เกิดใหม่ในยุคซอมบี้

   มนุษย์กับสัตว์นั้นแตกต่างกันอย่างไร ทั้งๆที่มีเป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกัน ใช้ออกซิเจนในการหายใจเช่นเดียวกัน สัตว์ บางจำพวกก็เป็นสังคมเช่นเดียวกันกับมนุษย์ แล้วแตกกันตรงไหน? สัตว์ส่วนใหญ่นั้นใช้ชีวิตด้วยสัญชาติญาณ แล้วมนุษย์ใช้ชีวิตด้วยอะไร?

มนุษย์มักมีความโลภในตัวเสมอ 

ทะเยอทะยาน

ไม่รู้จักพอ

   ครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อมนุษย์สญชาติจำพวกหนึ่งทำการทดลอง ที่ทำการดัดแปลงพันธุกรรมในตัว ให้มีความแข็งแกร่งไร้เทียมทาน แม้จะใช้อาวุธที่คมกริบตัดแขน ตัดขาได้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งการเคลื่อนไหวนี้ได้ แม้จะมีบาดแผลมากเท่าไหร่ก็สามารถสมานตัวกันได้อย่างรวดเร็ว พละกำลังมหาศาลภายใต้ชื่อ HMSP1 

    โดยมีหลี่หลานเป็นผู้วิจัยหลัก นั้นคือเป้าหมายการสร้างมนุษย์ไร้เทียมทาน แต่สิ่งที่เขาได้ มีเพียงมนุษย์ที่ตื่นมาคุ้มคลั่งหลังจากได้รับยาเข้าไป จากนั้นก็นอนแน่นิ่งหมดสติและเสียชีวิตในที่สุด

 ปัง!

   มือหนาทุบโต๊ะที่อยู่ข้างกายจนมันสั่นสะเทือน นิ้วมือทั้งห้ากำเข้าหากันแน่นอย่างระบายอารมณ์หลังจากที่เข้าเห็นผลลัพธ์ของตัวเอง เขาเฝ้ามองการทอดลองนี้ที่เข้าใกล้ความสมบูรณ์มากที่สุดหลังจากที่ทดลองมาแล้ว100คน คนนี้เป็นคนที่101และผลลัพธ์ก็เป็นเหมือนเดิมคือหมดสติและเสียชีวิตในที่สุด 

แน่นอนการทดลองนี้เป็นสิ่งที่ผิดชีวจริยธรรมอย่างมาก แต่ใครสนล่ะ ในเมื่อพวกเขามีเป้าอย่างอื่นที่ยิ่งใหญ่กว่า พวกเขาเป็นนักวิจัยที่นี้เพื่อทำตามเป้าหมายไม่ใช่มาลำรึกตำราชีวจรยธรรม 

   เนิ่นนานผ่านไปราว1สัปดาห์หลังจากที่เขาได้กลับบ้านมาพักผ่อนเนื่องจากโตรงการที่เขาทำนั้นถูกระงับชั่วคราว ทดลองมาเป็นเวลาเนิ่นนานอีกทั้งค่าใช้จ่ายมีจำนวนมหาศาล หลี่ หลาน ที่เป็นถึงหัวหน้าจึงขอรับผิดชอบโดยการลาออก 

   ร่างสมส่วนเดินเข้ามาภายในบ้านเขาจัดการเดินเข้ามาภายในบ้านโยนกระเป๋าที่สะพายไว้บนไหล่ทิ้งลงบนโซฟา จัดการถอดเสื้อออกจนหมดเดินไปยังห้องน้ำเปิดน้ำลงในอ่างจากุชชี่สุดหรู และออกมาสูบบุหรี่ที่ระเบียง

   พอรู้สึกว่าน้ำเริ่มเต็มแล้วจึงหย่อนขาลงในอ่างขนาดใหญ่และลงไปนั่งในนั้นทั้งตัวทิ้งตัวลงในอ่างเสร็จก็จัดการวางคอที่ตำแหน่งขอบอ่างสักที่ 

   ฉับพลันเขารู้สึกราวมีมวลพลังงานมหาศาลกระชากให้ลงสู่ก้นถัง มือที่พยายามจะเกาะกับขอบอ่างกับกลายเป็นการตีน้ำในสระขนาดใหญ่เฉย เมื่อหายตระหนกตกใจเขากลับเห็นชายหนุ่มร่างอ้อนแอ้นผมสีขาวตาปิดสนิทริมฝีปากบางกระจับจมอยู่ด้วยกัน

   เขาพยายามที่จะเข้าไปใกล้อีกฝ่ายกลับกลายเป็นว่าถูกผลักออกมาอย่างแรงจนเขามึนเบลอไปชั่วขณะ

   "แค่กๆๆ"

   "คุณชาย ฮืออออ คุณชายของบ่าว"

   คุณชาย?

   เปลือกตาสีไข่มุกกระพริบปริบ เมื่ออยู่ในน้ำนานไปจนรู้สึกแสบตา เขาพยายามปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจน จนเมื่อสายตาเริ่มชินกับแสงสว่าง ภาพที่เห็นคือต้นไม้ขนาดใหญ่พร้อมกับดวงตะวันที่ส่องแสงจนแสบตา เสียงดังร้องห่มร้งให้ดังให้ได้ยิน

   "คุณชาย บ่าวสมควรตาย ลงโทษบ่าวเถิดขอรับบ่าวดูแลคุณชายไม่ดีเอง" 

   ศรีษะเล็กหันขวับไปตามเสียงก็เจอกับหนุ่มน้อยนั่งน้ำตาริน? นั่งก้มหน้า สายตาจับจ้องไปยังหนุ่มน้อยกดสายตาลงสำรวจอีกฝ่ายที่ใส่ชุดแปลกตา แต่เมื่อเขาเริ่มกวาดสายตาไปรอบด้านก้เจอผู้คนที่ยืนค้ำหัวเขามองมาที่เขาที่ยังนอนอยู่บนพื้น

ชุดที่แสนแปลกตา

คำพูดที่แสนแปลก 

อีกทั้งมือไม้ที่ชี้มาอย่างไม่เกรงใจ

นี่อะไรกันว่ะ? 

   "เหี้ย!!" เขาตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าคนที่เอาแต่ร้องให้ทำท่าจะขยับเข้ามาหาเขา สองขาถีบตัวเองไปด้านหลังให้หลุดพ้นจากมือที่พยายามจะจับเขา

   "โฮฮฮ คุณชายชองบ่าว บ่าวเองขอรับ บ่างคือลี่หยางไงขอรับ" คุณชายของเขาแค่ตกน้ำถึงกับสติลืมเลือนกันเลยหรือ?

   ลี่หยางไหนว่ะ

   แล้วที่นี้มันที่ไหนว่ะ

   แล้วเสื้อผ้าที่ใส่นี่คืออะไรว่ะ ทำไมมันรุ่มร่ามจังแล้ว..แล้วทำไมมือมันเล็กลงแถมขาวแล้วยังเรียวสวยอีก ไม่ใช่ว่า...

เขากลายเป็นผู้หญิงไปแล้วนะ...

เขารีบจับเองตัวเองแล้วก้พบว่า ว่ามันโคตรเล็กเลย 

แล้วทำไมผมเขามันยาวแถมเป็นสีขาวอีก

เหี้ย

อะไร

เนี่ย!!!!!!

   ลี่หยางมองคุณชายที่เอาแต่จับเผ้าผมตัวเองแถมยังจบเอวตัวเองนั้นอีก ท่าทางกะโตกกะตากไม่สมกับเป็นคุณชายของเขาเลยสักนิด 

นี่ ไม่ใช่ว่าตกน้ำจนสติสตังฟั่นเฟืองไปแล้วหรือ โฮฮฮฮฮฮ คุณชายยยยยยยยยย

รีไรท์เนื้อหาใหม่ทั้งหมดนะคะ ช่วยเม้นให้กำลังไรท์หน่อยนะคะ เพราะตอนนั้นที่หยุดเขียนไรท์หมดแรงบันดาลใจจริงๆค่ะ หวังว่าคราวนี้จะแต่งจบนะคะ ขอบคุณที่สนับสนุนนะคะ