วาเนสซ่า คาร์เมล

ลำดับตอนที่ #1 : ปลุกให้ตื่น

                เมื่อใดที่เอ่ยคำว่า "เหงา"   กับคาร์เมลแล้ว  เด็กสาวมักจะปฏิเสธเสียงแข็งอย่างอัตโนมัติเสมอมาว่าไม่มีทางที่จะเป็นเช่นนั้นเด็ดขาด  ถึงแม้ว่าเด็กสาวจะอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้เพียงลำพัง แต่เธอก็ไม่เคยประสบกับความเหงาแม้แต่นาทีเดียว  อันที่จริงเธออาจจะสะกดคำว่า "เหงา" ไม่เป็นเลยก็ว่าได้  ซึ่งสาเหตุที่เป็นเช่นนั้น ก็มิใช่ใครอื่น  มันคือ  นาฬิกาปลุกเรือนแก้วที่ตั้งอย่างเด่นสง่าอยู่กลางโต๊ะเขียนหนังสือตัวใหญ่  เรือนนั้นนั่นเอง  และตอนนี้เจ้านาฬิกาปลุกก็กำลังเริ่มปฎิบัติการกำจัดความเหงา  ความเงียบสงัดภายในห้องนอนที่อาบด้วยแสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ  และได้จัดการต้อนรับ  ความอึกทึกครึกโครม  การโต้แย้ง  เข้ามาแทนที่อย่างฉับพลัน

" ตื่น  ๆๆๆๆ ถึงเวลาตื่นนอนแล้ว.....ตื่น...บอกให้ตื่น...ตื่นได้แล้ว"

"โอ๊ย  !  เลิกส่งเสียงรบกวนฉันเสียทีได้มั้ยนะ  "  คาร์เมลส่งเสียงตอบมาพร้อมทั้งดึงหมอนมาอุดหูทั้งสองข้างของเธอไว้  พลางคลุมโปงในเวลาเดียวกัน

"ไม่ได้  นี่  7 โมงแล้วนะ  มันเป็นเวลาที่เธอตั้งปลุกไว้ไม่ใช่หรอ...ตื่น...เสียทีเถอะ" เสียงนาฬิกาปลุกดังตอบมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหงุดหงิดเต็มที

" O.K. ...ตื่นก็ได้ "  เมื่อเจ้านาฬิกาปลุกได้ยินประโยคที่คาร์เมลพูดออกมานั้น  มันถึงกับเผยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข 

"แต่  อีก  5  นาทีข้างหน้านะ"  พลันที่คาร์เมลพูดจบเธอก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งหนึ่ง  โดยที่ไม่ได้ใส่ใจกับปฎิกิริยาของเจ้านาฬิกาปลุกเลย  ว่ามันมีปฎิกิริยาตอบสนองเช่นใด  เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายที่เธอพูดออกมา

"ไม่ได้นะ...ถ้าเธออยากจะนอนต่ออีกสัก 5 นาทีล่ะก็  ทำไมเธอถึงไม่ตั้งปลุกตอน  7 โมง 5 นาทีเล่า"

                นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดการโต้เถียงกันขึ้นระหว่างคาร์เมลกับเจ้านาฬิกาปลุกในห้องนอนอันแสนอบอุ่นห้องนี้ อันที่จริงดูเหมือนว่านี่อาจจะเป็นกิจวัตรประจำวันของทั้งสองก็อาจเป็นได้

  "ตื่นๆๆๆ......"

" โอ้  สวรรค์ ทำไมฉันถึงไม่มีเจ้านายเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ  ของฉันบ้างนะ  ชื่อของฉันเธอก็ไม่ตั้งให้สักที  มัว

แต่บอกว่าคอยก่อน  เดี๋ยวฉันตั้งให้แน่  นี่ก็ปาเข้าไป  1 อาทิตย์เต็มๆ แล้ว  เธอก็ยังไม่สามารถที่จะตั้งชื่อให้ฉันได้ซะที " เจ้านาฬิกาปลุกบ่นต่อไปอย่างมีอารมณ์  เพื่อหวังอยู่ในใจลึกๆว่า  เด็กสาวอาจจะสะดุ้งตื่นด้วยความโมโห  แต่ทว่าสิ่งที่เจ้านาฬิกาปลุกหวังอยู่นั้นดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผลอย่างแน่นอน  เนื่องจากว่าตอนนี้เด็กสาวกำลังนอนหลับฝันดีอยู่บนเตียงอันแสนอบอุ่น

"ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ " เจ้านาฬิกาปลุกตะโกนออกมาอย่างสุดกลั้นพลางเพ่งสายตายเกรี้ยวกราดไปทางเด็กสาว  ซึ่งขณะนี้เธอกำลังพลิกตัวอย่างสบายอารมณ์อยู่ภายใต้ผ้าห่มสีขาวนวลผืนใหญ่

"ทำไมเธอถึงได้ขี้เซาอย่างนี้นะ  ฉันจะไม่แปลกเลย  ถ้ามีพวกโจรมาปล้นทรัพย์สินจนเกลี้ยงบ้านเธอ  หรือแม้แต่เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ไปจนหมดเธอก็คงจะยังไม่ตื่นแน่ ๆ"  เจ้านาฬิกาปลุกพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ถึงการดูหมิ่นอย่างแรงกล้า  ซึ่งมันตระหนักได้ว่านี่อาจเป็นวิธีเดียวที่อาจปลุกคาร์เมลออกจากห้วงแห่งนิทราได้

                การที่เจ้านาฬิกาปลุกมาอาศัยอยู่กับคาร์เมลได้ราว 1 อาทิตย์เต็ม ๆนี้  มันจึงสามารถรับรู้ได้ถึงนิสัยของเด็กสาวไม่มากก็น้อย  ไม่ว่าจะเป็นพฤติกรรมส่วนตัวในด้านดีหรือเลวทรามและยังครอบคลุมไปถึงสิ่งที่คาร์เมลเกลียดมากที่สุด  นั่นก็คือ  การถูกดูหมิ่นเหยียดหยามนั่นเอง  เพราะเนื่องจากเวลาใดที่เจ้านาฬิกาปลุกพูดในทำนองนั้น 

คาร์เมลก็จะโมโหและก็เริ่มมาเปิดฉากการทะเลาะกันอย่างไม่ลดละ  และนี่ดูเหมือนว่าแผนการครั้งนี้ของเจ้านาฬิกาปลุกดูจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี  เนื่องจากว่าตอนนี้ คาร์เมลตื่นนอนเสียแล้ว

"เกินไปแล้วนะ ! "

                คาร์เมลตอบด้วยเสียงอันดังก้อง พลันที่คาร์เมลลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน เผยให้เห็นเด็กสาวที่มีผมสีดำขลับ  ดวงตาสีน้ำข้าวสดใส

"นายถอนคำพูด  ที่นายสบประมาทฉันเดี๋ยวนี้นะ " คาร์เมลพูดพลางตวัดหางตาอย่างที่แปลความหมายได้ว่า  ถ้าไม่ถอนคำพูดเจอดีแน่ๆ

"ทำไมฉันจะต้องถอนคำพูดด้วยล่ะ  ในเมื่อทุกสิ่งที่ฉันพูดออกมาเนี่ยเป็นความจิรงทุกคำพูดเลยนะ " เจ้านาฬิกาปลุกตอบอย่างไม่แยแสกับความโกรธเคืองของคาร์เมลเลยแม้แต่น้อย  แล้วพูดต่อด้วยเสียงอันดัง

"อ๋อ ..  เดี๋ยว  ไม่ใช่สิ  ไม่ใช่  รู้สึกว่าฉันจะพูดผิดไปประโยคนึงนะ  อันที่จริงฉันว่าไม่ใช่  แค่พวกโจรจะขโมยเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ไปนะ  ฉันว่าถ้าพวกโจรมันลากเธอออกจากบ้านแล้วนำไปฝังไว้หรือไม่ก็ถ่วงน้ำ  เธอก็คงยังไม่รู้สึกตัวหรอก ! " นาฬิกาปลุกพูดอย่างสะใจในชัยชนะของตนเองที่ได้เห็นสีหน้าอันโกรธแค้นอย่างสุดขีดของคาร์เมล

"นาย !!!"  คาร์เมลตะโกนด้วยอารมณ์ที่บ้าคลั่ง  พลางควานมือหาสิ่งของรอบกายของเธอเท่าที่จะหาได้ในขณะนั้น  แล้วเมื่อเธอควานมือไปเจอหมอนใบหนึ่งเข้า เธอก็ขว้างเข้าใส่เจ้านาฬิกาปลุกเต็มแรง

               โครม !