เจ้าหญิงสุดซ่า กับ เจ้าชายสุดป่วน

ลำดับตอนที่ #3 : princess..vs..prince:+:3:+:

" มีอะไรหรอคะพี่  วันนี้จะให้หญิงทำอะไรอีกล่ะคะ  " เฟเรียนาบ่นกระปอดกระแปดเมื่อย่างเท้าก้าวเข้ามาที่ห้องโถงทางฝั่งตะวันออก

"  เสียงมาก่อนพระองค์ เลยนะเพคะ  เจ้าหญิง " เจดาเนียเอ่ยแซว

"อะไรอีกล่ะคะ  "  เฟเรียนาบ่นพึมพำ

"จัดดอกไม้ กันนะเพคะ "  เจดาเนียกล่าว

"ได้  แป๊บเดียว  สบายมาก"  ว่าพลางเฟเรียนาก็จัดแจงร่ายเวทย์และภายในพริบตาดอกไม้ก็จัดอยู่ในแจกันแก้วทรงสูงอย่างง่ายดายและสวยงาม

"ไม่ได้นะคะ  ที่พี่ให้จัดดอกไม้เนี่ย  พี่หมายถึ  จัดด้วยตัวเองน่ะเพคะ  ไม่ใช่เวทย์"  เจดาเนียกล่าวติง

"แหม  จัดแบบไหนก็เหมือนกันนั่นแหละพี่หญิง  และอีกอย่างใช้เวทย์เร็วกว่าตั้งเยอะนะคะ แถมสวยกว่าจัดด้วยมือด้วย  พี่หญิงก็รู้นี่คะ"  เฟเรียนาแย้ง

"ก็ใช่ค่ะ  แต่ถ้าพี่จะให้เจ้าหญิงใช้เวทย์ในการจัดดอกไม้  พี่ก็คงไม่รู้ว่าจะให้เจ้าหญิงมาฝึกทำไมนี่คะ  ลำพังการจัดดอกไม้แบบร่ายเวทย์เนี่ยพี่ก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าหญิงจัดได้"  เจดาเนียร่ายยืดยาว

"ก็ได้ ค่ะ  ก็ได้  หญิงจัดก็ได้ค่ะ  เฮ่อ "  เฟเรียนาพ่นลมออกจมูกอย่างขัดใจ  ก่อนจะลงมือหยิบกุหลาบจัดใส่แจกันอย่างลวกๆ

"ว่าแต่  พี่หญิงไปเอาดอกกุหลาบพวกนี้มาจากไหนกันคะ " เฟเรียนาเอ่ยถามขณะพยายามใช้กรรไกรตัดก้านของกุหลาบอย่างทุลักทุเล

"สวนดอกไม้ฝั่งตะวันตกนะแหล่ะค่ะ  ดอกกำลังงามเชียว" เจดาเนียตอบ

"แล้วทำไมพี่ไม่เก็บที่ฝั่งเราล่ะ  ไปเก็บฝั่งตะวันตกทำไมละคะ  แน่ะ  หรือว่า"  เฟเรียนาเอ่ยยิ้มๆ

"  ฝั่งเราไม่มีดอกไม้แล้วนี่คะ เจ้าหญิงก็รู้นี่นา"  เจดาเนียกล่าวยิ้มๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เฟเรียนาอ้างว่าจะฝึกเวทย์แต่พลาดใช้ร่ายเวทย์ผิดทำให้ดอกไม้ไม่สามารถมีดอกได้ตลอดปี

"หรอคะ  เอ หญิงจำไม่ได้แล้วล่ะคะ "  เฟเรียนากล่าวลื่นไหลพลางก้มหน้าก้มตาจัดดอกไม้ต่อ

"เสร็จแล้วค่ะพี่  ไปก่อนนะคะ  หญิงจะไปอาบน้ำซะหน่อยเหนียวตัวจะแย่แล้ว"  เฟเรียนาเอ่ยและไม่รีรอฟังคำตอบจากผู้เป็นพี่  นางรีบเดินออกไปจากโถงกลางทันที


"เจ้าหญิง  เจ้าหญิงคะ  พี่เข้าไปนะคะ "  เจดาเนียกล่าวหลังจากไม่มีเสียงตอบรับนอกจากเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ

"มีอะไรหรอคะ  พี่ กำลังนอนสบายเลย" เฟเรียนาพูดเสียงงัวเงีย

"ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ " เจดาเนียพูด
" อืม  ไม่อะค่ะ  หญิงไม่หิวเท่าไหร่"  เฟเรียนาตอบ
 
"จริงๆ เลย  " เจดาเนียยิ้มให้อย่างเอ็นดู

"จริงหรอคะ  ว๊า เสียดายจัง ท่านฟาเรียสอุตส่าห์ให้พี่มาทุลเชิญ"

"พี่ว่าไงนะ  พี่ฟาเรียสกลับมาแล้วหรอคะ "  เฟเรียนาลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงนอนราวกับเตียงกำลังลุกเป็นไฟ  ตอนนี้นางหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

"กลับมา ซักพักและค่ะ " เจดาเนียกล่าวยิ้มๆ

            เฟเรียนาเมื่อได้ยินดังนั้นก็วิ่งพรวดพราดออกจากห้องไปและมุ่งตรงไปยังห้องของเจ้าชายฟาเรียสพี่ชายสุดที่รักของนางทันที

"เด็กหนอเด็ก"  เจดาเนียส่ายหน

ปัง  !!! โครม !! 

               เสียงประตูห้องของเจ้าชายฟาเรียสล้มครืนลงมาทั้งบานเนื่องจากฤทธิ์การคลายมนตร์ที่
รุนแรงจนเกินไป  และจะเป็นใครอื่นใดไปไม่ได้นอกจากน้องสาวอันเป็นที่รักเพียงคนเดียวของเค้า  ฟาเรียส
ผิวขาวสะอาด  ใบหน้าคมสัน  จมูกโด่งเป็นสัน  รับกับนัยน์ตาสีเขียวเป็นประกาย ผมสีน้ำตาลอ่อนหันมามองซากประตูที่ตอนนี้พังยับเยินตามสภาพที่มันต้องเป็นอยู่ประจำ  เค้าชินกับการกระทำของน้องสาวตัวน้อยของเค้าซะแล้ว  เพราะทุกครั้งที่ออกจากปราสาทไปไหนเกินกว่า 2 วันแล้วล่ะก็จะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ทุกครั้งจึงเป็นเรื่องไม่แปลกที่จะเกิดขึ้นอีกในเช้านี้

                 ภาพเบื้องหน้าของฟาเรียสตอนนี้ก็ทำให้เค้าอดขำไม่ได้  หญิงสาวผู้มีผิวขาวราวหิมะ ใบหน้าเรียวมน  นัยน์ตาสีเขียวสดใสราวมรกตโอบล้อมด้วยขนตาสีน้ำตาล เช่นเดียวกับผมสีน้ำตาลอ่อนซึ่งตอนนี้ดูยุ่งเหยิง จมูกเล็กได้รูป รับกับริมฝีปากอวบอิ่มราวกลับกลีบกุหลาบ และตอนนี้แก้มของนางก็มีสีระเรื่อมิใช่ความอายแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะออกแรงวิ่งมาห้องของเค้านั่นเอง

          “พี่จ๋า  พี่ฟาเรียส” เฟเรียนาวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายของนาง  พี่ชายที่นางไม่เคยห่างเลยตั้งแต่เล็ก ไม่ว่าฟาเรียสจะไปไหน  นางจะต้องขอติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอดแม้กระทั่งเวลาที่ฟาเรียสออกไปเรียนวิชาดาบที่โรงฝึกนางก็จะไปฝึกด้วย  นางเรียนทุกอย่างที่ฟาเรียสเรียน ไม่ว่าจะเป็นขี่ม้า  ยิงธนู ฟันดาบ  หรือแม้กระทั่งเวทย์

          “พี่จ๋า  พี่กลับมาแล้ว  พี่จะไม่ไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย” เฟเรียนากล่าวพร้อมทั้งกระชับอ้อมแขนให้แน่นราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหายไป

          “ฮะ ฮะ ฮ่า   อะไรกัน พี่ไม่อยู่แค่  3 วันเองนะ” ฟาเรียสหัวเราะกับการกระทำของน้องสาวที่ยังคงกอดเค้าไว้แน่น

         “3  วัน  สำหรับพี่ฟาเรียส แต่สำหรับข้ามันเหมือน  3 ปีเลยนะคะ” เฟเรียนาเงยหน้าขึ้นมองฟาเรียสแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

       “ไม่โต ซักทีนะเราน่ะ  อีก 3  วันก็จะ 18 แล้วนะเรา  ทำเป็นเด็กติดพี่ไปได้”ฟาเรียสหัวเราะกับท่าทีของเฟเรียนา

         “ อีกตั้ง 3 วัน  ไม่เห็นเป็นไร แล้วอีกอย่างไม่ว่าข้าอายุเท่าไหร่ข้าก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” เฟเรียนาจีบปากจีบคอพูดและพยายามส่งเสียงออดอ้อนต่อไป

         “เฮ่อ  แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะโตล่ะ  ทำตัวแบบนี้น่ะ” ฟาเรียสแกล้งถามเฟเรียนาที่ยังคงเงยหน้าขึ้นมองทำตาบ๊องแบ๊วอยู่เช่นเดิม

        “ถ้าท่านพี่อยากให้ข้าโต เวลาท่านพี่ไปไหนก็พาข้าไปด้วยสิ ข้าจะได้โต” เฟเรียนากล่าวพร้อมทำท่าตื่นเต้น

        “พี่ว่ามันไม่เห็นเกี่ยวกันตรงไหนเลยนี่  และอีกอย่างข้างนอกนั้นอันตรายมากด้วย”ฟาเรียสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

        “อันตรายนั่นแหละยิ่งดี”เฟเรียนาพูดรำพึงกับตัวเอง

         “เจ้าว่ายังไงนะ” ฟาเรียสถามเมื่อได้ยินไม่ชัด

        “ก็ท่านพี่มัวแต่ห่วงว่าอันตรายนู่นอันตรายนี่  คอยปกป้องข้าอย่างนี้ตลอดแล้วเมื่อไหร่ข้าจะโตล่ะ”เฟเรียนาเถียงกลับ

 
        “ไม่ได้หรอก  เจ้ายังเด็กเกินไป” ฟาเรียสกล่าวยืนยัน

        “เฮ่อ  ข้าล่ะเบื่อจริงๆ  ปากก็บอกว่าข้าไม่โต  แล้วก็บอกไม่ให้ข้าไปนู่นไปนี่  ทีตัวท่านเองยังออกไปได้” เฟเรียนาผละออกจากอ้อมแขนแล้วเดินไปทางหน้าต่างมองออกไปยังบ้านเมืองที่อยู่ใต้การปกครองของพ่อบังเกิดเกล้าของนาง

         “พี่ออกไปทำธุระให้ท่านพ่อ และอีกอย่างก็เป็นกิจของบ้านเมืองด้วย ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่น”ฟาเรียสอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

         “แต่อย่างน้อย ท่านก็ได้ออกไปดูโลกภายนอก ไม่เหมือนกับข้า วันๆ อยู่แต่ที่ปราสาท ไม่ก็ไปซ้อมดาบที่โรงฝึก  ไม่เห็นจะมีอะไรน่าตื่นเต้นสักอย่าง” เฟเรียนากล่าว พยายามปั้นสีหน้าให้ดูเซ็งสุดๆ

        “ไว้เจ้าโตอีกหน่อยละกัน แล้วพี่จะพาเจ้าไปเที่ยว” ฟาเรียสเดินมาปลอบเฟเรียนาที่ตอนนี้ทำสีหน้าคล้ายกับจะร้องไห้ออกมา

        “อีกและ   พี่ฟาเรียสพูดอย่างนี้มากี่ครั้งแล้ว  ไม่เห็นข้าจะได้ไปซะที” เฟเรียนาพูดด้วยอาการน้อยใจทำท่าจะเดินออกจากห้องไป

        “ก็ได้  ไว้พี่จะไปขออนุญาตท่านพ่อให้ก็แล้วกัน”ฟาเรียสพูดด้วยอาการจำยอม  เค้าจะเป็นอย่างทุกครั้งที่เห็นเฟเรียนามีท่าทางอย่างนี้เพราะตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าเฟเรียนาต้องการอะไรถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงและไม่ผิดศีลธรรมเค้าจะหามาให้ทุกครั้งและนี่คือจุดอ่อนที่เฟเรียนานำมาใช้ทุกครั้ง

        “จริงนะคะ  ข้ารักท่านพี่มากที่สุดในโลกเลย” เฟเรียนาวิ่งเข้ามากอดพี่ชายสุดที่รักของนางอีกครั้ง

       “งั้นให้เจดาเนียไปด้วยนะคะ”เฟเรียนาพูดต่อ

       “เอ่อ...”ฟาเรียสพูดตะกุกตะกัก

       “ไปไม่ได้หรอคะ” เฟเรียนาถามอีกครั้ง

         “ไปได้สิ  ทำไมจะไปไม่ได้”ฟาเรียสตอบ

         “เอ่อ  พี่ฟาเรียสเราจะไปในฐานะอะไรคะ”เฟเรียนาถาม

          “ก็ไปในฐานะเราเนี่ยล่ะ “ ฟาเรียสตอบ

         “ว้า  งั้นก็ไม่สนุกสิ  พี่ฟาเรียสเราไปแบบคนธรรมดาไม่ได้หรอ  ไปแบบธรรมดา ไม่มีทหารติดตามน่ะ”เฟเรียนาอ้อนอีกครั้ง

       “ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ดื้อกับท่าน” เฟเรียนาพูดก่อนที่ฟาเรียสจะพูดอะไรออกมา

          “ก็ได้”ฟาเรียสตอบด้วยท่าทีเหนื่อยหน่ายกับน้องสาวตัวแสบของเค้า

       “เย้..ได้สนุกกันล่ะงานนี้”เฟเรียนาพูดรัวเร็วราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่ฟังสิ่งที่นางพูด

         “อืม  เดี๋ยวพี่จะไปหาท่านพ่อด้วย” ฟาเรียสกล่าวแล้วหันไปที่ซากปรักหักพังพร้อมทั้งร่ายมนตร์  ซักพักซากประตูที่หักพังด้วยฝีมือของเฟเรียนาก็กลับมาต่อติดกันเหมือนเดิมและกลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมและทำหน้าที่ของมันต่อไป

       “ เห็นทีต้องไปเตรียมตัวซะแล้ว”เฟเรียนาหอมแก้มฟาเรียสอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว