คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คู่หมั้น...คู่ห(ม)าย 11
Papa's story
25 ธ.ค.1992 @ โซล
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรีดร้องคุ้นหูที่ดังขึ้นทำให้ร่างสมส่วนสะดุ้งเฮือกสุดตัวก่อนจะรีบลุกออกจากโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เต็มไปด้วยเอกสารมากมาย ชายหนุ่มเซน้อยๆรู้สึกวูบกระทันหันคงจะเพราะที่ลุกเร็วและเพราะนั่งจ่ออยู่หน้าคอมมาเป็นเวลานานแน่ๆสายตาพร่ามัวจนต้องถอดเเว่นตาออกก่อนจะนวดคลึงดวงตาของตนไปด้วยก่อนจะรีบเดินไปยังต้นตอของเสียงที่ดังขึ้นหน้าบ้านของเขา
"ขะ คุณ คะ......"
เหลือบมองภรรยาสาวที่ส่งเสียงเรียกตนด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พิมุกต์ก้มลงมองชายหนุ่มหน้าตาดีที่ตอนนี้กำลังอยู่ในสภาพที่เหม็นเหล้าหึ่ง ใบหน้าหล่อนั่นแทบจะก้มลงไปสิงกับราวบันไดแถมยังนั่งกอดขวดโซจูไปพรางร้องไห้ไปพรางอยู่หน้าบ้านของเขาพิมุกต์ก็ได้แต่ยืนมองอย่างมึนงง
เอ่อ....
ชีวิตกูนี่ดี๊ดีเน้าะ......
Merry X'mas เชี่ยๆ.......
"เอ่อ กันต์ครับ ขี้เมานี่ใครอ่ะ?"
ชี้นิ้วไปที่ขี้เมาตรงหน้าก่อนจะมองดวงหน้าภรรยาคนสวยสุดที่รักที่ตอนนี้เริ่มสั่นหัวไปมาอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่าหัวทุยน้อยๆนั่นจะหลุดออกจากบ่า
"เค้ามานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตะกี้อ่ะ คือกันต์ไล่เค้าแล้วนะมุกต์ แต่เค้าไม่ยอมไปอ่ะ แถมตะกี้เค้ายังพยายามจะเอาหัวโขกบันไดด้วย"
เบะปากน้อยๆเหมือนกับอยากจะบอกว่า "หนูไม่รู้ หนูไม่ผิดนะ"
คือก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เริ่มจีบกันใหม่ๆแล้วอ่ะ จนตอนนี้เจ้าตัวก็ท้องได้ 5 เดือนละ นิสัยก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
ว่าแต่....
จะเอาไงดีกับไอ้ขี้เมานี่ดี
"น่าสงสารเค้านะมุกต์ ให้เค้าเข้ามาอยู่ข้างในก่อนได้มั้ยอ่ะ...."
"ถ้าหมอนี่เป็นขโมยล่ะครับกันต์?"
"แต่ข้างนอกมันหนาวนะมุกต์...."
ส่งสายตาแป๋วๆออดอ้อน ก่อนที่เขาจะต้องยอมแพ้ ก็ไม่เคยเถียงชนะอยู่แล้วอ่ะ พิมุกต์เดินไปฉุดร่างชายเบื้องหน้าที่ตอนนี้ยังคงพึมพำอ้อแอ้อะไรบางอย่างไม่ได้ศัพท์ตรงบันไดหน้าบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้
"Laura I miss you.....I love you so much very much right nowwwwww"
เอ่อะ.......
"เฮ้ นาย"
ก้มลงเขย่าๆร่างที่ยังคงนั่งคุดคู้กอดขวดโซจู เริ่มนึกโมโหที่อีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้จนคุยไม่รู้เรื่อง
ปล่อยให้แข็งตายอยู่ตรงนี้ซะดีมั้ยฮะ?
"นาย ลุกไหวมั้ย? ปล่อยขวดโซจูออกก่อนสิวะ มันไม่ระเหยหายไปไหนหรอก"
บ่นยาวเหยียดแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคงจะไม่เข้าใจ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่พิมุกต์จะจัดการลากชายขี้เมาเข้ามาในบ้านของตนเองอย่างทุลักทุเล
ตุบ!!
มองกระเป๋าหนังสีดำที่ดูมีราคาไม่น้อยที่ตกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของอีกฝ่าย กันต์ก้มลงเก็บก่อนที่จะถือวิสาสะเปิดกระเป๋าด้วยความอยากรู้
"หืม คนต่างชาตินี่นามุกต์"
มือขาวยื่นบัตรประชาชนของอีกฝ่ายให้สามีดูก่อนที่พิมุกต์จะก้มลงมองบัตรประชาชนตรงหน้าด้วยสายตางงงัน
"Raymond Tuan?"
...........................
"กันต์ไปพักเหอะ เดี๋ยวมุกต์เฝ้าไอ้ขี้เมานี่เอง"
มองตามร่างเล็กของภรรยาที่เดินต้อยๆไปตรงห้องนอนอย่างว่าง่ายก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันกลับมาดูไอ้ขี้เมาที่ตอนนี้เมาแถมยังอ้วกเละเทะเต็มพื้นไปหมด
เฮ้อ....งานที่ค้างไว้ยังไม่ได้สั่งปริ้นท์เลยนะ....
เอื้อมหยิบผ้าขนหนูพื้นเล็กที่ชุบน้ำเย็นจนเปียกค่อยเช็ดไปตามลำตัวที่เปรอะเปื้อน ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นมือหนาของอีกฝ่ายยกขึ้นเกาแกรกๆไปทั่วทั้งตัวอย่างกะคนเป็นกลากเกลื้อนมาประมาณ 3 ปี...
"Ah...hate...."
"ห้ะ... เจ็บ? นาย ลุกขึ้นมาจิบนายหน่อย ลุกไหวมั้ย?"
เรมอนด์ ต้วน กระพริบตาปริบๆหลังจากรู้สึกถึงความเย็นที่ลูบไล้ไปตามร่างกายจนรู้สึกดีขึ้นมาก เหลือบมองเห็นชายรูปร่างสมส่วนที่มีใบหน้าหวานกว่าชายหนุ่มทั่วไป ดวงตากลมภายใต้แว่นตากรอบหนาฉายแววห่วงใยเขาอย่างจริงจัง
เห็นคนตาโตๆแล้วมันจี๊ด หึก......
"นะะ น้องม่อนถูกทิ้งอ่า แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"
เดี๋ยวนะ....
น้องม่อนนี่คือไร?
คือคุณเป็นเพื่อนกับโดเรม่อนเหรอ?
"อ่ะ เอ่อ ใจเย็นๆครับคุณ"
"เรียกว่าน้องม่อน!!!"
"อ่ะ เอ่อ ครับๆน้องม่อน"
"ละชื่อไรอ่ะ น้องม่อนจะได้เรียกถูก"
"เอ่อชื่อพิมุกต์น่ะ เรียกมุกต์ก็ได้"
"หน้าแก่อ่ะ งั้นน้องม่อนเรียกว่าพีมุกต์ละกัน"
ไอ้นี่มันไม่เต็มจริงๆด้วย
เหมือนมุกต์จะรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ค่อยจะเต็มเหมือนกัน.....
มุกต์ตบหลังอีกฝ่ายปุๆเบาๆ เขาปลอบใจใครไม่เก่ง พูดอะไรออกไปก็มั่งจะทื่อๆอย่างกับมะนาวไม่มีน้ำ เลยเลือกที่จะปฎิบัติมากกว่าการพูด
มองคนหน้าหล่อที่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่บนโซฟาอย่างเริ่มปลงๆ คือดูๆไปแล้วเขาก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรมากมายอ่ะ ดูเป็นคนดีมากๆด้วยซ้ำ
แต่ดูเหมือนไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่แค่นั้นเอง (แค่นั้นเอ๊งงงงงงงงงงงง)
"น้องม่อน หึก อุตส่าห์ ฟืด จะขอลอร่าแต่งงาน ตะแต่....โฮรรรรรรรรรรรรร"
"........"
"แต่เธอก็บอกน้องม่อนว่า...หึก เธอท้องกับน้องม่อน"
"........"
"ท้องกับน้องม่อนพ่องงงงง ขนาดจูบกันยังไม่เคยเลย ฮืออออออ ลอร่า ทำไมถึงทำกับม่อนแบบนี้ ทำไมมมมมม"
"นาย...เอ่อ น้องม่อนอย่าไปเสียน้ำตาให้กับผู้หญิงแบบนั้นเลย ผู้หญิงดีๆยังมีอีกเยอะ นะครับเชื่อพี่มุกต์เหอะ"
อยากจะปาดน้ำตาเเล้ววิ่งขึ้นห้องไปเขียนจดหมายลาตาย TT^TT
พี่มุกต์?งี้ น้องม่อน?งี้....
นี่ผมทำอะไรลงไปปปปปปป
"ไม่เอาแล้ว ไม่อยากคบกะผู้หญิงแล้ว พวกผู้หญิอ่ะใจร้าย น้องม่อน หึก...."
"......."
"น้องม่อนจะหันมาชอบผู้ชายแล้ว!!!"
เฮ้ย!!!!
"เฮ้ยๆๆๆ ใจเย็นๆนะน้องม่อน ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอนะน้องม่อนนะ น้องม่อนแค่เสียเซลฟ์มากไปหน่อย น้องม่อนอย่าเพิ่งคิดสั้นนะโอเค๊?"
ไม่เอานะครับ พูดออกมาว่าจะชอบผู้ชายแล้วมาประสานสายตากับมุกต์แบบนี้นี่ไม่เอานะ ฮือ แล้วดูดิ แล้วที่ค่อยๆขยับตัวมาใกล้มุกต์เรื่อยๆนี่คืออะไร....
"พี่มุกต์ครับ....."
พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยมุกต์ด้วย......
ผลัวะ!!!!
พิมุกต์อ้าปากค้างมองฝ่ามือที่ฟาดลงบนหัวของไอ้น้องม่อนอะไรนั่นซะเต็มแรงจนหน้าหัน รีบวิ่งไปรั้งภรรยาสุดที่รักด้วยความตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมถลกชุดคลุมสำหรับคนท้องขึ้น...
"กันต์ จะใจเย็นๆ..."
"หึก แงงงงงงงง เจ็บง่าาาาาาา เจ็บบบบบบบบบบบบ"
"หนอย ไอ้เชี่ย คิดจะแต๊ะอั๋งมุกต์เร็วไปสิบปี ถ้ากูไม่ท้องอยู่นะ กูโดดถีบมึงไปแล้ว..."
"ใจเย็นๆกันต์"
"ไม่เย็นแล้วมุกต์ กันต์ต้องเอาเลือดหัวมันออก ไม่งั้นกันต์นอนไม่หลับ"
โอ๊ยยยยยยยยย มุกต์อยากจะบ้าตาย คนตัวเล็กที่กำลังท้องนี่ก็เปรี้ยวละเกิน แล้วไอ้คนที่นั่งร้องไห้เป็นเด็กๆอยู่บนพื้นนี่ก็น่าปวดหัวพอกัน
รีบๆเช้าซะที มุกต์จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว TT^TT
..........................
5 ปีต่อมา
"น้องมาร์ค หวัดดีป้ากันต์กับลุงมุกต์สิครับ"
"หวัดดีฮับ คุณลุง คุณป้า"
เด็กชายตัวขาวจัดเบื้องหน้าโค้งให้เขาอย่างนอบน้อมหลังจากเกิดเรื่องราวในคืนวันคริสต์มาสเมื่อ 5 ปีก่อน เขากับครอบครัวต้วนก็สนิทสนมกันมากราวกับว่าเป็นเครือข่ายญาติพี่น้องเดียวกันทั้งๆที่อีกฝ่ายนั้นร่ำรวยอยู่ในขั้นมหาเศรษฐีผิดกับครอบครัวเขาลิบลับ นอกจากจะสนิทกันมากๆแล้ว ดูเหมือนคนตระกูลต้วนจะเกรงใจเขามากซึ่งก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
แอบเหลือบมองกันต์ที่นั่งมองเด็กวัย 5 ขวบตรงหน้านั่นตาไม่กระพริบแล้วรู้สึกสังหรณ์ใจเบาๆ
อย่าบอกนะว่า.....
"เฮ้ยม่อน ลูกมึงหล่ออ้ะ หล้อหล่อ หล่อแต่เด็กเลยว่ะ ขอได้มั้ย? อยากได้"
"เอ่อ...พี่กันต์ ที่วิ่งอยู่ในสวนนั่น 2 แล้วที่อุ้มอยู่อีก 1 นี่ไม่พออีกเหรอ?"
เสียงท้วงเบาๆของเรมอนด์ทำให้มุกต์แอบกลั้นยิ้มอย่างขำๆ
"เฮ้ยหล่ออ้ะ น่าตาดี๊ดี จนไม่อยากจะเชื่อเลยว่านีลูกมึง..."
"กันต์ครับ พูดไม่เพราะเลย ต่อหน้ามาร์คกับลูกนะ"
ปรามภรรยาด้วยน้ำเสียงดุๆก่อนจะช้อนตัวอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนตักอย่างเอ็นดู
"ลุงมุกต์ฮะ น้องชื่อไยหยอ?"
อมยิ้มกับสำเนียงของเด็กน้อยบนตักก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาอย่างเอ็นดู
"ชื่อน้องแบมแบมครับ อยากลองอุ้มน้องดูมั้ย?"
"ได้เหยอฮับ?"
"ได้สิ ถ้ามาร์คอยากอุ้มเดี๋ยวป้าให้อุ้ม"
เสียงของภรรยาที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้มุกต์หัวเราะหึหึ เด็กน้อยบนตักส่งเสียงว้าวออกมาเบาๆขณะที่ร่างเล็กๆของลูกชายคนที่สามในวัย 8 เดือนที่กำลังหลับปุ๋ยถูกยกมาวางบนตักเล็ก
"น้องมาร์คขอหอมแก้มน้องแบมแบมได้มั้ยฮะลุงมุกต์?"
มองดวงตากลมโตของเด็กน้อยก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
ฟอดดดดดดดดด
เสียงของลูกชายที่หัวเราะคิกคักทำเอาเรมอนด์ต้องเหลียวกลับมามองเจ้าลูกชายตัวเล็กก่อนจะหัวเราะชอบใจ
"น้องมาร์คชอบน้องแบมแบมมั้ยลูก?"
ถามเล่นๆอย่างไม่ได้คิดอะไรก่อนที่เด็กน้อยจะพยักหน้าหงึกหงัก
"ชอบฮับป๊า น้องมาร์คอยากได้น้องแบมแบมอ้ะ จะเอาน้องแบมแบม"
เอ่อะ.....
ผู้ใหญ่ 3 คนมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนที่กันต์จะได้สติเป็นคนแรก
"เฮ้ยเอาไงฮะไอ้ม่อน ลูกมึง เอ้ย ลูกนายอ่ะมาหอมแก้มลูกฉันแล้วนะ รับผิดชอบเลย"
กันต์พูดขำๆไม่ได้คิดอะไร แต่ดูเหมือนคนที่มาถึงใหม่อีกคนจะไม่ได้คิดขำๆด้วย
"น้องมาร์คจะเอาน้องแบมแบมอ้ะ จะเอาๆๆๆๆๆๆ"
เด็กน้อยน่ารักเริ่มดีดดิ้นเบาๆแต่มือน้อยก็ยังกุมร่างอุ่นนุ่มบนตักไม่ยอมปล่อย
"ถ้าน้องมาร์คอยากได้งั้นเราจองน้องแบมแบมให้กับน้องมาร์คละกัน"
"ม๊า!!!//คุณหญิง!!"
"จับหมั้นกันเลย ม่าก็อยากได้แบมแบมเหมือนกัน ฮอลลลล นั่ลล๊ากกกกกก"
มองหญิงร่างท้วมตรงหน้าที่ปรี่เข้ามาจิ้มแก้มซ้ายขวาของลูกชายตัวเองอย่างปวดหัวในขณะที่ภรรยาของเขากับไอ้รุ่นน้องตัวเริ่มท้วมนั่นจะพากันหัวเราะดังลั่นเข้ากันเป็นปี่ขลุ่ย
มุกต์ล่ะอยากจะร้องไห้ นั่นมันเด็กผู้ชายทั้งคู่นะฮะคุณหญิง ถึงคุณหญิงจะอินดี้มากแค่ไหนก็ขอให้มันมีขอบเขตหน่อยเหอะ TT^TT
TALK
เฮ้อ คือเพลียยยยย คือมึนค่ะ
รู้สึกเค้าไร้สติไงไม่รู้อ่าทุกคน
หายใจเข้าหายใจออกมันก็คิดถึงแต่พวกเตงอ่ะ แอร๊ยยยยย//ถีบแม่งงงงงง
จะอัพฟิคเรื่องใหม่อ่า มีใครคัดค้านไรมั้ยคะ ถ้ายังไม่อยากให้อัพนี่บอกได้นะ 555555
อยากอัพอ่ะ แต่ยังแต่งเรื่องเก่าๆที่หมักไว้ไม่เค็มพอ//ตบ!!!!
ตามนั้นแหละค่ะ มีแววจะอัพฟิคเรื่องใหม่นะ 555555555
รักทุกคนค่ะ ^3^
ความคิดเห็น