วาเนสซ่า คาร์เมล

ลำดับตอนที่ #3 : นั่นคือชื่อของฉันเหรอ

                 คาร์เมลเป็นเด็กสาวที่เพิ่งจบการศึกษาเวทมนตร์จากโรงเรียนเซาท์แธมตัน  มาอย่างสดๆ ร้อนๆ  ตอนนี้เธออายุ  18  ปี บริบูรณ์แล้ว ดังนั้นวันนี้จึงเป็นวันแรกที่คาร์เมลจะได้เริ่มทำงานเหมือนคนอื่นเค้าเสียที  การได้เริ่มทำงานนั้นสำหรับคาร์เมลแล้ว  มันคือการย่างก้าวเข้าสู่โลกอีกโลกหนึ่งที่เธอเองก็ไม่รู้จัก  มันเป็นโลกที่เธอใฝ่ฝันมานานแสนนาน  และวันนี้ก็จะเป็นวันที่เธอจะได้เข้าไปสัมผัสถึงสิ่งต่างๆ ในโลกใบนั้น

               ความดีอกดีใจของคาร์เมลนั้นมีมากซะจนทำให้เธอลืมความบาดหมางระหว่างเธอกับนาฬิกาปลุกไปชั่วขณะหนึ่ง  และตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวเสียแล้ว

                คาร์เมลผละออกจากหน้าต่างบานนั้น  พลางเพ่งความสนใจไปยังส่วนต่างๆ  ของห้องนอนห้องนี้ เพื่อที่จะค้นหาเจ้านาฬิกาปลุกเรือนนั้น  แต่ดูเหมือนว่าความพยายามในการเสาะหาเจ้านาฬิกาปลุกนั้นไม่เป็นผล  เพราะตอนนี้เธอยังมองหาเจ้านาฬิกาปลุกไม่พบ  แม้ว่าเธอจะมองหาจากทุกซอกทุกมุมแล้วก็ตาม

" โมน  โมน  นายอยู่ไหน " คาเมลพูดพลางเสาะส่ายสายตาไปยังทิศทางต่างๆ ในห้องนี้เผื่อเจ้านาฬิกาปลุกจะออกมา

                เวลาผ่านไปราว  10  นาทีเศษ  เจ้านาฬิกาปลุกก็ยังคงไม่ออกมาจากที่ซ่อนเสียที  คาเมลมั่นใจว่าเจ้านาฬิกาปลุกยังคงอยู่ในห้องนอนห้องนี้  เพราะเธอไม่ได้เปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้  มีทางเดียวที่มันจะออกจากห้องๆนี้ได้ก็มีแต่ทางหน้าต่างหกเหลี่ยมนั้นเท่านั้น  และถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็ต้องเห็นเพราะเธอยืนอยู่ข้างหน้าต่างบานนั้น

"โมน  ออกมาเดี๋ยวนี้นะ  นี่คือคำสั่ง  ฉันไม่มีเวลามาเล่นซ่อนหากับนายหรอกนะ"

ตุ๊บ  !!!

                เสียงอะไรซักอย่างหนึ่งตกกระทบพื้นห้องดังมาจากทางด้านถังขยะสีขาวข้างตู้เสื้อผ้า  มันคือเจ้านาฬิกาปลุกนั่นเอง  สงสัยมันคงตะเกียกตะกายออกมาจากถังขยะก่อนหน้านี้เป็นแน่

"โมน....โมน  นั่นคือชื่อของฉันหรอ "  เจ้านาฬิกาปลุกถามด้วยสีหน้างุงงงระคนดีใจ

"อ้อ ...ใช่สิ...ใช่  ฉันว่านะ  หลังจากที่ฉันใช้วิจารณญาณในการคัดสรรชื่อของนายเป็นเวลา  1 อาทิตย์เต็ม ๆ  ฉันคิดว่าชื่อนี้น่ะ เหมาะสมกับนายเหมือนเป็นคู่แท้แต่ชาติปางก่อนเลยล่ะ "  เด็กสาวหยุดพูดเพื่อหยุดหายใจ

"เพราะนายมัน  ทะโมน  โมน  กับทะโมน  ฟังดูเข้าท่ามั้ยล่ะ"

                สีหน้าอันดีใจของโมนนั้นก็มลายหายไปในอากาศ  และถูกแทนที่ด้วยความขึงขังอย่างฉับพลัน

"เธอ...มัน"

"ฉันทำไม " คาเมลมองโมนอย่างสะใจ  และสัญญากับตัวเธอเองในใจว่าเธอจะเลี้ยงฉลองสำหรับชัยชนะอย่างขาดรอยในกลางสมรภูมิรบครั้งนี้เป็นแน่

"โมน  นายช่วยเก็บที่นอนแทนฉันด้วยนะ  ฉันจะไปอาบน้ำล่ะ  ไม่มีเวลาแล้ว   โมน   โมน  ฉันชอบชื่อนี้จัง "  คาเมลหัวเราะลงคออย่างมีความสุข  แล้วเดินตรงไปยังประตูห้องนอน  แล้วเดินทะลุมันออกไปอย่างง่ายดาย

"ฉันทำกรรมอะไรของฉันไว้นะ    ถึงได้มีเจ้านายแบบนี้  ไม่มีเวลาหรอ  เธอแค่ร่ายมนตร์แค่วินาทีเดียวมันก็เสร็จแล้ว  แต่นี่กลับมาสั่งให้ฉันทำแล้วกี่ชาติจะเสร็จล่ะเนี่ย " โมนพูดออกมาอย่างสุดกลั้นพลางเงยหน้ามองดูเตียงนอนที่ตั้งอย่างเด่นสง่าอยู่เบื้องหน้าอย่างรู้ชะตากรรม

                โมน  หรือ  นาฬิกาปลุกเรือนนี้  คือ  นาฬิกาปลุกรุ่นพิเศษใหม่ล่าสุดจากร้าน  ดร. สแตรงก์  ซึ่งมีชื่อเป็นทางการ  หรือตามรุ่นของสินค้าว่า  เครื่องคร็อกสกาย  เจ้าคร็อกสกายนี้เป็นของขวัญที่คุณแม่ซื้อให้เธอในวันจบการศึกษาเวทมนตร์จากโรงเรียนเซาท์แธมป์ตัน  มันเป็นของขวัญที่คาเมลชอบมากที่สุด  มากกว่าของขวัญที่เธอได้จากเพื่อนๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่นาฬิกาปลุก  แต่มันก็เป็นนาฬิกาปลุกที่พิเศษสุดสำหรับคาเมล  เนื่องจากว่า  มันมีชีวิต  มีแขนมีขาสามารถเดินหรือวิ่งได้  มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตนเอง  มีการขยายเผ่าพันธุ์  มีการเกิด  การตาย  มีภาระหน้าที่ที่เป็นของตนเอง  ซึ่งก็ไม่ใช่อย่างอื่นนั่นก็คือการปลุก  (ไม่เช่นนันมันจะเป็นนาฬิกาปลุกได้ยังไง)  หน้าที่รอง  คือทำหน้าที่เหมือนดังพี่เลี้ยงส่วนตัว  คอยช่วยเหลืองานทุกอย่างที่มันสามารถทำได้  และเหตุผลที่สุดหฤหรรษ์ที่สุดคือ เจ้าคร็อกสกายเนี่ย  มีอยู่แค่  5  เครื่องเท่านั้น  เธอจึงมีความรู้สึกปลื้มมากที่ได้เป็นเจ้าของ  สิ่งที่หายากขนาดนี้  และก็คงจะราคาไม่น้อยเลยทีเดียวถึงอย่างไรช่วงเวลา  1 อาทิตย์เต็มๆที่ผ่านมานี้ก็ได้สร้างประสบการณ์แปลกใหม่ชนิดที่คาเมลไม่เคยประสบมาก่อนเลย และมันก็ทำให้คาเมลคิดมาโดยตลอดตั้งแต่ได้มา  นั่นก็คือ    อยากได้เงินคืนจัง