วาเนสซ่า คาร์เมล

ลำดับตอนที่ #2 : จดหมายตามตัว

               ทันทีที่เด็กสาวขว้างหมอนออกไปนั้น  มันโดนเจ้านาฬิกาปลุกเต็ม ๆ จนมันพลิกคว่ำตกลงจากโต๊ะเขียนหนังสือทันที

               "โอ๊ย  ! เจ็บนะ " เจ้านาฬิกาปลุกร้องเสียงหลง

                 "เธอรู้อะไรมั้ย  .. ว่าการที่ฉันมาอยู่ที่นี่กับเธอแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นมันก็ทำให้ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า  เธอน่ะไม่ใช่แค่นอนขี้เซาชนิดที่ไม่มีใครเทียบได้แล้ว  เธอยังเป็นเพื่อนอันดับที่  1 ของคนบ้าอีกด้วย"

"นายว่าไงนะ " คาร์เมลพูดพลางลุกจากเตียงนอน แล้วเดินไปประจันหน้ากับเจ้านาฬิกาปลุกที่ตอนนี้ตกลงมาอยู่บนพื้นกระเบื้องสีขาวแล้ว

"ฉันว่านะ ท่าทางนายคงจะเหนื่อย อยากลองนอนพักร้อนซัก 2-3 เดือนมั้ยล่ะ "

                ทันทีที่คาร์เมลพูดจบเธอก็ก้มลงเพื่อจะคว้าเจ้านาฬิกาปลุกตัวดีทันที  แต่เจ้านาฬิกาปลุกนี้เร็วกว่ามันวิ่งลอดหว่างขาของเธอไปแล้วก็วิ่งไปยังส่วนต่างๆของห้องอย่างรวดเร็ว เพื่อหลบหลีกภัยอันตรายจากฝ่ามือพิฆาตของคาร์เมลที่กำลังไล่ตะครุบมันอยู่ตอนนี้ มันวิ่งต่อไปได้ไม่นานความพยายามที่จะหลบหนีของมันก็หมดสิ้นลง  เมื่อคาร์เมลสามารถจับมันได้ใกล้โคมไฟข้างเตียงนอนของเธอ

"ปล่อยฉัน....ปล่อยฉันนะ" นาฬิกาปลุกพูดพลางแขนเหวี่ยงขาอันสั้นของมันอย่างจนปัญญา

"แน่นอน  ฉันจะปล่อยนายแน่  แต่ต่อเมื่อนายแหลกคามือฉันก่อนนะ" คาร์เมลพูดอย่างสะใจ พลางออกแรงกดเจ้านาฬิกาปลุกให้อยู่ติดกับโต๊ะ เพื่อเธอจะได้ทุบเจ้านาฬิกาปลุกตัวดีนี้อย่างจัง

"เอาล่ะนะ  พร้อมรึยัง"

"พร้อมอะไรล่ะ"

"ก็พร้อมที่จะแหลกคามือฉันน่ะสิ"

"เอาล่ะ ...ไม่ว่านายจะพร้อมหรือไม่พร้อมก็ตามใจ"

" 3 "  คาเมลกำมือแน่น  พลางเงื้อมือไปด้านหลัง

" 2 "

"1   ลาก่อน  "

แกร๊ก !!!!

                เสียงดังมากจากทางหน้าต่างนั้น  เรียกร้องความสนใจของคาร์เมลทันที  เธอหันหน้าไป เพื่อค้นหาต้นตอของเสียงนั้น  แล้วก็พบว่ามันคือกระดาษโน๊ตแผ่นหนึ่งนั่งเอง  ซึ่งตอนนี้มันกำลังโต้งตัวไปด้านหน้าเพื่อเคาะกระจกหน้าต่างรูปหกเหลี่ยมอย่างบ้าคลั่ง  และทันทีที่คาร์เมลมัวแต่สนใจกระดาษโน๊ตแผ่นนั้น  เจ้านาฬิกาปลุกก็ดิ้นหลุดออกจากอุ้งมือของคาร์เมลแล้วอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว 

                คาร์เมลเดินตรงไปยังบานหน้าต่างพลางเปิดมันออก  ทันใดนั้นกระดาษโน๊ตแผ่นนั้นก็กระโดดด้วยความเร็วเข้ามาอยู่บนฝ่ามือของคาร์เมลทันที  บนกระดาษโน๊ตแผ่นนี้มีข้อความเขียนด้วยหมึกสีม่วงสดใส  อ่านแล้วได้ใจความว่า

                        คาเมลเจอกันที่หน้าศูนย์บัญชาการ  ตอน  9  โมงนะ  ตื่นเต้นมากเลยล่ะ

                                    ป.ล.  อย่าสายล่ะ

                                                                                    ดารันต์

                เมื่อคาร์เมลอ่านข้อความนั้นจบ ตัวอักษรบนกระดาษโน๊ตนั้นก็หลอมละลายกลายเป็นน้ำหมึกสีม่วงสดใสก่อนที่จะซึมหายไปในกระดาษโน๊ตแผ่นนั้น

"ตกลงแล้ว  เจอกันจ๊ะ"

                พลันที่คาเมลพูดจบ  น้ำหมึกที่ซึมหายไปนั้น  ก็ได้ซึมย้อนกลับออกมาแล้วหลอมรวมกันกลายเป็นข้อความที่อ่านได้ว่า

                                                ตกลง  แล้วเจอกันจ๊ะ

                                                                        คาร์เมล

                การส่งข้อความ หรือจดหมายในวิธีนี้เป็นความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งของดารันต์  เธอจะเขียนข้อความลงในกระดาษ  ใบไม้  หรือแม้แต่เศษขยะก็ได้  (ถ้ามันไม่มีอย่างอื่นให้ใช้แล้ว)  แล้วสั่งจดหมายว่าให้ส่งไปถึงใคร  แล้วจดหมายนั้นก็จะปลิวไปตามสายลมไปจนถึงผู้รับ  และเมื่อผู้รับรับจดหมายนั้นแล้ว  ก็สามารถตอบจดหมายกลับได้โดยไม่ต้องเขียนข้อความลงบนจดหมาย  เนื่องจากว่าน้ำหมึกที่อยู่บนจดหมายนั้นจะทำหน้าที่เหมือนปากกาด้ามทองที่มีประสิทธิภาพเป็นเลิศ  ไม่ว่าจะพูดเร็วแค่ไหน  มันก็จะสามารถเขียนข้อความนั้นได้ทัน  แถมยังสวยงามเป็นระเบียบเรียบร้อยอีกด้วย

"เฮอะ !! นับวันเธอยิ่งเหมือนจะคร็อกสกายนั้นขึ้นทุกทีนะ   9 โมงตรงอย่างสายล่ะ  ตรงเวลากันจริง"  คาร์เมลพึมพำกับตัวเองในขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่กระดาษโน๊ตแผ่นนั้น  ซึ่งตอนนี้มันกำลังปลิวอยู่ท่ามกลางสายลมยามเช้า