คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เด็กดี
ตอนที่ 13 เด็กดี
ยองแจนั่งหาววอดๆอยู่บนเตียงขณะที่เห็นไอ้ยูคร่างยักษ์ที่เดินถือไม้กวาดกับที่ตักผงเดินว่อนไปว่อนมาทั่วห้อง ยองแจเกาหัวแกรกๆขณะที่มองยูคยอมซึ่งกำลังเอาตีนโตๆของมันเกี่ยวบ๊อกเซอร์ที่ตกกับพื้นขึ้นมาแล้วโยนใส่ตะกร้าอย่างแม่นเวอร์ ใบหน้าหวานมองตามอย่างง่วงๆก่อนที่หัวทุยจะล้มลงไปกับหมอนนุ่มๆ มือบางตวัดผ้าห่มอุ่นๆขึ้นมาห่ม พลิกร่างไปมาบนเตียงเล็กน้อยเพื่อหามุมนอนสบาย ก่อนที่คนตัวเล็กจะเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์อีกครั้ง
“ไอ้ยองแจ มึงลุกขึ้นมาช่วยกูทำความสะอาดห้องเลยนะเว้ย”
ยูคยอมเอาด้ามไม้กวาดจิ้มๆแผ่นหลังเล็กของเพื่อนซี้ก่อนที่คนบนเตียงจะครางเสียงฮึมฮัมตอบกลับมาอย่างอู้อี้
“ไอ้ที่รกๆเต็มห้องอย่างงี้นี่ผลงานมึงทั้งนั้นนะไอ้ยูค มึงอย่ามายุ่งกะกู กูจานอนนนน....”
เง้อออออ น้องยูคต้องทำความสะอาดจริงๆเหรอนี่ TT^TT
อันเดวววว ชาตินี้จะเสร็จมั้ยเนี่ย TT0TT
“เออๆ ทำเองก็ได้วะ แม่ม..”
“แล้วนี่มึงเมายาธาตุน้ำขาวอ่อ ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นคุณมึงทำความสะอาดห้องเลยนะ”
“ก็แบมแบมจะมาติวที่ห้องไง ถ้าห้องซกมกกูอายเค้าแย่เลย”
ยองแจลืมตามองไอ้เพื่อนตัวยักษ์ที่ยืนหน้าแดงบิดตัวไปมาอย่างน่าหมั่นไส้ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างปลงๆ
“งั้นเดี๋ยวกูช่วยมึงก็ได้ เห็นแก่แบมแบมนะเนี่ย ไม่ได้เห็นแก่มึงเลย”
“อรั๊ยยย เพื่อใครกูก็ไม่เกี่ยงอ่ะ น่ารักจังเลยน๊ามึงเนี่ย มานี่มาขอบีบสิวที...”
ยูคยอมโผเข้ากอดเพื่อนรักตัวเล็กอย่างดีใจก่อนจะเอื้อมมือใหญ่ๆของตัวเองลงแตะสิวเม็ดเขื่องบนสันจมูกของยองแจเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาถูไถไปมาบ่นไหล่เล็กของเพื่อนอย่างดีใจสุดชีวิต
แอร๊ยยยย น้องยูคมีคนช่วยทำความสะอาดแย๊ว โฮะๆๆๆๆ
“แสรดดด เอามือควายๆของมึงออกไปจากหน้ากูเลยนะ เด้ะไม่ช่วยเลย แม่ม”
ยองแจร้องโวยวายก่อนจะเบี่ยงตัวให้หลุดออกจากอ้อมแขนของไอ้เพื่อนตัวใหญ่อย่างพลิ้วๆ ก่อนที่มือบางจะเริ่มเก็บเศษถุงขนมที่ตกเรี่ยราดอยู่บนพื้นห้องใส่ถุงขยะใบใหญ่
ไอ้ยูคนะไอ้ยูค กูกะจะนอนหลับแบบอุ่นๆหวานๆบนเตียงของกูไปจนถึงบ่ายโมงตามสเต็ป
แต่มึงนี่คือแบบ.....เพื่อนอย่างงี้กูขอมีคนเดียวก็พอนะ -*-
...........................................................
“แบมแน่ใจนะว่าไปคนเดียวได้ ไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆหรอครับ?”
มาร์คถามขณะที่เทนมช๊อกโกแลตใส่คอนเฟรคชามโตแล้วส่งให้เด็กน้อยตรงหน้าที่ถือช้อนในท่าเตรียมพร้อมรออยู่แล้ว
“แบมไปได้ครับสบายมาก มาร์คฮยองมากินข้าวเช้าเพิ่มพลังแล้วไปทำงานเถอะ”
แบมแบมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสขณะที่ตักอาหารเช้าเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย มาร์คมองเด็กน้อยที่จ้วงคอนเฟลคชุ่มฉ่ำใส่ปากอิ่มๆจนแก้มป่องพองออกมาซะน่าฟัด...
เฮ้อ เมื่อไหร่แบมแบมจะอายุ 18 นะ
อยากจะพรากผู้เยาว์แล้วเนี่ย (หะ เฮ้ย อิพี่มากกก 0o0)
มาร์คอมยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะเดินไปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู ใบหน้าหวานที่ก้มหน้าจนแทบจะสิงถ้วยอาหารเช้าเงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ
“มาร์คฮยองมีอะไร อื้ม...”
มาร์คประกบริมฝีปากหยักลงประทับบนริมฝีปากอิ่มอย่างนุ่มนวล เรียวลิ้นร้อนชื้นกวาดต้อนรสชาติหอมหวานที่มีรสของนมและคอนเฟลคเจืออยู่ในโพรงปากบางอย่างเพลิดเพลิน เรียวลิ้นเล็กที่ค่อยๆเป็นงานเริ่มเข้ามาหยอกล้อทักทายกับเรียวลิ้นของเขา มาร์คใช้มือใหญ่ประคองใบหน้าเล็กก่อนจะดูดดึงคลึงเคล้าเรียวปากนุ่มอย่างถนอม เรียวลิ้นน้อยที่เกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นร้อนเริ่มมีแววอ่อนหวานล้ำลึกและเรียกร้องสิ่งที่มากกว่า ก่อนที่มาร์คจะตัดใจยอมถอนริมฝีปากออกจากคนตัวเล็กแล้วอมยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อเห็นเจ้าเด็กหลงที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำไปหมด
“ฮยองเพิ่มพลังแล้ว ไปก่อนนะ”
มาร์คเดินสะพายกระเป๋าออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้เด็กน้อยอีกคนให้นั่งอึ้งไปไม่เป็น ก่อนที่มือบางซึ่งถือช้อนคอนเฟลคอยู่จะสั่นไปหมด ราวกับเกิดแผ่นดินไหวด้วยความแรงไม่น้อยกว่า 8.5 ริกเตอร์
โอ๊ยยยยยย ใครใช้ให้มาร์คฮยองเพิ่มพลังแบบนี้กันละเนี่ยยยย >///<
แบมจิไม่ทนแล้วน๊า เด้ะปล้ำซะเลย -.,-
แบมแบมคิดอย่างเขินๆก่อนจะจ้วงอาหารเช้าตรงหน้าเข้าปากน้อยๆ ตากลมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนติดผนังห้องก่อนจะรีบจ้วงคอนเฟลคแสนอร่อยเข้าปากจนหมดชาม
วันนี้เขาจะไปติวหนังสือกับพวกยูคยอมไงเล่าทุกคน
ก็เลยตื่นแต่เช้า แล้วก็ทานอาหารเช้าให้พร้อม
เพราะอาหารเข้าคือสิ่งสำคัญต่อการเจริญเติบโตของระบบประสาทและสมอง (ไปกันใหญ่ละ)
ถ้าแบมแบมสอบเข้าได้ แล้วได้เรียนด้วยกันกับพวกยูคยอมคงจะดีสุดๆไปเลย >0<
……………………………..
ชายร่างสูงที่เดินไวๆเข้าไปในสนามบินเด่นสะดุดตาผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก ใบหน้าคมคายตามแบบฉบับหนุ่มไทยมีแววกังวลขณะที่ก้มลงมองเอกสารการเดินทางมากมายในมือของตนเอง
ถ้าแบมแบมรู้นี่มีหวังงอนเขาไปอีกนานเลยนะเนี่ย
เบียร์คิดก่อนที่จะปลงตกเมื่อนึกถึงจุดประสงค์ที่ตนเองจะเดินทางไปเกาหลีในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า ใบหน้าหล่อคมเงยหน้าขึ้นมาอย่างมุ่งมั่นก่อนที่จะรอฟังการประกาศของเที่ยวบินที่เขาจะต้องโดยสารไปอย่างใจจดใจจ่อ
หึ เขาไม่มีทางยอมให้ไอ้หัวแดงมันสมหวังกับน้องน้อยสุดน่ารักของเขาง่ายๆหรอก
ถึงพ่อแม่จะไฟเขียวแล้วแต่เขายังไม่ยอมหรอกเว้ย บอกเลย
...........................................
แจ็กสันหลับตาลงอย่างผ่อนคลายขณะที่มีมืออุ่นๆของเพื่อนซี้ที่นวดบนรอยปูดบนหัวของเขาซึ่งเริ่มหายปวดไปไม่น้อย แต่เขาก็ยังสำออยใส่ไอ้มาร์คว่าปวดโคตรๆอยู่
แหม่ ด้านได้อายอดนะครัช ของแบบเนี้ย...
“เฮ้ยแจ็กสัน มึงง่วงอ่อ?”
มาร์คถามก่อนที่จะชะโงกหน้ามองเพื่อนที่หลับตาสนิท มือหนาที่กำลังนวดๆอยู่ผละออกจากหัวทุยก่อนจะเอานิ้วเรียวจิ้มลงไปในกระปุกยาทาแก้อาการฟกช้ำที่เขาแวะซื้อก่อนมาทำงาน
“อืม นิดหน่อยว่ะ”
แจ็กสันตอบด้วยเสียงค่อยก่อนจะได้กลิ่นยาทาโชยมาแตะจมูก แจ็กสันย่นจมูกกับกลิ่นฉุนๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
“แล้วนี้ไอ้หัวหงอกกับไอ้จินยองมันหายไปไหนเนี่ย?”
มาร์คถามขณะที่กวาดสายตามองไปทั่วร้าน หรือว่านี่เช้าไป ไอ้สองตัวนั่นเลยยังไม่ตื่น?
“สงสัยจะจริง ขึ้นไปปลุกมันดิ เดี๋ยวกูไปเช็ดแก้วที่บาร์รอ”
แจ็กสันค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงไปที่บาร์ มาร์คมองตามก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชั้นสองของคลับอย่างเหนื่อยใจ
คลับของแจบอมแต่เดิมเป็นบ้านที่มันซื้อไว้สำหรับอาศัยในระหว่างมาเรียนในโซล แต่เพราะทำเลของบ้านที่ดีสุดๆมันเลยปิ๊งไอเดียต๊องๆเรื่องคลับ 24 ชั่วโมงออกมาซึ่งเขาก็บ้าเหมือนกันที่ยอมร่วมหุ้นกับมัน โดยที่บ้านหลังนี้ถูกดัดแปลงชั้นล่างให้กว้างและโล่งมากขึ้นสำหรับทำคลับ แต่ชั้นสองก็ยังเป็นห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว เหมือนบ้านทั่วไป
มาร์คเดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆก่อนที่จะเหยียบย่างถึงชั้นสองของบ้าน ใบหน้าหล่อเหลาขมวดมุ่นอย่างงุนงงเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ดังออกมาจากห้องของไอ้แจบอมที่อยู่ทางซ้ายมือ
“อื้อ....ไอ้แจบอม พอแล้ว...อ้ะ”
“อึก...แต่นายยั่วฉันก่อนนะจินยอง ห๊า...”
มาร์คหันหลังขวับ ให้หน้าหล่อเหลาแดงก่ำอย่างอายแทนเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพวกมันทำอะไรกันดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ร่างสูงหันหลังเตรียมจะเดินลงบันไดแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นไอ้แจ็กสันที่มันขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“เฮ้ย นี่พวกมันทำกันตั้งแต่เช้าเลยเหรอวะเนี่ย”
ไอ้เตี้ยยยย มึงพูดตรงไปมั้ยวะ -*-
“ลงไปข้างล่างกันเหอะ”
มาร์คฉุดมือเพื่อนซี้ให้เดินลงบันไดก่อนที่แรงดึงเบาๆจากข้างหลังจะทำให้มาร์คหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ
“อะไรของมึงอีกเนี่ย?”
“ไอ้มาร์ค มึงรังเกียจมันสองคนนั่นเหรอวะ?”
“หรือมึงรังกียจ?”
มาร์คกอดอกถามไอ้แจ็กสันที่ตอนนี้ยืนทำหน้างงอยู่ใกล้ๆก่อนที่ใบหน้าหล่อคมคายของหนุ่มหัวแดงจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“ถึงมันสองคนจะเป็นตัวห่าอะไรกูก็ไม่รังเกียจพวกมันหรอก ก็มันเพื่อนกูนี่”
“แล้วถ้ากูเป็นแบบนั้นล่ะ?”
มาร์คมองหน้าเพื่อนสนิทที่ถามด้วยสีหน้าจริงจังก่อนที่คนร่างสูงจะเดินไปกอดคอแล้วลากมันลงมาจากชั้นสองพร้อมๆกับเขา
“ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง กูก็ยังรักมึงเหมือนเดิมนั่นแหละไอ้เตี้ย ก็มึงเป็นเพื่อนรักกูนี่”
มาร์คตอบด้วยใบหน้าเคลือบยิ้มที่ทำให้แจ็กสันได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆให้ด้วยหัวใจอันปวดหนึบจนไม่อาจจะบรรยายออกมาได้
แล้วถ้ามึงรู้ว่ากูรักมึงแบบที่ไอ้แจบอมรักไอ้จินยอง
มึงจะยังกอดคอกูแบบนี้มั้ย....
จะใจดีกับกูแบบนี้อีกรึเปล่า?
ใครอยากเห็นแบมแบมโดนพรากผู้เยาว์ก็ขอให้ยกมือขึ้น โย่ว (เตะมันทิ้ง -*-)
กราบสวัสดีรีดที่รักทุกๆท่านนะค๊า ^/\^
คือเริ่มตันอีกแระ ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน แต่จะพยายามแต่งมาลงเรื่อยๆนะคะ (ตันบ่อยไปนะย่ะ)
อีกไม่นานเกินรอเราอาจจะได้เห็นฉากวาบหวิวสยิ้วกิ๊วไรเงี้ย >///< (อะไรขอแกรรรรรรรรรรรรรรรร -*-)
ต้องมาดูว่าเป็นของคู่ไหน 5555555
รักคนอ่าน อยากหอมคนเม้น แล้วก็อยากจะเต้นระบำพุงให้คนที่หลงมาเห็นฟิคเรื่องนี้ดู กร๊ากกกกก
(ถ้าทำจริงนี่หงายเงิบกันหมดแน่ 555)
ความคิดเห็น