คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เด็กยั่ว
ตอนที่ 11 เด็กยั่ว
ชายหนุ่มร่างสูงยืนมองเศษซากปรักหักพังที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นตึกสำนักงานสาขาย่อยของเขาที่เคยสวยงาม บริเวณตัวตึกถูกกั้นด้วยแถบพลาสติกเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุระเบิดเข้ามายุ่มย่าม ใบหน้างดงามราวกับรูปสลักเรียบนิ่งอย่างน่ากลัว
องค์ลงไอ้คุณแล้วไงล่ะ
“ใจเย็นๆคุณ กูว่า...”
“เงียบซะ แทค”
นิชคุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะนึกไปถึงใบหน้าของคู่อริหนึ่งเดียวของเขาที่เป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดขึ้น นิชคุณก้มลงมองคราบเลือดที่สาดกระจายไปตามซากหักพัง
มีคนต้องตายเพราะความโรคจิตไม่เข้าเรื่องของมัน
คนเหล่านี้ที่ไม่มีความผิด พวกเขาไม่ควรต้องมาตายกันแบบนี้....
ร่างสูงเพรียวก้มลงมองคราบเลือดก่อนที่ตากลมสวยจะรื่นขึ้นด้วยหยาดน้ำตา เขารู้ดีว่าเขาไม่ควรจะร้องไห้ออกมาถึงแม้จะเสียใจหรือโกรธมากแค่ไหน แต่ยิ่งเขาคิดว่าคนพวกนี้ต้องมาตายเพราะเขา....
ร่างกำยำของชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆค่อยๆทรุดลงนั่งข้างๆเพื่อนร่างบางที่ตอนนี้นั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ วงแขนกำยำโอบรอบเรือนรางบางไว้แนบอกก่อนที่มือหนาจะลูบขึ้นลงไปมาเบาๆบนกลุ่มผมนุ่ม
“แทค มึงอย่าเล่าเรื่องนี้ให้พวกอูยองฟังนะ”
ใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาเงยหน้าขึ้นสบชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย แทคยอนสบตาคู่สวยก่อนจะหลบสายตาวูบเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะพ่ายแพ้
เขาทนสบตาไอ้คุณได้ไม่นานจริงๆ....
“ยิ่งไม่บอก พวกนั้นจะยิ่งเป็นห่วง แค่มึงกลับมาไทยกะทันหันพวกมันก็กังวลกันจะแย่แล้ว กูว่ามึงควร อุบ....”
ริมฝีปากบางประทับลงบนริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็ว นิขคุณโอบเรือนร่างกำยำของแทคยอนไว้แนบแน่นก่อนที่จะบดเบียดเรียวปากของตนเข้ายั่วเย้าเรียวปากหยัก แทคยอนอึกอักได้เพียงแค่ไม่นาน มือหนาก็ยกขึ้นมาประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ก่อนจะค่อยๆคลึงเคล้าริมฝีปากนิ่มอย่างเนิ่นนาน เรียวลิ้นร้อนดั่งไฟสอดแทรกลิ้มชิมโพรงปากอุ่นอย่างกระหายก่อนที่มือหนาข้างถนัดจะค่อยๆเลื่อนลงลูบไล้แผ่นหลังบางด้วยอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นจนยากจะดับ แต่เมื่อมือหนากำลังลูบไล้ลงไปตามสะโพกมนกลมนิชคุณก็ผละออกจากริมฝีปากหนาก่อนจะยกยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
“ห้ามบอกเจ้าพวกนั้นนะ เข้าใจมั้ย?”
แทคยอนพยักหน้าขึ้นลงอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรีบฉุดคนตัวบางที่นั่งยิ้มอยู่อย่างน่าหมั่นไส้ให้ลุกขึ้นยืน มือหนาตบฝุ่นที่เกาะตามตัวคนร่างบางเบาๆอย่างทะนุถนอม
“แต่ค่าปิดปาก คืนนี้ขอจัดหนักก็แล้วกันนะ”
“ไอ้แมวเจ้าเล่ห์เอ้ย”
นิชคุณอมยิ้มอย่างผ่อนคลายขึ้นก่อนจะยอมให้มือหนาจับจูงตัวเองไปขึ้นรถ ตากลมหันกลับไปมองซากปรักหักพังเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหวนนึกไปถึงน้องชายที่เขาแสนเป็นห่วงอีกคนที่ยังอยู่เกาหลี
ขนาดลูกน้องของเขาที่ไทยยังโดนขนาดนี้
แล้วน้องชายที่เขารักและแสนเป็นห่วงล่ะ.....
.............................................
แบมแบมฉีกยิ้มอย่างร่าเริงขณะที่นั่งอยู่นิ่งๆให้มาร์คฮยองสุดหล่อเช็ดผมให้ ตากลมของเด็กน้อยจับจ้องไปที่หุ่นสุดแซ่บ(?)ของฮยองสุดหล่อที่ทะลุผ่านเสื้อกล้ามสีขาว
กำเดาแบมแบมจะไหล -.,-
ทำไมมาร์คฮยองถึงอกแน่น แน่นอกแบบนี้เนี่ย
แบมไม่ไหวจะทน แผล่บๆ (0o0)
จับมาร์คฮยองปล้ำตามคำสั่งของท่านแม่ดีมั้ยเนี่ย โหะๆ >///<
“อ่ะเสร็จละ ไปนอนกันเถอะ”
มือหนาฉุดแขนเล็กของเด็กน้อยขึ้นก่อนจะจูงร่างบางเข้าไปในห้อง แต่แบมแบมที่กำลังเคลิ้มกับซิกแพ็กของคนตัวสูงนั้นกลับมิได้นำพาเลยแม้แต่น้อย ขาเรียวที่เดินตามต้อยๆอยู่ดีๆก็เกิดสะดุดจนร่างบางหน้าคว่ำใส่แผ่นหลังของฮยองที่เดินนำหน้า
หลังมาร์คฮยองห๊อมหอม แอร๊ยยยยย -///-
มาร์คเซหน้าทิ่มลงกับเตียงอย่างแรงเมื่อจู่ๆเด็กน้อยดันล้มทับเขา ร่างหนาพลิกตัวนอนหงายอย่างตกใจ ก่อนจะอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่ควรพลิกตัวอย่างรวดเร็ว
เพราะตอนนี้หน้าของแบมแบมจุ่มลงบนอกเขาเต็มๆ
“ขะ ขอโทษฮะ ฮยอง”
แบมแบมที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำรีบลุกออกจากแผงอกแกร่งของฮยองสุดหล่ออย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโจนไปนอนตรงตำแหน่งตัวเอง
“หึๆ จะยั่วฮยองเหรอแบม?”
จู่ๆคนร่างหนาก็นึกสนุกก่อนที่จะพลิกตัวกอดร่างเล็กที่นอนตะแคงหันหลังให้ จมูกโด่งก้มลงซุกไซร้ตรงเรือนผมนุ่มที่มีกลิ่นหอมของแชมพูอยู่จางๆ
“ป่ะ เปล่านะ ฮยองปล่อยแบมเลย แบมจะนอนแล้ว”
แบมแบมตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอกเขา ร่างเล็กขยับยุกยิกเพื่อหนีจากอ้อมแขนหนาที่ดูเหมือนจะรัดแน่นเข้าหาตัวเขาเรื่อยๆ
เง้ออออ ถึงความคิดแบมจะหื่นแค่ไหนก็เหอะ
แต่ถ้ามาเจอสถานการณ์จริงแบบนี้ แบมก็ไม่ไหวนะเว้ยยย >0<
“ไม่เชื่ออ่ะ หันหน้ามานี่เลย”
ร่างหนาอาศัยความแข็งแรงกว่าพลิกร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับตนก่อนที่มาร์คจะต้องกลั้นยิ้มเอาไว้สุดฤทธิ์เมื่อเห็นใบหน้าหวานแดงก่ำน่ารัก
น่ารักจนเขาอยากจะฟัดแก้มแดงๆนั่นให้ช้ำ.....
การกระทำมักไวกว่าความคิด จมูกโด่งค่อยๆกดลงบนแก้มนิ่มก่อนที่แบมแบมจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ฮยอง ทะทำอะไรอ่ะ”
เด็กน้อยเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักก่อนที่มาร์คจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มนิ่มอีกข้างอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็หอมแก้มสิ ถามแปลกๆ หึๆ”
มาร์คหัวเราะด้วยน้ำเสียงทุ้มๆก่อนที่ริมฝีปากหยักจะกดจูบลงบนหน้าผากมนของเด็กน้อยข้างกายเบาๆ
“ฝันดีครับ”
“ฝะ ฝันดีฮะ ฮยอง...”
ร่างสูงจัดการปิดไฟในห้องก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเด็กน้อย มือหนาตลบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้คนตัวเล็กข้างๆอย่างห่วงใยก่อนที่วงแขนแกร่งจะโอบรัดเอวบางของแบมแบมเอาไว้ราวกับกลัวเด็กน้อยจะหายไป
ไม่รู้ว่าเป็นไปเพราะค่ำคืน
ไม่รู้ว่าเป็นไปเพราะแสงดาว
ที่ทำให้ฉันเป็นอย่างนี้
ต้องคิดถึงเธอหมดหัวใจ
ไม่รู้ว่าเป็นไปเพราะสายลม
ที่พัดพาเอาใจฉันไป
บรรยากาศแบบนี้ ช่างทำให้ใจหวั่นไหว
อดคิดถึงไม่ได้ต้องบอกเธอ
แต่อย่าเพิ่งถาม หาเลยเหตุผล
ที่ทำให้ฉันนั้นเสียอาการ
ต้านทานไม่ไหว ในแรงดึงดูดของเธอ
ที่ทำให้ฉันเผลอไป (You make me feel so high)
เปล่าเปลี่ยวในใจกว่าทุกที
แค่ในคืนนี้ ฉันต้องการจะรู้ว่าเธออยู่หนใด
อยากให้รู้ตัวเอาไว้ ว่ามีใครคิดถึง
หวังเพียงเธอจะซึ้งถึงใจที่มี
ฉันต้องการเธอที่สุดในคืนนี้ Oh Baby
แต่อย่าเพิ่งถาม หาเลยเหตุผล
ที่ทำให้ฉันนั้นเสียอาการ
ต้านทานไม่ไหว ในแรงดึงดูดของเธอ
ที่ทำให้ฉันเผลอไป (You make me feel so high)
เปล่าเปลี่ยวในใจกว่าทุกที
แค่ในคืนนี้ ฉันต้องการจะรู้ว่าเธออยู่หนใด
อยากให้รู้ตัวเอาไว้ ว่ามีใครคิดถึง
หวังเพียงเธอจะซึ้งถึงใจที่มี
ฉันต้องการเธอที่สุดในคืนนี้
วอนให้สายลมช่วยพัดพา
บทเพลงนี้ไป ให้ถึงเธอ
แค่ในคืนนี้ ฉันต้องการจะรู้ว่าเธออยู่หนใด
อยากให้รู้ตัวเอาไว้ ว่ามีใครคิดถึง
หวังเพียงเธอจะซึ้งถึงใจที่มี
ฉันต้องการเธอที่สุดในคืนนี้ Oh Baby
ว่ามีใครคิดถึง
ฉันต้องการเธอที่สุดในคืนนี้
จนจักรวาลแห่งนี้ไม่มีใคร
ที่ฉันต้องการไปมากกว่าเธอ
มาต่ออย่างสั้นๆ ก่อนจะวิ่งหนีหลบเกิบรีด 5555
วันนี้ไรต์ตันมากเพราะต้องทำรายงานไปด้วยอัพฟิคไปด้วย
แถมยังคิดโปรเจ็กต์พิเศษให้กับฟิคอีก (เป็นคนชอบทำอะไรเกินตัวอ่ะค่ะ 555)
ไรต์ยังใหม่มากกับการแต่งฟิค ถ้าตรงไหนขาดตกบกพร่องก็ต้องขออภัยรีดทุกคนเลยนะคะ
รักคนอ่าน อยากหอมแก้มคนเม้น หุหุ ^0^
ความคิดเห็น