คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เล่นกับเด็ก
ตอนที่ 2 เล่นกับเด็ก
“ฮยองขี้โกง แย่งไอเทมของแบมไปได้ไง นิสัยไม่ดี งอนแล้ว บู๊ “ >0<
มาร์ควางจอยเกมส์ลงกับพื้นห้องก่อนจะหัวเราะออกมาเยาะเย้ยอีกฝ่ายอย่างสะใจ (อ้าวอิพี่ -*-) ใบหน้าหล่อจับจ้องมองเจ้าเด็กหลงข้างกายอย่างนึกเอ็นดูขึ้นมา
ไอ้เด็กนี่อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีแฮะ
“นี่แบมแบม นายหลงทางมาจากเมืองไทยจริงอ่ะ”
ร่างเล็กผงกหัวหงึก แต่ตาก็ยังจ้องจอเกมส์ไม่กระพริบ ผิดกับผู้ใหญ่อีกคนที่ตอนนี้เลิกสนใจเกมส์แต่หันมาสนใจเด็กน้อยข้างกายแทน
“แล้วนี่ไม่คิดอยากกลับบ้านกลับช่องมั่งเลยรึไง”
“ฮยองพูดอย่างกะไม่อยากให้แบมอยู่ด้วย แล้วตอนนี้แบมก็งอนฮยองอยู่ ขอไม่คุยด้วย 30 นาทีนะ”
อ้าว ไอ้เด็กนี่ -*-
มาร์คถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะลุกมาเข้าห้องน้ำ ในสมองก็พยายามเข้นคิดอย่างหนัก
เหมือนว่าเขาจะลืมอะไรบางอย่าง.....
................................................
“ไอ้จินยอง มึงกลับมาจากไมอามี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมไม่โทรหา กูจะได้ไปรับมึงที่สนามบิน”
แจบอมบ่นยาวเหยียดขณะที่ล็อกคอเพื่อนซี้อีกคนมากอดแน่นไม่ยอมปล่อย
“กูไปเองได้กูก็กลับเองได้เว้ย แล้วนี่ไอ้มาร์คมันหายไปไหน?”
จินยองเอ่ยถามหาเพื่อนสนิทอีกคนที่ควรจะมาอยู่ครบแก๊งค์ 4 หนุ่ม F4 (หืม?)
“หายหัวไปไหนของมันไม่รู้ เห็นไอ้แจบอมโทรหาเป็นล้านรอบละมั้ง”
“มึงเว่อร์ไป ไอ้หวัง”
แจบอมเถียงกลับไอ้เตี้ยเพื่อนเกรียนก่อนที่จะดึงจินยองมานั่งที่เก้าอี้ใกล้กัน
“สงสัยมันคงมีธุระ ว่าแต่ว่า รายงานที่กูฝากมึงทำอ่ะ เสร็จยังไอ้หวัง”
จินยองถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนที่รอยยิ้มบนปากจะค่อยๆเจือจางลงเมื่อเห็นใบหน้าของไอ้เตี้ยที่แหยออกเรื่อยๆ
“มึงอย่าบอกนะ...”
“กูลืม กูขอโทษ TT^TT”
“ตายซะเหอะเ มิงงงงงงงงงง”
.........................................
“ฮยอง แบมอยากไปเที่ยวอ่า”
“................................”
มาร์คแกล้งหูทวนลมก่อนจะกดเกมส์ในไอโฟนเครื่องโปรดเล่น โดยทำเป็นไม่สนใจเด็กน้อยที่มานั่งอ้อนอยู่ข้างๆ
“ฮยอง อย่าเงียบดิ แบมอยากไปเที่ยวอ่า ฮยองพาไปนะ นะๆ”
“ไหนว่าจะไม่คุยกับฮยองไงฮึ?”
“ก็มันครบ 30 นาทีแล้วหนิ น๊าๆฮยองพาแบมไปเที่ยวหน่อยน๊า”
มาร์คกลั้นยิ้มเต็มที่แต่เสียงหัวเราะทุ้มๆก็ดังขึ้นภายในลำคออยู่ดี
“ฮยองใจร้าย ไม่พาแบมไปเที่ยว”
“เฮ้อ แล้วอยากไปเที่ยวไหนล่ะ”
มาร์คยอมเงยหน้าขึ้นจากมือถือแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมือเล็กๆถือป้ายนามบัตรสีดำสนิทซึ่งดูคุ้นตาเป็นอย่างดี
JB Club
สถานที่ ที่จะทำให้คุณไม่อาจลืมเลือนได้ กับเหล่าชายหนุ่มสุดหล่อที่พร้อมมาขโมยหัวใจของคุณ
เปิดทุกวันไม่มีวันหยุด เพราะเรารู้ว่าคุณคงอดคิดถึงพวกเราไม่ได้แน่ๆ
แล้วอย่าลืมมาร่วมสนุกกันที่นี่นะครับ
แล้วพบกันครับ ^ ^
กูนึกออกละว่าลืมอะไร -*-
“ที่นี่เด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามเข้า”
“แต่อีก 4 เดือนแบมก็ 18 แล้วนะฮยอง”
“ไม่ได้ กฎก็ต้องเป็นไปตามกฎ เดี๋ยวฮยองพาไปที่อื่นแทน โอเคนะ”
“แต่ว่า.....”
“งั้นเล่นเกมอยู่ในห้องนี้ละกันนะ”
“ไม่เอาๆ ไปก็ได้ ฮยองพาไปไหนแบมไปด้วย”
ร่างเล็กรีบเข้ามาเกาะแขนล่ำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของฮยองสุดหล่อด้วยความเร็วแสง
แขนมาร์คฮยองล่ำน่าซุกจัง หุหุ (อ้าวแบม -0-)
“เดี๋ยวฮยองพาไปเอเวอร์แลนด์ละกันนะ”
“เอเวอร์แลนด์หรอ เย้ ฮยองต้องพาแบมไปขึ้นม้าหมุนนะ”
ห๊ะ ม้าหมุน?
“ป่ะ งั้นไปกันเถอะ ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงละ”
“ฮะ ฮยอง” ^ 0 ^
............................
“ไอ้เชี่ยยูคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”
“มีไรวะยองแจ”
เด็กหนุ่มร่างใหญ่หันมามองเพื่อนสนิทที่วิ่งอกตั้งมาหาเขา ถึงสารรูปของมันตอนนี้จะดูตลกมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่มีอารมณ์จะขำเลยซักนิด
เขาจะขำออกได้ยังไง ในเมื่อเช้านี้เขายังไม่เห็นหน้าแบมแบมเลย
ฮึ่ย ยิ่งคิดยูคยอมสุดหล่อคนนี้ยิ่งหงุดหงิด
“แล้วนี่มึงเป็นอะไร ตื่นเต้นมาแต่ไกลเชียว”
ยองแจยืนตัวงอก่อนจะเอามือขวากุมท้องไว้แน่น ปากอิ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าให้มากที่สุดจนเจ้าตัวเกิดอาการหอบแฮ่ก ใบหน้าน่ารักที่ชุ่มเหงื่อนั้นเผือดซีดเล็กน้อย คงเพราะวิ่งมาแต่ไกล ก่อนที่ชายหนุ่มเสียงใสจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ยูคเห็นแล้วรู้สึกขัดตาพิกล
“มีสาวขอเบอร์กูด้วยว่ะ กูอยากจะกรี้ดรอบวิหาร แม่ง เกิดมา 17 ปี กูมีความสุขที่สุดละ”
ตั๊นหน้ามันตอนนี้ดีมั้ย?
“แปลกอะไร กูโดนสาวขอเบอร์อยู่ทุกวัน”
“ก็มึงมันหล่อนี่ไอ้ยูค มึงไม่เข้าใจความรู้สึกของหนุ่มน้อยที่มีแต่ความอัปยศอย่างกูหรอก นี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่มาขอเบอร์กูเลยนะเนี่ย”
“ก็ปกติมึงมีแต่หนุ่มๆมาขอเบอร์หนิ”
“มึงอย่าพูดถึงเรื่องพวกนั้น กูได้ยินแล้วมันขึ้น “ -*-
“แล้วตกลงไม่มีใครเห็นแบมแบมเลยรึไง”
ยูคยอมยังคงเฝ้าถามเพื่อนสนิทอย่างไม่ลดละก่อนที่อีกฝ่ายจะส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“ไอ้ยักษ์ยูค มึงนี่เป็นเอามากนะ แค่แบมแบมเขาไม่เดินผ่านหน้าหอเราแค่วันเดียว มึงเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”
“เฮ้อ มึงไม่เข้าใจกูหรอก”
ยูคยอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเบือนหน้าไปที่หน้าต่างอย่างเหงาหงอย คนตัวบางหน้าตาน่ารักที่ควรจะวิ่งออกกำลังกายผ่านหอพักของเขาอยู่เป็นประจำทุกวัน แต่มาวันนี้ยูคยอมกลับไม่ได้เห็นหน้าใสๆนั่น....
แค่คิดน้ำตาก็จะไหล TT^TT
แบมแบมอยู่ไหน รู้มั้ยยูคคิดถึง ฮึก TT0TT
มาต่อค๊า
ดีใจมากเลยที่เห็นยอดวิวเพิ่มขึ้นแม้จะไม่มีคอมเม้นก็ตาม 55555
แค่มีคนมาอ่านฟิคแค่นี้ก็มีความสุขละ (มักน้อยเกินไปรึเปล่า?)
แต่ถ้ามีคอมเม้นก็จะยิ่งมีกำลังใจมากขึ้นนะ 55555555555555
ความคิดเห็น