อลม่าน...วัยใสวุ่นรัก

ลำดับตอนที่ #3 : สบตา

                ลมแรงพัดโบกปะทะใบหน้า  เมื่อมอเตอร์ไซด์คันหรูเล่นทะยานด้วยความเร็วสูงเข้าสู่ท้องถนนอันโล่งกว้าง  แสงแดดรำไรเริ่มทอแสงผสานกับมวลอากาศอันแสนจะสดชื่นในยามเช้า  เฮ้อ...  ฉันละไม่แปลกใจเลยจริงๆ  ว่าทำไม..ไมล์ถึงรักที่จะขับรถมอเตอร์ไซด์มาเองแทนที่จะใช้บริการคนขับรถให้ช่วยขับรถคันโตมาส่งที่โรงเรียน  ...ถ้าเช่นนั้นคำพูดที่ไมล์เคยพูดกับฉันไว้..ก็เป็นเรื่องจริงซินะ  ที่เค้าบอกว่า ..เราจะรู้สึกดีในทุกครั้ง  ที่เราได้นั่งรถรับอากาศบริสุทธิ์ในช่วงเช้า..
                
      เพียงสิบนาทีมอเตอร์ไซด์คนโตที่มาพร้อมกับความเร็วสูง  ก็แล่นผ่านรั้วประตูโรงเรียนเข้าสู่ตัวอาคารเรียน  บรรดานักเรียนที่เดินกันอย่างขวักไขว่ต่างพากันหลบหลีกทางกันอย่างอลม่าน  ไมล์ขับรถผ่านไป  ก่อนจะดับเครื่องยนต์ลงตรงบริเวณข้างๆ  กับสนามบาสที่ซึ่งมีกลุ่มนักเรียนชายเล่นบาสกันอยู่อย่างสนุกสนาน  รถของไมล์สูงมากๆ  ฉันจึงจำต้องอาศัยการเกาะไหล่เค้าเพื่อลงจากรถมอร์เตอร์ไซค์ได้สะดวกขึ้น  ฉันก้าวลงจากรถพลางถอดหมวกกันน็อคส่งคืนไมล์
                "กลัวไหม"  ไมล์ถามในขณะที่รับหมวกกันน็อคจากฉัน
                "พูดยังกับว่าพี่ไม่เคยซ้อนท้ายรถไมล์มาก่อนอย่างนั้นแหละ"  ฉันกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง
                “ไม่รู้ซิ  ก็เห็นคนอื่นบอกมาว่าเค้าขับรถน่ากลัว”                                                                                         
                “แล้วคนอื่นที่ว่าหน่ะ...ใครกัน  ?  ผู้หญิงคนไหนเอ่ย?”
                “ใครว่า..เค้าไม่เคยเลยนะ..ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนนอกจากพี่สาวซ้อนรถซักที”  ไมล์เอ่ยปฏิเสธเป็นพัลวัน                                                                                                                                                                                 
                “ฮึ  ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วย  พี่ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”  ฉันพูดก่อนจะสอดส่ายสายตามองไปยังรอบๆ  บริเวณโรงเรียน  จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นความนัยบางอย่างที่สื่อผ่านดวงตาคมเข้ม
 
                โรงเรียนที่นี้ซินะ  ที่จะเป็นโรงเรียนแห่งใหม่ของฉัน  ที่นี้กว้างขวางกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ ..ต้นไม้ก็เยอะเสียด้วย  ดูแล้วร่มรื่นดีจัง  และแล้วสายตาของฉันก็มาหยุดอยู่ที่กลุ่มนักเรียนชายราวสิบคนที่นั่งอยู่อีกฟากของสนามบาส  ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มนั้นกำลังจ้องมองฉันอย่างไม่ละสายตา  เค้ามองอะไรของเค้า  ฉันมีอะไรผิดปกติหรือยังไงนะ
                "ไมล์  พี่มีอะไรผิดปกติรึเปล่า"  ฉันหันหน้าไปหาไมล์แล้วถาม
                “ฮะ  ..”  ไมล์เงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัยในคำถาม                                                                                               
               “พี่หมายถึง ...เออ..อย่างเช่นหน้าพี่นะ..มีไรติดรึเปล่า..หรือว่าเสื้อนักเรียนพี่มันผิดระเบียบ..”
                "เปล่านี้  ไม่เห็นมีอะไรเลย"   เมื่อกล่าวจบไมล์ก็หันไปสนใจล็อครถมอร์เตอร์ไซค์ของเค้าต่อไป

                ฉันตัดสินใจหันกลับไปมองกลุ่มนักเรียนชายกลุ่มนั้นอีกครั้ง  และเค้าคนนั้นก็ยังคงไม่เลิกจ้องหน้าฉันเสียที  และแล้วฉันก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ  ขึ้น  ทำไมนะ ปกติฉันมักชอบเล่นจ้องตากับเพื่อนบ่อยๆ  และทุกครั้งที่มีการแข่งขันเกมพิเรนท์นั้น  ฉันก็มักจะเป็นฝ่ายที่ชนะเสมอ  แต่ทำไมครั้งนี้ฉันถึงรู้สึกหนาวๆ  ร้อนๆ  ยังไงก็ไม่รู้  และในที่สุดนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันแพ้  ฉันละสายตาจากหมอนั่นแล้วหันไปทางไมล์  
                "ไมล์ไปกันเถอะ"  
                "อืม"

อีกฝากหนึ่งของสนามบาส

                 "เฮ้ย  บาส !  นายมองอะไรว่ะ  เราเห็นนายมองมาตั้งนานแล้วนะ"  บอลถาม
                "เปล่า  ไม่ได้มองอะไรซะหน่อย"
                "แล้วนายมองไปทางนั้นทำไม  นายกำลังคุยอยู่กับพวกเรา  แต่ตาของนายน่ะ..มันมองไปอีกฟากของสนาม  นายมองอะไร"  บอลยังไม่เลิกสงสัย
                "ก็...มองไปเรื่อยเปื่อย  นายจะถามอะไรนักหนา"  
                "นายไม่ต้องมาโกหกพวกเราหรอก  ทำไมเราจะไม่รู้ว่านายมองใครอยู่"  บีมกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง
                "ช่าย..  พวกผมรู้นะ  ว่ากัปตันกำลังมองอะไรอยู่"  ต้าร์กล่าวพลางบุ้ยใบ้ไปทางเด็กสาวผู้หนึ่งที่กำลังเดินตรงไปยังตึกเรียนพร้อมกับเด็กชายคนหนึ่ง
                "สเปกของกัปตันเป็นแบบนี้เองเหรอครับ  มิน่ากัปตันถึงไม่สนใจยายขิงแก่นั้น"  ต่อกล่าวพร้อมหัวเราะลงคอ
                "อย่าว่าแต่กัปตันเลย  เป็นฉันยังไม่เอาเลย  ผู้หญิงอะไรสวยแต่รูปแต่จูบไม่หอม"  ต้าร์กล่าว
                "เรื่องยัยขิงช่างมันเถอะ  แต่ปัญหาของนายจริงๆ  มันอยู่ตรงนี้..”  บูมกล่าว                                                        
                “ปัญหาของกัปตันอยู่ตรงไหนเหรอครับ  รุ่นพี่บูม”  ต่อกล่าวถามแทน                                                                                                 “ก็ไอ้ผู้ชายที่เดินไปด้วยเนี่ย…มั่นใจเต็มร้อยเลยว่าต้องเป็นไอ้ไมล์  ชัวร์"  บูมกล่าวในที่สุด
                "ถ้าเป็นแบบที่ไอ้บูมมันพูดจริง  นายก็ควรทำใจเหอะเพื่อน  ตั้งแต่ที่รู้จักมันมา  มันไม่เคยที่จะให้ผู้หญิงคนไหนซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มันเลยนะ  ดูท่าคนนี้มันจะเอาจริงวะ"  บอลเสริม
                "เพื่อกัปตัน..เดียวผมคนนี้จะรวมหัวกับเพื่อนๆ  หาวิธีแยกสองคนนั้นให้เอง  ดีมั๊ยครับ"  ต้าร์เสนอความคิด
                "เฮ้ย..!  ไม่ต้อง  เดียวจะทำให้เค้าเกลียดฉันเปล่าๆ"  บาสกล่าว
                "อ้าว  !  ไหนนายบอกว่านายมองไปเรื่อยเปื่อยไงละ  แล้วนายจะสนใจทำไม"
555555555  +   บอลหัวเราะและรัวฝ่ามือลงไปที่ไหลของบาส  พร้อมประกาศก้อง
                "พวกเรา  กัปตันของเรากำลังมีความรักโว้ย"  

  อ่านแล้วเป็นยังไงบ้าง  อย่าลืมเม้นต์ให้ด้วยนะค่ะ