คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : อดีตในวัยเด็ก (อีกครั้ง)
ตอนที่ 12 อดีตในวัยเด็ก (อีกครั้ง)
มาร์คเดินไปส่ง “โซฮี” แฟนสาวรุ่นพี่ที่หน้าสนามเด็กเล่นเก่าในเมืองที่มีเพียงเขากับ “เด็ก” อีกคนหนึ่งที่ชอบมานั่งเล่นที่ชิงช้าแห่งนี้เสมอ ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาชอบความเงียบสงบของที่นี่จึงใช้มันเป็นที่นัดเจอกับโซฮีเป็นกระจำหลังเลิกเรียน
ร่างสูงเดินกลับมานั่งลงตรงชิงช้าข้างๆเด็กผู้ชายตัวเล็กที่กำลังบ่นหงุงหงิงเป็นภาษาที่เขาไม่เข้าใจ ตาคมเหลือบมองเด็กตัวน้อยข้างกายก่อนจะอมยิ้มออกมาอย่างขำๆ
เขาน่าจะเอาเวลาไปเที่ยวสนุกกับพวกเพื่อนๆแท้ๆ
แต่เขาดันมานั่งเล่นกับเด็กที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเนี่ยนะ?
“นี่ตัวเล็ก ตกลงจะไม่ยอมบอกชื่อให้ฮยองได้รู้เลยเหรอ?”
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เสียงเล็กๆจะตอบกลับมาอย่างกวนๆ
“ทีผมยังไม่เคยถามชื่อฮยองเลยนี่ฮะ”
“หึ เอาเถอะ”
มาร์คหัวเราะหึๆก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะตึงขึ้นเมื่อตาคมเหลือบมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในสนามเด็กเล่น
นั่นมันซอนมี่นี่?
“มาร์ค นายนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ กล้าดียังไงถึงให้ฉันต้องรอที่สระว่ายน้ำแค่คนเดียว?”
ร่างสูงเพรียวที่ยืนต่อว่าเขาอยู่ตรงหน้าทำให้มาร์ครู้สึกอึดอัด ตาคมเผลอเหลือบมองเด็กน้อยตัวเล็กที่ตอนนี้ลุกออกจากชิงช้าไปอย่างเงียบๆ
“ฉันไม่เคยบอกว่าจะไปพบเธอที่สระว่ายน้ำนะ ซอนมี่”
“แต่ฉันบอกว่า...”
“เธอไม่ควรคิดเองเออเองแบบนั้น ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวก่อนก็แล้วกัน”
“เดี๋ยวสิมาร์ค อย่าเพิ่งไป...”
ซอนมี่ผวาเข้าเกาะแขนของเขาไว้แน่น มาร์คถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะแกะมือบางออกจากแขนของเขา ตาคมสบมองตาสวยเฉี่ยวที่มีประกายแดงก่ำ
“จะให้ฉันบอกเธอตั้งกี่ครั้ง ว่าคนที่ฉันรักมีเพียงโซฮีคนเดียวเท่านั้น”
“นายมันไม่รู้อะไรมาร์ค ยัยนั่นมันหลอกนายอยู่...”
“เธอต่างหากที่หลอกฉัน โซฮีเขาเป็นคนดี ฉันเชื่อใจเขา”
“มาร์ค!”
มาร์คลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีออกจากบริเวณสนามเด็กเล่นไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงเดินออกไปจนถึงถนนข้างนอกก่อนที่จะเห็นร่างเล็กๆของเจ้าเด็กตัวกวนที่ยืนนิ่งอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำ ใบหน้าหวานใสของเจ้าเด็กน้อยมีท่าทางแปลๆขณะที่กำลังจ้องมองอะไรบางอย่าง
“มีอะไรรึเปล่า ตัวเล็ก?”
“ฮยอง พี่สาวคนนั้น.....”
เด็กน้อยชี้มือลงไปในแม่น้ำที่กำลังไหลอย่างเชี่ยวกราก ใบหน้าหล่อเหลาซีดลงอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นโซฮีกำลังตะเกียกตะกายอยู่ในแม่น้ำ มือบางพยายามไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยวและกำลังตะโกนอะไรอยู่บางอย่าง แต่เขาก็จับความอะไรไม่ได้เพราะเสียงกระแสน้ำที่ซัดไปมานั้นดังกว่า
“โซฮีนี่นา ตัวเล็กไปตามคนมาช่วยฮยองหน่อยได้มั้ย ฮยอง...”
มาร์คว่ายน้ำไม่เป็น....
ทำไมเขาถึงไร้ประโยขน์แบบนี้นะ
มาร์คมองเด็กตัวเล็กที่วิ่งหายไปก่อนที่คนตัวสูงจะวิ่งไปตรงทางลาดที่ลาดจากถนนลงสู่แม่น้ำ ตาคมพยายามมองหาไม้หรืออะไรก็ได้ที่ยาวพอให้โซฮีเกาะเพื่อที่เขาจะได้ดึงเธอขึ้นมา แต่มาร์คกลับไม่พบอะไรที่เขาต้องการเลย ร่างสูงวิ่งตามร่างบางที่ไหลไปกับกระแสน้ำเรื่อยๆก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงโหวกเหวกของผู้ชายหลายคนบนสะพาน ตาคมหันกลับไปมองก่อนจะเห็นชายฉกรรจ์ราว 6-7 คนที่สวมชุดอาสาสมัครที่เขาไม่รู้จัก เด็กน้อยที่วิ่งลงมาหาเขามีทีท่าเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างมาก
“ฮยอง ถอยออกมาก่อนฮะ”
ร่างสูงยอมให้เด็กตัวเล็กฉุดเข้าไปในตลิ่งอย่างเชื่อฟังก่อนที่เหล่าอาสาสมัครจะเริ่มทำงานกันอย่างเป็นระบบ มาร์คมองชาย 3 คนที่ยืนถือเชือกด้วยท่าทางมั่นคงอยู่บนตลิ่งก่อนที่ชายอีกคนจะลงไปในน้ำและว่ายตามร่างบางที่ไหลไปเรื่อยๆไม่ยอมหยุด เพียงครู่เดียวชายคนนั้นก็สามารถคว้าตัวโซฮีได้และเอาปลายเชือกอีกข้างไปผูกที่ตัวหญิงสาวไว้
ถ้าเกิดเด็กคนนี้ไปตามอาสาสมัครไม่ทันละก็...
“ตัวเล็ก ฮยองขอบใจมากเลยนะที่ไปตามพวกเขามาให้ ถ้า...”
“ฮยองไม่ต้องขอบคุณผมหรอก”
เด็กน้อยตอบกลับด้วยเสียงเรียบๆก่อนที่มาร์คจะวิ่งเข้าไปหาโซฮีที่ตอนนี้ถูกกลุ่มอาสาสมัครจับคลุมตัวด้วยผ้าขนหนู ปากบางสั่นซีดระริก ตากลมจ้องมองมาทางเขาอย่างหวดกลัวก่อนที่ เขาจะยืนช็อคอย่างคาดไม่ถึงเมื่อได้ยินสิ่งที่โซฮีพิพากษาเขา
“มาร์ค เราเลิกกันเถอะ”
“ทะ ทำไมโซฮี...”
“ฉันคบกับนายต่อไปไม่ได้แล้ว ขนาดฉันตกน้ำ นายยังไม่สามารถปกป้องฉันได้เลย”
“ผม....”
“ฉัน...ฉันไม่อยากคบกับนายแล้ว”
“โซฮี ได้โปรด....”
“อย่าเข้ามานะ ออกไปให้พ้นเลย ออกไป!”
มาร์คมองร่างบางของโซฮีที่กระถดตัวหนีออกจากเขาด้วยท่าทางรังเกียจ มาร์ครู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดหัวใจของเขาอยู่ มาร์คมองหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะตัดใจเดินจากไป
มาร์คเดินช้าๆอย่างสิ้นเรี่ยวแรงก่อนที่จะมองเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กที่มองมาที่เขาด้วยสายตาห่วงใย มาร์คเดินเข้าไปจูงมือเด็กน้อยก่อนจะร้องไห้ออกมาเงียบๆ ร่างหนาทรุดลงบนถนนก่อนที่อ้อมแขนเล็กๆจะกอดเขาเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาซบลงบนไหล่ของเด็กน้อยก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างลืมอาย
ทั้งๆที่เขารักโซฮีเพียงคนเดียว
ทั้งๆที่เขาคิดจะหยุดทุกอย่างไว้ที่เธอ
แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว........
...................................................
แบมแบมในวัย 12 ขวบมองผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของฮยองใจดีคนนั้นอย่างอึ้งจัด เมื่อเห็นเธอกำลังยืนจูบกับชายอีกคนอย่างดูดดื่ม ใบหน้าใสของเด็กน้อยเห่อร้อนด้วยความโกรธเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นโบกมือลากับผู้ชายอีกคนและเดินไปคุยโทรศัพท์อยู่บนสะพานที่ร้างผู้คน ร่างเล็กเดินตามไปอย่างรวดเร็วก่อนที่หูเล็กจะได้ยินการสนทนาทั้งหมด
“จินวูบอกว่าฉันควรเลือกว่าจะคบกับเขาหรือมาร์ค แต่มาร์คเขาก็ดีกับฉันมากๆเลยนะเจีย เธอว่าฉันควรจะทำยังไงดี?”
ยัยคนนี้กำลังจับปลาสองมืออยู่งั้นสิ?
“ฉันรู้ แต่จินวูเขารวยนะ แต่มาร์คก็หล่อมาก แค่ฉันได้เดินคู่กับเขา ใครๆก็พากันอิจฉาแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นมันดีจะตาย”
งั้นก็ตายซะเลยสิ.....
แบมแบมตรงเข้าไปปัดมือถือสีหวานออกจากมือบางของผู้หญิงตรงหน้าอย่างโกรธจัดจนมือถือเครื่องเล็กกระเด็นหล่นลงจากมือบางและร่วงลงสู่แม่น้ำ โซฮีหันมามองอย่างตื่นตะลึงก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อมือเล็กๆของเด็กผู้ชายที่เธอเคยเห็นในสนามเด็กเล่นเป็นประจำจะจับหัวของเธอกดลงกับราวสะพานอย่างแรง
“เธอทำแบบนั้นกับมาร์คฮยองได้ยังไง?”
แบมแบมถามเสียงเรียบอย่างเก็บอารมณ์ก่อนจะยกหัวเข่าขึ้นมากดกระแทกลงบนแผ่นหลังบางของผู้หญิงตรงหน้าอย่างแรง มือเล็กอีกข้างจัดการรวบข้อมือบางของโซฮีมาไชว้ไว้ตรงหลังก่อนจะออกแรงกดมากขึ้น
“แกมันเด็ก จะไปรู้อะไร ความรักมันกินได้ที่ไหน เงินย่อมสำคัญกว่า อะ โอ้ย ปล่อยฉัน”
“เหรอ?”
แบมแบมจิกกลุ่มผมยาวขึ้นมาอย่างแรงจนโซฮีกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าสวยมีแววหวาดกลัวเมื่อหันตัวกลับมาแล้วเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ดูดุดันจนทำให้เธอตัวสั่นจนต้องร้องไห้ออกมา
“แก จะทำอะไร?”
“คนอย่างเธออยู่ไปก็รกโลกว่ามั้ย? น่าจะตายๆไปซะ มาร์คฮยองจะได้เจอสิ่งที่ดีกว่านี้”
“มะ ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย ฮือ...”
“ถ้าไม่อยากตายก็เลิกกับมาร์คฮยองซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากชีวิตของเขาด้วย เข้าใจรึเปล่า”
“แต่...”
แบมแบมเน้นเข่าลงบนแผ่นหลังบางแรงๆก่อนที่หัวเล็กๆของหญิงสาวจะขยับขึ้นลงอย่างจำยอม
“ฉันจะเลิกกับเขา แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”
“เสียใจด้วยนะ เพราะผมน่ะ เกลียดคุณ อยากทำให้คุณตายอย่างทรมาน ตั้งแต่เห็นคุณจูบกับไอ้ผมยาวตะกี้แล้ว คุณรู้รึเปล่าว่ามาร์คฮยองจะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าผู้หญิงเลวๆอย่างคุณที่เขาทั้งรัก ทั้งเชื่อใจ มาเล่นชู้กับไอ้กุ๊ยนั่นบนสะพานกลางวันแสกๆ”
“จินวูไม่ใช่ชู้ เขาเป็นคนรักของฉันมาก่อนมาร์คซะอีก มาร์คนั่นแหละชู้...”
แบมแบมกัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้นก่อนจะออกแรงกดเข่าลงบนหลังบางอีกครั้ง
“คุณรู้มั้ย ว่าคนที่จมน้ำตายเนี่ย ทรมานมากเลยนะ เพราะเขาจะตายอย่างทุรนทุราย เพราะต้องการอากาศหายใจ ปอดของคุณจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆเพราะแรงอัดอากาศเวลาคุณจมลงสู่ที่ลึก เอาล่ะ แหงนหน้ามองท้องฟ้าสิ พระอาทิตย์กำลังจะตกแล้ว สวยใช่มั้ยล่ะ”
โซฮีที่ถูกจิกผมให้แหงนหน้าขึ้นมามองฟ้า พยายามดิ้นรนขัดขืนแต่เมื่อเข่าเล็กกระแทกลงบนหลังเธออีกครั้ง หญิงสาวก็จุกจนเจ็บ มืออีกข้างที่ว่างพยายามไขว่ขว้าหาตัวช่วยแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
“ไม่นะ ได้โปรด...”
โซฮีขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อรับรู้ถึงแรงดันจากข้างหลังที่มากขึ้นเรื่อยๆ
“เอาล่ะ ลาก่อนนะครับ นูน่าคนสวย”
หญิงสาวกรีดร้องอย่างหวาดกลัวเมื่อจู่ๆก็ถูกผลักให้ตกจากสะพาน ร่างเล็กกระแทกลงสู่สายน้ำเชี่ยวกรากอย่างรวดเร็วจนทำให้แบมแบมมองอย่างพอใจ
แค่นี้น่าจะพอ
แต่ถ้ามาร์คฮยองเสียใจที่ยัยนี่ตายขึ้นมาล่ะ?
แบมแบมมองไปที่สะพานอย่างเครียดๆที่เผลอทำอะไรไปโดยไม่ทันคิด เขาไม่รู้สึกลังเลแม้แต่น้อยกับการฆ่ายัยคนนี้ แต่หากมาร์คฮยองทำใจไม่ได้กับการตายนี้ล่ะ...
นั่นแหละ ที่แบมแบมกังวล...
ใบหน้าใสของเด็กน้อยมองไปยังร่างบางที่กำลังกระเสือกกระสนอยู่ในสายน้ำเชี่ยวกรากอย่างเลื่อนลอยก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตรงมาเรื่อยๆ
นั่นมาร์คฮยองนี่...
“มีอะไรรึเปล่า ตัวเล็ก?”
……………………………………………….
มาร์คสะดุ้งตื่นด้วยเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า ร่างสูงหอบหายใจถี่ๆก่อนจะจ้องมองเด็กน้อยที่หลับใหลอยู่ข้างๆ มือหนาเอื้อมคว้าร่างเล็กมากอดแนบอกก่อนจะพยายามหลับตาลงราวกับอยากจะลบเลือนอดีตทั้งหมดที่คอยตามหลอกหลอนเขา
“อื้ม ฮยอง แบมร้อน”
ร่างเล็กครางฮือก่อนจะดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง มาร์คผุดยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะยอมคลายอ้อมกอดให้หลวมลง
“ฮยองร้อนหรอ เหงื่อออกเต็มเลย”
แบมแบมเอ่ยถามด้วยเสียงเบาๆก่อนที่จะยกมือขึ้นเกลี่ยเม็ดเหงื่อบนหน้าผากขาวของฮยองเบื้องหน้า ก่อนที่มือหนาจะยกมือบางขึ้นมากุมเบาๆ แววตาคมสบมองแววตากลมโตอย่างมีความหมาย
“เมื่อไหร่แบมจะอายุ 18?”
“อีก 4 เดือนกว่าๆฮะ มีอะไรหรอ?”
แบมแบมถามกลับอย่างแปลกใจก่อนที่ร่างหนาจะขยับเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งของมาร์คฮยองแตะลงบนหน้าผากของเขา
“ฮยองก็จะมีของขวัญให้ไงครับ”
แบมแบมเงยหน้าขึ้นก่อนจะกระซิบถามอย่างแปลกใจ
“บอกได้มั้ยอ่ะ ว่าฮยองจะให้ไรแบม”
มาร์คอมยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาน้อยๆก่อนจะกดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากเนียนของเด็กน้อยเบื้องหน้า
“ความลับครับ”
“ฮยองอ่า บอกหน่อยดิ นะๆ”
แบมแบมกระตุกดึงเสื้อกล้ามสีขาวที่มาร์คฮยองใส่นอนอย่างออดอ้อนก่อนที่เสียงหัวเราะทุ้มๆจะดังขึ้นเบาๆ
“ถ้าบอกมันก็ไม่สนุกน่ะสิ นอนได้แล้วตัวเล็ก...”
มาร์คชะงักก่อนจะมองแบมแบมที่หลับตาลงอย่างว่าง่าย ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายสั่นระรัวเมื่อเริ่มเข้าใจแล้วว่าที่เขารู้สึกคุ้นเคยกับแบมแบมมาก เพราะอะไร...
แบมแบมกับเด็กที่สนามเด็กเล่นในตอนนั้น....
คือคนเดียวกันใช่มั้ย?
ตอนแรกว่าจะเอาลงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
แต่สวนไม้สักของญาติไรต์ไฟไฟม้เมื่อตอนเย็นวาน เลยวุ่นวายมากเลย -*-
ทำให้ไรต์หมดอารมณ์เอาฟิคลง เพราะเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แค่ตอนนี้กลับมาฟิตเหมือนเดิมแย๊ว (เคยฟิตอ่อ?)
ไรต์จะเริ่มเปิดเผยความดาร์กของแบมออกมาเรื่อยๆถ้ามีโอกาสนะคะ (อิโรคจิตตตตต -*-)
คือเคยบอกแล้ว ว่าแบมไม่ใส ไม่รุ้คราวนี้จะมีคนเชื่อรึยัง 555
จะพยายามเอามาลงเรื่อยๆนะคะ แล้วก็จะพยายามปรับปรุงการแต่งให้ดีขึ้นด้วย
รักคนอ่าน อยากปล้ำคนเม้น <<< ตบมัน ^///^
ความคิดเห็น