโดน
มาร์คเงยหน้าขึ้นจากโซฟาช้าๆก็ไม่เห็นใครนอกจากไอ้หวังที่กำลังยืนเช็ดแก้วอยู่ในบาร์เพียงคนเดียว
สงสัยเขาจะเหนื่อยจนละเมอซะละมั้ง....
มาร์คส่ายหัวกับตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาและเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ไปอย่างรวดเร็ว
....................................................
แบมแบมเลียไอศกรีมแสนอร่อยในมือก่อนจะแกล้งยิ้มอย่างหลอกๆกับเพื่อนทั้งสอง แต่หูเรียวนั้นกลับเปิดชัดแจ๋วและได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆที่เดินตามมาตั้งแต่แถวๆหน้าร้านจาจังมยอน
เขาถูกฝึกจากพี่คุณมาเป็นอย่างดีเกี่ยวกับการเปิดประสาทสัมผัสทั้ง 6 และการเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขัน แต่เพื่อนของเขาอีกสองคนเนี่ยสิ ถ้าขืนแบมแบมบู๊ควักปืนออกมายิงโป้งป้างแบบคราวที่แล้วมีหวังแบมแบมโดนเลิกคบแน่นอน
เอาไงดีวะเนี่ย -*-
“พวกนายรู้สึกว่าเหมือนมีคนตามมามั้ย?”
จู่ๆยองแจที่กำลังเลียไอศกรีมอยู่ข้างๆก็ถามขึ้นอย่างสงสัย การที่เขาเรียนดนตรีมาตั้งแต่เด็กทำให้ประสาทการรับรู้เกี่ยวกับเสียงนั้นจัดอยู่ในขั้นยอดเยี่ยม
แบมแบมหันมามองเพื่อนหน้าใสข้างๆก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ยูคยอมเผลอหันหลังไปมองอย่างุนงงก่อนที่แบมแบมจะลากเพื่อนทั้งสองแวะเข้าตรอกเก่าๆที่ไร้ผู้คน
“ทะ ทำอะไรอ่ะแบม...”
“ดูนั่น...”
แบมแบมชี้ไปที่กลุ่มชายฉกรรจ์ที่เขาประมาณด้วยตาคร่าวๆแล้วคงมีไม่ต่ำกว่า 15 คน ยองแจอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นผู้มาเยือนต่างถือไม้เบสบอลและไม้หน้าสามมาในลักษณะพร้อมรบ แถมบางคนยังถือดาบสปาต้ามาด้วยซ้ำ
นี่มันอันตรายมากเลยนะเนี่ย
กะจะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง
ส่วนยูคยอมนั่นยืนอึ้งอย่างตกใจเล็กน้อย คนร่างสูงเดินมาบังร่างบางของเพื่อนทั้งสองไว้อย่างเป็นห่วงก่อนที่ยองแจจะกระตุกชายเสื้อเขาเบาๆ
“คนพวกนั้นดูอันตรายแปลกๆ พวกเรารีบไปดีกว่านะ”
ยองแจพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักขณะที่พยายามกระตุ้นเพื่อนทั้งสอง ก่อนที่แบมแบมจะส่ายหัวอย่างดื้อรั้น ใบหน้าแสยะยิ้มเหี้ยมอย่างชอบใจออกมาจนยูคยอมผงะอย่างตกใจ
แบมแบมดูแปลกไป....
เปิดดัวละครใหม่มาอีกคนแล้ว จุดพลุๆ (จะจุดเพื่อออออออ)
คือเรื่องราวจะเริ่มดวกขึ้น ไม่ใช่สิ เริ่มซับซ้อนซ่อนเงื่อนขึ้น (-*-)
จะพยายามพัฒนาฝีมือขึ้นเรื่อยๆนะคะ บางทีก็อาจจะมีคำผิดบ้างก็อย่าถือสากันเน้าะ -/\-
ช่วงนี้จะเริ่มเข้าสู่โหมดคิดมากละ ไรต์จะตันบ่อยๆก็เลยไปส่องฟิคคนอื่นเล่นเพื่อจะได้เกิดแรงบันดาลใจ โหะๆ
ไรต์ไปเจอฟิคอยู่สองเรื่องแหละหนุกม๊วกกกกกกกกกกกกกก
เป็นมาร์คแบม กะ แจ็กแบม
อารมณ์มาร์คแบมเรื่องแรกนี่มาร์คคือแบบดาร์กสุดๆ ส่วนแจ็กแบมเรื่องที่สองนี่แจ็กก็เจ้าเล่ห์จริงๆ
แล้วหนูแบมป้าน่าสงสารโฮกกกก แบมผิดอัลไลลลลลล TT^TT (อินฟิคเขาจริงๆนะ 55)
อย่าลืมไปหาอ่านฟิคเรื่องอื่นๆของ GOT7 นะคะ (ได้ค่าโฆษณามั้ยเทอว์?)
รัก GOT ส่งเสริม GOT ค่ะ โหะๆๆๆ
ป.ล. รักคนอ่าน อยากหอมแก้มคนเม้น อยากเต้นระบำโชว์ขนจุ๊กกะแร้ให้คนหลงเข้ามาในนี้ดู 5555
ความคิดเห็น